φωτογραφία αρχείου
Η οικογένεια Ζαμπέτογλου κουβαλά μια ιστορία γεμάτη παράδοση, επιχειρηματικό δαιμόνιο και προσφορά, από το Κουρί της Μικράς Ασίας έως την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης. Ο Σταύρος Ζαμπέτογλου και η σύζυγός του, με καταγωγή από τη Μύκονο, ανήκαν στις πλούσιες οικογένειες των Μικρασιατικών Ακτών, μέχρι το 1922, όταν η Μικρασιατική Καταστροφή τους έφερε ως πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη.
Εγκαθίστανται στην Καλαμαριά, έναν τόπο που εκείνη την εποχή γεμίζει με νέες ελπίδες και προοπτικές για τους ξεριζωμένους Μικρασιάτες. Εκεί, ο Σταύρος Ζαμπέτογλου ανοίγει το περίφημο «Καφενείο Ζαμπέτογλου», το οποίο, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Η Καλαμαριά στο Μεσοπόλεμο 1920-1940», αποτελούσε σημείο αναφοράς για τη νεολαία της εποχής:
«Το καφενείο του Ζαμπέτογλου ήταν από τα πιο γνωστά. Εκεί μαζευόντουσαν κυρίως νέοι, πίνανε ρετσίνα, τραγουδούσαν και συχνά κάνανε καντάδες.»
Ο Σταύρος δεν περιορίζεται μόνο στο καφενείο· το μετατρέπει σε ταβέρνα με δικά του βαρέλια και ξεκινά την οινοποιία. Μετέφερε μούστο από την Κάρυστο με καραβάκι, το οποίο προσάραζε στη σκάλα της Καλαμαριάς, και με δύο καναδέζικα φορτηγά τον μετέφερε στο οινοποιείο του. Η φημισμένη «ρετσίνα Ζαμπέτογλου» κέρδισε γρήγορα την προτίμηση του κόσμου, δημιουργώντας μια παράδοση που μεσουράνησε από το 1955 έως το 1980.
Ο Βασίλης Ζαμπέτογλου, ο γιος του Σταύρου, γεννιέται το 1946 και μεγαλώνει μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Η ταβέρνα Ζαμπέτογλου γίνεται στέκι καλλιτεχνών και ηθοποιών, ακόμα και από την Αθήνα. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές, ο Βασίλης αναλαμβάνει την οικογενειακή επιχείρηση και την οδηγεί σε νέα μονοπάτια. Το 1978, επεκτείνει την κάβα και δημιουργεί μια επιχείρηση-κολοσσό στη διανομή ποτών, με στόλο 30 φορτηγών, κατακτώντας το 80% του πελατολογίου της Μακεδονίας.
Στη δεκαετία του ’90, η επιχείρηση του Βασίλη Ζαμπέτογλου είναι μία από τις πιο επικερδείς στη Θεσσαλονίκη, ενώ στο πλευρό του βρίσκεται πάντα η σύζυγός του Μαρία, ένας άνθρωπος που στάθηκε βράχος σε κάθε του βήμα. Η σχέση τους, γεμάτη αφοσίωση και χάρη, αποπνέει αριστοκρατική γοητεία, κάνοντας τους αγαπητούς και υποδειγματικούς στη συνείδηση της κοινωνίας.
Ο Βασίλης Ζαμπέτογλου δεν ήταν μόνο ένας ακάματος εργάτης και επιτυχημένος επιχειρηματίας. Χαρακτηριζόταν από ήθος, αλτρουισμό και την προσφορά του στους ανθρώπους που είχαν ανάγκη. Το κύριο γνώρισμά του ήταν η ταπεινότητα, με την απλότητα να αποτελεί την κινητήρια δύναμη της ζωής του.
Η παράδοση του καφενείου και οι συνήθειες της εποχής αποτυπώνονται υπέροχα σε μαρτυρίες:
«Στη δεκαετία του ’30, βάζαμε ρεφενέ από 10-20 δραχμές, παίρναμε μια μπύρα, κανένα γλυκό, φέρναμε φίλους και συγγενείς. Χορεύαμε, αλλάζαμε ντάμες και περνούσαμε όμορφα, αθώα. Είχαμε φτώχεια, αλλά διασκεδάζαμε.»
