-cherchez la femme[1]
–
‹‹Το αίμα δεν έχει σύνορα / στην
ανάσκελη νύχτα σας››
Ενρίκε Βίλα-Μάτας, Δόκτωρ Πασαβέντο
Καθώς κυλά το
2015, κι ενόσω η κρίση συνεχίζεται, καθίσταται εμφανές ότι όσο περισσότερο η
μορφή του άλλου αποδεσμεύεται από τον όποιο – υλικό – περιορισμό, τόσο περισσότερο αυθεντικός
(νιώθεις να) γίνεται απέναντι στον εαυτό σου ̇
τότε είναι που αντιλαμβάνεσαι πως η μορφή του σώματος αναλαμβάνει να
φέρει ένα νόημα. ‹‹ Το τελευταίο ενυπάρχει στο πρωταρχικό Είναι, αλλά
ιδιαιτεροποιείται έτσι ώστε, παίρνοντας μια συγκεκριμένη μορφή να μπορεί να μου
αποτείνεται ››, με άλλα λόγια, ‹‹ προκαλείται μια απόδραση του νοήματος μέσα
στην ύλη ››[2] του
σώματος.
Μόνο
που το κάθε σώμα δεν υπάρχει με την ίδια ένταση. Γι ̓ αυτό, η σοβαρή μορφή μιας
γυναίκας της οποίας η ευαισθησία συνοδεύεται
από αμείωτη ένταση, σχετίζεται πάντα με ό,τι παρουσιάζεται ως
δίχως-όριο. Τότε είναι που μάτια μισόκλειστα και υγρά σπεύδουν να φανερώσουν
μια ακατανίκητη ερωτική ορμή, κρύβοντας συνάμα έναν θησαυρό υποσχέσεων ̇
μάτια που αν ρίξουν μία μόνο σπίθα πάνω στον άνδρα, μπορεί να τον κάψουν ως το βάθος της καρδιάς του. Κι
όμως, περιμένεις να αρπάξεις ένα της βλέμμα που να έχει μια
ιδιαίτερη σημασία, ένα βλέμμα αβίαστο, σιωπηλό, που να σε γεμίζει σεβασμό. Αυτό
που αφειδώς διαχέεται είναι μία υποψία πλούτου και ζωντάνιας, τέτοια που να σε
κάνει να πιστέψεις πως η αιωνιότητα
βρίσκεται πάνω στο περίγραμμα των χειλιών της. Έτσι, απομένεις να αφουγκράζεσαι
μια αφηρημένη ποιότητα, ειδικά την σπάνια αίσθηση ενός χαμόγελου γαληνεμένης
απορίας. Η ανεξάλειπτη αινιγματικότητα της τελευταίας (δύναται να) σπαταλά
ηθελημένα σε ευδαίμονα άνθηση κάθε αφόρητη δυστυχία. Άραγε, απολαμβάνεις τέτοια
ομορφιά ή απλά κολυμπάς μέσα της σαν
τυφλός ; Μάλλον πρόκειται για μία ευτυχία χωρίς έλεος.
Ωστόσο,
όντας αναπάντητος, ο έρωτας θέλει να ακυρώσει την ομορφιά που απαθανατίζεται
απροστάτευτη ̇ εκείνη, ευάλωτη, δίχως παρελθόν και ταυτόχρονα ανοιχτή στο
μέλλον, προσλαμβάνει ένα ύφος, το οποίο εγκαινιάζει ένα νέο τρόπο ύπαρξης: σαν
μια μορφή που καθησυχάζει ένα παιδί για το φάντασμα που έχει δει. Εν
προκειμένω, η γυναίκα, ομοιάζοντας με στεριά που μόλις αναδύθηκε από τη
θάλασσα, επιθυμεί σφοδρα να υπάρξει με τρόπο που να προσδίδει ένταση στο είναι της, μα και γύρω της. Αυτή η
ένταση λοιπόν, μαζί με το στοιχείο της έκπληξης, της αμφιβολίας και της
τρυφερότητας, οριοθετούν ένα μοναδικό συναπάντημα γοητείας και δύναμης, γένους
θηλυκού. Βολιδοσκοπεί, με άλλα λόγια, την κατάσταση όπου ‹‹ κι αυτοί που ζουν
το μυστήριο ψεύτικα και άσχημα (κι είναι πολλοί), μπορεί οι ίδιοι να μην το
βλέπουν, το μεταφέρουν όμως στις επόμενες γενιές σαν σφραγισμένο γράμμα εν
αγνοία τους ›› (Ρίλκε, Γράμματα σ ̓ ένα
νέο ποιητή). Αν και έχει τη δύναμη να ρίξει τα άστρα στον Άδη και τον κόσμο
στο χάος, η ίδια γνωρίζει να διεκδικεί τη μοναξιά της με πείσμα παραμένοντας ,
ωστόσο, αινιγματικά ευδιάθετη. Άλλωστε, όπως λέει και ο Χάξλεϋ, ‹‹ πώς να
γράψει κανείς τη λέξη πόρνη, όταν του
Παραδείσου η σιωπή απλώνεται παντού ; ››
(Θαυμαστός νέος κόσμος).
Πάντως, το θηλυκό
αιώνιο, πέρα από προφυλάξεις, διαπραγματεύσεις και συμβιβασμούς, έλκει συνεχώς
προς τα πάνω. Μη εντοπισμένη σε καθορισμένο χρόνο και παρουσιασμένη άνευ ορίων,
κάνει τον Λακάν να ισχυρίζεται πως ‘’η γυναίκα δεν υπάρχει’’. Κι ενώ
αναρωτιέται ο Σαίξπηρ για το εάν υπήρξε πραγματικά κάποτε ένας άνδρας που να
πέθανε από έρωτα ( Όπως σας αρέσει),
κάθε έρωτας και καρπός πλημμυρίζουν από φως.
