Γράφει η Φανή Εμμανουήλ
Το 2024 δείχνει ξεκάθαρα ότι τα sequels έχουν γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος της σύγχρονης κινηματογραφικής βιομηχανίας, επιβεβαιώνοντας την τάση του Χόλιγουντ να στηρίζεται σε ασφαλείς επιλογές, σε μια εποχή όπου το ρίσκο φαίνεται πιο επικίνδυνο από ποτέ. Ταινίες όπως το Inside Out 2, που κατέκτησε τον τίτλο της ταινίας κινουμένων σχεδίων με τις μεγαλύτερες εισπράξεις όλων των εποχών, μέχρι το αναπάντεχα καλό Deadpool & Wolverine και το οπτικοακουστικό υπερθέαμα που ήταν το Dune Part Two, αποδεικνύουν ότι οι γνωστές ιστορίες και οι αγαπημένοι χαρακτήρες συνεχίζουν να μαγνητίζουν το κοινό, επιβεβαιώνοντας τη δύναμη της νοσταλγίας στο σημερινό box office.
Παρά την επιτυχία που αντικατοπτρίζεται στις μεγάλες εισπράξεις, πολλοί αναρωτιούνται τι σημαίνει αυτή η εξάρτηση από τα sequels για το μέλλον της κινηματογραφικής δημιουργικότητας. Ενώ τα franchise προσφέρουν μια ασφαλή επένδυση για τα στούντιο, υπάρχει ο φόβος ότι η εμμονή με τα ήδη γνωστά μπορεί να περιορίσει την ανάπτυξη νέων, πρωτότυπων ιστοριών.
Πέρα από τα πολυαναμενόμενα blockbuster όμως, η χρονιά είχε πολλές απρόσμενες εκπλήξεις, όπως οι επιστροφές μεγάλων σκηνοθετών, όπως ο Francis Ford Coppola με το Megalopolis, ο Clint Eastwood με το Juror #2, ο Robert Zemeckis με το Here και ο Ridley Scott με το Gladiator 2. Παρακάτω είναι η λίστα με τις ταινίες που ξεχώρισα το 2024.
Σημείωση: δεν περιλαμβάνονται οι παρακάτω, καθώς τις είδα σε φεστιβάλ και avant-premiere το 2023: Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου, The Holdovers του Alexander Payne, Past Lives της Celine Song. Αν δεν τις είχα εντάξει ήδη το περσυνό ranking, θα είχαν σίγουρα μια θέση στο φετινό.
15. Here του Robert Zemeckis
Ίσως η πιο ιδιαίτερη ταινία της φετινής χρονιάς, γυρισμένη στατικά με την κάμερα να βλέπει μέσα στο σαλόνι ενός σπιτιού. Βασισμένο στο πρωτότυπο graphic novel του Richard McGuire, το Here του Robert Zemeckis μας ταξιδεύει μέσα από μια σταθερή οπτική: το σαλόνι ενός αμερικανικού σπιτιού που μετρά πάνω από έναν αιώνα ζωής. Μέσα σε κάθε καρέ, ορθογώνια πάνελ ζωντανεύουν στιγμές από διαφορετικές χρονιές — ή ακόμα και από εντελώς άλλες εποχές — υφαίνοντας μια πολυδιάστατη αφήγηση που ξετυλίγεται στον χρόνο.
