ηθοποιός
Το Iwillsurviveεπιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και ο Γιώργος Παπαγεωργίου ένας εκ των δύο επιζώντων, κάνει μια στάση στον Εξώστη λίγο πριν ανέβει στην σκηνή του θεάτρου Σοφούλη.
-Όπως έλεγε και ο Κάρολος Κουν κάθε ηθοποιός πρέπει πρώτα να απαντήσει σε τρείς βασικές ερωτήσεις:
Ποιος είμαι, πού είμαι και τι θέλω;
Όταν παίζουμε με τον Αντίνοο το I Will Survive νοιώθω πολλές φορές σαν τσαρλατάνος που παίζω στην πλατεία ενός χωριού. Είναι τέτοια η δομή και η αίσθηση της παράστασης που σε κάνει να νιώθεις ότι ο θεατής δεν είναι κάποιος ξένος, αλλά κάποιος φίλος από τα παλιά που ήρθε για να γελάσετε, να κάνετε βλακείες, να πείτε αλήθειες που σας ενώνουν. Ήταν μεγάλη μας ανάγκη να επιστρέψουμε στη Θεσσαλονίκη στο θέατρο Σοφούλη, για να κλείσουμε τον κύκλο των παραστάσεων του I Will Survive μετά την Αθήνα και για εμάς αυτή η επιστροφή έχει τον χαρακτήρα του χάπενινγκ, στοιχείο που κουμπώνει αβίαστα με την αισθητική της παράστασης.
– Τελικά θα καταστραφεί αυτός ο κόσμος ή το έχει ήδη κάνει?
Το έχει ήδη κάνει. Είναι σαφές ότι ζούμε σε μια καταστροφική εποχή. Το βλέπεις αυτό παντού γύρω σου. Αυτή η καταστροφή όμως δεν είναι απαραίτητα κακή. Δες για παράδειγμα την πολιτική καταστροφή. Το υπάρχον κομματικό τοπίο έκανε πανηγυρική αποχώρηση από τις συνειδήσεις των ελλήνων και όποιος πιστεύει ότι αυτό δεν είναι θετικό είναι απλά αφελής. Ουσιαστικά μετά την μεταπολίτευση είναι η πρώτη φορά που μπορούμε να δούμε να γεννιέται μια νέα πολιτική συνείδηση στον μέσο έλληνα, αφού τα δυο μεγάλα κόμματα εκτός από το να στήσουν μια φιέστα σκανδάλων και μικρό πολιτικών συμφερόντων δεν στάθηκαν ικανά να κάνουν τίποτα άλλο. Και αυτήν την σαπίλα έχει αρχίσει να την απορρίπτει και η κουτσή Μαρία.
– 5 λόγοι για να επιβιώσεις?
Τα haribo με γεύση cola
Οι radiohead
Το χώσιμο των δακτύλων στην άμμο
Το καλό θέατρο
Τα βιβλία του Μισέλ Ονφρέ
– 5 τρόποι για να επιβιώσεις?
Να εξερευνείς
Να αγαπάς
Να γελάς δυνατά
Να κάνεις βλακείες
Να συγχωρείς εύκολα
– Τι θα ήθελες να έχεις πραγματοποιήσει πριν τελειώσει ο χρόνος μας (στον μάταιο τούτο κόσμο)?
Να γνωρίσω καλύτερα αυτούς που έχω δίπλα μου. Και στη συνέχεια τον ίδιο μου τον εαυτό. Θέλει θάρρος να μπορείς να δεις καθαρά και να δεχτείς αυτούς που έχεις δίπλα σου ως έχουν. Τις περισσότερες φορές κάνουμε στους άλλους τις προσωπικές μας προβολές, αδιαφορώντας για τις δικές τους ανάγκες και το ποιοί είναι αυτοί πραγματικά. Επίσης θάρρος, θέλει και το να μπορείς να δεις κατάφατσα τον εαυτό σου. Με όλες τις αδυναμίες και τις πληγές του. Αυτές οι πληγές μας είναι πολύτιμες.
– Τι αγαπάς να μισείς στην πόλη σου (κι ας την ζεις από μακριά)?
Την γκρίνια της. Στην Θεσσαλονίκη όλοι έχουν να σου παραπονεθούν για κάτι. Ειδικά τώρα περισσότερο από ποτέ. Και όμως γιατί με το που βγει ο ήλιος κάτι παθαίνουμε, βγαίνουμε στους δρόμους και γυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας; Τα μαγαζιά γεμίζουν από φωνές, τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες στην παραλία, το Καπάνι γίνεται αυθεντικά όμορφο. Και η γκρίνια δεν είναι μόνο προνόμιο των κατοίκων αλλά και των Σαλονικιών που έχουν φύγει από την πόλη. Όταν ετοιμάζαμε την παράσταση στην Αθήνα, μας λέγανε κάποιοι φίλοι που ζουν εκεί: που θα πάτε να παίξετε σ’ ένα θέατρο εκτός κέντρου, ποιός θα έρθει να δει κάτι εναλλακτικό, είναι παράξενο κοινό οι Σαλονικείς και άλλα τέτοια.. Και όταν ο κόσμος άρχισε να γεμίζει το θέατρο οι ίδιοι άνθρωποι απορούσαν.. Μήπως γιατί δεν μπορείς να κάνεις εύκολες προβλέψεις για αυτήν την πόλη; Μήπως γιατί η Θεσσαλονίκη έχει αρχίσει (επιτέλους) να αλλάζει; Μπορεί και όχι. Εγώ πάντως, γουστάρω να δοκιμάσω. Και ας φάω τα μούτρα μου.