Ρεπορτάζ/Φωτογραφίες: Μαριανίνα Καλαμπουρίδου
Ομάδες ανθρώπων που ζουν με όρεξη για δημιουργία. Αν ψάξεις θα βρεις σε κάθε γειτονιά. Ανάμεσα σε αυτούς ξεχωρίζουν οι ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες, οι οποίες φέρνουν στη σκηνή ιστορίες, συναισθήματα και όνειρα, αναδεικνύοντας τη σημασία της συλλογικής προσπάθειας και της αγάπης για το θέατρο. Μέσα από τις παραστάσεις τους, το θέατρο αποκτά ρόλο ουσιαστικό, λειτουργώντας ως μέσο επικοινωνίας, πηγή ψυχαγωγίας και γέφυρα κοινωνικής σύνδεσης.
Βρεθήκαμε στην καρδιά μιας τέτοιας ομάδας, τους Σκηνοβάτες, γνωρίζουμε τους ανθρώπους που την απαρτίζουν και ακούμε τις ιστορίες τους. Πώς ισορροπούν ανάμεσα στην καθημερινή τους ζωή και τις θεατρικές τους ανησυχίες; Τι τους ώθησε να αφιερώσουν χρόνο και ενέργεια σε αυτό το δύσκολο αλλά μαγικό εγχείρημα;
Η Χριστίνα Χατζηγεωργίου, η δασκάλα της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας, είναι εκείνη που καθοδηγεί τους ηθοποιούς σε κάθε τους βήμα. Το θέατρο, για εκείνη, είναι περισσότερο από τέχνη – είναι ζωή, είναι μαγεία και οφείλει να έχει κοινωνικό πρόσημο. Μεγαλώνοντας, όπως μας εκμυστηρεύεται, ήταν πάντα ταυτισμένη με την έννοια της μεταμόρφωσης, ακόμη και ως παιδί: “Από τριών χρονών θυμάμαι τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται. Βαφόμουν, φορούσα ρούχα των μεγάλων και έλεγα λόγια που δεν ταίριαζαν στην ηλικία μου, δημιουργώντας ένα άλλο παράλληλο σύμπαν μόνο και μόνο για να δω τις αντιδράσεις των άλλων.”
Αυτή η ανάγκη για έκφραση, για αλλαγή, συνέχισε να τη συνοδεύει και στην ενήλικη ζωή της. Τα καλοκαίρια με τα παιδιά της γειτονιάς ετοίμαζαν παραστάσεις από το μηδέν. Έγραφαν τα κείμενα, έραβαν τα κουστούμια, φρόντιζαν το σκηνικό, σκηνοθετούσαν και έπαιζαν. “Τα αγόρια ήταν τότε μόνο θεατές. Ευτυχώς, σήμερα συμμετέχουν ισότιμα,” λέει γελώντας. Το θέατρο, για εκείνη, ήταν πάντα το μοναδικό επαγγελματικό της όνειρο, και αυτό το πάθος το μεταδίδει στους μαθητές της, ενθαρρύνοντας τους να ανακαλύψουν τη δική τους φωνή στην τέχνη.
Αυτή η αφοσίωση στο θέατρο αντικατοπτρίζεται και στην τρέχουσα παράσταση της ομάδας, του έργου “Βγάλ’ τον υπουργό από την πρίζα”. Μία κωμωδία καταστάσεων με τσουχτερή πολιτική σάτιρα, δηλητηριώδης ατάκες που ξεσκεπάζει την υποκρισία του πολιτικού κόσμου με πολύ γέλιο αλλά και σκεπτικισμό. Η Χριστίνα και οι ηθοποιοί της ομάδας, επιδιώκουν να βυθίσουν το κοινό στην ατμόσφαιρα του έργου δημιουργώντας μια παράσταση με ρυθμό, ανατροπές και ερωτηματικά ως προς τις πολιτικές και κοινωνικές αξίες της εποχής μας.
Η Χριστίνα, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα έδαφος γόνιμο για πειραματισμούς, ένα χώρο ασφαλή για ατομική έκφραση, εμψυχώνοντας τα μέλη της ομάδας να εξελιχθούν πάνω στη σκηνή και να τολμήσουν να βρουν τον εαυτό τους μέσα από κάθε ρόλο. Άλλωστε για εκείνη το θέατρο είναι μια συνεχής διαδικασία μεταμόρφωσης και ενδοσκόπησης τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους θεατές. Χωρίς να βάζει σε δεύτερη μοίρα τον κοινωνικό προσανατολισμό του.
Τι σημαίνει για σένα το θέατρο;
Χάρης Γεωργακάκης: «Το θέατρο είναι μια μορφή επικοινωνίας, μια έκρηξη συναισθημάτων και η μεταμόρφωση να υποδύεσαι κάποιον άλλον, να προσπαθείς να μπεις στα προβλήματά του χωρίς να τα έχεις πραγματικά. Θέατρο είναι χαρά, παρέα.»
