Η εκθαμβωτική Isabelle Huppert, τιμώμενο πρόσωπο του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παραχώρησε συνέντευξη τύπου τη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης. Ο επικεφαλής προγράμματος του Φεστιβάλ, Γιώργος Κρασσακόπουλος, την καλωσόρισε, αναφερόμενος στη μακρόχρονη και πολυδιάστατη παρουσία της στο παγκόσμιο σινεμά. Η ηθοποιός είχε ενεργό ρόλο στην επιμέλεια του αφιερώματος που παρουσιάζει το έργο της στη φετινή διοργάνωση, τονίζοντας πως η επιλογή των ταινιών προέκυψε περισσότερο διαισθητικά.
Παράλληλα με το αφιέρωμα, το κοινό έχει την ευκαιρία να απολαύσει αυτή την εβδομάδα μια επιλογή από τις εμβληματικές ταινίες της, καθώς και το masterclass «Από τη Σκηνή στην Οθόνη» που θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 4 Νοεμβρίου, από τις 10:00 έως 11:30, στην αίθουσα Τζον Κασσαβέτης. Τη συζήτηση συντονίζει η συγγραφέας και ποιήτρια Έρση Σωτηροπούλου. Το masterclass θα διεξαχθεί στα γαλλικά, με ταυτόχρονη διερμηνεία στα ελληνικά και στα αγγλικά, ενώ η είσοδος θα είναι ελεύθερη, με σειρά προτεραιότητας.
Παρακάτω ορισμένες επιλογές με ταινίες του αφιερώματος που μπορείτε να παρακολουθήσετε αυτή την εβδομάδα
Copacabana – Marc Fitoussi
Η Babou (Isabelle Huppert) ζει με τους δικούς της όρους, αδιαφορώντας για δουλειές, ευθύνες ή συμβάσεις. Όταν όμως ανακαλύπτει ότι η κόρη της, Esméralda (την οποία υποδύεται η πραγματική κόρη της Huppert, Lolita Chammah), ντρέπεται υπερβολικά για να την καλέσει στον γάμο της, η Babou αποφασίζει να αποδείξει ότι μπορεί να αλλάξει. Αναλαμβάνει δουλειά ως πωλήτρια χρονομεριστικών κατοικιών στις γκρίζες ακτές του Βελγίου και, απροσδόκητα, διαπρέπει ως πρότυπη υπάλληλος· όμως η ακατάβλητη φύση της σύντομα διαταράσσει τη νεοαποκτηθείσα σταθερότητά της. Η βραβευμένη ερμηνεία της Huppert χαρίζει στη Babou ακαταμάχητη γοητεία, ενσαρκώνοντας ταυτόχρονα την ανοησία και την αδάμαστη ψυχή της ηρωίδας. Παράλληλα, το γρήγορο μοντάζ αντικατοπτρίζει τον ανήσυχο ρυθμό της Babou, σε μια κωμωδία που στηρίζεται στην αντίθεση ανάμεσα στη φαντασιακή της λαχτάρα για εξωτικούς τόπους και στα σκόπιμα μελαγχολικά τοπία του σκηνικού της Copacabana.
