Είναι η τρίτη φορά που παρακολουθώ παράσταση του Δημήτρη Μπασλάμ. Την πρώτη φορά που ήρθα σ' επαφή ήταν με τον μεταμεσονύχτιο Γαργαληστή του στο Λιμάνι Θεσσαλονίκης σε ένα ξεκαρδιστικό μουσικό χάπενινγκ. Η δεύτερη ήταν με τα εξαιρετικά, λιτά κι απέριττα, Παπούτσια του Βαρύτονου στο BlackBox. Και τώρα, το καλό τρίτωσε με μια παράσταση που από πέρσι σκόπευα να δω και μόλις τώρα κατάφερα να πάω.
Αυτήν την φορά, συναντήσαμε τον Αγησίλαγο, έναν λαγό που του αρέσει να μαγειρεύει και να κάνει το τραπέζι στους φίλους του, στο Θέατρο Τ. Επί μία περίπου ώρα παρακολουθήσαμε μια παράσταση όπου ηθοποιοί, μουσικοί και κούκλες συνυπήρχαν. Οι τρεις ηθοποιοί της παράστασης (Νανά Παπαγαβριήλ, Σταύρος Ευκολίδης, Ηλίας Παπαδόπουλος) κινούνταν ανάμεσα στους ρόλους του περφόρμερ και του χειριστή κούκλας κρατώντας τις ισορροπίες. Επί σκηνής και δύο μουσικοί (Αθηνόδωρος Καρκαφίρης και Ανθή Κύρκου) που προς τιμήν της σκηνοθεσίας, συμμετείχαν στα δρώμενα με έναν μεταθεατρικό τρόπο.
Στο λιτό αλλά πολύ θεατρικό σκηνικό της Δήμητρας Γιοβάνη, η οποία κατασκεύασε και τις κούκλες, εκτυλίχθηκε όλη η κωμική περιπέτεια του Αγησίλαγου και των φίλων του, του Ιπποπόταμου, της Καμήλας, του Πελεκάνου γιατρού.. Με τρόπους εμπνευσμένους από το θέατρο των Ασιατικών χωρών, το θέαμα αυτό ήταν συναρπαστικό κατά την κυριολεξία της λέξης.
Κατά τη διάρκεια της παράστασης αναρωτιόμουν πόσο καιρό έχω να δω μια παράσταση για ενήλικες και να διασκεδάσω τόσο πολύ. Θυμήθηκα. Από τον Απρίλιο, που και πάλι ήταν μια ευτυχής συγκυρία. Γιατί πρέπει να κατηγοριοποιούμε τις παραστάσεις σε παραστάσεις για παιδιά και για μεγάλους;
Αν είναι καλή μία παράσταση, μικροί μεγάλοι θα περάσουν καλά.
Προσωπικά, χαίρομαι πολύ που έπειτα από μήνες αποχής από την στήλη επιστρέφω με την συγκεκριμένη παράσταση. Κι αυτό, γιατί ο Αγησίλαγος είχε μερικά σπουδαία συστατικά: είχε μαγεία, είχε παραμύθι, είχε γενναιόδωρο χιούμορ και ζεστασιά.