14. The Wild Robot του Chris Sanders
Η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Peter Brown και ακολουθεί την Rozzum 7143, ή Roz, ένα ρομπότ που μετά απο μια καταιγίδα, καταλήγει σε ένα απομονωμένο νησί γεμάτο ζώα και πρέπει να προσαρμοστεί στο νέο της περιβάλλον. Καθώς ενσωματώνεται στην κοινότητα των ζώων, γίνεται μια υποκατάστατη μητέρα για μια ορφανή χήνα, τον Brightbill. Η σχέση τους βαθαίνει, αναδεικνύοντας το ζήτημα της μητρότητας αλλά και της σημασίας της ανεκτικότητας. Η ταινία δεν εξετάζει απλώς τη βιολογική ζωή, αλλά και τη συναισθηματική ανάπτυξη, την ανάγκη για ανήκον και την αγάπη. Υπογραμμίζει ότι, ακόμα και στις πιο απροσδόκητες συνθήκες, η σύνδεση και η κατανόηση μπορούν να ανθίσουν, προσφέροντας την ιδέα ότι η ικανότητα για φροντίδα και συμπόνια υπάρχει όχι μόνο στους ανθρώπους, αλλά και στις μηχανές, ανεξάρτητα από τις διαφορές τους.
13. Made in England: The Films of Powell & Pressburger του David Hinton
Το ντοκιμαντέρ που είχα την τύχη να δω στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, μετά απο παρουσίαση του Martin Scorsese ο οποίος συμμετέχει και στην ταινία σε ρόλο αφηγητή, αλλά και της μοντέρ και συζύγου του Powell, Thelma Schoonmaker, εξερευνά τα έργα των Βρετανών δημιουργών ταινιών Michael Powell και Emeric Pressburger, οι οποίοι δημιούργησαν μια σειρά επιδραστικών ταινιών απο το 1939 εως και το 1957. Ο Scorsese μοιράζεται την προσωπική του εμπειρία, απο την στιγμή που ανακάλυψε τις ταινίες τους ως παιδί, μέχρι και την δεκαετία του 1970, όταν έφτασε να συνεργάζεται με τον Powell. Το ντοκιμαντέρ αναδεικνύει βασικές ταινίες από τη συνεργασία των Powell και Pressburger, όπως The Life and Death of Colonel Blimp, The Red Shoes, και Black Narcissus. Ο Scorsese παρέχει πληροφορίες για το πώς αυτά τα έργα επηρέασαν τις δικές του ταινίες, όπως το Raging Bull και το The Age of Innocence. Επιπλέον, η ταινία εξετάζει την πτώση της αναγνώρισης του δίδυμου μετά την αμφιλεγόμενη κυκλοφορία του Peeping Tom το 1960 και την επακόλουθη αναβίωση του ενδιαφέροντος για το έργο τους, εν μέρει χάρη στις προσπάθειες του Scorsese.
12. Problemista του Julio Torres
Ένα σουρεαλιστικό παραμύθι που ακολουθεί τον Alejandro, έναν μετανάστη από το Ελ Σαλβαδόρ που κυνηγά το όνειρό του να γίνει σχεδιαστής παιχνιδιών στη Νέα Υόρκη. Αντιμετωπίζοντας τις σκληρές πραγματικότητες της γραφειοκρατίας της μετανάστευσης, οι φιλοδοξίες του φαίνονται όλο και πιο μακρινές. Η τύχη του Alejandro παίρνει μια παράξενη τροπή όταν γνωρίζει την Elizabeth, μια εκκεντρική και ευέξαπτη κριτικό τέχνης, η οποία είναι απορροφημένη από την ιδιοσυγκρασιακή καλλιτεχνική κληρονομιά του εκλιπόντος συζύγου της. Η ανήσυχη συνεργασία τους γίνεται ο πυρήνας της ιστορίας, καθώς ο Alejandro βοηθά την Elizabeth να οργανώσει τη συλλογή τέχνης του συζύγου της με αντάλλαγμα τη βοήθειά της με τα προβλήματα της βίζας του.