Elle – Paul Verhoeven
Η ταινία αποτελεί ένα κοφτερό ψυχολογικό δράμα και μια τολμηρή εξερεύνηση της εξουσίας, της επιθυμίας και της επιβίωσης. Στο κέντρο της βρίσκεται η Michèle Leblanc, η δυναμική επικεφαλής μιας παριζιάνικης εταιρείας βιντεοπαιχνιδιών, την οποία η Isabelle Huppert υποδύεται με εξαιρετική λεπτότητα. Μετά τον βίαιο βιασμό της από έναν μασκοφόρο εισβολέα στο ίδιο της το σπίτι, η Michèle αρνείται να παίξει τον ρόλο του θύματος. Αντίθετα, ξεκινά ένα αγωνιώδες και ανατριχιαστικό παιχνίδι «γάτας και ποντικιού» με τον επιτιθέμενό της, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στην εκδίκηση, την εμμονή και τον έλεγχο. Ο Verhoeven επιστρατεύει τη χαρακτηριστική του τόλμη, το μαύρο χιούμορ και την προκλητικότητα του, δημιουργώντας μια ταινία που είναι ταυτόχρονα θρίλερ, σάτιρα και μελέτη χαρακτήρων. Η ταινία κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και απέσπασε έντεκα υποψηφιότητες για τα βραβεία César, κερδίζοντας το Καλύτερο Φιλμ και την Καλύτερη Ηθοποιό για την Huppert, της οποίας η ερμηνεία —μια από τις κορυφαίες της καριέρας της— τιμήθηκε επίσης με τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Δράμα και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Frankie – Ira Sachs
Ένα εξαιρετικό, βαθιά ανθρώπινο δράμα με φόντο τη λουσμένη στο φως Sintra της Πορτογαλίας. Η Françoise Crémont, ή Frankie, είναι μια διάσημη Γαλλίδα ηθοποιός που γνωρίζει πως της απομένουν λίγοι μήνες ζωής, κι έτσι φέρνει την οικογένειά της κοντά για μία τελευταία διακοπή. Η Isabelle Huppert ενσαρκώνει την ηρωίδα με ήσυχη δύναμη και απογυμνωμένη ευαισθησία — μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα που παλεύει να αποδεχτεί ότι ο χρόνος της τελειώνει. Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται γύρω της: γάμοι διαλύονται, νέοι έρωτες γεννιούνται, φιλίες δοκιμάζονται, και αλήθειες που κρύβονταν χρόνια έρχονται στην επιφάνεια. Ο Ira Sachs αντλεί έμπνευση από την αισθητική του Éric Rohmer, διατηρώντας σκόπιμα αργό ρυθμό, με ρεαλιστικές ερμηνείες και σκηνικά που συνοδεύουν συναισθηματικά τους χαρακτήρες. Με τη χαρακτηριστική του τρυφερότητα, ο σκηνοθέτης αποτυπώνει εικοσιτέσσερις ώρες, εστιάζοντας στις μικρές, φαινομενικά ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας — όπου συμβαίνουν ταυτόχρονα τα πάντα και τίποτα.
Heaven’s Gate – Michael Cimino
Η συνέχεια της βραβευμένης με Όσκαρ ταινίας The Deer Hunter (1978) είναι ένα φιλόδοξο επικό γουέστερν που χρεοκόπησε τη United Artists και κατακρίθηκε σφοδρά στην πρώτη του κυκλοφορία λόγω της βίαια κομμένης εκδοχής του. Έκτοτε, η αποκατεστημένη εκδοχή του έχει αναγνωριστεί ως ένα τολμηρό, μνημειώδες έργο του αμερικανικού κινηματογράφου — μια οπερατική ιστορία αγάπης, βίας και εκδίκησης. Τοποθετημένη στο φόντο του Johnson County War του 1892, όταν μια ανελέητη ένωση κτηνοτρόφων επιχείρησε να εκδιώξει φτωχούς Ευρωπαίους μετανάστες από το Wyoming, η ιστορία ακολουθεί ένα περίπλοκο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στον Ομοσπονδιακό Μάρσαλ James Averill (Kris Kristofferson), την οικονομικά ανεξάρτητη μαντάμ της περιοχής Ella (Isabelle Huppert) και τον διχασμένο μισθοφόρο Nate Champion (Christopher Walken). Οι ερμηνείες είναι εντυπωσιακές, ενώ η φωτογραφία του Vilmos Zsigmond μεταμορφώνει τα απέραντα τοπία του Wyoming σε σύμβολα τόσο της βαρβαρότητας όσο και της υπόσχεσης της αμερικανικής μεθορίου, καθιστώντας το Heaven’s Gate μια μοναδική κινηματογραφική εμπειρία.
