17.00 – Απόγευμα στην Θεσσαλονίκη. Χειμώνας. Ανοίγω την πόρτα του Ολύμπιον και κατευθύνομαι προς το λιμάνι. Αντικρίζω αυτό:
Φωτογραφία: Βαγγέλης Μακρυγιάννης
Ξαφνικά, οι προηγούμενες και οι επόμενες ταινίες μου φαίνονται λίγο πιο αδιάφορες. Αναρωτιέμαι πως αντιμετωπίζουν οι ξένοι επισκέπτες των βόρειων χωρών τον καιρό του Νοεμβρίου στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα πλημμυρισμένη στο φως, σε έναν βαθύ πορτοκαλί ουρανό που θα ζήλευαν οι περισσότεροι διευθυντές φωτογραφίας των φετινών διαγωνιζόμενων ταινιών. Ακόμα, όμως και για τα δεδομένα αυτής της χώρας, αυτή η πόλη ξεχωρίζει. Το σημερινό ηλιοβασίλεμα, με φόντο τις κόκκινες αποθήκες του λιμανιού και την θάλασσα, αποτελεί είναι, για όλους τους τυχερούς φεστιβαλικούς που γεμίζουν την ξύλινα αποβάθρα μπροστά μου, ένα μοναδικό και δυσεύρετο θέαμα.
Φωτογραφία: Βαγγέλης Μακρυγιάννης
15.00 – Almayer's Folly , Γαλλία – Βέλγιο, Τμήμα: Ειδικές Προβολές
(Επαναπροβολή: ΟΧΙ)
3.5/5
Η τελευταία ταινία της Σαντάλ Άκερμαν (βιογραφία της οποίας μπορείτε να βρείτε εδώ) είναι αξιοσημείωτη κυρίως για τα εξαιρετικά τοπία της. Γυρισμένη στην Καμπότζη, η Άκερμαν εκμεταλλεύεται πλήρως τις εξωτικές εικόνες, τις βροχές, τις εναλλαγές του φωτός και τα τεράστια δέντρα της χώρας. Η αισθητική της ταινίας και η φωτογραφία της γίνονται αυτοσκοπός. Το σενάριο (βασισμένο στο διήγημα του Joseph Conrad) είναι αδιάφορο στο μεγαλύτερο τμήμα της ταινίας, διατηρώντας μόνο μια αίσθηση: την αίσθηση ενός πολύ βαριού κλίματος και των ανθρώπων που είναι ήδη νεκροί όσο ζουν. Αυτή η αίσθηση καταστροφής και αποσύνθεσης τονίζεται υπέροχα από τα τοπία και τις εικόνες. Το τροπικό κλίμα, τα έντομα, οι εναλλαγές του καιρού και τα έλη, όλα συνθέτουν την ατμόσφαιρα της εσωτερικής καταστροφής του Almayer. Και μας είναι αρκετή όσο η ταινία έχει μια ήπια ποιητική διάθεση.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν το σενάριο και η υπόθεση αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα. Τότε εμφανίζονται τα σεναριακά κενά και οι μέτριοι διάλογοι που μέχρι τότε ήταν επουσιώδεις, κρυμμένοι μέσα στα μεγάλα, αργά και ημιφωτισμένα πλάνα. Έτσι, η ταινία χάνει σε ένταση αφήνοντας μας να θαυμάζουμε την εξαιρετική φωτογραφία της αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο.
