63ο Φεστιβάλ Βερολίνου: στα μισά της διαδρομής
Μπορεί ο καιρός της φετινής Berlinale να ήταν ο καλύτερος που θυμόμαστε τα τελευταία χρόνια, δεν ισχύει όμως το ίδιο για το πρόγραμμα που μοιάζει με ένα από τα πιο αδύνατα που έχουμε συναντήσει. Τουλάχιστον μέχρι τη μέση της διοργάνωσης. Αν όμως σκεφτεί κανείς ότι η παράδοση θέλει οι μεγάλες ταινίες να προβάλλονται το πρώτο σαββατοκύριακο, τότε πιθανότατα τα ακόμη χειρότερα έπονται.
Για την ώρα πάντως υπάρχει μια ταινία που συζητιέται παντού και ταυτόχρονα έχει βρει διανομή παντού (και στη χώρα μας βέβαια) και δεν είναι παρά μια ανέλπιστη έκπληξη από τη Χιλή με τον δημιουργό της Σεμπαστιάν Λελιό, ένας άνισος σκηνοθέτης (Sagrada Famiglia, Navidad) να βρίσκει εδώ με τη βοήθεια του παραγωγού Πάμπλο Λαρέν (ΝΟ) το στόχο του. Η Gloria, το πορτρέτο μιας ώριμης γυναίκας που μετά το χωρισμό της εξακολουθεί να ψάχνει τον έρωτα σε κάθε μέρος και με κάθε ευκαιρία ξεσήκωσε το Βερολίνο με τη γλυκόπικρη ματιά της την τολμηρότητα και το φεμινισμό της και έβαλε υποψηφιότητα για κάποιο από τα μεγάλα βραβεία μαζί και αυτό της εκπληκτικής πρωταγωνίστριας. Έχει άλλωστε μια σκηνή ανθολογίας παρωδίας της ομότιτλης ταινίας του Κασσαβέτη αλλά και το γνωστό κομμάτι που κλείνει την ταινία και θα κάνει πολύ κόσμο να το σιγοτραγουδήσει.
Η Ελλάδα από την άλλη μεριά είναι και αυτή στο επίκεντρο του φεστιβάλ τόσο με τις «μικρές» ταινίες του Φόρουμ (ξεχώρισε το «Στο Λύκο» με τη συγκλονιστική ματιά του στην ελληνική επαρχία) ώς και με το αριστοτεχνικό Before Midnight του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ που γυρίστηκε στην Πελοπόννησο και κουβαλά τη χώρα μας σε κάθε του πλάνο. Στο ελληνικό πάρτι μάλιστα το καστ της ταινίας (Ίθαν Χοκ και Ζιλί Ντελπί) εμφανίστηκε παρέα με τους έλληνες σκηνοθέτες σε μια πανέμορφη βραδιά που κράτησε ως τις μικρές ώρες της νύχτας. Ο Λινκλέιτερ στο τελευταίο κομμάτι της τριλογίας με ήρωες τους Τζέσε και την Σελίν (έχουν προηγηθεί στα Before Sunrise και Before Sunset) συνθέτει μια αριστουργηματική γλυκόπικρη σπουδή πάνω στο γάμο και τη διάλυση του ρομαντισμού και των νεανικών ονείρων και ένα αληθινό μάθημα πάνω στη διεύθυνση των ηθοποιών.
Στις υπόλοιπες ταινίες του διαγωνιστικού, μέτρια η υποδοχή του πολλά υποσχόμενου Childs Pose από τη Ρουμανία που δείχνει το κάποτε ακμαίο νέο ρουμανικό σινεμά να επαναλαμβάνεται, στροφή για τον Μπρούνο Ντιμόν σε πιο βατούς δρόμους με την Καμίλ Κλοντέλ 1915 με μια εξαιρετική Ζιλιέτ Μπινός στο ρόλο της αδερφής του Πολ Κλοντέλ και αντάξιας του Ροντέν γλύπτριας που πέρασε τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής της σε άσυλο μια ιστορία που στα χέρια του διαβόητου σκηνοθέτη μετατρέπεται σε ένα στοχασμό πάνω στη δύναμη της τέχνης που ξεπερνά την κοινή λογική. Απογοήτευση σχετικά και με τις δύο γερμανικές συμμετοχές (Gold, Layla Fourie ) συγκινητική η παρουσία του Τζαφάρ Παναχί μπροστά και πίσω από την κάμερα στο πολύ ενδιαφέρον αλλά όχι στο ύψος των παλιότερων ταινιών του Parde γυρισμένο παράνομα στο Ιράν και που μάλλον επίσης θα διεκδικήσει κάποιο από τα βραβεία.
