Το The Jazz Singer, που κυκλοφόρησε το 1927, θεωρείται η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που ενσωμάτωσε συγχρονισμένο ήχο για διάλογο και μουσική, ανοίγοντας τον δρόμο για μια νέα εποχή στον κινηματογράφο: την εποχή του ομιλούντος φιλμ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο κινηματογράφος ήταν σχεδόν αποκλειστικά βωβός, με συνοδεία ζωντανής μουσικής ή ορχήστρας στις αίθουσες προβολής, αλλά οι παραγωγοί και οι δημιουργοί φιλμ αναζητούσαν τρόπους να προσθέσουν ήχο στις ταινίες τους για να ενισχύσουν την εμπειρία του θεατή.
The Jazz Singer βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Σαμσον Ραφαέλσον, το οποίο είχε παρουσιάσει τον μύθο ενός νεαρού Εβραίου τραγουδιστή που ήθελε να γίνει αστέρας της τζαζ, παρά την επιθυμία της οικογένειάς του να ακολουθήσει την παράδοση του πατέρα του, ο οποίος ήταν καντορας σε συναγωγή. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο υποδύθηκε ο Άλ Τζόλσον, ένας από τους πιο διάσημους διασκεδαστές της εποχής, γνωστός για τις ζωντανές, γεμάτες ενέργεια ερμηνείες του. Ο Τζόλσον όχι μόνο έπαιξε, αλλά τραγούδησε σε σημαντικές σκηνές της ταινίας, κάτι που έδωσε μια ανεπανάληπτη ζωντάνια και καινοτομία στο έργο.
Η ταινία έγινε διάσημη για την ιστορική στιγμή όταν ο Τζόλσον προφέρει τις πρώτες λέξεις διαλόγου σε φιλμ: «Wait a minute, wait a minute, you ain’t heard nothin’ yet!» Αυτή η φράση έχει μείνει στην ιστορία ως η στιγμή που ο ήχος μπήκε στον κινηματογράφο, με τεράστια επίδραση στην κινηματογραφική βιομηχανία. Από τεχνική άποψη, το The Jazz Singer χρησιμοποιούσε την τεχνολογία Vitaphone, που επέτρεπε τη συγχρονισμένη αναπαραγωγή ήχου με την εικόνα μέσω δίσκων. Αν και ο ήχος δεν ήταν ενσωματωμένος στην ίδια την ταινία, η χρήση της τεχνολογίας αυτής ήταν αρκετή για να εντυπωσιάσει και να αλλάξει το μέλλον της ψυχαγωγίας.
Αξιοσημείωτο είναι ότι η ίδια η πλοκή της ταινίας αντανακλά μια μετάβαση, καθώς η ιστορία αφορά έναν νεαρό που παλεύει ανάμεσα στις παραδοσιακές αξίες και τον νέο, μοντέρνο κόσμο της μουσικής. Αυτή η μεταφορική σύγκρουση ταίριαζε απόλυτα με την ίδια τη στιγμή της τεχνολογικής αλλαγής που έφερνε το φιλμ. Παρά την τεράστια απήχηση που είχε, το έργο δεν ήταν πλήρως ομιλούν: το μεγαλύτερο μέρος του ήταν βουβό, με διαλόγους και τραγούδια σε μερικές μόνο σκηνές.
Η επιτυχία του The Jazz Singer δεν ήταν μόνο καλλιτεχνική, αλλά και εμπορική. Η Warner Bros., το στούντιο που παρήγαγε την ταινία, επωφελήθηκε σημαντικά από την τεράστια απήχηση του φιλμ, καθώς έγινε ένα από τα σημαντικότερα στούντιο της εποχής. Η καινοτομία του ήχου καθιέρωσε το πρότυπο για όλες τις μελλοντικές ταινίες και οδήγησε στη ραγδαία εξάπλωση της τεχνολογίας ομιλούντος φιλμ σε ολόκληρη τη βιομηχανία του κινηματογράφου.
Το Lights of New York (1928) της Warner Bros είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους που χαρακτηρίστηκε ως 100% ομιλούσα, αποτελώντας ένα σημαντικό ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου. Σε αντίθεση με το The Jazz Singer (1927), που είχε μόνο μερικές σκηνές με συγχρονισμένο διάλογο και τραγούδι, το Lights of New York είχε πλήρως ηχογραφημένους διαλόγους από την αρχή έως το τέλος, καθιστώντας το την πρώτη πραγματική «talkie» ταινία!
