Ο Colman Domingo είναι μια χαρισματική παρουσία σε αυτή την άψογα φτιαγμένη ιστορία γάτας και ποντικιού, για έναν τηλεοπτικό παρουσιαστή που μπλέκεται σε ακροδεξιές μηχανορραφίες – και που αποκτά πραγματικό βάθος όσο προχωράει.
Ο ήρωάς είναι ο τηλεοπτικός παρουσιαστής και αναλυτής τύπου CNN, Muncie Daniels (Colman Domingo), που όλα πάνε καλά στην επαγγελματική του ζωή. Έτσι αποφασίζει να πάρει ένα διάλειμμα στα βουνά Poconos για να ξεκινήσει το μυθιστόρημά του, πριν η φήμη τον προλάβει. Μην το κάνετε ποτέ αυτό, παιδιά. Το βιβλίο σας μπορείτε να το γράψετε εξίσου καλά και στο σπίτι, και με λιγότερες πιθανότητες να βρεθείτε μπροστά σε σκηνή φόνου σε σάουνα. Δυστυχώς για τον Muncie, ανακαλύπτει κομμάτια του γείτονά του διασκορπισμένα στο πάτωμα μιας τέτοιας σάουνας καλυμμένης με νάιλον.
Σύντομα, δύο άντρες με μπαλακλάβα τον κυνηγούν στο δάσος. Λίγο αργότερα, μαχαιρώνει τον έναν με την πένα του σε αυτοάμυνα και τον αφήνει να σπαρταρά σε έναν βρωμερό βάλτο πριν το σκάσει. Ο Muncie λιποθυμά στο δάσος και την επόμενη μέρα βρίσκει τα λάστιχά του σκισμένα. Πρέπει να περπατήσει μέχρι την κοντινότερη πόλη για να καταγγείλει το διαμελισμένο πτώμα – αν όχι και το κομμάτι με το βάλτο και το μαχαίρωμα – στην αστυνομία. Όταν επιστρέφουν όλοι μαζί στον τόπο, φυσικά δεν υπάρχει κανένα ίχνος εγκλήματος, εκτός από ένα κομμάτι από το λουράκι του ρολογιού του θύματος έξω από τη σάουνα.
Η εισαγωγή ολοκληρώνεται και μπορείς να χαλαρώσεις, γνωρίζοντας ότι είσαι στα χέρια μιας έμπειρης ομάδας που πρόκειται να σου προσφέρει ένα κομψό θρίλερ συνωμοσίας, καλύτερο από τα συνηθισμένα. Η ακρίβεια του σεναρίου ακούγεται σαν μηχανή που ξεκινά να δουλεύει. Στοιχεία και παραπλανητικά σημάδια τοποθετούνται διακριτικά. Ο Muncie αποκτά το χαρακτηριστικό του παλτό και ένας τυχαίος περαστικός το σχολιάζει για να υπενθυμίσει στο κοινό ότι αυτή η σειρά προσπαθεί για κάτι παραπάνω απ’ το μέσο όρο.
Καθώς γίνεται φανερό ότι κάποιος προσπαθεί να τον ενοχοποιήσει για τον φόνο, και ακόμη πιο φανερό ότι η αστυνομία δεν έχει καμία διάθεση να βρει την αλήθεια, ο Muncie ξεκινά τη δική του έρευνα. Και όταν αυτή θέτει σε κίνδυνο την οικογένειά του, πρέπει να βρει τρόπο να τους προστατέψει. Όχι όμως πριν ζητήσει τη βοήθεια της σχεδόν-πρώην συζύγου του, Elena (Marsha Stephanie Blake), για να ερευνήσει μια πληροφορία που σχετίζεται με ένα κλαμπ για ανταλλαγές συντρόφων. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία για τον σχεδόν πρώην σύζυγο.
(Παρ’ όλα αυτά, το The Madness δίνει στην Elena μεγαλύτερο βάθος απ’ ό,τι συνηθίζεται για τέτοιους χαρακτήρες. Συνήθως, η πρώην σύζυγος είναι μια υποσημείωση. Εδώ, νιώθεις ότι υπήρχε σχέση, ότι δούλεψε και ότι σωστά της λείπει. Εξαιρετική και η Gabrielle Graham στον ρόλο της κόρης του Muncie από άλλη σχέση, σε έναν ρόλο γραμμένο και παιγμένο με τρυφερότητα.)
Ο πράκτορας του FBI, Franco Quinones (John Ortiz), αποκαλύπτει ότι το θύμα ήταν σημαντικό μέλος της ρατσιστικής ακροδεξιάς οργάνωσης The Forge, και ξεκινά η κατάδυση στον εφιάλτη του διαδικτύου. Το The Madness αποκτά πραγματικό βάρος όσο προχωρά, μετατρεπόμενο σε πορτρέτο ενός κόσμου όπου η αλήθεια είναι ό,τι θέλεις να είναι, και μια καλή φαντασίωση πάντα υπερισχύει της πραγματικότητας όταν πρόκειται για επιρροή και ακολούθους. Η σειρά δεν ξεκαθαρίζει πάντα ποιοι είναι οι “καλοί” και ποιοι οι “κακοί”. Οι ακτιβιστές του Antifa έχουν κι αυτοί τις δικές τους ατζέντες και μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνοι όσο οι φασίστες, αν είναι εξίσου πεπεισμένοι για τη δική τους δικαιοσύνη.
Εκτός από την ευφυή πλοκή και τον αριστοτεχνικό ρυθμό, το The Madness έχει και μια λεπτή, αλλά σημαντική γραμμή στην απεικόνιση του πώς ο Muncie πρέπει να περιηγηθεί στα κλασικά κλισέ του θρίλερ ως ένας Μαύρος άντρας – η δυσπιστία της αστυνομίας, η προσέγγιση αγνώστων για πληροφορίες, ή απλώς το να κυκλοφορεί σε συγκεκριμένες γειτονιές. Όλοι οι περιορισμοί που αντιμετωπίζει ένας “τυπικός” ήρωας τέτοιων ιστοριών αποκτούν εδώ μια επιπλέον, αναπόφευκτη πίεση και η ένταση κλιμακώνεται αναλόγως.
Το The Madness προφανώς προορίζεται ως όχημα για τον Domingo να λάμψει στην τηλεόραση, καθώς έχει ήδη αφήσει το στίγμα του στο θέατρο και τον κινηματογράφο (με υποψηφιότητα για Όσκαρ για το Rustin και θετικές κριτικές για το Sing Sing). Το αν η σειρά του δίνει αρκετό υποκριτικό υλικό για να το πετύχει αυτό, είναι συζητήσιμο. Του ζητείται συχνά να δείχνει τρομοκρατημένος, πονεμένος και αποφασισμένος – αλλά δευτερεύοντες χαρακτήρες έχουν συχνά περισσότερο υλικό να δουλέψουν. Αν και η παρουσία και το χάρισμά του είναι αναμφισβήτητα, η ίδια η καταιγιστική πλοκή απειλεί να μείνει ο βασικός πόλος έλξης της σειράς.