A Judgement in Stone – Claude Chabrol
Η αληθινή ιστορία των αδελφών Papin, δύο υπηρετριών που δολοφόνησαν τους εργοδότες τους στη γαλλική επαρχία τη δεκαετία του 1930. Το θεατρικό του Jean Genet The Maids (1947) και το μυθιστόρημα της Ruth Rendell A Judgement in Stone (1977) πρόσφεραν στον Claude Chabrol το ιδανικό υλικό για να δημιουργήσει μια παράξενη αλλά συναρπαστική ταινία — ορόσημο του γαλλικού κινηματογράφου των 1990s. Η Isabelle Huppert είχε την ευκαιρία να υποδυθεί ακόμη έναν εκκεντρικό χαρακτήρα, αποσπώντας το Βραβείο César Καλύτερης Ηθοποιού και το αντίστοιχο βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας, το οποίο μοιράστηκε με τη συμπρωταγωνίστριά της, Sandrine Bonnaire. Μια κορυφαία κινηματογραφική απεικόνιση των κοινωνικών ανισοτήτων και καταπιέσεων της γαλλικής κοινωνίας, το A Judgement in Stone κορυφώνεται σε ένα σοκαριστικό κρεσέντο βίας και ανηθικότητας, απογυμνωμένο μέσα από το βαθιά σαρκαστικό βλέμμα του Chabrol. Η ταινία υπήρξε βασική πηγή έμπνευσης, μεταξύ άλλων, για το αριστούργημα του κορεατικού κινηματογράφου του 21ου αιώνα, το Parasite του Bong Joon-ho.
Louder Than Bombs – Joachim Trier
Η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Joachim Trier είναι ένα λεπτοδουλεμένο οικογενειακό δράμα για τη μνήμη, το πένθος και τις ιστορίες που αφηγούμαστε για όσους χάνουμε. Τρία χρόνια μετά τον ξαφνικό θάνατο της διάσημης πολεμικής φωτογράφου Isabelle Reed (Isabelle Huppert), μια αναδρομική έκθεση φέρνει τον μεγαλύτερο γιο πίσω στο σπίτι. Εκεί επανασυνδέεται με τον πατέρα και τον μικρότερο αδερφό του, των οποίων η σιωπή κρύβει βαθύτερες συγκρούσεις. Κάτω από την ίδια στέγη, η οικογένεια προσπαθεί να γεφυρώσει τις αποστάσεις που τους χωρίζουν, στοιχειωμένοι από αντικρουόμενες αναμνήσεις της γυναίκας που καθόρισε τη ζωή τους. Έχοντας κάνει πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών 2015, το Louder Than Bombs αναδεικνύει το ταλέντο του Trier στη συναισθηματική ακρίβεια και τη στρωματοποιημένη αφήγηση, με εξαίσιες ερμηνείες από ένα λαμπρό καστ (με την Huppert πλαισιωμένη από τους Gabriel Byrne, Jesse Eisenberg και Devin Druid), σε μια ταινία για την αγάπη, την απώλεια και τους εύθραυστους δεσμούς μεταξύ πατέρων και γιων, ζωντανών και νεκρών.
The Richest Woman in the World – Thierry Klifa
Το πρόσφατο δράμα του Thierry Klifa, που έκανε πρεμιέρα Εκτός Διαγωνισμού στο Φεστιβάλ Καννών 2025, είναι ελεύθερα εμπνευσμένο από τη διαβόητη υπόθεση Bettencourt — ένα από τα πιο εντυπωσιακά πολιτικά σκάνδαλα της Γαλλίας. Η Isabelle Huppert προσφέρει μια επιβλητική ερμηνεία ως Marianne Farrère, μια πλούσια κληρονόμο της οποίας τα υπερβολικά δώρα σε έναν πολύ νεότερο καλλιτέχνη προκαλούν δημόσιο σάλο. Αυτό που αρχίζει ως προσωπική υπόθεση, εξελίσσεται σύντομα σε εθνικό σκάνδαλο, αποκαλύπτοντας κατηγορίες για χειραγώγηση, διαφθορά και ανάμειξη πρώην πολιτικών ηγετών. Στηριγμένη στη μαγνητική παρουσία της Huppert —ταυτόχρονα λαμπερή, αινιγματική και ατίθαση— η ταινία εξερευνά τις ευαλωτότητες της τεράστιας περιουσίας και τη διαβρωτική διαπλοκή χρήματος, τέχνης και πολιτικής. Η κομψή σκηνοθεσία του Klifa μετατρέπει την έμπνευση από αληθινά γεγονότα σε ένα αιχμηρό και απορροφητικό πορτρέτο χαρακτήρα.
