Από τις διαβολικές φιγούρες του Χίτσκοκ, μέχρι την «ιπτάμενη μητέρα» που κατσαδιάζει τον Γούντυ Άλλεν από τον ουρανό ( Oedipus wrecks) και από τη λατρευτική ματιά του Αλμοδοβάρ μέχρι την εφηβική γκρίνια του Ντολάν ( Σκότωσα τη μητέρα μου) η μητέρα, ως άτομο, ως θεσμός, ως σύμβολο, έχει εμπνεύσει πλήθος δημιουργών και έχει ισχυρότατη παρουσία στην 7η τέχνη. Έτσι η γιορτή της μητέρας είναι η τέλεια αφορμή για να θυμηθούμε μερικές από τις καλύτερες στιγμές της.
γράφει η Ισμήνη Δασκαρόλη
Όλα για τη μητέρα μου (1999) του Πέδρο Αλμοδοβάρ
Μία μητέρα που χάνει το γιο της μπροστά στα μάτια της, μία έγκυος καλόγρια που πάσχει από AIDS, μία τρανσέξουαλ γυναίκα μακριά από την οικογένειά της. Η μητέρα στον κόσμο ταινία του Αλμοδοβάρ δε θα μπορούσε να είναι ποτέ συμβατική και της χαρίζεται εδώ μια αριστουργηματική ταινία, ύμνος στη γυναικεία φύση. Κάθε πλάνο με λατρευτική ευλάβεια χτίζει τα πορτρέτα των γυναικών της και τις βγάζει νικήτριες ακόμη και όταν φαινομενικά ηττούνται. Έτσι η ταινία αυτή είναι μάλλον με διαφορά η βασίλισσα του είδους.
Χθες, σήμερα, αύριο (1963) του Βιττόριο ντε Σίκα
Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Σοφία Λόρεν, δίνουν ρεσιτάλ σε αυτή την κωμωδία, που χωρισμένη σε τρεις ιστορίες αναδεικνύει με την καθεμία μία διαφορετική πλευρά της γυναίκας: Μητέρα, Ερωμένη, Πόρνη. Όλες ενσαρκώνονται απολαυστικά από την ίδια ηθοποιό και με τον τίτλο της ταινίας να επισφραγίζει τη διαχρονικότητα των ηρώων, οι τρεις γυναίκες φαίνεται να αποτελούν μια αδιαίρετη τριάδα που τα βγάζει πέρα με κάθε αντιξοότητα, επιστρατεύει τη γοητεία, την καπατσοσύνη και τη δυναμικότητά της για να επιβάλλεται στους πάντες και τελικά να καταδυναστεύει τους άνδρες ανά τους αιώνες.
Mommy (2014) του Ξαβιέ Ντολάν
Μετά την πρώτη του ταινία « Σκότωσα τη μητέρα μου» ο ταλαντούχος σκηνοθέτης επιστρέφει στη μητρική φιγούρα, πιο ώριμα και πιο αποστασιοποιημένα. Η μητέρα του Ντολάν αντιμετωπίζει ένα δύσκολο παιδί βίαιο, υπερκινητικό, το οποίο όμως καταφέρνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να κουμαντάρει. Ο Ντολάν ξέρει να αναδεικνύει τους ήρωές του και εδώ χτίζει ένα χαρακτήρα που είναι ταυτόχρονα δυναμικός και εύθραυστος, που φαίνεται από τη μία να έχει τον απόλυτο έλεγχο και από την άλλη να μη ξέρει τι κάνει, απολύτως αυθεντική με αυτόν τον τρόπο.
Bloody Mama ( 1970) του Ρότζερ Κόρμαν
Μία από τις πρώτες εμφανίσεις του Ρόμπερντ Ντε Νίρο στη μεγάλη οθόνη έγινε μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία που έχει στο επίκεντρο μια οικογενειακή συμμορία αποτελούμενη απότέσσερεις νεαρούς άνδρες και την αρχισυμμορίτισσα μητέρα τους. Μια γυναίκα αδίστακτη, που θα έκανε τα πάντα για τα παιδιά της, που έχει το απόλυτο έλεγχο στις ζωές τους και δικαιολογεί με ευκολία κάθε αντίφαση ανάμεσα στο θεοσεβούμενο χαρακτήρα της και την εγκληματική της καριέρα. Ο σκηνοθέτης δίνει στην αιμοδιψή μητέρα του κεντρική θέση στην αμερικάνικη ιστορία παρουσιάζοντας την σαν αναπόσπαστο μέρος της κουλτούρας της χώρας. Και πρόκειται για μια μητέρα που είναι η Μπόνυ και ο Κλάιντ μαζί, όχι είναι κάποιο σπουδαίο εγκληματικό μυαλό, αλλά επειδή όταν πρόκειται για τα αγόρια της, δε φαίνεται να έχει ούτε ιερό, ούτε όσιο.
Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν ( 2011) της Λιν Ράμσεϊ
Αυτή η σκοτεινή ταινία, παίζει με τις ενοχές και τις τρομακτικές αναμνήσεις που στοιχειώνουν μια μάνα επειδή δεν ένιωσε ποτέ ως τέτοια. Η γέννηση του πρωτότοκου γιου της, της προκάλεσε δυσαρέσκεια και αμηχανία, την εγκλώβισε στο ρόλο της μητέρας, ενώ δεν ήταν έτοιμη να αφήσει την προηγούμενη ζωή της. Έτσι, παρόλο που έκανε ότι καλύτερο μπορούσε, παρόλο που έδειξε κάθε ενδιαφέρον και έδωσε όλη της τη στοργή στην ανατροφή του αγοριού, η σχέση τους έμεινε προβληματική και κάθε λάθος διογκώθηκε στο μυαλό της, στο οποίο η ίδια είναι η μοναδική υπεύθυνη της τραγωδίας που ακολούθησε.
