Υπάρχει μια στιγμή μέσα στη νύχτα, ανάμεσα στο πρώτο τσούγκρισμα και στο τελευταίο τσιγάρο, που ο ήχος παύει να είναι θόρυβος και γίνεται αίσθηση. Και σε όλο και περισσότερα μπαρ της πόλης, αυτή η στιγμή συνοδεύεται πλέον όχι από playlists, αλλά από μια βελόνα που ακουμπά δίσκο.
Η επιστροφή των βινυλίων στα μπαρ είναι κάπως σαν μια ανάγκη για αυθεντικότητα. Είναι εκείνο το «κρακ» πριν το πρώτο κομμάτι, το λίγο πιο αργό fade-out, η αίσθηση ότι κάποιος διάλεξε με τα χέρια του αυτό που ακούς. Δεν έχει να κάνει μόνο με το τι παίζει, αλλά με το πώς παίζει.
Πολλά μπαρ επενδύουν πλέον σε turntables, ράφια με συλλογές, ακόμα και vinyl-only DJ sets. Στη Θεσσαλονίκη, έχουν χτίσει όλη τους την ταυτότητα πάνω στη λατρεία για τον αναλογικό ήχο μπαρ όπως το Father στην Στρατηγού Καλάρη (με δισκάδικο), το Barnum’s στη Μιλτιάδη Κουντουρά ή το Πικάπ στην Ολύμπου (με επίσης δισκάδικο, στον πάνω όροφο!).
Οι DJs στήνουν τα set τους χωρίς sync κουμπιά και auto-mix. Ψάχνουν, σκαλίζουν, καθαρίζουν, δοκιμάζουν. Και οι πελάτες; Σαν να ακούν διαφορετικά. Ίσως γιατί βλέπουν αυτόν που παίζει. Ίσως γιατί νιώθουν τον ήχο πιο «χειροποίητο». Ίσως γιατί μια βραδιά με βινύλια σε κάνει να σταθείς λίγο περισσότερο στο τραγούδι που ακούγεται – γιατί ξέρεις ότι κάποιος το διάλεξε με πρόθεση.
Δεν είναι όλα εύκολα. Το βινύλιο θέλει φροντίδα, χώρο, επένδυση, γνώση. Θέλει και κοινό που θα το εκτιμήσει. Αλλά όσοι μπήκαν στο trip λένε το ίδιο πράγμα: αξίζει.
Και μέσα σε ένα τοπίο όπου όλα γίνονται πιο ψηφιακά, πιο γρήγορα, πιο απρόσωπα, το να βάλεις ένα ποτό και να ακούσεις μια soul εκδοχή του “Summertime” από δίσκο που μυρίζει παρελθόν, μοιάζει –παράδοξα– πιο φρέσκο από ποτέ.
