Σκηνοθεσία: Andrew Haigh
Ηθοποιοί: Charlotte Rampling, Tom Courtenay, Geraldine James
To 45 Χρόνια έχει μπει εδώ και μήνες, συγκεκριμένα από τότε που προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Βερολίνου, δηλαδή τον Φεβρουάριο, στη λίστα Ποιες ταινίες ανυπομονούμε να δούμε μέχρι το τέλος του 2015. Και έτσι έγινε, ένα βράδυ κατά τη διάρκεια του 21ου Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας, Νύχτες Πρεμιέρας.
Η απερίγραπτα όμορφη, μουντή αισθητική της ταινίας, δεν αργεί να εμφανιστεί. Η πρωταγωνίστρια Κate, έχει βγει πρωινή βόλτα με παρέα τον οικογενειακό τους σκύλο σε καταπράσινες εκτάσεις, εκεί όπου δεσπόζει η ηρεμία και η ομορφιά της φύσης. Εκεί όπου γίνεσαι ένα με τη φύση είτε βρίσκεται σε εκείνο ακριβώς το μέρος είτε το παρακολουθείς από μίλια μακριά καθισμένος-η σε μια θέση κινηματογραφικής αίθουσας. Και πως γίνεται αυτό; Όταν ο διευθυντής Φωτογραφίας γνωρίζει πολύ καλά τη δουλειά του και μπορεί να ξεχωρίσει και να γαντζωθεί από το αυθεντικό ύφος του αντίστοιχου σεναρίου. Στην περίπτωση των 45 Χρόνων ο χαρακτήρας του σεναρίου είναι μουντός και νοσταλγικός και αυτό ακολουθείται πιστά από τη φωτογραφία.
Charlotte Rampling και Tom Courtenay (Βραβεία ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου) είναι οι Kate και Geoff της μεγάλης οθόνης. Οι ερμηνείες τους, συμπληρώνουν η μία την άλλη. Λιγομίλητες ως επί το πλείστον, κλιμακώνονται καθηλωτικά από σκηνή σε σκηνή όπως κλιμακώνεται και η σχέση του κινηματογραφικού ζευγαριού.
Ένα ζευγάρι γιορτάζει την επέτειο 45 χρόνων γάμου (στα 40 χρόνια ο Geoff έτυχε να παρουσιάσει ένα πρόβλημα υγείας, οπότε αποφάσισαν να γιορτάσουν όταν φτάσουν στα στρόγγυλα 45 χρόνια). Όμως ενώ οι ετοιμασίες της γιορτής έχουν μπει στην τελική ευθεία και ενώ η Kate διαλέγει ποια μουσικά κομμάτια θα παίξει ο DJ της ξεχωριστής βραδιάς, ένα γράμμα με συνοδεία μια αμήχανη είδηση καταφθάνει και ταράζει την ομαλότητα των ημερών. Το επί πολλά χρόνια εξαφανισμένο, νεκρό σώμα ενός πρώην έρωτα του Geoff, βρέθηκε.
Το φιλμ μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μια νέα οπτική στις σχέσεις, το γήρας, τη συγχώρεση, την ανασφάλεια και τα καλά θαμμένα μυστικά.
Το σενάριο, που υπογράφεται από τον ίδιο τον σκηνοθέτη, παρουσιάζει τον φαινομενικά ακλόνητο έρωτα του ηλικιωμένου ζευγαριού που ζει αρμονικά έξω από την πόλη. Ζουν έναν ενδιαφέροντα και διόλου ρουτινιασμένο έγγαμο βίο, παρά τα πολλά χρόνια που κουβαλά στις πλάτες του. Δύο άτομα, φανερά αγαπημένα, αλλά με τυπικές συμπεριφορές-ατάκες σε ορισμένα σημεία, και όπως αποδεικνύεται, δεν μοιράζεται τα πάντα ώσπου έρχεται και η αναπόφευκτη έκρηξη.
Έρχεται η ανατροπή, η δυσάρεστη έκπληξη και νιώθεις να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Έχεις ζήσει πάρα πολλά (20,30,40) χρόνια με έναν άνθρωπο, έχεις μοιραστεί τον έρωτα σου, την αγάπη σου, νιώθεις πως πλέον τον γνωρίζεις καλά. Τελικά όχι. Κανένας αριθμός, καμία δεκάδα, δεν αρκούν ώστε να έχεις την πλήρη επίγνωση για αυτόν που έχεις απέναντί σου, ποιον αγάπησες. Είναι θέμα ατόμου το αν θα σε αφήσει να τον-την γνωρίσεις πραγματικά.
Ένα γεγονός μονάχα, ένα μυστικό, μπορεί να καταστρέψει μια σχέση και να σιγοσβήσει τη φλόγα της αγάπης.
H αναπόφευκτη έκρηξη για το κινηματογραφικό ζευγάρι τοποθετείται στην τρίτη πράξη. Με ξώφαλτσο τρόπο και απογοητευτικά γρήγορο κινηματογραφικό ρυθμό, όμως. Αρκεί ή μάλλον καλύτερα αρμόζει, ένα τέτοιο τέλος μπροστά στη δύναμη που καραδοκεί σιωπηλά ώσπου περιμένει την κατάλληλη στιγμή να ορμήσει, σε κάθε προηγούμενη σκηνή; Ναι μεν, κόβει την ανάσα, αλλά δεν είναι αρκετό. Φαντάζει τόσο εύκολο μπροστά στην πολυπλοκότητα της κατάστασης που προηγήθηκε. Άξιζε περισσότερη λεπτοδουλειά στο σενάριο, ειδικά στην τελευταία σκηνή.
Τελικά, είναι όντως δύσκολο να είμαστε ειλικρινείς με τα συναισθήματα μας ή το κάνουμε εμείς να φαντάζει σαν άθλος;