Με φόντο ένα ονειρικό και αλλόκοτο σκηνικό, η ταινία χρησιμοποιεί σουρεαλιστικές οπτικές μεταφορές και παράλογο χιούμορ ενώ η δυναμική μεταξύ του Alejandro και της Elizabeth ξεδιπλώνεται μέσα από μια παραμυθένια σειρά γεγονότων, συνδυάζοντας οξεία κοινωνική κριτική με φανταστικά στοιχεία. Καθώς το απρόσμενο δίδυμο πλοηγείται στις αντιφατικές του προτεραιότητες, η ταινία δημιουργεί ένα ζωντανό, παραμυθένιο ψηφιδωτό φιλοδοξίας, ταυτότητας και επιβίωσης σε έναν κόσμο τόσο απρόβλεπτο και ιδιόρρυθμο όσο και οι χαρακτήρες της.
11. Didi του Sean Wang
Το Dìdi, το ημι-αυτοβιογραφικό ντεμπούτο του σκηνοθέτη Sean Wang, προσφέρει μια συγκινητική εξερεύνηση της εφηβικής ανησυχίας μέσα από τα μάτια ενός 13χρονου αγοριού από την Ταϊβάν που ζει στα προάστια του Σαν Φρανσίσκο το καλοκαίρι του 2008. Η ταινία ακολουθεί το ταξίδι του πρωταγωνιστή καθώς παλεύει να εντυπωσιάσει ένα κορίτσι, να αποκτήσει κοινωνική αποδοχή και να αντιμετωπίσει τις οικογενειακές προκλήσεις. Η προσωπική σύνδεση του Wang με την αφήγηση προσδίδει αυθεντικότητα στην ταινία, καθιστώντας την μια βαθιά συγκινητική και ειλικρινή αποτύπωση της εφηβείας στην εποχή του πρώιμου διαδικτύου.
10. The Gladiator 2 του Ridley Scott
Παρά τις ιστορικές ανακρίβειες, την αμφίβολη αναγκαιότητά του και κάποιες… ασυνήθιστες ερμηνείες, ο Gladiator 2 προσέφερε μια επική κινηματογραφική εμπειρία που μου θύμισε πόσο απαραίτητο είναι το να βλέπουμε ταινίες στην μεγάλη οθόνη. Ήταν μια επίδειξη μεγάλου εύρους παραγωγής, του είδους που ο Ridley Scott κατέχει όπως κανένας άλλος.
9. Joker: Folie a Deux του Todd Phillips
Η ταινία που φαίνεται να προκάλεσε όσο καμία άλλη φέτος, ταλαντεύεται ανάμεσα σε ένα καθαρό jukebox musical που αντλεί έμπνευση από τα μεγάλα αμερικανικά μιούζικαλ της δεκαετίας του ’50, και τις σκοτεινές ταινίες δράσης που χαρακτηρίζουν την αισθητική της DC. Ο Todd Phillips πήρε ένα ρίσκο καθώς δεν αρκέστηκε απλώς στο να δημιουργήσει μια προβλέψιμη συνέχεια μετά την επιτυχία της πρώτης του ταινίας. Αντίθετα, έκανε μια τολμηρή δημιουργική κίνηση, φτιάχνοντας ακριβώς αυτό που ήθελε: ένα τρελό μιούζικαλ που θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Παράλληλα, αποτελεί φόρο τιμής σε ένα από τα πιο παραγνωρισμένα και διασκεδαστικά είδη του αμερικανικού κινηματογράφου. Δημιουργεί ένα pop υπερθέαμα. Μια ταινία που σκόπιμα στερεί από το κοινό της όλα όσα έχει μάθει να περιμένει—αρχικά με λεπτότητα και στη συνέχεια όσο πιο in your face γίνεται.
