Παράξενα ζεστός καιρός, πολύς κόσμος, ευχάριστη διάθεση, εξαιρετική φιλοξενία και αδιάκοπες σινε-συζητήσεις. Μια ξεχωριστή εβδομάδα για την πόλη της Θεσσαλονίκης συνεχίζεται… #57TFF
Κινηματογράφος και μουσική συμπορεύονται σχεδόν από τη γέννηση του μέσου, αφού ζωντανές ορχήστρες ή πρωτογενείς φωνογράφοι συνόδευαν τις πρώτες πειραματικές προβολές, πολύ πριν από την πρώτη μαγνητοφώνηση μουσικής και διαλόγου απ' ευθείας πάνω στο σελιλόιντ (η επίσημη πρώτη ταινία με ενσωματωμένο ήχο συνεχίζει να είναι το
Jazz Singer του 1927, παρότι οι ακαδημαϊκές και ιστορικές διαφωνίες είναι πολλές) διαφοροποιώντας ακόμη περισσότερο την τέχνη της κινούμενης εικόνας από το πλέον συγγενικό του μέσο, τη φωτογραφία. Στα πλαίσια των παράπλευρων καλλιτεχνικών εκδηλώσεων του 57ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θα πραγματοποιηθεί, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, η συναυλία Μουσική για τον κινηματογράφο την ερχόμενη Παρασκευή το βράδυ στις 21:00, στην κεντρική αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής της πόλης. Η κρατική ορχήστρα Θεσσαλονίκης, θα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με υπέροχες και πασίγνωστες μελωδίες από ιδιαίτερα αγαπημένες ταινίες της ιστορίας του σινεμά. Θα μας ταξιδέψει από τη Μέση γη του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και τη σχολή Χόγκουαρντς του Χάρι Πότερ, ως τα παγωμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Λίστας του Σίντλερ και τα κυβερνητικά κτήρια της Τεχεράνης της Επιχείρησης: Argo ερμηνεύοντας σάουντρακ μερικων από τους πιο καταξιωμένους συνθέτες μουσικής για τον κινηματογράφο όπως ο Χάουαρντ Σορ, Αλεσάντρ Ντεσπλά και ο μεγάλος Τζον Ουίλλιαμς. Την Κ.Ο.Θ. θα διευθύνει ο διάσημος Γάλλος μαέστρος Μαρτίν Λεμπέλ ενώ σολίστ θα είναι ο κορυφαίος βιολονίστας της ορχήστρας Ανδρέας Παπανικολάου. Ανυπομονούμε!
Ο Εμποράκος του Ασγκάρ Φαραντί
O Εμάντ και η Ράνα, ένα νεαρό ζευγάρι της μεσαίας τάξης που ζει στην Τεχεράνη, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σπίτι του όταν αυτό αρχίζει να εμφανίζει ρωγμές εξ αιτίας γειτονικών οικοδομικών εργασιών. Μετά από αναζήτησή λίγων ημερών θα καταλήξουν σε κάποιο διαμέρισμα που τους προτείνει ένας κοινός φιλος και συνάδελφος του θεατρικού έργου ('
Ο Θάνατος του Εμποράκου' του Άρθουρ Μίλερ) στο οποίο και οι δύο πρωταγωνιστούν. Ένα περιστατικό όμως που συνδέεται με τη ζωή του προηγούμενου ενοίκου θα αλλάξει τα δυναμικά στις σχέσεις τους, αλλά και την ίδια τους τη ζωή με τρόπο που μοιάζει απόκοσμα στο θεατρικό αριστούργημα που προσπαθούν μεταφέρουν στη σκηνή. Βραβευμένος με τη Χρυσή Άρκτο της Μπερλινάλε του 2011 και με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 2012 για το εξαιρετικό Ένας χωρισμός, ο ανατρεπτικός Ιρανός σκηνοθέτης πραγματεύεται για ακόμη μια φορά ένα δράμα που σηματοδοτείται από ένα γεγονός-σοκ. Η υπέροχη εναρκτήρια σκηνή με τις απειλητικές ρωγμές στους τοίχους και τα τζάμια του διαμερίσματος προοιωνίζει την κατάρρευση της ισορροπημένης ζωής του νεαρού ζευγαριού, καθώς οι ίδιοι τους φορώντας περούκες και φθαρμένα γέρικα ρούχα ετοιμάζονται να ενσαρκώσουν τους χαρακτηρες του διάσημου θεατρικού έργου, οδηγώντας το φιλμ σε μια αλληγορική συσχέτιση της αναπαράστασης με τη φιλμική του πραγματικότητα. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων γίνεται όπως πάντα με επιμέλεια και οι ανθρώπινες σχέσεις μπαίνουν στο μικροσκόπιο, με τον σκηνοθέτη να ενσωματώνει τις ηθικές αμφιβολίες και υπαρξιακούς συλλογισμούς του θεατρικού κειμένου στην απόγνωση του Εμάντ, καθώς ο ίδιος γεμάτος απόγνωση αναρωτιέται τι πρέπει να κάνει ένας άνδρας για να προστατεύσει τη γυναίκα που αγαπά. Κινηματογραφημένο κυρίως ανάμεσα στο ακατάστατο από τη μετακόμιση νέο διαμέρισμα και το υποφωτισμένο ερασιτεχνικό θέατρο όπου η ομάδα προετοιμάζεται για την τελική παράσταση, το νέο φιλμ του Ασγκάρ Φαραντί εντυπώνει την υψηλή κινηματογραφική νοημοσύνη του δημιουργού του, παρόλο που αδυνατεί σε στιγμές να φτάσει τα επίπεδα της δραματικής πρόσκρουσης του Ένας χωρισμός ή την αινιγματική και σταδιακή κορύφωση του Σχετικά με την Έλι. Δεν μπορείς όμως να μην αναγνωρίσεις ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καλογυρισμένο και φιλόδοξο φιλμ, που ακροβατεί ανάμεσα στην πολυπλοκότητα της συναισθηματικής δικαίωσης και τη ζοφερότητα που κρύβει η προσωπική εκδίκηση.
