O Άκης Σακισλόγλου γεννήθηκε το 1975 εδώ, στη μάνα Σαλονίκη. Έχει εργαστεί από το 1992 σε ραδιόφωνο, περιοδικά, εφημερίδες και σάιτ και έχει μια στενή σχέση με τη μουσική. Τόσο στενή που όταν θέλει να πει κάτι, πολύ πιθανό να μιλήσει με στίχους τραγουδιών. Σήμερα, μοιράζει τις μέρες του ανάμεσα στο Σάρωθρον και το site του, theopinion.gr. Είναι παλιός φίλος, ένας εξαιρετικός δημοσιογράφος, ένας ωραίος τύπος και ακόμη φαν της πόλης, με τα καλά και τα (θεό)στραβά της.
φωτογραφίες: Nίκος Αραμπατζής
Άκη σε τι φάση σε πετυχαίνουμε;
«Μου αρέσει η διατύπωση της ερώτησης διότι είναι μια μόνιμη επωδός απορίας που πλανάται πάνω από τη Θεσσαλονίκη: «τί φάση»; Έτσι είμαι κι εγώ αυτόν τον καιρό. Βλέπω πράγματα και καταστάσεις και απορώ. Μου φαίνονται αδιανόητα όλα αυτά που ζούμε αλλά για να συμβαίνουν, κάποια λογική εξήγηση θα έχουν. Απορώ αλλά δεν κάνω και πολλά. Όπως λέει και ο Μουρακάμι, «όταν είσαι μέσα στο ποτάμι και από τις όχθες πέφτουν σφαίρες, πέσε ανάσκελα και άσε τη ροή να σε παρασύρει».
Πόσα χρόνια είσαι στον χώρο της δημοσιογραφίας; Τι είδες να αλλάζει στον κλάδο σας;
«Είμαι στο ραδιόφωνο από το 1992 και επαγγελματικά στα μίντια από το 1997. Είδα τα ραδιόφωνα και την τηλεόραση να παίρνουν τη σκυτάλη από τις εφημερίδες και τώρα να αρνούνται να την δώσουν στα σάιτ. Τα μέσα αλλάζουν γιατί εξελίσσεται η τεχνολογία και αλλάζουν οι ανθρώπινες ανάγκες αλλά, όποιο κι αν είναι το μέσο, το σημαντικό είναι πάντα το περιεχόμενο. Το σπουδαίο που επιδιώκουμε είναι «το να έχουμε κάτι να πούμε, από μια πληροφορία και μια ιδέα μέχρι έναν ειλικρινή προβληματισμό που θα εισαγάγει καινά δαιμόνια».
Επικρατεί πολύ έντονα η αίσθηση πως η πόλη είναι “στα χειρότερά της”. Εντωμεταξύ αλλάζουμε και Δήμαρχο. Τι περιμένεις να αλλάξει, με το χέρι στην καρδιά;
«Δεν έχω μεγάλες προσδοκίες. «Ο απαισιόδοξος», λέει μια λαϊκή σοφία, «είναι ένας καλά ενημερωμένος αισιόδοξος. Πώς να αισιοδοξεί κάποιος για τη Θεσσαλονίκη όταν τα ταμεία του Δήμου είναι άδεια, η ύφεση συνεχίζεται, η κυβέρνηση μάς κοροϊδεύει και η νέα διοίκηση αρχίζει διακριτικά και… στρογγυλεύει τις εξαγγελίες της; Προτιμώ να μην έχω προσδοκίες και μακάρι να διαψευστώ».
Η αυτοδιοίκηση ειναι κάτι που σε ενδιαφέρει ακόμα ή τέλος, γύρισες την πλάτη;
«Θα έλεγα ότι αποθαρρύνθηκα αλλά όχι ότι αδιαφορώ ή αποκλείω μελλοντική μου ενασχόληση. Για την ακρίβεια, ασχολούμαι καθημερινά, έχω άποψη, συμμετέχω σε συζητήσεις με την Πόλη Ανάποδα και μακάρι να βρεθεί κίνητρο μέσα στα επόμενα δύσκολα για την αυτοδιοίκηση χρόνια.»
Ποια μαγαζιά της πόλης είναι στην καρδιά σου – πού θα σε πετύχουμε πέρα από το Σάρωθρον;
«Δεν έχω το χρόνο που θέλω για να βγαίνω έξω. Τα παιδιά μου έχουν ακόμα πολλές υποχρεώσεις. Ζω μικροαστική ζωή. Όποτε μπορώ, ωστόσο, πίνω τον καφέ μου στο Εφημερίδα, στα μαγαζιά της παραλίας, στη Ζώγια…»
Πες μας ένα μέρος που δεν θα μπει ποτέ στους οδηγούς πόλης αλλά αξίζει να πάμε!
«Το Berlin στην Επτάλοφο. Λαϊκή ταβέρνα, τίμιο εστιατόριο, με εκπληκτικό φαγητό, ωραίες μουσικές και προσωπικό με καρδιά – μπαχτσέ. Βλέπουμε ματς εκεί και πειράζουμε τον ιδιοκτήτη που είναι Αρειανός».
Από όλες τις συνεντεύξεις που έχεις πάρει, ποιες σου έμειναν στη μνήμη έντονα και γιατί;
«Έχω κρατημένη μια κασέτα με τον Νίκο Παπάζογλου να μου μιλά ενώ οδηγεί το σκάφος του και πέφτει πάνω σε κοπάδι δελφίνια γελώντας σαν μικρό παιδί. Και μία με την Ελένη Βιτάλη που ξεδιπλώνει την ψυχούλα της σαν Αγία και δαίμονας μαζί. Μακάρι να είχα και μία του Θανάση Παπακωνσταντίνου από το 1998 αλλά την έσβησα. Τότε πίστευα ότι δεν έχουν αξία τέτοια ντοκουμέντα.»
Θεσσαλονίκη του 80, του 90, το 00 και σήμερα. Περιγραψέ την κάθε δεκαετία – αν θυμάσαι αλλαγές, διαφορές…
«Το ‘80 το έχω στο μυαλό μου συνδέσει με την αλλαγή του ΠΑΣΟΚ και με τη διεκδίκηση αιτημάτων που θεωρούσαμε ότι ήταν δίκαια. Το ‘90 είχε για μένα πολύ ποδόσφαιρο, ραδιόφωνο και ξενύχτι. Από το 2000 και μετά βιώνω ένα απίστευτο ξενέρωμα σε οτιδήποτε έχει να κάνει με αισθητική, ομορφιά, τέχνη. Σήμερα δε νοσταλγώ καμία από αυτές τις δεκαετίες της νιότης μου, αντίθετα νοσταλγώ το μέλλον, τον αυριανό εαυτό μου. Και τον δικό σας εαυτό. Εύχομαι να είμαστε όλοι μαζί».
Ποιο τραγούδι σου θυμίζει περισσότερο από όλα την πόλη;
«Ξέρεις ότι έχω ολόκληρο walking tour με θέμα την πόλη μας μέσα από τα τραγούδια της; Θα διαλέξω, λοιπόν, δύο: «Φύσηξε ο Βαρδάρης και καθάρισε / ήλιος λες και τελείωσε ο χειμώνας», του Νίκου Παπάζογλου και «της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι» του Νίκου Καββαδία από τους Ξέμπαρκους».
