Στις 20 και 21 Ιουνίου η Θεσσαλονίκη
υποδέχεται για τρίτη χρονιά το Thessaloniki Pride. Μιας και η πόλη φέρει φέτος
την τίτλο της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας, το φεστιβάλ εντάσσεται στο
πρόγραμμά της και αφιερώνεται -σε τι άλλο;- στη νεολαία. Με σύνθημα «Ώρα για μας» οι συμμετέχοντες κι οι
συμμετέχουσες στο 3ο Thessaloniki Pride στέλνουν το μήνυμα ότι είναι ώρα η νέα
γενιά να πάρει τη σκυτάλη και να ακουστεί και η φωνή των λεσβιών, γκέι,
αμφισεξουαλικών και τρανς δημόσια και καθαρά.
Όπως και τις προηγούμενες χρονιές,
χιλιάδες κόσμου αναμένεται να πλημμυρίσουν τους χώρους του φεστιβάλ και να
γεμίσουν με αισιοδοξία, κέφι και χαρά το ιστορικό κέντρο της πόλης διεκδικώντας
αξιοπρέπεια και ισότητα για όλους και όλες. Το φεστιβάλ ξεκινά το απόγευμα της
Παρασκευής, 20 Ιουνίου, στο δημαρχείο με εκθέσεις,
συζητήσεις και προβολές. Το ίδιο βράδυ το pride βγαίνει στο δρόμο στην περιοχή της
Βαλαωρίτου με street theatre (οδός Καθολικών) και street party (πλ. Χρηματιστηρίου). Το
μεσημέρι της επομένης, Σάββατο 21 Ιουνίου, στο Pride Forum στο δημαρχείο ο παιδικός εκφοβισμός, η ενδοοικογενειακή
βία, ο κοινωνικός στιγματισμός και άλλα ζητήματα των LGBT νέων μπαίνουν στη
δημόσια ατζέντα. Αργά το απόγευμα το πλήθος συγκεντρώνεται στο Λευκό Πύργο όπου
η εκδήλωση κορυφώνεται με τη μεγάλη παρέλαση στις 19:30. Η παρέλαση
καταλήγει πάλι πίσω στο σύμβολο της Θεσσαλονίκης, που φωταγωγείται στα χρώματα
του ουράνιου τόξου. Το διήμερο κλείνει θεαματικά με τη μεγάλη υπαίθρια συναυλία.
Κατά καιρούς έχουν δημιουργηθεί στον
κόσμο ερωτήματα, και ίσως να μην έχουν απαντηθεί ποτέ. Αυτά λοιπόν τα ερωτήματα θα μας τα
απαντήσουν ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της Θεσσαλονίκης. Ανθρώπινα
δικαιώματα ανεξαρτήτου ηλικίας, εθνικότητας, χρώματος, σεξουαλικού
προσανατολισμού, θρησκευτικής πεποίθησης ή πολιτικής κτλ.
Αρχικά το πρώτο ερώτημα που υπάρχει στον
κόσμο είναι, Ανώνυμο
-Τι είναι τελικά και για ποιο λόγο
γίνεται το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας ;
‘’Το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας ξεκίνησε από την εξέγερση του Stonewall, όπου και οι περιφρονημένοι/ες
και από τους ίδιους τους ομοφυλόφιλους και τρανς, ξεσηκώθηκαν ενάντια
στην βία της αστυνομίας, τους εξευτελισμούς και τις αυθαίρετες συλλήψεις. Η
Θεσσαλονίκη για χρόνια ολόκληρα, σχεδόν δεκαετίες, μικρές ομάδες οραματιστών και
ακτιβιστών, σχεδίαζαν την δημιουργία ενός Φεστιβάλ Υπερηφάνειας στη πόλη μας.
