Γράφει η Φανή Εμμανουήλ
ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ / CITY OF GHOSTS, Matt DILLON, USA, 2002, 116’
Ο Τζίμι είναι ένας απατεώνας που εργάζεται για μια ασφαλιστική εταιρεία στη Νέα Υόρκη, η οποία βρίσκεται στο στόχαστρο του FBI, καθώς δεν μπορεί να αποζημιώσει τους ασφαλισμένους μετά από έναν καταστροφικό τυφώνα. Ο εγκέφαλος πίσω από την κομπίνα και μέντοράς του, ο Μάρβιν, έχει διαφύγει στην Ταϊλάνδη. Στην Μπανγκόκ ο Τζίμι ανακαλύπτει από τον συνεργάτη του σχεδίου Τζόζεφ Κάσπαρ ότι ο Μάρβιν βρίσκεται στην Καμπότζη, εμπλεκόμενος σε μια ύποπτη επιχείρηση με καζίνο. Οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι, και έτσι ένας οδηγός τον καθοδηγεί μέσω κρυφών μονοπατιών στην Πνομ Πεν. Εκεί, προσλαμβάνει τον Σοκ, έναν οδηγό δίκυκλου ταξί, για να τον μεταφέρει σε ένα ερειπωμένο μπαρ και ξενοδοχείο που ανήκει σε έναν Γάλλο, τον Εμίλ. Καθώς ο Τζίμι κινείται σε έναν επικίνδυνο κόσμο, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να εμπιστευτεί τον Σοκ για να μπορέσει να έρθει σε επαφή με τον Μάρβιν, γιατί η πόλη είναι γεμάτη κινδύνους και ύποπτες φιγούρες. Καθώς προσπαθεί να βρει τον Μάρβιν, γνωρίζει τη Σοφί, μια εργαζόμενη σε ΜΚΟ, με την οποία αναπτύσσει ρομαντική σχέση, ενώ διασκεδάζουν σε ένα rave πάρτι σε έναν αρχαίο ναό. Τελικά ο Μάρβιν εμφανίζεται, αλλά το επικίνδυνο σχέδιο του – που εμπλέκει διεφθαρμένους Καμποτζιανούς αξιωματούχους, υψηλόβαθμους στρατιωτικούς και τη ρωσική μαφία – αποδεικνύεται πολύ πιο επικίνδυνο από ό,τι είχαν υπολογίσει…
PRESENCE, Steven SODERBERGH, USA, 2024, 85’
Ο βραβευμένος με Όσκαρ Στίβεν Σόντερμπεργκ επανεφευρίσκει το σινεμά τρόμου με το Presence, μια ανατριχιαστική και σχεδόν μυσταγωγική ταινία γυρισμένη από την οπτική γωνία ενός πνεύματος που παραμένει εγκλωβισμένο σε ένα σπίτι. Όταν μια οικογένεια μετακομίζει σε ένα φαινομενικά ήσυχο προάστιο, σκοτεινά μυστικά αρχίζουν να αναδύονται και το πνεύμα που κατοικεί στο σπίτι παρακολουθεί τα δράματά τους συμμετέχοντας κι εκείνο στην ζωή τους, συχνά με ανατριχιαστικό τρόπο. Με την αγωνία και το φανταστικό να σφιχταγκαλιάζεται με μια βαθιά μελαγχολία και μια υπαρξιακή διερώτηση, αυτή η σπάνια ταινία τρόμου μεταμορφώνεται σε μια συναρπαστική εξερεύνηση του πώς το παρελθόν μπορεί να στοιχειώνει το παρόν. Η απώλεια και η λύτρωση, τα όρια της ύπαρξης, οι συναισθηματικοί δεσμοί που μπορούν να μας καταστήσουν δέσμιούς τους, προσδίδουν στο φιλμ μια στοχαστική διάθεση: ένα βαθύτερο επίπεδο που δεν συναντάς συχνά σε ταινίες είδους.