8. Memoir of a Snail του Adam Elliott
Το Memoir of a Snail του Adam Elliott, παρά τον φανταστικό κόσμο που προμηνύει ο τίτλος, είναι μια ιστορία για την απλότητα και τις τραγωδίες της ζωής. 15 χρόνια μετά την πρεμιέρα του Mary and Max στο Sundance, o Elliott εμμένει με αδιάκοπη αφοσίωση σε ένα ύφος αφήγησης σκοτεινό αλλά και αναπάντεχα τρυφερό. Έτσι και εδώ, κυριαρχούν μονοχρωματικές αποχρώσεις που εντείνουν την απόκοσμη παρουσία των χαρακτήρων του, οι οποίοι κοιτούν απευθείας στην κάμερα λες και είναι παγιδευμένοι. Αυτό βέβαια το αντισταθμίζει με τολμηρό χιούμορ, καθώς προσεγγίζει τα ταμπού με ατρόμητη αναισχυντία, συνυφαίνοντας θέματα που κυμαίνονται από αναπηρίες έως ιδιόρρυθμα σεξουαλικά πάθη, προσθέτοντας βάθος και τόλμη στη μοναδική του κινηματογραφική φωνή. Αν και οι χαρακτήρες του Elliot μπορεί να είναι παιδιά, η ταινία απευθύνεται ξεκάθαρα σε ενήλικο κοινό, καθώς αποβλέπει στο να περάσει ένα βαθιά συγκινητικό μήνυμα για την ψυχική υγεία μέσα από μια αφήγηση που ξετυλίγεται σχεδόν αδιάκοπα και με έντονη εσωτερικότητα, όσο η πρωταγωνίστρια, η Gracie περιγράφει τα όσα την οδήγησαν να αποσυρθεί από την κοινωνία, προσφέροντας μια συγκλονιστικά ειλικρινή αντανάκλαση της απομόνωσης και της μοναξιάς.
7. Juror #2 του Clint Eastwood
Η τελευταία ταινία του Clint Eastwood, είναι ένα συναρπαστικό δικαστικό θρίλερ που εμβαθύνει στα ηθικά διλήμματα του συστήματος δικαιοσύνης. Η ιστορία επικεντρώνεται στον Justin Kemp, που τον υποδύεται ο Nicolas Hult, έναν ένορκο που ανακαλύπτει ότι ίσως ευθύνεται ο ίδιος για το έγκλημα που εξετάζεται στο δικαστήριο. Καθώς παλεύει με τη συνείδησή του, η ταινία εξερευνά με μαεστρία θέματα ενοχής, ευθύνης και αναζήτησης της αλήθειας μέσα στο δικαστικό περιβάλλον. Η σκηνοθεσία του Eastwood φέρνει έναν στοχαστικό και προσεκτικό ρυθμό, αφήνοντας την ένταση να χτίζεται φυσικά. Αν και μπορούμε να πούμε πως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερα επαναστατικό, δεδομένου τα όσα μας έχει δωσει το σκηνοθέτης κατά την μακρά καριέρα του, καταφέρνει να δημιουργήσει μια ένταση που ενισχύει την ατμόσφαιρα και τονίζει την ηθική αμφισημία του σεναρίου. Παρόλο που η πλοκή μπορεί να φανεί απλή ή και προβλέψιμη σε κάποια σημεία, οι μικρές ανατροπές και το βάθος των χαρακτήρων προσφέρουν μια έντονη και ιδιαίτερη αίσθηση αβεβαιότητας που αποτελεί απόδειξη της διαχρονικής ικανότητας του Eastwood να δημιουργεί ταινίες που προκαλούν σκέψη και αγγίζουν το σύγχρονο κοινό. Είναι μια συναρπαστική εξερεύνηση του δικαστικού συστήματος και των προσωπικών αγώνων που διαμορφώνουν την αίσθησή μας για δικαιοσύνη, καθιστώντας την μια ακόμα αξιομνημόνευτη προσθήκη στη θρυλική του καριέρα.