Κέλλυ Μαυρίδου: «Το θέατρο, όπως κάθε μορφή τέχνης, είναι ένας τρόπος έκφρασης που σε βοηθάει να καταλάβεις καλύτερα άλλους ανθρώπους. Μέσα από έναν ρόλο, αναγκάζεσαι να αντιληφθείς τον τρόπο σκέψης του, τα βιώματά του, την προσωπικότητά του.»
Μαργαρίτα Δεληγιαννίδου: «Για μένα, το θέατρο είναι μια μορφή απελευθέρωσης που σε βοηθάει να ανακαλύψεις τον εαυτό σου, την προσωπικότητά σου, να ανακαλύψεις νέα πράγματα που ίσως δεν γνώριζες ότι έχεις.»
Αθηνά Χριστοφόρη: «Το θέατρο είναι ένας τρόπος έκφρασης, όπου μπορείς να δημιουργήσεις διάφορους χαρακτήρες και να ανακαλύψεις νέα συναισθήματα, αλλά και τον εαυτό σου.»
Βίκυ Παυλογιάννη: «Είναι το μέσο για να ξεφεύγω από την καθημερινότητά μου και να εκφράζομαι. Καλύπτομαι πίσω από τον κάθε ρόλο για να εκφράσω ένα κομμάτι του εαυτού μου που δε μπορώ στην καθημερινότητά μου.»
Στη συνέχεια, συζητήσαμε για το πώς ξεκίνησε η σχέση τους με το θέατρο. Ήταν ένα προσωπικό ταξίδι για τον καθένα, γεμάτο στιγμές ανακάλυψης και έμπνευσης.
Μαργαρίτα Δεληγιαννίδου: «Το 2021, όταν έβλεπα συνεντεύξεις ηθοποιών που έπαιζαν σε απαιτητικούς ρόλους, με ενέπνευσαν να μπω σε μια θεατρική ομάδα, αναζητώντας μια νέα πρόκληση.»
Κέλλυ Μαυρίδου: «Στην πρώτη δημοτικού ξεκίνησα θέατρο, και η αγάπη μου για αυτό μεγάλωσε όταν συμμετείχα σε μια ταινία μικρού μήκους στο δημοτικό. Η όλη διαδικασία με μάγεψε.»
Αθηνά Χριστοφόρη: «Ξεκίνησα στην έκτη δημοτικού, αλλά επηρεάστηκα πολύ όταν είδα μια φίλη μου να παίζει στο λύκειο, και έτσι άρχισα να ασχολούμαι κι εγώ.»
Χάρης Γεωργακάκης: «Η ιδέα του θεάτρου μπήκε στη ζωή μου στα τελευταία χρόνια του δημοτικού. Αλλά, επειδή δεν μιλούσα καθαρά, ντρεπόμουν και το άφησα. Αποφάσισα να το προσπαθήσω ξανά όταν πια ήμουν στα 30.»
Βίκυ Παυλογιάννη: «Το “μικρόβιο” μου μπήκε στην τρίτη λυκείου όταν είδα μια συμμαθήτριά μου να μεταμορφώνεται σε μια χαροκαμένη μάνα. Αυτό με συγκλόνισε, και σκέφτηκα πως ήθελα να προσπαθήσω να νικήσω τις ντροπές μου, κάτι που τελικά έκανα 22 χρόνια αργότερα.»
Ρωτήσαμε, τέλος, πόσο σημαντικές θεωρούν τις ερασιτεχνικές ομάδες θεάτρου. Πολλοί συμφώνησαν ότι τέτοιες ομάδες είναι απαραίτητες για να φέρουν το θέατρο πιο κοντά σε όλους.
Βίκυ Παυλογιάννη: «Να γίνει το θέατρο λιγότερο ναρκισσιστικό και πιο κοινωνικό. Η τέχνη πρέπει να αφυπνίζει και να ενεργοποιεί την ενσυναίσθηση, να δίνει φωνή σε όλους.»
Χάρης Γεωργακάκης: «Θα ήθελα η τέχνη να προωθεί περισσότερο την ελευθερία της έκφρασης.»
Κέλλυ Μαυρίδου: «Με ενοχλεί η τοξικότητα στα παρασκήνια. Ο άσχημος ανταγωνισμός, όπου κοιτάς να “πατήσεις” άλλους για να ανέβεις. Αυτό δε συνάδει με την τέχνη.»
Η ερασιτεχνική θεατρική ομάδα που γνωρίσαμε μας θύμισε τη σημασία της τέχνης ως καταφύγιο, μέσο έκφρασης και σύνδεσης. Για αυτούς τους ανθρώπους, το θέατρο δεν είναι απλώς ένα χόμπι, αλλά ένας τρόπος να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα, να πειραματίζονται και να ανακαλύπτουν κομμάτια του εαυτού τους. Μέσα από το ταλέντο και την αφοσίωσή τους, μας απέδειξαν ότι το θέατρο δε χρειάζεται να είναι επαγγελματικό για να είναι ουσιαστικό. Τελικά, κάθε παράσταση, κάθε πρόβα, και κάθε στιγμή μαζί είναι μια υπενθύμιση πως η τέχνη ανήκει σε όλους μας, αρκεί να έχουμε το θάρρος να την ακολουθήσουμε.
