Ο Δημήτρης Αθανίτης μιλάει για το έργο του.
Ο Άρης, ένας μοναχικός χωρισμένος 38άρης, δουλεύει σ' ένα εργοστάσιο. Όταν ξαφνικά απολύεται χωρίς καμιά προειδοποίηση, αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος, καθώς νιώθει θύμα μιας ακραίας αδικίας. Όμως ο Άρης δεν είναι μόνος του. Έχει μαζί του και τον εξάχρονο γιο του.
Η Κριτική του Εξώστη
Το έργο αποτελεί μία από τις πιο φιλόδοξες ελληνικές επιλογές του περσινού Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μία αξιοπρεπής παραγωγή που ασχολείται με ένα κομμάτι της κρίσης που παραδόξως δεν βλέπουμε συχνά στην μεγάλη οθόνη, αν και είναι προφανές: την επίδραση της στην εργατική τάξη.
Πρόκειται για το αόρατο στοιχείο της κοινωνίας που πάσχει σιγανά, αλλά και που συνολικά βρίσκεται υπόδουλο σε έναν άλλο παράγοντα που είναι επίσης αόρατος για το σύνολο. Το θέμα του είναι ενδιαφέρον, κάποιες ανατροπές του επίσης, το σενάριο όμως ίσως θα μπορούσε να είναι λίγο καλύτερο ανά σημεία, ιδιαίτερα πάνω στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του. Η κινηματογράφηση βέβαια λειτουργεί αρκετά πετυχημένα για να στηρίξει την ιστορία, ενώ ένα από τα μεγαλύτερα ατού του έργου είναι το χαρακτηριστικό του μοντάζ που το ζωντανεύει και δημιουργεί μία αφήγηση με αμεσότητα που σε κρατάει χωρίς φλυαρίες. Εκείνο που ξεχώρισε επίσης ήταν οι τοποθεσίες, οι οποίες φάνηκε πως επιλέχτηκαν με προσοχή, με την ικανότητα να διηγούνται οι ίδιες την ιστορία, πριν καν εισαχθεί ο πρωταγωνιστής. Για την ακρίβεια, μοιάζει περισσότερο ο πρωταγωνιστής να είναι κομμάτι τους και μαζί να καθοδηγούν το έργο.
Παρότι η ταινία ενίοτε πάει να υποκύψει σε κάποιον μελοδραματισμό, φροντίζει να κρατήσει ισορροπίες, με κάποιες δραματικές επιλογές που ξεχωρίζουν.
Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη της ταινίας Δημήτρη Αθανίτη, μεταξύ των προβολών στο περσινό Φεστιβάλ…
Πρόκειται για την έβδομη ταινία σας. Aπό μία δημιουργική πορεία είκοσι χρόνων, πως την χαρακτηρίζετε ως μέρος της εξέλιξης σας; Σαν μια επιστροφή, αλλά κι ένα άνοιγμα σε κάτι καινούργιο. Από την πρώτη ταινία μου, το καλτ πια Αντίο Βερολίνο (1994), δεν είχα δουλέψει ξανά με ένα μόνο κεντρικό πρόσωπο και μάλιστα ένα μοναχικό ήρωα. Το Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο (1997) είναι μια ταινία για ένα ακραίο έρωτα, ενώ στις υπόλοιπες ταινίες μου πρωταγωνιστούν πολλά πρόσωπα σε παράλληλες ιστορίες. Ήθελα τώρα να κάνω μια ταινία άμεση πάνω σ' αυτό που ζούμε. Μια ταινία εστιασμένη αποκλειστικά σε ένα πρόσωπο, που ζει τον απίστευτο παραλογισμό που μας περιβάλλει. Ωστόσο, με ενδιέφερε μέσα από την ταινία να επιχειρήσω παράλληλα ένα κινηματογραφικό ταξίδι σε πράγματα που δεν είχα κάνει ξανά, σε αχαρτογράφητα και άγνωστα νερά.
Το έργο κυρίως συγκεντρώνεται γύρω από την εργατική τάξη. Φανερά επηρεασμένος από το ζήτημα της κρίσης, γιατί επιλέξατε την συγκεκριμένη ιστορία και ποια ήταν η διαδικασία που ακολουθήσατε για την πραγματοποίησή της; Η ιστορία της ταινίας μιλά για έναν εργάτη που απολύεται και αποφασίζει να αποδώσει δικαιοσύνη ο ίδιος. Ταυτόχρονα μιλά για μια κατάσταση, για ένα κόσμο ολόκληρο, που μένει στο περιθώριο, αόρατος. Η άμεση σχέση που έχει θεματικά η ταινία με την κρίση, είναι προφανής, ωστόσο αυτή είναι η πρώτη προσέγγιση. Ο προβληματισμός της ταινίας ωστόσο πάει ακόμη πολύ πιο πέρα και ξεπερνά τελείως την επικαιρότητα. Το θέμα που βάζει ουσιαστικά είναι η θέση του καθένα μας μέσα σε ένα σύστημα, όπως έχει οριστεί συνήθως ερήμην μας. Απέναντι στον παραλογισμό που σε υποχρεώνει να δεχτείς τη θέση που οι άλλοι σου έχουν ορίσει, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει τον θάνατο σου, εξεγείρεται ο ήρωας μου. Από εκεί και πέρα, για να περάσουμε από την ιδέα και το σενάριο στην υλοποίηση, κάναμε μια τεράστια προετοιμασία, ψάχνοντας με ακρίβεια χώρους και πρόσωπα. Στα γυρίσματα, ήθελα να είμαστε ακριβείς και ουσιαστικοί. Γύρισα την πλάτη στην φωτογένεια και εστίασα στη δράση και στα βλέμματα. Η ταινία ακολουθεί τον ήρωα όχι μόνο στην ακραία πορεία του, αλλά και στο αθέατο που συμβαίνει μέσα του, καθώς βήμα-βήμα παίρνει την τελική του απόφαση.