6. Conclave του Edward Berger
Το Conclave είναι ένα συναρπαστικό πολιτικό δράμα που εμβαθύνει στη σύνθετη και μυστική διαδικασία εκλογής νέου πάπα μετά τον ξαφνικό θάνατο του προκατόχου του. Η αφήγηση εξελίσσεται στους ιερούς τοίχους του Βατικανού, όπου οι Καρδινάλιοι συγκεντρώνονται για να επιλέξουν τον επόμενο Ποντίφικα. Ο Καρδινάλιος-Κοσμήτορας Tomas Lawrence (Ralph Fiennes), αναλαμβάνει να επιβλέψει την διαδικασία του κονκλάβιου, μια ευθύνη που τον ρίχνει στην καρδιά της εκκλησιαστικής πολιτικής. Καθώς οι καρδινάλιοι ρίχνουν τις ψήφους τους, η ταινία εξερευνά με προσοχή τους αγώνες για εξουσία, τις ιδεολογικές συγκρούσεις και τις προσωπικές φιλοδοξίες που εμφανίζονται μεταξύ των κορυφαίων υποψηφίων. Η ένταση της ταινίας κλιμακώνεται καθώς αποκαλύπτονται μυστικά και σκάνδαλα που απειλούν να ανατρέψουν τη διαδικασία εκλογής. Ένα καθοριστικό στιγμιότυπο έρχεται όταν ο Καρδινάλιος Lawrence ανακαλύπτει επιβαρυντικές πληροφορίες για έναν από τους υποψηφίους, αναγκάζοντάς τον να αντιμετωπίσει τη δική του ηθική πυξίδα και την ακεραιότητα της Εκκλησίας. Η αφήγηση κορυφώνεται σε μια σειρά απρόβλεπτων ανατροπών, καταλήγοντας σε μια έκβαση που αμφισβητεί τις πεποιθήσεις των χαρακτήρων και τα θεμέλια του παπικού αξιώματος. Το Conclave προσφέρει μια συναρπαστική εξερεύνηση της εξουσίας, της πίστης και της ανθρώπινης φύσης, με φόντο έναν από τους πιο μυστικούς θεσμούς του κόσμου.
5. Megalopolis του Francis Ford Coppola
Φυσικά απο την λίστα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το νέο έπος του Francis Ford Coppola ο οποίος στα 85 του κατάφερε να ολοκληρώσει το έργο που του πήρε περίπου τέσσερεις δεκαετίες. Απο την πρώτη προβολή της στο φεστιβάλ των Καννών, οι αντιδράσεις ήταν διχασμένες: κάποιοι την χαρακτήρισαν αριστούργημα, ενώ άλλοι την απέρριψαν. Πρόκειται για μια γνώριμη εμπειρία για τον Coppola, έναν δημιουργό που έχει χτίσει την καριέρα του ακολουθώντας τον δικό του, μοναχικό δρόμο, αψηφώντας τις νόρμες του Χόλιγουντ και καθιερώνοντας τον εαυτό του ως έναν ανήσυχο πειραματιστή. Η ταινία αποτελεί μια βαθιά εξερεύνηση της καλλιτεχνικής κληρονομιάς και του τρόπου με τον οποίο η τέχνη καταφέρνει να αντέξει στον χρόνο. Ταυτόχρονα, αποτελεί μια καυστική αλληγορία για την παρακμή της σύγχρονης κοινωνίας. Επιπλέον, είναι και μια ταινία για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία—ένα μεγάλο πάθος του Coppola —η οποία εδώ παρουσιάζεται μέσα από τη μεταμφίεση μιας φουτουριστικής Νέας Υόρκης, πλέον γνωστής ως Νέα Ρώμη.
