Σαν σήμερα, στις 6 Ιουλίου 1992, προβλήθηκε το τελευταίο επεισόδιο της θρυλικής σειράς «Το Ρετιρέ» στο Mega. Δημιουργία του Γιάννη Δαλιανίδη, η σειρά ξεκίνησε το 1990 και κατάφερε μέσα σε 84 επεισόδια να αποτυπώσει με μοναδικό τρόπο την αστική καθημερινότητα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Γιουλάκη στον ρόλο της Κατερίνας Σοφιανού, διαζευγμένης υπαλλήλου διαφημιστικής, που ζει στο ρετιρέ μιας πολυκατοικίας στο κέντρο της Αθήνας, το σίριαλ έγινε μια cult αναφορά στον τρόπο ζωής, στις εμμονές και στον μικροαστισμό μιας ολόκληρης εποχής.
Η σειρά ήταν μια ωδή στον πεσιμισμό και τη σαπίλα των late ’80s και early ’90s, με χαρακτήρες που έμοιαζαν να βαλτώνουν καθημερινά ανάμεσα σε ανασφάλειες, απωθημένα και ξεσπάσματα χωρίς ουσία. Η Κατερίνα ζει με τη γκρινιάρα μητέρα της και την ανιψιά της, την Ειρήνη, ενώ πλαισιώνεται από μια παρέα γεμάτη φωνακλάδες, μίζερους, ανώριμους και ανικανοποίητους τύπους – ένα γραφείο γεμάτο σπόντες, ένα φαρμακείο-πέρασμα για τα κουτσομπολιά, και διαρκείς εξωτερικές σκηνές που θύμιζαν την παλιά ασπρόμαυρη Αθήνα που δεν λέει να ξεκολλήσει από τις ίδιες συνήθειες. Με θεατρική υφή και φινάλε επεισοδίων που πάγωνε η εικόνα στην πιο παράξενη στιγμή, η σειρά έγινε το απόλυτο comfort-watch για γενιές.
Παρά την επιτυχία της, «Το Ρετιρέ» δεν είχε ποτέ επίσημο φινάλε. Οι αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις κάποιων ηθοποιών οδήγησαν τον Δαλιανίδη στην απόφαση να σταματήσει τη σειρά και να μεταφέρει μέρος του καστ στη νέα –και σαφώς κατώτερη– σειρά «Οι Μικρομεσαίοι». Έτσι, οι ήρωες της σειράς έμειναν κάπου μετέωροι, εγκλωβισμένοι για πάντα σε εκείνο το καλοκαίρι του ’92, να ζουν, να φωνάζουν, να κουτσομπολεύουν και να πίνουν γκαζόζες, χωρίς ποτέ να ωριμάζουν ή να αλλάζουν.
Κι όμως, μέσα σε αυτόν τον καθημερινό βούρκο που παρουσίαζε, το «Ρετιρέ» μας μεγάλωσε. Δεν υπήρξε καλοκαίρι χωρίς έστω μία επανάληψη, χωρίς να ακούσουμε τον γνωστό ήχο του τέλους και να δούμε εκείνο το παγωμένο βλέμμα της Γιουλάκη να χαζεύει το κενό. Ίσως γιατί, όπως και οι ίδιοι οι χαρακτήρες του, κι εμείς μερικές φορές θέλουμε να μείνουμε κολλημένοι σε μια εποχή που ξέρουμε, όσο παράλογη κι αν ήταν. Το «Ρετιρέ» δεν ήταν ποτέ πραγματικά αστείο. Ήταν απλώς αληθινό. Και ίσως γι’ αυτό να έχει μείνει τόσο βαθιά μέσα μας.
