AH HA

Ακόμα και οι χάρτες αφορούν το τώρα. [ 1 ] Λένε (κάποιοι, αυτοί που λεν κάτι τέτοια) πως δεν υπάρχει παρελθόν και μέλλον, πως αυτές οι δύο έννοιες είναι ένα ανθρώπινο επινόημα, πως ζούμε, λέει, όλοι σε μιαν απόλυτη ταυτοχρονία, ένα γιγαντιαίο παρόν, μια θάλασσα περίεργη κι έναν ωκεανό παράδοξο και μιαν άβυσσο στρεβλή αιώνιου εδώ-και-τώρα — πως είναι αδύνατον να υπάρξει, ή καν να δημιουργηθεί, παρελθόν έξω από την ατομική μνήμη, δηλαδή σχεδόν πάντα τη συναισθηματική (αν δεν έχει διαρραγεί το δέρμα σου η μνήμη σου είναι μόνο συναισθηματική, άντε και οσφρητική), ή τη συλλογική, δηλαδή την Ιστορία (με το ανέκαθεν διαρρηγμένο δέρμα), και πως δε γίνεται να υπάρχει, ή καν να επινοηθεί, ένα οποιοδήποτε μέλλον — το χθες και το αύριο είναι επινοήσεις για τα καντράν των ρολογιών και τις βιβλιοθήκες, και φαντασιακό λάφυρο αυτών και μόνον αυτών. Και λένε ακόμα πως η αναπόληση του παρελθόντος (κάποιου, εκεί, Χρυσού τάχα Αιώνα) και ο φόβος για τα Μαύρα Δώρα του σκοτεινού μέλλοντος είναι τα δύο μεγαλύτερα δεσμά του νου, αυτές οι δυο πελώριες μπάλες από σίδερο που βαραίνουν τα πόδια μας και μας πληγιάζουν τα σφυρά. (Σωστά: η αναμονή μιας ξυλιάς από τη βέργα του δασκάλου όταν κάθεσαι στη σειρά και την περιμένεις με άγριες πεταλούδες στο στομάχι και τικ στα ζυγωματικά και στην άκρια απ’ το ’να μάτι είναι η πραγματική τιμωρία για κάτι που έκανες, ή που —έστω— δεν έκανες, σωστά; Όχι η καθαυτό ξυλιά. Η ξυλιά δεν πονάει δα και τόσο. Καμιά ξυλιά δεν πονάει, στο βάθος.
την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. Σκοπός της ζωής μας] —θα σου πει ο άλλος, που τυχαία ξεγλίστρησε από την Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα τού ΚΚΕ, τη Διμοιρία Θανάτου— [είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας]. [ 3 ] …Έβλεπα προχθές (δηλαδή σήμερα — μα βέβαια όλ’ αυτά είναι λεπτές υποθέσεις) την καλύτερη, κατά «National Geographic», φωτογραφία της χρονιάς (ανάμεσα σε 20.000 διαγωνισθείσες), που δείχνει μια λιβελούλα να κρατιέται με πείσμα, με χέρια (ναι) και με πόδια (ναι) από έναν λεπτότατο μίσχο, για να μην παρασυρθεί από μια ξαφνική βροχή, εκεί στην πατρίδα της — μια βροχούλα για μας, ένα τόσο δα υδάτινο ξέσπασμα, μια ψεκάδα δροσιάς σε γρήγορη κίνηση: για μας — αλλά μια μπόρα, μια καταιγίδα, ένα δρολάπι κι ένας σίφουνας κι ένα Μάελστρομ για το τόσο κοντινό στον άνθρωπο αυτό έντομο, το τόσο αδελφό μας πλάσμα, με τον κορμό, την κεφαλή, τα χέρια, τα πόδια, το Φόβο και την Ανάγκη. Είμαστε όλοι λιβελούλες υπό βροχήν. [ 4 ] Η δικιά μας, όμως, πατρίδα… τι να’ναι άραγε; (Τι;) [ 5 ] [Νταλγκαδιασμένος και βαρύς] —θα σου πει ο άλλος— [γυρνάει τα στενορύμια της πολιτείας τής άχαρης που τρώει τα σωθικά του. Σ’ αυτήν εδώ γεννήθηκε, σ’ αυτή θε ν’ αποθάνει,