4. Wicked του Jon M. Chu
Το Wicked, σε σκηνοθεσία του Jon M. Chu, είναι μια κινηματογραφική μεταφορά του διάσημου μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Gregory Maguire. Η ταινία εστιάζει στην αθέατη πλευρά των μαγισσών του Οζ, επικεντρωμένη στη σύνθετη σχέση μεταξύ της Elphaba (Cynthia Erivo), της Κακής Μάγισσας της Δύσης, και της καλής μάγισσας Glinda (Ariana Grande). Η εξελισσόμενη φιλία και αντιπαλότητά τους διαδραματίζεται σε έναν πλούσια φτιαγμένο κόσμο του Οζ, έναν οπτικά εκπληκτικό κόσμο, γεμάτο χρώματα και μουσική, όπου κάθε περιοχή του Οζ έχει τη δική της μοναδική ταυτότητα και ατμόσφαιρα. Το μιούζικαλ, που παραμένει πιστό στην καρδιά του θεατρικού έργου, προσφέρει αξέχαστες μουσικές στιγμές, με τραγούδια όπως το Defying Gravity να αποκτούν νέες διαστάσεις στην κινηματογραφική εκδοχή τους. Η μουσική του Stephen Schwartz και οι στίχοι του Gregory McGuire ενισχύουν τη συναισθηματική ένταση της ταινίας, ενώ οι ερμηνείες των Arivo και Grande, δίνουν ζωή σε κάποιες από τις πιο έντονες σκηνές, αναδεικνύουν την τεχνική τους αρτιότητα και την αφοπλιστική ειλικρίνεια των χαρακτήρων τους. Οι μουσικές σκηνές δεν είναι απλώς ακουστικές, αλλά ενσωματώνονται με τρόπο που ενδυναμώνει την αφήγηση και εμβαθύνει τη σχέση μεταξύ των δύο ηρωίδων. Με την πρώτη να ξεχωρίζει για το βάθος και τις ισχυρές φωνητικές της δυνατότητες, ενώ η δεύτερη να ξεχωρίζει για το χιούμορ και τη γοητεία της προσφέροντας μια ερμηνεία που θυμίζει κατά πολύ τις Glindas του Broadway. Καταφέρνει να αναδεικνύει την διαχρονική γοητεία του πρωτότυπου υλικού, προσφέροντας μια φρέσκια προοπτική στους αγαπημένους χαρακτήρες και τα θέματα του κόσμου του Οζ.
3. Dune 2 του Denis Villeneuve
Το πρώτο μεγάλο blockbuster της χρονιάς. Στο πολυαναμενόμενο sequel του πρώτου Dune, ο Denis Villeneuve μας δείχνει τι σημαίνει να κάνεις σινεμά μεγάλης κλίμακας, χωρίς να χρειάζεται να το υπενθυμίζει συνεχώς στον θεατή. Παρόλο που το μεγαλείο της παραγωγής είναι εμφανές, το πιο σημαντικό είναι το πώς το βιώνεις. Ο τρόπος που η επιστημονική φαντασία συνδέεται με το οικείο, πώς κάθε μικρή αλλά περίπλοκη λεπτομέρεια αντιμετωπίζεται με εξαιρετική προσοχή, και πώς κάθε σκηνή μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής, με έκανε να πιστεύω πως η ταινία έχει τη δύναμη να επηρεάσει το σύγχρονο σινεμά και να το αναμορφώσει με τρόπους που δεν είχαμε φανταστεί μέχρι τώρα. Ο Villeneuve έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια εμπειρία που δεν είναι απλώς οπτική, αλλά κυριολεκτικά ατμοσφαιρική, και αυτό είναι που την κάνει να ξεχωρίζει και να ακούγεται για πολύ καιρό ακόμα.
2. Anora Sean Baker
Στην Anora, την ταινία που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες σηματοδοτώντας μια νέα εποχή για τον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο, Ο Baker φαίνεται να έχει συγκεντρώσει όλα τα στοιχεία που δούλεψαν καλύτερα στις προηγούμενες ταινίες του, δημιουργώντας την καλύτερη δουλειά του μέχρι σήμερα.