Πριν από τρία χρόνια, το όραμα υλοποιήθηκε και γιγαντώθηκε σε μία
συμμαχία με το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μιας πόλης και των κινημάτων
της. Το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας έρχεται να υπευθυμήσει τα αυτονόητα γεγονότα, πως
είμαστε εδώ, σεβόμαστε και απαιτούμε σεβασμό. Είμαστε πολίτες αυτής της χώρας,
φορολογούμενοι πολίτες πλην όμως αδικημένοι από την πολιτεία, η οποία δεν έχει
φροντίσει ε καμία περίπτωση να υπάρχει ισονομία, σεβασμός στην διαφορετικότητα
και προστασία κάθε είδους διάκριση.
Το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας δεν διαφημίζει σε καμία περίπτωση την
ομοφυλοφιλία, αλλά επισημάνει το γεγονός πως ζούμε εδώ με την διαφορετικότητα
μας, με τα όνειρά μας, την δημιουργικότητά μας και είμαστε πλέον αποφασισμένοι
να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, την ουσία, την πλήρη ισονομία με ότι συνεπάγεται
(π.χ. σύμφωνο συμβίωσης, συμμετοχή του/της συντρόφου σε ιατρικά ζητήματα,
συνταξιοδοτήσεις κτλ.). Παράλληλα είναι μια γιορτή σεβασμού της διαφορετικότητας,
μια γιορτή της αγάπης προς τον συνάνθρωπο.’’
-Τι πιστεύεις ότι ενοχλεί τον κόσμο, σε
όλο αυτόν τον θεσμό, και ακόμα και την ίδια μέρα του Φεστιβάλ,
πραγματοποιούνται διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις anti Pride;
‘’Πρέπει να είμαστε πιο ακριβείς στην διατύπωση.
Δεν ενοχλεί τον κόσμο το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας. Ο κόσμος
συμμετέχει στο Φεστιβάλ.
Ενοχλεί, εκείνο το σκοταδιστικό κομμάτι της πόλης, το θρησκευτικό,
το κομμάτι εκείνο, το οποίο έχει πάρει διαζύγιο από την βασική αρχή του
Χριστιανισμού.
‘’το αγαπάτε αλλήλους’’
Είναι το κομμάτι εκείνο που ερωτοτροπεί και συγγενεύει υπόγεια με
τους φασιστικούς κύκλους, που ευτυχώς για την πόλη, η δύναμή τους μετριέται σε
μερικές γραφικές και υστερικές θεούσες, ορισμένους φουσκωτούς στα ‘’μούσκουλα’’
και ξεφούσκωτους στα μυαλά. Είναι ελάχιστοι και θα παραμείνουν ελάχιστοι, γιατί
απέναντι στο κήρυγμα μίσους, εμείς οι ομοφυλόφιλοι, αντιτάσσουμε τον σεβασμό
και την αγάπη για τον πλησίον.’’
Ένα άλλο ερώτημα είναι:
Steisy
-Τι είναι αυτό, την συγκεκριμένη μέρα,
που κάνει τον κόσμο να βγαίνει στους δρόμους, να βγαίνει από την ‘’ντουλάπα’’
του και να δείχνει τον πραγματικό του εαυτό;
‘’ Ο ετήσιος εορτασμός του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, άσχετα με
την αφορμή που τον προκάλεσε -το 1969 στη Νέα Υόρκη-και τον καθιέρωσε, αποτελεί
μια διαμαρτυρία , απέναντι στην επιβολή της περιθωριοποίησης συνανθρώπων μας,
που αποτελούν μειοψηφίες, κάποιοι εξαιτίας του πάχους τους, άλλοι με αφορμή το
χρώμα του δέρματος τους, της οικονομικής τους επιφάνειας, της κατάστασης της
υγείας τους, του διαφορετικού σεξουαλικού τους προσανατολισμού, του
διαφορετικού τους θρησκεύματος…
Το γεγονός του ότι, βγαίνει πολύς κόσμος στους
δρόμους, για να στηρίξει το ετήσιο φεστιβάλ υπερηφάνειας, οφείλεται κατά πρώτο
στην προσωπική ανάγκη του ομοφυλόφιλου να βεβαιωθεί πως γύρω του υπάρχουν ζουν
και δραστηριοποιούνται κι άλλοι όμοιοι του και κατά δεύτερο στην αναγκαιότητα
ένδειξης αλληλεγγύης μεγάλου μέρους της κοινωνίας απέναντι στην LGBT κοινότητα.