The Piano Teacher – Michael Haneke
Το συγκλονιστικό δράμα του Michael Haneke (2001) είναι μια ψυχρή απεικόνιση της καταπίεσης, της επιθυμίας και της εξουσίας. Στα τέλη των τριάντα της, η Erika Kohut είναι καθηγήτρια πιάνου στο περίφημο Ωδείο της Βιέννης. Είναι αυστηρή, επιβλητική και σεβαστή· ωστόσο η προσωπικότητά της είναι αποτέλεσμα σκληρής αυτοπειθαρχίας και οδυνηρής αντίδρασης σε μια ασφυκτική ζωή. Ζει ακόμη με τη μητέρα της, και η συνεξάρτησή τους είναι πνιγηρή, ακόμη και βίαιη. Πουθενά στον κόσμο της Erika δεν υπάρχει πραγματική ευτυχία. Ενώ εξωτερικά είναι ψυχρή και ακατάδεκτη, ενσαρκώνει ένα πολιτισμικό ιδεώδες. Παρότι ισχυρίζεται ότι δεν έχει συναισθήματα, οι καταπιεσμένες της επιθυμίες την οδηγούν σε μακάβριες πράξεις ηδονοβλεψίας και αυτοακρωτηριασμού. Όταν ο Walter, ένας νεότερος μαθητής, αποφασίζει να τη σαγηνεύσει, πιστεύοντας πως μοιράζονται μια συγγένεια ψυχής, τα πάντα εκτροχιάζονται… Έχοντας κάνει πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών, η ταινία κέρδισε το Grand Prix, ενώ η Huppert και ο Magimel απέσπασαν από κοινού τα βραβεία Καλύτερης Ηθοποιού και Καλύτερου Ηθοποιού. Με το ψυχρό, ανελέητο ύφος του Haneke, η ταινία απογυμνώνει κάθε ίχνος συναισθηματολογίας, δημιουργώντας μια μελέτη πάνω στη σεξουαλικότητα και τον έλεγχο — τόσο ανησυχητική όσο και μαγνητική. Η ερμηνεία-ορόσημο της Huppert καθιστά το The Piano Teacher ένα από τα πιο ανατριχιαστικά και πολυσυζητημένα έργα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου του 21ου αιώνα.
Story of Women – Claude Chabrol
Μια ωμή, στοιχειωτική απεικόνιση της Marie Latour, μιας φτωχής μητέρας δύο παιδιών στη Γαλλία υπό ναζιστική κατοχή, που πραγματοποιεί παράνομες εκτρώσεις για να στηρίξει την οικογένειά της. Ενοικιάζει δωμάτια σε σεξ εργάτριες και διατηρεί εραστή, γεγονός που εξοργίζει τον πικραμένο σύζυγό της, ο οποίος την προδίδει στις αρχές. Συλλαμβάνεται από το καθεστώς του Vichy, δικάζεται για «εγκλήματα κατά του κράτους» και γίνεται παράδειγμα προς αποφυγή, καταδικασμένη στη λαιμητόμο το 1943. Κάνοντας πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Βενετίας, η ταινία κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα και χάρισε στην Isabelle Huppert το βραβείο Volpi Cup Καλύτερης Ηθοποιού. Η αυστηρή, διεισδυτική σκηνοθεσία του Chabrol και η ατρόμητη, λεπτοδουλεμένη ερμηνεία της Huppert μετατρέπουν την τραγική ιστορία της Marie σε ένα καθηλωτικό πορτρέτο χαρακτήρα και ταυτόχρονα σε μια ανελέητη καταγγελία της υποκρισίας, της ηθικής και της κρατικής εξουσίας. Ένα από τα πιο δυνατά έργα της ύστερης περιόδου του Chabrol, το Story of Women παραμένει μία από τις πιο συγκλονιστικές καταδίκες της αδικίας στον γαλλικό κινηματογράφο.
