Βέλγιο/ Ολλανδία/ Βουλγαρία 2016, των Πέτερ Μπρόσενς & Τζέσικα Γουντγουόρθ, με τους Peter van den Begin, Bruno Georis, Lucie Debay, Titus de Voogdt, Pieter van der Houwen.
Ο Βασιλιάς του Βελγίου έχει επισκεφτεί την Κωνσταντινούπολη, παρέα με έναν Βρετανό κινηματογραφιστή που έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει ένα ντοκυμαντέρ για αυτόν, με σκοπό να βελτιώσει τη δημόσια εικόνα του. Όταν ωστόσο μαθαίνουν ότι η Βαλλονία έχει διακηρύξει την ανεξαρτησία της, ο βασιλιάς, εγκλωβισμένος στην Τουρκία, αποφασίζει να το σκάσει και να διασχίσει τα Βαλκάνια με σκοπό να γυρίσει και να σώσει την υπό διάλυση χώρα του.
Έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιόμορφο «βασιλικό» road movie, όπου ο βασιλιάς και οι ακόλουθοι του που τον συνοδεύουν, αναγκάζονται να προσαρμοστούν σε καταστάσεις που δεν πίστευαν ποτέ ότι θα αντιμετωπίσουν και ωθούνται έτσι στο να επαναπροσδιορίσουν τις αξίες και τη συμπεριφορά τους. Το ταξίδι τους, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο ένδοξο, με μέσα που δεν αρμόζουν πάντα στο βασιλικό πρωτόκολλο, περιλαμβάνει γλέντια με ρακί, διαγωνισμούς γιαουρτιού, καρότσες με καρπούζια, συμπαθητικούς ή επικίνδυνους ανθρώπους, όλα σε μια κάπως φοκλόρ αλλά πάντα συμπαθητική ματιά στα Βαλκάνια.
Η δράση της ταινίας, παρουσιάζεται με τη μορφή του υποτιθέμενου ντοκιμαντέρ που γυρίζει ο Άγγλος κινηματογραφιστής. Όλα τα γεγονότα παρουσιάζονται μέσα από την κάμερα του, η οποία συνήθως στο χέρι, άλλοτε τρέχει μαζί του να ξεφύγει από τη συνοριοφυλακή, άλλοτε τσαλαβουτάει στα νερά, κλείνει απότομα κόβοντας έτσι τις σκηνές ή κρύβεται για να τραβήξει κάτι το απαγορευμένο. Είναι καθ'αυτό τον τρόπο η εικόνα απολύτως ενταγμένη στη δράση, με κάθε σκηνοθετική επιλογή να έχει λειτουργικό χαρακτήρα.
Έτσι, λοιπόν, η ταινία, που βασίζεται μεν σε στερεότυπα, αλλά χωρίς να μετατρέψει τους ήρωες της σε καρικατούρες, αναπτύσσει τη δράση και το λεπτό χιούμορ της, γύρω από τις αναπάντεχες αντιξοότητες της βέλγικης μοναρχίας, αλλά και γύρω από τις διαφορές ανάμεσα στις δύο κουλτούρες που έρχονται σε σύγκρουση. Έτσι αναπτύσσεται έμμεσα και μια γενικότερη προβληματική σε σχέση με την ενότητα όχι μόνο του Βελγίου αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, στις αιώνιες διαφορές ανάμεσα σε βορρά και νότο ( η χώρα μας έχει εδώ για άλλη μια φορά τη τιμητική της ως σημείο αναφοράς), στις δυσκολίες μιας κοινής πορείας. Δε μπορεί όμως να μη σκεφτεί κανείς ότι η ταινία παραείναι καλή για να είναι αληθινή και πως καλά θα ήταν αν η δυσπιστία, η διχόνοια και το χάσμα ανάμεσα στις αντίθετες πλευρές, να λύνονταν με το φαγοπότι και το γλυκό μεθύσι ενός χαριτωμένου βασιλιά.