Swiss Army Man των Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ
Ο Ντάνιελ Ράντκλιφ έχει πια μεγαλώσει οριστικά, αφήνοντας πίσω κάπες, ξόρκια και σχολές μαγείας. Ωριμάζοντας ηλικιακά αλλά και ερμηνευτικά, έχει περιπλανηθεί από υπαρξιακά θρίλερ εποχής σε λαμπερά blockbuster καταδίωξης, καταλήγοντας να ενσαρκώνει χαρακτηρες που τους φυτρώνουν ακόμη και κέρατα στο κεφάλι! Το ιδιόρρυθμο όμως buddy movie των άλλων δύο Ντάνιελ της ταινίας (Κουάν και Σάιντερ), το οποίο αναπτύχθηκε στον πλαίσιο των εργαστηρίων σεναρίου και σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Σάντανς, ξεπερνά τα όρια της φαντασίας, ακόμη και του πιο ορκισμένου φαν του διάσημου ηθοποιού. Ένα φιλμ εξ αρχής κατάσκευασμενο για να διχάσει, αφού πρόκειται για μια από τις πιο παράλογες, εξωφρενικές αλλά και βαθιά συναισθηματικές κωμωδίες του Φεστιβάλ.
Όταν ο Χανκ (Πολ Ντέινο), χαμένος στην ερημιά και έχοντας εγκαταλήψει κάθε ελπιδα, αποφασίζει τελικά να αυτοκτονήσει, το πτώμα ενός νεαρού άνδρα ξεβράζεται στην ακτή. Ο νεκρός που ακούει στο όνομα Μάνι, θα αποδειχθεί ότι είναι γεμάτος υπερφυσικές (και πολλές φορές αηδιαστικές) δυνάμεις, θα γίνει σύντομα κολλητός του Χανκ και θα τον οδηγήσει με τη δύναμη των φαλλικών και γαστρεντερικών του αντιδράσεων(!) πίσω στον πολιτισμό. Η υπόθεση του φιλμ είναι στην πραγματικότητα ακόμη πιο ασυνάρτητη απ' ότι φαίνεται, αν αναλογιστεί κανείς ότι στο μακρι ταξίδι της επιστροφής μπλέκονται συμβολικές συζητήσεις για ανθρώπινα περιττώματα και βαθυστόχαστες σκέψεις για την αγάπη, τον αυνανισμό και το Netflix!
Το αναμφισβήτητα δημιουργικό σκηνοθετικό δίδυμο, ανακατεύει το πραγματικό με την υποκειμενικότητα, ενσωματώνοντας μέσα στην αλλοπρόσαλλη αλλά με εξαιρετικό ρυθμό αφήγηση, τη νοηματική κινητήριο δύναμη της ταινίας: την επιτακτική ανάγκη κάποιου να είναι ειλικρινής και αληθινός με τον εαυτό του. Ο Ντέινο ενσαρκώνει πανέξυπνα τον forever alone σινεφίλ περίεργο, τροφοδοτούμενο από μια απύθμενη επιθυμία για τρυφερότητα, ενώ ο Ράντκλιφ στο ρόλο του πολυεργαλείου Μάνι, αποδεικνύεται ο τροφοδότης της εξέλιξης του φιλμ, χαρίζοντας σεκάνς απείρου κάλλους, όντας πολλές φορές ο ίδιος αντικείμενο εύστοχων και ξεκερδιστικών κινηματογραφικών αναφορών. Μόλις τελικά νιώσεις ότι το φιλμ οδηγείται σε πιο συμβατικά και νοηματικά ορθολογικά μονοπάτια, θα έρθει μια ακόμη ανατροπή (με κορυφαία αυτή του φινάλε) να σε κάνει να αναρωτιέσαι για πολλοστή φορά τι είναι ακριβώς αυτό που βλέπεις. Και εάν τελικά όλα αυτά φαίνονται πολύ παράλογα και διαταραγμένα, η έξω-κινηματογραφική πραγματικότητα (βλέπε αποτελέσματα αμερικάνικων εκλογών) μοιάζει τελικά να ξεπερνά την πιο γκόντζο αλλοπαρμένη μυθοπλασιά.