Οι οικείες στιγμές από τον κόσμο των εργαζομένων του σεξ στο Starlet, η ένταση και η σύγκρουση του Tangerine, και το γλυκόπικρο, σχεδόν αισιόδοξο φινάλε του Red Rocket συνδυάζονται με μοναδικό τρόπο, δίνοντας ένα αποτέλεσμα που υπερβαίνει κατά πολύ αυτό που είχαμε συνηθίσει σε ανάλογες ανεξάρτητες παραγωγές. Με μεγαλύτερο προϋπολογισμό στη διάθεσή του, αξιοποιεί κάθε καρέ, κάθε δευτερόλεπτο, με τρόπο που κάνει την ταινία να λάμπει σε κάθε της πτυχή. Ο Baker δεν είναι καθόλου διστακτικός γι’ αυτό που θέλει να μας δείξει.
Η ταινία μπορεί να έχει πολύ σεξ και γυμνό, ο σκηνοθέτης όμως εμμένει σε αυτό το προαναφερόμενο ύφος που έχει υιοθετήσει, παρουσιάζοντας τις σκηνές όχι ηδονοβλεπτικά ή πρόστυχα, αλλά με τρυφερότητα και σεβασμό. Αν και οι συνευρέσεις τους παρουσιάζονται με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο, απουσιάζουν τα αισθησιακά μοντάζ και τα χολυγουντιανά οπτικοακουστικά τεχνάσματα. Οι ήρωες του, είτε είναι POC trans sex workers, είτε strippers, είτε πρώην πορνοστάρ, λειτουργούν ως φερέφωνα του δημιουργού που θέλει να τονίσει την πεποίθησή του ότι η σεξουαλική εργασία είναι πραγματική δουλειά. Πως είναι πιο κεντρικής σημασίας για την κοινωνία από ό, τι θέλει να παραδεχτεί η ίδια η κοινωνία, ενώ παράλληλα μας θυμίζει το ότι και εμείς μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτούς που τυπικά αντικειμενοποιούμε. H μεγαλύτερη προσδοκία του είναι πως η προσοχή της κοινής γνώμης θα πέσει στα άτομα που εργάζονται στον κλάδο του σεξ και ελπίζει πως η ταινία του θα συμβάλλει στο να ανοίξει περισσότερο ο δημόσιος διάλογος έτσι ώστε να μειωθεί το στίγμα και ο τρόπος που τους αντιμετωπίζει η κοινωνία.
1. The Substance Coralie Fargeat
Η ταινία είναι ένα εξαιρετικό δείγμα του feminist body horror που η σκηνοθέτις έχει καθιερώσει ως το προσωπικό της ύφος τα τελευταία χρόνια, μετά το εξίσου εξαιρετικό αλλά κάπως underrated, Revenge του 2017. Η ταινία εμπεριέχει αρκετές σκληρές και graphic σκηνές. Έχει επίσης πολύ γυμνό, αλλά όλα αυτά συνεργάζονται μεταξύ τους τόσο οργανικά που η όλη υπερβολή δεν γίνεται έντονα αντιληπτή.
Ναι, η ταινία είναι υπερβολική σε όλα. Φανταχτερή και ιδιαίτερα camp, θυμίζει κάτι από αυτό που έχει χαθεί από τον σύγχρονο κινηματογράφο του τρόμου (και μας λείπει πολύ). Είναι ουσιαστικά οι Dr Jekyll και Mr. Hyde να συναντούν τον Dorian Gray με φόντο τους φοίνικες του Λος Άντζελες. Πέρα από τα πρωτότυπα και πραγματικά εντυπωσιακά οπτικοακουστικά τεχνάσματα που χρησιμοποιεί η σκηνοθέτης, η ουσία της είναι ένα ζήτημα που έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν. Ποσό μακριά θα φτάσει μια γυναίκα για να γίνει αρεστή ή έστω μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού της. Ξεπερνώντας το πρώτο επίπεδο που την κατατάσσει στο είδος τρόμου, διαπιστώνουμε πως είναι μια κοινωνική σάτιρα που ασκεί κριτική στο ageism και τον σεξισμό στην βιομηχανία του θεάματος, με την διάθεση για κριτική και ειρωνεία να κυριαρχεί καθ’ όλη την διάρκεια της.
