12.31 – Πλατεία Αριστοτέλους
Η πάντα πολυπληθής πλατεία της Αριστοτέλους, χαμηλά κοντά στην θάλασσα είναι αυτό το πρωινό πιο γεμάτη από ότι συνήθως. Βέβαια, είναι Κυριακή, βέβαια, έχει έναν καθαρό ουρανό και έναν καλοκαιρινό ήλιο και βέβαια οι ταινίες έχουν αρχίσει από νωρίς. Σε αυτήν την εικόνα προστίθεται η μουσική επένδυση των μουσικών του δρόμου της πόλης οι οποίοι αναζητούν στο φεστιβαλικό κοινό υποψήφιους θαυμαστές τους. Ταυτόχρονα, ο κυκλοφοριακά απαράδεκτος δρόμος της Λεωφόρου Νίκης γίνεται πεζόδρομος σήμερα (προσωρινά δυστυχώς), όπως πολλές Κυριακές του μήνα. Έτσι, με έναν δυνατό ήλιο, θάλασσα κοντραμπάσα και σαξόφωνα ξεκινάει η δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Δυστυχώς, κάποιοι δεν θα χαρούν αυτόν τον κυριακάτικο ήλιο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που ακόμα και σήμερα είναι προετοιμασμένοι να περάσουν τις καλύτερες ώρες της ημέρας μέσα στις σκοτεινές αίθουσες του Φεστιβάλ. Ανάμεσα σε αυτούς, βρίσκομαι και εγώ.
15.30 – From Afar , Βενεζουέλα – Μεξικό, Τμήμα: Διαγωνιστικό
(Επαναπροβολή: ΟΧΙ)
4/5
Η βραβευμένη με το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ της Βενετίας ταινία του Λορένσο Βίγας είναι μια ταινία που διαπραγματεύεται την σχέση δύο ανθρώπων. Ο ένας είναι ένας μεσήλικας άντρας που πληρώνει αγόρια να στέκονται ημίγυμνα μπροστά του όσο αυτός αυνανίζεται από απόσταση. Ο άλλος είναι ένα από αυτά τα αγόρια, παιδί του δρόμου, που αντί να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του, τον δέρνει και τον ληστεύει. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους γίνεται ολοένα και πιο κοντινή, αυτό που ξεκίνησε από μακριά καταλήγει ολοένα και πιο από κοντά, φτάνοντας σε σημείο να μοιραστούν το ίδιο κρεβάτι. Φαινομενικά, διότι υπάρχουν κάποιες αποστάσεις που ποτέ δεν μπορούν να καλυφθούν και τα αληθινά όρια επιστρέφουν βίαια στο τέλος.
Η ταινία αναφέρεται στις σχέσεις των ανθρώπων, ερωτικές και κοινωνικές. Σχέσεις που είναι από απόσταση, από μακρυά (from afar) χωρίς αληθινή εμπλοκή, χωρίς αληθινή συμμετοχή. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής σχεδόν ανέκφραστος εκφράζει την αποστασιοποίησή του από την ίδια την ζωή. Πετυχαίνει έτσι η ταινία να δημιουργήσει απρόβλεπτες εξελίξεις κάθε φορά που οι χαρακτήρες φαίνονται να γεφυρώνουν τα χάσματα ανάμεσά τους ενώ ταυτόχρονα η ατμόσφαιρά της θυμίζει καλοστημένο κοινωνικό θρίλερ. Στα αρνητικά, μας αφήνει με μια ενοχλητική αβεβαιότητα ως προς τα κίνητρα της συμπεριφοράς των ηρώων καθώς σεναριακά φαίνεται να επιτρέπει ορισμένα σημαντικά άλματα αφήνοντάς μας να υποθέσουμε τις αιτίες.
