Σκηνοθεσία: Robin Campillo
Σενάριο: Robin Campillo, Philippe Mangeot Παίζουν: Nahuel Pérez Biscayart, Arnaud Valois, Adѐle Haenel
Το δραματικό φιλμ: 120 Beats per Minute/120 Χτύποι το Λεπτό (2017) θέτει στο προσκήνιο τις δράσεις της γαλλικής Act Up στις αρχές της δεκαετίας του '90. Τα μέλη της ακτιβιστικής οργάνωσης απαιτούν εκτεταμένη ιατρική έρευνα για τον ιό του HIV και του AIDS και μέσα από τις δράσεις τους στοχεύουν να ενημερώσουν και να ευαισθητοποιήσουν μία κοινωνία που δείχνει να στρέφει το βλέμμα μακριά από την άβολη πραγματικότητα. Ενώ ο χρόνος των περισσότερων χαρακτήρων είναι περιορισμένος, η ταινία, όπως δηλώνει ο τίτλος της, επιλέγει να αναδείξει τη ζωή. 120 χτύποι το λεπτό είναι ο μέσος όρος χτύπων της καρδιάς, ο παλμός της ζωής.
Η ταινία του Robin Campillo σε σενάριο του ίδιου και του Philippe Mangeot δέχτηκε σημαντική αναγνώριση στο Φεστιβάλ των Καννών και αποτελεί την επίσημη πρόταση της Γαλλίας για Oscar Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Νέα μέλη εντάσσονται στην Act Up και συμμετέχουν σε συνάντηση της ομάδας για πρώτη φορά. Ανάμεσά τους, ο Nathan (Arnaud Valois) γνωρίζει τον παθιασμένο και δυναμικό Sean (Nahuel Pérez Biscayart). Η σχέση των δύο βασικών ηρώων εξελίσσεται και μεταβάλλεται με την πάροδο του χρόνου και την αναπόφευκτη εξέλιξη της ασθένειας του Sean. Παράλληλα, παρακολουθούμε το πώς άλλοι χαρακτήρες βιώνουν ο καθένας/η καθεμία την προσωπική τους μάχη με τον ιό. Η ατομική σχέση του κάθε χαρακτήρα με την ασθένεια μεταφράζεται στη συλλογική δράση του στην ομάδα. Το φιλμ σχολιάζει επιθετικά το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα της εποχής˙ ένα σύστημα που θυμίζει επικίνδυνα τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Ενώ η ταινία θα μπορούσε να στοχεύσει στον εύκολο συναισθηματισμό με το να επικεντρωθεί αποκλειστικά στον ψυχικό και σωματικό πόνο των ηρώων και στην απειλή του θανάτου, αποφασίζει να εστιάσει σε ακριβώς αντίθετο πόλο, στη ζωή.
Οι ακτιβιστές και οι ακτιβίστριες πολεμούν με πάθος τις μεγάλες φαρμακοβιομηχανίες και τα κερδοσκοπικά τους συμφέροντα και επιζητούν την προσοχή της συντηρητικής κοινωνίας που εκούσια αποστρέφει το βλέμμα. Παράλληλα, φωτίζονται οι αρνητικές πτυχές του ιού, ο οποίος εκείνη την εποχή είναι άκρως επικίνδυνος για τους ασθενείς, λόγω απουσίας αποτελεσματικής περίθαλψης. Ωστόσο, η διάθεση των ηρώων και των ηρωίδων να διασκεδάσουν, να ερωτευτούν, να πολεμήσουν, να ζήσουν αποτελεί την κινητήρια δύναμη της πλοκής. Η ταινία επιτυγχάνει αυτό που επιζητούν τα μέλη της Act Up: ενημερώνει, κινητοποιεί και συγκινεί βαθιά το κοινό της.
Ταυτόχρονα, το φιλμ παρουσιάζει ένα ολοκληρωμένο αισθητικό αποτέλεσμα με δημιουργική χρήση της κινηματογραφικής γραφής. Πέρα από την κάμερα στο χέρι που μεταφέρει την ένταση στις συγκρουσιακές σκηνές και τα χαρακτηριστικά slow motion που επεκτείνουν την αίσθηση του χρόνου, το μοντάζ χρησιμοποιείται ιδιαίτερα δημιουργικά. Ειδικότερα, μια σκηνή μπορεί να διακοπεί για μετάβαση στην επόμενη και έπειτα, να επανέλθει ως flashback με τον παράλληλο σχολιασμό των ηρώων για το τι συνέβη. Από τις πιο εντυπωσιακές στιγμές του φιλμ αποτελεί μία μετάβαση η οποία θα μπορούσε να συμπυκνώνει ολοκληρωτικά το νόημά του. Οι ήρωες χορεύουν σε ένα club υπό τους ήχους ρυθμικής μουσικής. Η κάμερα εστιάζει στα μόρια σκόνης που υπάρχουν στη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τα μόρια σταδιακά μετατρέπονται σε ιούς που κινούνται σχεδόν σαν πλανήτες σε μαύρο φόντο. Από τη μία πλευρά, η ενέργεια και ο δυναμισμός και από την άλλη, η ασθένεια, ο φόβος, ο κίνδυνος. Η επιλογή της μουσικής δεν είναι τυχαία. Η δυναμική παρουσία της house, ενός είδους που εμφανίστηκε την ίδια περίοδο που άρχισε να εξαπλώνεται το AIDS (αρχές δεκαετίας ΄80), δένει ρυθμικά με τους χτύπους της καρδιάς στο τέλος της ταινίας.
120 Χτύποι το Λεπτό: μια συγκινητική ταινία για τη νεότητα, την επανάσταση, τον έρωτα, τον θάνατο, αλλά πάνω από όλα, μια ταινία για τη ζωή.
