Καθώς θυμόμαστε ή σωπαίνουμε,
μας συνοδεύει πάντα η φεγγοβολή των
παραμυθιών, γιατί γινόμαστε θάλασσα
,ήλιος, φεγγάρι ,καλοκαίρι ,νεράιδες,
κουνέλια ,φρουροί, κάστρα, ιππότες,
φαντάσματα…δέντρα, βουνά μες στην
απόσταση που τα 'δαμε κοιταγμένα για
πάντα. Βραδιάζει, ξημερώνει μέσα στα
ρούχα μας λόγια κυλούν, ακούμε τα
χαμηλόφωνα μυστικά τους…μας περιέχουν
μάτια, μας καθρεφτίζουν, δέκα κομμάτια,
εκατό…χίλια· όσα θέλουμε για κατάφωτη
όψη στο πρόσωπο…όλα μπαίνουν μες στην
ψυχή…το σπίτι, τα λουλούδια, οι άμαξες…τα
έχουμε όλα στα μέτρα μας και μας έχουν,
είμαστε εδώ, εκεί, ένας αέρας μας
σηκώνει…από τη γη, τα πράγματα, την
σάρκα… στα παραμύθια δεν υπάρχει ώρα,
δεν παύει ο ύπνος, δε τελειώνει η αγάπη,
μιλούν οι λέξεις…
Με τη δύναμη της
καρδιάς, όλα είναι εφικτά…
Έτσι
θυμάμαι πάντα τη γιαγιά να ξεκινά όλες
τις αφηγήσεις της και πάντα όλα τα
παραμύθια για κάποιον λόγο δεν είχαν
ποτέ άσχημο τέλος. Απ´ την αρχή όλοι
ζούσαν καλύτερα, ο λύκος δεν υπήρξε ποτέ
κακός, δε δείπνησε ποτέ με ανθρώπινο
κρέας, δε γκρέμισε κανένα αχυρένιο
σπιτάκι, η Σταχτοπούτα αγαπήθηκε ,το
τέρας έγινε πεντάμορφος νεαρός κ.ο.κ.
Ίσως γι ´ αυτό ποτέ δεν έκλεισα τις
κούτες με τις κούκλες, τα λούτρινα και
τα στρατιωτάκια…
Γιατί κάπου εκεί, λίγο
πριν το οπισθόφυλλο βγαίνει πάντα ένας
ήλιος.
~~ΤΟ
ΠΑΝΙΝΟ
ΛΑΓΟΥΔΑΚΙ~~
(The velveteen rabbit or how toys become real) Συγγραφέας
Margery Williams Illustrator William Nicholson Μετάφραση:
Μαρία
Αγγελίδου
Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν ένα πάνινο λαγουδάκι. Και στην αρχή
ήταν στ´ αλήθεια πανέμορφο… Πρόκειται
για την ιστορία ενός πάνινου λαγού που
δόθηκε ως χριστουγεννιάτικο δώρο σε
ένα μικρό αγόρι. Ήταν ένα ωραίο παιχνίδι,
αλλά το παιδί το ξέχασε γρήγορα κι όπως
ήταν ένα ταπεινό λαγουδάκι, τα άλλα, τα
ακριβότερα παιχνίδια του ντουλαπιού
-σαν μια μικρή ξιπασμένη κοινωνία- το
περιφρονούσαν. Από όλους αυτούς τους
συντρόφους των παιχνιδιών, μόνον
ο Τίμοθυ το δερμάτινο άλογο του φερόταν
με ευγένεια. Ο Τίμοθυ, ο σοφός -καθότι
κοσμογυρισμένος- γνώριζε πολλά για τη
ζωή… Όταν αρρώστησε το αγοράκι οι
μεγάλοι συνέστησαν να καεί το λούτρινο
στη φωτιά του τζακιού θεωρώντάς το εστία
μικροβίων… Κι έτσι ξεκινά μια σχέση
ζωής, έρχεται ο καιρός που το πάνινο
λαγουδάκι αγαπιέται από το αγόρι ,το
θαύμα γίνεται και ζωντανεύει… Μια
τρυφερή ιστορία ,αθώα και συγκινητική
σα την παιδική δύναμη που όλα τα μπορεί
και συνάμα επίκαιρη όσον αφορά τον
πόλεμο των χνουδωτών παιχνιδιών με τα
μηχανικά και την ταύτιση της απόδειξης
ότι μεγαλώνουμε μόνο με την ικανότητα
της απομάκρυνσής μας από τα πιο παιδικά
πράγματα. Το να μπαίνεις σ´ αυτόν τον
μικρό κόσμο είναι στ´ αλήθεια
ένα μεγάλο προνόμιο. Να αγαπάτε τις ώρες
που περνάτε με τα παραμύθια, τα βλέμματα
που συγκεντρώνονται στις εικόνες, την
ανυπομονησία όταν γυρίζει η σελίδα…
ό,τι αγγίζουν τα μάτια να είναι αυτό…αυτό
που σε κοιτάζει κάπου εκεί να είναι, να
ντύνουν οι σελίδες το χέρι σου.. να μην
ξεχάσεις, να μην ξεχαστείς.
Κι όπως έλεγε ο Τίμοθυ -το
αλογάκι της ιστορίας- η αληθινή ζωή,
σου χαρίζεται μόνο με την αγάπη. Αν
αγαπηθείς πολύ, τότε θεωρείσαι ζωντανός.
Έτσι λοιπόν, τίποτα να μην αφήσεις να
πέσει καταγής. Τρέξε στα παιδικά παραμύθια
να δεις ό,τι συνέλεξες, ό,τι κέρδισες,
ό,τι αγάπησες· Κι αυτό, μια χούφτα σκέψη,
ένα σύννεφο σκόνη ανταποδοτικά κάπου
θα βρίσκεται ήχος μέσα στους ήχους
δρόμος να σ´ αγκαλιάζει κάπου θα
τρέχει…σήμερα, αύριο στα παιδιά, στα
μεγάλα παιδιά, σε εμάς.
-Πονάει η αγάπη; Ρώτησε
ο λαγός. -Μερικές φορές, ναι!
Απάντησε το άλογο… Αλλά δε σε νοιάζει
αν είσαι αληθινός.
Κι αν δεν είστε μαμά κι αν
δεν είχατε ποτέ γιαγιά, ακούστε με. Κάτι
ξέρουν αυτές από παραμύθια…
