Τα Δημήτρια πέρσι πενηνταρίσανε και φέτος είναι έτοιμα για νέες περιπέτειες διανύοντας πλέον την ώριμη φάση τους. Με ένα παιχνίδισμα των λέξεων άστυ και φεστιβάλ, μας καλούν σε ένα καλλιτεχνικό πανηγύρι στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Η αυλαία του Φεστιβάλ ανοίγει στις 30 Σεπτεμβρίου και κλείνει στις 30 Οκτωβρίου. Ένας ολόκληρος μήνας, λοιπόν, με πολλές επιλογές!
Τον χορό του φεστιβάλ σέρνει η διάσημη Γιόκο Όνο, η οποία συμμετέχει στα Δημήτρια με μία εγκατάσταση που τιτλοφορείται Ex It και η οποία θα φιλοξενηθεί στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Επιπλέον, στον τομέα των εικαστικών, ξεχωρίζει η έκθεση σχεδίων του Νικόλαου Γύζη στην Δημοτική Πινακοθήκη Casa Bianca, η έκθεση κοστουμιών του ΚΘΒΕ στο Αλατζά Ιμαρέτ, και στο Γενί Τζαμί η εγκατάσταση της Λυδίας Δαμπασίνα Ο συντελεστής Gini.
Στον τομέα του θεάτρου και της περφόρμανς χαμός και φέτος από παραστάσεις και προτάσεις στην πόλη. Τι να πρωτοδείς! Ενδεικτικά αναφέρουμε τις παραστάσεις Ο Αδαής και ο Παράφρων του Τόμας Μπέρνχαρντ σε σκηνοθεσία Γ. Περλέγκα, το Compassion:The History of the machine gun, από την Schaubühne, σε σκηνοθεσία Milo Rau, το Άλλο Σπίτι της Ομάδας Εν Δυνάμει σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου και την παράσταση της ομάδας Ατονάλ, Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί. Επίσης, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι περφόρμανς Και θα σφάξουμε το Κουνέλι. Η ζωή είναι ωραία. Η ζωή είναι καλή. Θα σφάξουμε το κουνέλι, των Σοφία Κορώνη και Αγγελική Παπαθεμελή, το χορογραφικό έργο της Εύης Δημητρίου The more you dance the more you get, και η παράσταση βασισμένη σε αληθινά ντοκουμέντα Wot?Not Fish, των Bread and Circuses. Φυσικά υπάρχει και πλήθος άλλων παραστάσεων, χοροθεάτρων και περφόρμανς που αξίζει κανείς να παρακολουθήσει αναλόγως και με τα αισθητικά του ενδιαφέροντα.
Και μουσικά το φεστιβάλ δεν υστερεί. Μουσική τζαζ, βραδιές πιάνου, ρεμπέτικα, όπερα Aida, συναυλία του Παύλου Παυλίδη, οι επιλογές είναι πολλές και διαφορετικές ώστε ο καθένας μπορεί να βρει κάτι που να του κάνει κλικ. Κοντά σ'όλα αυτά, στο πλαίσιο των Δημητρίων θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τόσο το Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Θεσσαλονίκης, στο Πολιτιστικό Κέντρο Αλέξανδρος, το 7ply project Festival στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Λιμάνι, όσο και το Athens Video Dance Project στα Σφαγεία.
Αυτά και άλλα πολλά λοιπόν μας περιμένουν στα 51ά Δημήτρια. Ένα θέμα όμως τριγυρνούσε στο μυαλό μου όσο έβλεπα το πρόγραμμα κι έγραφα για το θέμα αυτό. Πότε το φεστιβάλ αυτό θα γίνει στ'αλήθεια Αστυβάλ; Ένα φεστιβάλ πόλης που ο κόσμος θα το αγκαλιάσει ως τέτοιο; Αναρωτιέμαι ποιες είναι οι κατευθύνσεις που θέλει να δώσει το φεστιβάλ. Δεν πρόκειται για ένα φεστιβάλ της πόλης, όπως θέλουν να ισχυρίζονται οι διοργανωτές, αλλά μάλλον ένα φεστιβάλ στην πόλη. Σε μια πόλη που θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε στον κόσμο.
Παραστάσεις που δοκιμάστηκαν στην Αθήνα ή στο εξωτερικό, γνωστά ονόματα της περφόρμανς και των εικαστικών που έρχονται στην πόλη μας ως επισκέπτες καλλιτέχνες. Πότε και πώς θα μπορούσε επιτέλους να δημιουργηθεί ένα φυτώριο καλλιτεχνών από την Θεσσαλονίκη, πότε η Θεσσαλονίκη θα πάψει να θυμίζει κρανίου τόπο για τους καλλιτέχνες της, όλων των τομέων, που πρέπει να φύγουν απ'αυτήν για να ξαναγυρίσουν ύστερα στην αγκαλιά της;
Ρητορικά ερωτήματα για ένα φεστιβάλ που δεν προσπαθεί να προσελκύσει κόσμο από άλλες πόλεις της Ελλάδας ή του εξωτερικού, όπως συμβαίνει με παρόμοια φεστιβάλ στο εξωτερικό, αλλά μάλλον προσπαθεί να περιμαζέψει τους απανταχού φίλους της τέχνης στην πόλη. Κι αυτό είναι οκ. Αρκεί να είναι σαφές ότι αυτή είναι η πρόθεση του φεστιβάλ – ένα είδος εκπαίδευσης για το κοινό της πόλης.
Η πόλη στο σήμερα, η Θεσσαλονίκη του όχι πια χθες, παρά μόνο η Θεσσαλονίκη του αύριο.
Η Θεσσαλονίκη του αύριο, αν μη τι άλλο, χρειάζεται τον δημιουργικό της κόσμο εδώ. Αυτή θα ήταν μια ουσιαστική αλλαγή σε σχέση με την εικόνα της Θεσσαλονίκης του παρελθόντος.