Ο φόβος είναι η αναμονή του. Αυτή πονάει: η αναμονή, η αδημονία, η δαιμονική προσμονή, η έμφοβη προσδοκία. Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ακόμα και η ταχεία εισόρμηση στον εγκέφαλό σου, μεταξύ πτερυγοβρεγματικής και μετωποσφηνοειδούς ραφής, ή ακόμα καλύτερα στο οβέλιο και βρεγματικό τρήμα, δηλαδή: ΑΠΟ ΠΙΣΩ, ενός βλήματος περιστρόφου ή πιστολιού δεν είναι απολύτως τίποτε για σένα εν σχέσει με το διάστημα που την περίμενες τρέμοντας και λαχταρώντας για το τέλος —διάστημα, φέρ’ ειπείν, μερικών ετών ή λίγων λεπτών— εφόσον κατέληξες να βρίσκεσαι υπό το μοιρογνωμονιακά αμβλύ έλεος ενός κομματάρχη της Βόρειας Κορέας, έγκλειστος σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, που, σα ρώσικη κούκλα, είναι ερμητικά τοποθετημένο, αγκιστρωμένο, εντός τού κόλπου ενός άλλου, μεγαλύτερου και στεγανότερου στρατοπέδου καταναγκαστικής αργίας, αυτού που το καθ’ ημάς (και ανθ’ ημών) Σταλινικό Κόμμα, ο απάνθρωπος ιδεολογικός του συνέταιρος, επαινεί και στηρίζει και δοξάζει και ζηλεύει κι αγαπά όπως ο Αδόλφος αγαπούσε τη ζωγραφική και την Εύα και τα παιδάκια). [ 2 ] [Σκοπός της ζωής μας] —θα σου πει ο άλλος, που έζησε τον τρόμο του επερχόμενου χαμού από την ΟΠΛΑ, ίδια κι όμοια, λες, με τον Λόρκα κάτι οργιές παρέκει: μα στάθηκε τυχερός, κι εμείς, κυρίως εμείς, ακόμη περισσότερο— [δεν είναι η χαμέρπεια. Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν

 

εδώ πίκρες τον πότισαν κρουνηδόν, εδώ τον βασανίσαν, μόνος του πίστεψε —φορές— πως τη χαράν ευρήκε σπανίως. Κάποτε θέλησε κι αυτός κάπου μακριά να φύγει, μα εκατέβη στο γιαλό και δεν είχε καράβι]. [ 6 ] Αυτά λέει ο Εγγονόπουλος. Και τα συμμερίζομαι. (Κι εσύ — ίσως). Όσον αφορά εμένα πάντως, που δεν τα λέω έτσι, θα ’θελα απλώς εγώ να ’μουν αυτός που εμπνεύστηκε το πλωτό μας γερτό σαν καράβι Δέντρο, ή έστω να το είχα εγκρίνει, κι ας βούλιαζε χίλιες φορές, κι ας άκουγα χίλιες, χίλιες χυδαιότητες από μικρούς ανοήτους που δεν ξέρουν (γιατί δε γίνεται να νιώσουν). Θα ’θελα εγώ να το ’χα κάνει. Αυτό θα ’θελα. [ 7 ] Λοιπόν. Χρόνια Πάρα Πολλά σάς εύχομαι στο μέλλον σας. Καλές Γιορτές. Και στολίδια στην πόλη, που μέσα τους ν’ αντανακλάται και να πολλαπλασιάζεται ένα παροντικό χαμόγελο: όχι απαραίτητα δικό σας, αλλά (κυρίως) του συντρόφου σας. Το λέει και ο βάρδος, δεν το λέει; «Το χαμόγελό μου μόνο όταν το σχηματίζουνε τα χείλη σου είναι δικό μου χαμόγελο». [ 8 ] Για τη νέα χρονιά; Α, η νέα χρονιά… Ποιος να πει, και τι; Ίσως για την παλιά μόνο. Αυτό όμως μόνο, μονάχα αυτό θα μπορούσε ίσως να πει (μπροστά στο φάσμα του μέλλοντος): «Έπαιζα ένα τσιγάρο στα δάχτυλά μου και περίμενα. Ίσως να ήξερε κάτι, ίσως και να μην ήξερε. Αν ήξερε, ίσως να το μάθαινα, ίσως και όχι. Έτσι απλά είναι αυτά τα θέματα. Αντίο, γλυκιά μου».
— Κυριάκος Αθανασιάδης.

Related stories

Βιβλιοκριτική: Νίκος Αναγνωστόπουλος «Ένας ήρωας στην προκυμαία».

γράφει ο Τάσος Γέροντας Νίκος Αναγνωστόπουλος «Ένας ήρωας στην προκυμαία»....

Οι σκηνοθέτες του 4ου Thessaloniki Free Short Festival στον Εξώστη

Για 4η συνεχόμενη χρονιά το Thessaloniki Free Short Festival...

Μαρία με Αντζελίνα Τζολί ή Wicked με Αριάνα Γκράντε;

Οι ταινίες της εβδομάδας 5-11/12/2024: Γράφει ο Λάζαρος Γεροφώτης Την προηγούμενη...

Masters of Fire 2024: Μια heavy metal νύχτα που δεν χάνεται

Η καρδιά του Heavy και Power Metal χτυπάει δυνατά...