Η συμμετοχή των χιλιάδων συμπολιτών στην πορεία, είναι στοιχείο ενθαρρυντικό
και ενδεικτικό ταυτόχρονα του πόσο αλληλέγγυοι εμφανιζόμαστε οι άνθρωποι, όταν
μας δίνεται η ευκαιρία , όχι ατομικά, αλλά συλλογικά να υποστηρίξουμε τα
ανθρώπινα δικαιώματα…
Ο στόχος που εγώ βλέπω , στην επιλογή
εορτασμού της ετήσιας επετείου γνωστότερη ως Thessaloniki Pride , έχει να κάνει
με την προσπάθεια απενεχοποίησης του ομοφυλόφιλου αλλά και κάθε άλλου ατόμου,
που στριμώχνει την ψυχή του σε μια ‘’γιγάντια’’ μειονότητα. Παράλληλα είναι
θεμιτό και διαμέσου των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων γίνεται σε κάποιο βαθμό, μια
προσπάθεια διάδοσης, της ορθότερης εικόνας του ομοφυλόφιλου ανθρώπου και της
θέσης του στην κοινωνία, σε αντίθεση με εκείνην τη διαστρεβλωμένη εντύπωση που
βολεύει να διαδίδεται από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης . «Μαζί ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ.
Διαιρεμένοι πέφτουμε».’’
Νικόλαος Χατζητρύφωνας
-Πιστεύεις ότι μπορεί η Ελλάδα να γίνει
Ευρωπαϊκή χώρα σε ζητήματα και δικαιώματα ομοφυλοφιλίας;
‘’
Τα 12 κράτη της παλιάς Ευρωπαϊκής Ένωσης σημειώνουν πρόοδο σε ζητήματα
δικαιωμάτων του ανθρώπου συμπεριλαμβανόμενων των θεμάτων ομοφυλοφιλίας και διεμφυλικότητας,ή
τουλάχιστον κρατούνται σε επίπεδο μη ποινικοποίησης και κρατικής καταστολής.
Αντίθετα ,σε κάποιες νεότερες χώρες της Ε.Ε. κυριαρχεί σκοταδισμός.
Επί Νέας Δημοκρατίας, είχαμε όχι απλώς συντήρηση του παρελθόντος, αλλά πισωγυρίσματα.
Ελπίζω να ξεπεράσουν οι πολίτες τις φοβίες τους για το μέλλον, να αποχωριστούν
το παρελθόν και να θελήσουν να βαδίσουν το δρόμο των πιο ανθρωπιστικών χωρών
της Ευρώπης και άλλων ηπείρων.’’
-Και μιας και η Θεσσαλονίκη φέτος, το
2014, είναι Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νεολαίας, τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουν
οι νέοι, για να γίνει αποδεκτή, εν τέλι, η ΛΟΑΔ
(Λεσβίες-Ομοφυλόφιλοι-Αμφιφυλόφιλοι-Τρανσέξουαλ) κοινότητα;
‘’Να συνεργαστούν με τους γύρω τους, να νιώσουν ανθρωπισμό, αλληλεγγύη.