ΕΧΩ ΚΑΤΙ ΝΑ ΠΩ / THE PHILOSOPHER (I HAVE SOMETHING TO SAY), Stratos TZITZIS, Greece, 2024, 96’
Η κωμωδία ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που θέλει να πάρουν σοβαρά τις φιλοσοφικές του απόψεις ενώ αυτός δεν είναι παρά ένας αποτυχημένος σκηνοθέτης. Ο Σταύρος διδάσκει σε μια σχολή κινηματογράφου. Θέλει τα σενάρια να έχουν κάποιο βαθύ νόημα. Έτσι, έχει ελάχιστους σπουδαστές στην τάξη του και χάνει τη δουλειά του. Αποφασίζει να γράψει τις σκέψεις του για το βαθύτερο νόημα σε ένα βιβλίο. Αυτό, όμως, δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν. Τότε βρίσκει μια απρόσμενη αναγνώστρια…
ΤΕΤΣΟΥΟ: Ο ΣΙΔΕΡΕΝΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ / TETSUO: THE IRON MAN, Shinya TSUKAMOTO, Japan, 1989, 67’
Οι πολυφορεμένοι κολακευτικοί χαρακτηρισμοί της «ταινίας χαμηλού προϋπολογισμού» και του «ανεξάρτητου φιλμ» μοιάζουν να ωχριούν μπροστά στο Τετσούο: Ο σιδερένιος άνθρωπος, το ντελιριακό μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο του Σίνια Τσουκαμότο, μια ταινία που έχει εξασφαλίσει στο διηνεκές τη θέση της στο πάνθεο του cult-exploitation. Σε μια από τις πλέον εξωφρενικές πλοκές επιστημονικής φαντασίας που έχουμε συναντήσει ποτέ, ένας νεαρός φετιχιστής των μεταλλικών αντικειμένων, σε κατάσταση αμόκ από την πληγή που έχει προκαλέσει στον εαυτό του με σκοπό να εμφυτεύσει μια μεταλλική πλάκα στον μηρό του, πέφτει θύμα εγκατάλειψης σε τροχαίο ατύχημα. Ο οδηγός του αυτοκινήτου υφίσταται σταδιακά μια επώδυνη και μυστηριώδη μεταμόρφωση, κατά την οποία η ανθρώπινη σάρκα αντικαθίσταται από παλιοσίδερα, ενώ ταυτόχρονα τον κατακλύζουν σεξουαλικές φαντασιώσεις με αλλόκοτα μεταλλικά όντα. Καβαλώντας το κύμα του cyberpunk, που είχε κάνει θραύση στην ποπ κουλτούρα της δεκαετίας του ’80, το Τετσούο –τέκνο μιας σύζευξης ανάμεσα στο Blade Runner του Ρίντλεϊ Σκοτ και στο Videodrome του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, σύμφωνα με τον ίδιο τον σκηνοθέτη– παιχνιδίζει με το χάος και την καταστροφή, σατιρίζει ανελέητα τη white-collar πειθαρχία αλλά και το σύγχρονο οικονομικό θαύμα της Ιαπωνίας, και μας ταξιδεύει στα πιο ανίερα μονοπάτια της ερωτικής έλξης.
ΤΟ ΛΟΥΤΡΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ / THE DEVIL’S BATH, Veronica FRANZ & Severin FIALA, Austria-Germany, 2024, 121’
Η ταινία Το λουτρό του διαβόλου, από το σκηνοθετικό δίδυμο των Αυστριακών Βερόνικα Φραντς και Σεβερέν Φιαλά (σύντροφος του Ούλριχ Ζάιντλ και ανιψιός του, αντίστοιχα), αντικρίζει κατάματα τα αμέτρητα τέρατα που διαφεντεύανε την άγραφη ευρωπαϊκή ιστορία για αιώνες ολόκληρους. Στην επαρχιακή Αυστρία των μέσων του 18ου αιώνα η Άγκνες (την οποία υποδύεται με σωματική ρώμη στα όρια της μέθεξης η Άνια Πλασγκ, που υπογράφει ως Soap&Skin και το υποβλητικό soundtrack της ταινίας) βυθίζεται χωρίς επιστροφή στα θολά νερά της κατάθλιψης και της απελπισίας, διολισθαίνοντας σταδιακά στην αλόγιστη βία. Σε ένα μυσταγωγικό σκηνικό γοτθικής εικονογραφίας, η θρησκευτική καταπίεση, ο άτεγκτος δογματισμός, η ψυχική ασθένεια και η θεσμοθετημένη βία κατά των γυναικών συνενώνονται σε έναν δαίδαλο που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο διαφυγής.
