Είναι η Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα Νεολαίας 2014 άλλη μια χαμένη ευκαιρία για την Θεσσαλονίκη;
Η διεκδίκηση για την
διοργάνωση και την φιλοξενία του θεσμού
της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας
2014 υπήρξε ένα καθαρό στοίχημα της
δίοικησης της Πρωτοβουλίας και του
δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη. Η σκέψη ήταν σωστή αν σκεφτείς πως το υλικό είναι μια πόλη
με 4 πανεπιστημιακά ιδρύματα, διάφορες
ιδιωτικές σχολές και πλήθος νέων,
ανήσυχων καλλιτεχνικών σχημάτων. Μια πόλη που θέλει να επενδύσει στην
τουριστική ανάπτυξη, με τον ήλιο και
την θάλασσα να την χαϊδεύουν καθημερινά. Μια πόλη με 1 και πλέον εκ. κατοίκους
και την διάθεση εξωστρέφειας να χτυπάει
κόκκινο. Με αυτές τις προοπτικές θα περίμενε κανείς ότι αυτή
είναι η ιδανική ευκαιρία και η πρόκληση
για το 2014 να αποτελέσει εφαλτήριο για
μια σειρά απο δυναμικές αλλαγές που θα
ωθήσουν τους νέους να αφήσουν την
παθητικότητα στις δεκάδες καφετέριες
και τους φραπέδες τους και να ασχοληθούν
δημιουργικά με την ίδια την πόλη τους
και τα κοινά της.
Η χτεσινή ανακοίνωση
του πρόγραμματος για την Ευρωπαϊκή
Πρωτεύουσα Νεολαίας δεν δίνει όμως
καμία τέτοια υπόσχεση, τουλάχιστον όχι
ακόμα. Η φιλότιμη κατά τ' άλλα προσπάθεια
που κάνουν τα στελέχη της ΚΕΔΘΕ φανερώνει
μόνο διάθεση απλής διεκπέραίωσης μιας
υποχρέωσης που ανέλαβε ο Δήμος και
πρέπει να βγει εις πέρας πάση θυσία. Πόσο μάλλον αν μιλάμε για μια προεκλογική
χρονιά, όπως είναι το 2014, το οποίο στο
πρώτο εξάμηνο έχει διπλές εκλογές τόσο
για την ευρωβουλή όσο και για την τοπική
αυτοδίοικηση.
Έχοντας αφήσει κατά
μέρους την λογική οι εθελοντές και οι
δημιουργικές ομάδες της πόλης να
καταρτήσουν το καλεντάρι δράσεων, δηλαδή
η συνολική δράση και οργάνωση να έρθει
απο την βάση και τους ανθρώπους της
πόλης, στρατηγική μέσα απο την οποία
κερδήθηκε αρχικά το στοίχημα αλλά και
η ίδια η διοργάνωση, η ΕΠΝ 2014 λειτούργησε
εντελώς αντίστροφα με την δημοτική δίοικηση να έχει καταρτήσει ένα απρόσωπο, τυπικό καλεντάρι εκδηλώσεων, με έλαχιστη συνάφεια ως προς τον κεντρικό κορμό των 11 θεματικών που η ίδια η ΕΠΝ 2014 και οι εθελοντές της είχαν αρχικά σχεδιάσει. Τις εκδηλώσεις προσέφεραν διάφοροι φορείς και ΜΚΟ
εντός και εκτός Θεσσαλονίκης στις οποίες
το κοινό της πόλης – και δει το νεανικό
– καλείται να δώσει δυναμικό παρόν.
Είναι
βέβαια άξιον απορίας πως μπορεί να
οριστεί δυναμικό παρόν της νεολαίας
στα διάφορα συνέδρια και τα τεχνοκρατικά
meeting που απλώς θα μετακομίσουν απο το
πρόγραμμα κάποιων γραφείων σε Στρασβούργο
και Βρυξέλες στη Θεσσαλονίκη. Ή τι
ακριβώς κάνει ξεχωριστό για συμμετοχή
ένα τουρνουά σκάκι ή ενός επιτραπέζιου
παιχνιδιού ή μια ακόμα συναυλία
ενός νεανικού σχήματος. Ή πως θα
διαμορφώσει ενέργεια στην ψυχή της
πόλης μια απλή έκθεση ενός νέου εικαστικού απο το εξωτερικό.
Ποιες είναι λοίπον οι δρασεις που θέλουμε να αφήσουμε ως ενέχυρο στους νέους της Θεσσαλονίκης για να τους ενεργοποιήσουμε πόσο μάλλον αν δεν αναφέρονται σε σημαντικά θέματα που υπάρχουν στην ευρωπαϊκή ατζέντα όπως π.χ. η ανεργία, η βία, οι εξαρτήσεις ;
Αλλά όχι μόνο αυτό. Γιατί ακόμα πρέπει να μας προβληματίσει πως σκοπέυουμε
να κάνουμε προσιτή την Θεσσαλονίκη
στους νέους επισκέπτες που περιμένουμε
όταν η πόλη είναι αποκλεισμένη ουσιαστικά
απο θαλάσσης ή με προβληματικό δίκτυο
αεροπορικό και σιδηροδρομικό ή δεν
καλύπτει επαρκώς μέχρη σήμερα τις
υποδομές φιλοξενίας και δράσεων για
νέους.
Χρόνος φυσικά υπάρχει
ακόμα, όπως υπάρχει και η αναμονή για
τα καλύτερα που μπορούν να έρθουν. Αρκεί
να κατανοήσουμε ως πόλη πως κάποια
στιγμή οι χαμένες ευκαιρίες μπορούν να
γίνουν εφαλτήρια για κάτι καλύτερο, για
μια αλλαγή προς το καλύτερο.