17.00– Me and Earl and the Dying Girl , H.Π.Α. , Τμήμα: Ανοιχτοί Ορίζοντες
(Επαναπροβολή: Σάββατο 14, 20.00 / John Cassavetes)
4.5/5
Νικήτρια του βραβείου κοινού στο Sundance Festival, η ταινία αυτή πηγαίνει ολοταχώς για διάκριση και εδώ, καθώς διαγωνίζεται για τα Βραβεία Κοινού του δικού μας Φεστιβάλ. Είναι άλλωστε μια γλυκιά ταινία με μια εφηβική γλυκύτητα που γοητεύει ιδιαίτερα το κοινό. Η ιστορία κυλάει γοργά – με τον γνωστό αμερικανικό ρυθμό γρήγορης δράσης. Ένα αγόρι, που θεωρεί τον εαυτό του ιδιαίτερα αποτυχημένο, μας αφηγείται την ιστορία του, όπου αναγκάστηκε να σπάσει τους κοινωνικούς τοίχους που έχει χτίσει ο ίδιος όταν καλείται να κάνει παρέα με ένα κορίτσι που διαγνώσεται με λευχαιμία. Με αυτόν τον τρόπο έρχεται πιο κοντά στο να καταλάβει πόσο λίγο γνωρίζει τελικά τους ανθρώπους. Χωρίς να είναι πολύ ελαφριά ή πολύ βαριά, η ταινία είναι ένα παράδειγμα καλού αμερικανικού κινηματογράφου – κάτι που δεν εκπλήσσει δεδομένης της ιδιαίτερης ανάμιξης που έχει ο Αλφόνσο Γκόμεζ-Ρεχόν με μεγάλες αμερικανικές παραγωγές. Για τον ίδιο όμως λόγο δεν καταφέρνει να ξεφύγει από ορισμένα αναμενόμενα κλισέ στο σενάριο και τους χαρακτήρες που συναντάμε συχνά στον αμερικανικό κινηματογράφο. Μπόνους: το υπέροχο stop motion animation που υπάρχει στην ταινία.
20.00 – An , Ιαπωνία – Γαλλία – Γερμανία , Τμήμα: Ειδικές Προβολές
(Επαναπροβολή: Κυριακή 15, 18.00 / Olympion)
4.5+/5
Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει μια γηραιά κυρία που χαιρετάει τα δέντρα, που μιλάει στα φασόλια όσο αυτά βράζουν και που έχει συνομιλίες με την πανσέληνο με οποιονδήποτε σύγχρονο άνθρωπο; Με τα παραμορφωμένα χέρια της και την περίεργη συμπεριφορά της, μοιάζει βγαλμένη από κάποιο παραμύθι ή κάποιο άσυλο φρενοκομίας. Και όμως, αυτή ή παράξενη γριούλα σταδιακά και αβίαστα εισβάλλει στην ζωή του πρωταγωνιστή της ιστορίας, ελευθερώνοντάς τον. Η ταινία της Ναόμι Καουάσε διδάσκει πως μπορεί κάποιος με πολύ απλά υλικά να αφηγηθεί μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία που αφορά πολλούς από εμάς. Μια ταινία που δεν βιάζει και δεν εκβιάζει το συναίσθημα του θεατή, αντίθετα, τον παίρνει από το χέρι για έναν απλό περίπατο σε ένα δρόμο όπου υπάρχει μια ισορροπία της ανθρώπινης δύναμης, της ποίησης και της φαντασίας ενάντια στην αποτυχία και την σκληρή πλευρά της ανθρωπότητας. Και τον αφήνει να επιλέξει.
Πρέπει να χαμογελάς όταν τρως κάτι γευστικό! Μια ταινία όπου πρωταγωνιστεί η ανθρωπιά και η ομορφιά. Άραγε, γιατί μας αγγίζει τόσο η ιστορία μιας καλής συνταγής ιαπωνικών γλυκών, ενός κίτρινου φυλακισμένου πουλιού, των ανθισμένων κερασιών και του νοήματος της ζωής;
Μπόνους πλάνα: τα άσπρα άνθη κερασιών στον άνεμο κάπου στην Ιαπωνία.
***
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
11.30 – The Sentinel, PAVLOS ZANNAS
15.45 – Rams, FRIDA LIAPPA
18.00 – Ivy, OLYMPION
19.30 – Οne of us, PAVLOS ZANNAS
20.30 – Francofonia, OLYMPION