***
20.30 – Chevalier, Ελλάδα , Τμήμα: Ειδικές Προβολές
(Επαναπροβολή: Τετάρτη 11, 17.15 / Tonia Marketaki)
2/5
Τετάρτη βράδυ στο Ολύμπιον. 22.40. Η προβολή δυστυχώς δεν έχει ακόμα αρχίσει. Ελληνική πρεμιέρα της βραβευμένης στο Λονδίνο ταινίας της Αθηνάς Τσαγγάρη Chevalier και το κοινό, όπως ήταν αναμενόμενο, έχει γεμίσει ασφικτικά την είσοδο του Ολύμπιον. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο ήταν η παρουσία δεκαπέντε και άνω ατόμων security, οι οποίοι είχαν αποκλίσει την είσοδο με κορδέλες και έλεγχόμενα επέτρεπαν την είσοδο λίγων – λίγων θεατών. Κάποιος προφανώς θεώρησε πως αυτή, η τόσο ελληνική προβολή, πρέπει να αντιμετώπιστεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τις άλλες. Με τρόπο που δεν έχουμε ξαναδεί σε άλλες και άλλες προβολές και όλοι ξέρουμε τι τεράστιες ταινίες έχουν παιχτεί ανά τα χρόνια στο Φεστιβάλ. Εν τω μεταξύ, στο εσωτερικό του Ολύμπιον φωτογραφήσεις των διάσημων συμμετεχόντων. Ένα θέαμα κιτς, δείχνοντας μια ανικανότητα να διαχειριστούμε τις ίδιες μας τις επιτυχίες. Προκατειλημμένος άσχημα με αυτόν τον τρόπο εισέρχομαι στην αίθουσα και η προβολή αρχίζει για πρώτη φορά στο φετινό Φεστιβάλ, με καθυστέρηση.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία πέντε αντρών, κλεισμένων σε ένα σκάφος πολυτελείας, οι οποίοι για να σκοτώσουν τον χρόνο τους αποφασίζουν να παίξουν το παιχνίδι του Chevalier, δηλαδή ένα παιχνίδι συνεχών δοκιμασιών και ελέγχων συμπεριφοράς με σκοπό να αποφασίσουν ποιος είναι ο καλύτερος γενικώς. Παρά το έξυπνο στήσιμο, δεν θα δούμε άκρα ανταγωνισμού, δεν θα μας βοηθήσει αυτό το παιχνίδι να δούμε βαθυστόχαστες ψυχολογίες χαρακτήρων, αντίθετα θα διασκεδάσουμε γελώντας. Το χιούμορ της ταινίας στηρίζεται σε ατάκα – κόντρα ατάκα, με κάποια πετυχημένα σημεία, αρκετά οικεία όμως για το ελληνικό κοινό.
Προσπαθώντας να δω κομμάτι – κομμάτι την ταινία αναρωτιέμαι εάν αυτή η απορία που μου άφησε στο τέλος της ήταν ηθελημένη. Μπορώ να δω δύο επιλογές:
1. Η βασική ιδέα της ταινίας είναι να μας δείξει την ματαιότητα της ζωής με έναν διασκεδαστικό τρόπο. Σε αυτό το σενάριο βλέπουμε τα άσκοπα και ελαφρά παιχνίδια πέντε πλούσιων Ελλήνων, ο καθένας με διαφορετικές αδυναμίες και κόμπλεξ, που έχουν βαρεθεί. Δείχνονται δηλαδή πως όλα όσο έχουν, οικογένεια, σχέσεις και οικονομική επιτυχία είναι μια πλασματική εικόνα.
2. Η παρέα αυτή είναι ο αντικατοπτρισμός της ελληνικής κοινωνίας, των ανησυχιών της, του χάους, και της ανασφάλειας που επικρατούν σήμερα και της ανάγκης της για εκτόνωση.
Και στις δύο επιλογές μένω απογοητευμένος. Στην μια η ταινία δεν είναι αρκετά καλή, στην άλλη είναι αρκετά εκτός. Βέβαια υπάρχει και μια άλλη επιλογή. Η ταινία να είναι ακριβώς αυτό που δείχνει. Μια κωμωδία που βασίζεται 100% στο σενάριο, με απλούς χαρακτήρες που έχει (ίσως) ως σκοπό να είναι πολύ ρεαλιστική και ανθρώπινη (τουλάχιστον για όσους έχουν σκάφος). Να δείξει πως οι άνθρωποι έχουν ανάγκη το παιχνίδι και πως όσο καιρός και να περάσει για ορισμένα πράγματα θα είμαστε ανασφαλείς: (με αγαπάει η πρώην μου, θα έχω στύση, θα κοιμηθώ μόνος το βράδυ, θα μπορώ να ρευτώ μπροστά σε άλλους, είμαι ο καλύτερος από όλους, θα είμαι ο καλύτερος, ο ένας κ.λ.π.). Σε αυτή την περίπτωση είναι, ίσως, λίγο απλοϊκή.
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ
13.00 – Rising Voices, JOHN CASSAVETES
15.15 –French Blood, JOHN CASSAVETES
18.00 – Interruption, OLYMPION
19.30 – Η Μικρή Άρκτος, TONIA MARKETAKI
20.30 – The Treasure, OLYMPION
23.00 – Cemetery of Splentor, OLYMPION