Ειδικότερα η Λεσβίες, Γκέι, Αμφιφυλόφιλοι/ες και Τρανσεξουαλικοί/ές (Λε.Γκ.Α.Τ)
να βρουν τα κοινά τους, να περάσουν μαζικά, από στην σποραδική διαμαρτυρία,
στην καθημερινή, σύνθετη, πειθαρχημένη και συλλογική δουλειά στους υφιστάμενους
θεσμούς και στους νέους θεσμούς που θα δημιουργήσουν οι ίδιοι/ες: στις
μαθητικές επιτροπές να δραστηριοποιηθούν ενάντια στη σχολική βία (booling),
όπου θα μιλήσουν και για την διεμφυλικότητα και ομοφυλοφιλία, να ζητήσουν από
τους συλλόγους καθηγητών να διδάσκονται για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανόμενων
των θεμάτων της αλληλεγγύης με τους μετανάστες, τους/τις ΛεΓκΑΤ. κλπ, να
συζητήσουν με το θεσμό των Δήμων και με των Δημοτικών διαμερισμάτων για θέματα
στέγης των συλλόγων της πόλης συμπεριλαμβανόμενων των δέκα (!) ΛεΓκΑΤ
οργανώσεων που υπάρχουν στην πόλη, και επιτέλους, οι ΛεΓκΑΤ νέοι (και γέροι) να
δημιουργήσουν ένα όργανο συντονισμού τους. Την υλοποίηση του αιτήματος
ίδια δικαιώματα για όλους/-ες σε όλο τον κόσμο, ας το προωθήσουν
όλοι/-ες προγραμματισμένα. Η Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων των Ανθρώπων
είναι ένα πολύ καλό εργαλείο, ας το χρησιμοποιήσουν.’’
Άννα Απέργη
-Πέρα από τα πολλά προβλήματα, ποιο
είναι το μέγιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια τρανσέξουαλ σήμερα;
‘’Η ταυτότητα φύλου είναι το μεγαλύτερο
πρόβλημα που αντιμετωπίζει μια τρανς σήμερα. Ο λόγος είναι γιατί τα προβλήματα
περιθωριοποίησης ξεκινάνε από την μην αποδοχή αυτών των ατόμων. Προβλήματα στον
εργασιακό τομέα, στις τραπεζικές και εμπορικές συναλλαγές, ακόμη και στις
διαπροσωπικές σχέσεις.
Και όλα αυτά ευθύνονται λόγο της απέχθειας και του ρατσιστικού
χαρακτήρα που έχουν υιοθετήσει οι άνθρωποι είτε λόγο πολιτικών ή θρησκευτικών
πεποιθήσεων, είτε λόγο ανεπαρκής παιδείας, παίδευσης και εκπαίδευσης. Έτσι
λοιπόν τα τρανς άτομα περιθωριοποιούνται όσο κανένας άλλος μέσα στην ΛΟΑΤ κοινότητα και για αυτόν ακριβώς τον
λόγο διεκδικούμε τα ανθρώπινα δικαιώματά μας.
Δικαιώματα
που κανείς δεν έχει το ελεύθερο να μας τα στερήσει.
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ-ΔΙΕΚΔΗΚΟΥΜΕ-ΖΟΥΜΕ
ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ’’
«Με την
κοινωνία έτοιμη να δεχθεί τη διαφορετικότητα κάνουμε ακόμη ένα βήμα μπροστά.
Μετά τις επιτυχείς διοργανώσεις του 1ου και του 2ου Thessaloniki Pride
συνεχίζουμε φέτος για τρίτη χρονιά να στηρίζουμε αυτές τις εκδηλώσεις», δήλωσε
ο Εντεταλμένος Σύμβουλος του δήμου Θεσσαλονίκης για θέματα Τουρισμού και
Διεθνών Σχέσεων, Σπύρος Πέγκας.
«Πρόκειται
για μια πολυσυλλεκτική έκφραση της πόλης ανοιχτή σε όλους και σε όλες η οποία,
εκτός από την πολύ σημαντική κοινωνική της διάσταση, μπορεί να ενισχύσει τη
διεθνοποίηση της Θεσσαλονίκης και να βοηθήσει στην αύξηση των τουριστικών
αφίξεων», κατέληξε ο κ. Πέγκας.
