Πότε κωμικός, πότε δραματικός, ο ‘Κόκορας ισορροπεί ανάμεσα στην αμηχανία και τη συγκίνηση. Το έργο με έντονο και ιδιαίτερο χιούμορ, ρεαλιστικό διάλογο και στοιχεία υπόγειας σάτιρας, ακολουθεί την ιστορία ενός πατέρα της εργατικής τάξης, τον Αργύρη Μαυραγάνη, καθώς προσπαθεί να εξασφαλίσει το μέλλον του γιου του σε έναν κόσμο που διαρκώς τον σπρώχνει στο περιθώριο.
Η νέα γλυκόπικρη ταινία του Τάσου Γερακίνη ανοίγει…φτερά στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και εμείς γνωρίσαμε τους χαρακτήρες της πριν την απογείωση, για να τον μάθουμε με δικά τους λόγια: Νίκος Κασάπης (Αργύρης), Κόρα Καρβούνη (Πόπη, η σύζυγος), Δημήτρης Καταλειφός (ο πατέρας του), Γιάννης Δρακόπουλος (ο γαμπρός του). Κωνσταντίνος Μουταφτσής (ο συνάδελφος) και Γιάννης Σαρακατσάνης (ο γαμπρός του) σε πρώτο πλάνο για τον Εξώστη:
Ξεκινάμε με τις βασικές συστάσεις:
Πως θα χαρακτήριζες εσύ ως Νικόλας τον Αργύρη; Και τί συναισθήματα βίωνε ο “Αργύρης”;
Νίκος Κασάπης: Θα τον χαρακτήριζα ως τον ήρωα της διπλανής πόρτας. Τον ήρωα που κουβαλάει λίγο έως πολύ ο καθένας μέσα του. Είναι ο τύπος ο οποίος δεν βουλιάζει μέσα στον καναπέ ούτε όμως χτυπιέται από το πρωί μέχρι το βράδυ στα γυμναστήρια. Κάθεται στην άκρη έτοιμος να σηκωθεί, να φύγει. Καταλαβαίνει τις ευθύνες του παλεύει για αυτές, απλά στα όνειρά του και σ’ αυτή την ενέργεια που έχει για ζωή δε βρίσκει συμμάχους. Βρίσκει συνεχώς ανθρώπους, οι οποίοι τον πάνε πίσω.
Ένα από τα συναισθήματα που βιώνει είναι η απαξίωση. Δηλαδή τον απαξιώνουν δε τον σέβονται. Αισθάνεται τρομερή πλήξη επίσης. Και πίκρα. Αλλά νομίζω ότι στο τέλος έρχεται αυτή η μαγική ειρήνη που κάνουμε με τον εαυτό μας.
Πως θα χαρακτήριζες εσύ ως Κόρα τον Αργυρη και πως αισθανόσουν ως “Πόπη” γι’ αυτόν;
Κόρα Καρβούνη: Ο ήρωας της ταινίας είναι για μένα ένας συμπαθής άνθρωπος, ένας βιοπαλαιστής με την κλασσικη ψευδαίσθηση που έχουμε όλοι πως η ζωή μας οφείλει, ενώ αυτό είναι μια μεγάλη ουτοπία. Η ζωή δεν μας οφείλει, αντιθέτως εμείς της οφείλουμε, οφείλουμε να την αγκαλιάσουμε για τον ανεξέλεγκτο τρόπο της. Αντίθετα, η Ποπη, η σύζυγος του, έχει φτάσει πλέον στο σημείο να μισεί τον άνθρωπο για όσα ακριβώς αρχικά τον αγάπησε.
Δεν τον κατανοεί, δεν τον συναισθάνεται καθώς δεν βιώνει την δική του υπαρξιακή πάλη, αλλά βλέπει την κατάσταση μόνο πρακτικά και ρεαλιστικά.
Πως θα χαρακτήριζες εσύ ως Δημήτρης τον “Αργύρη” και πως αισθανόσουν ως πατέρας του γι’ αυτόν;
Δημήτρης Καταλειφός: Ότι ζει στα σύννεφα. Αιθεροβάμονα. Ως πατέρας του θα ήθελα να μείνει στο χωριό και να δουλεύει μαζί μου στα χωράφια. Να με ξεκουράζει και να αισθάνομαι τη συνέχεια των κόπων μου. Δυστυχώς τα έκανε όλα λάθος στη ζωή του.
Πώς θα χαρακτήριζες εσύ ως Κωνσταντίνος τον Αργύρη και πώς αισθανόσουν ως “Χρυσοβαλάντης” γι’ αυτόν;
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Ο Αργύρης είναι ένας άνθρωπος με καλές προθέσεις που όμως έχει εγκλωβιστεί στην ψευδαίσθηση του “ελληνικού ονείρου”. Είναι από αυτούς που κυνηγούν τη λάμψη και τη βελτίωση της ζωής τους, χωρίς να καταλαβαίνουν πάντα το τίμημα. Ως Χρυσοβαλάντης με θυμώνει. Είναι ο τύπος που σε εκνευρίζει καθημερινά στη δουλειά, αλλά βαθιά μέσα σου βλέπεις ότι είναι και εκείνος θύμα ενός συστήματος που τον πιέζει να γίνει κάτι που δεν είναι.
Πως θα χαρακτήριζες εσύ ως Γιάννης τον Αργύρη και πως αισθανόσουν ως “Φώτης”, ο κολλητός του, γι’ αυτόν;
Γιάννης Δρακόπουλος: Ο Αργύρης ως μη υπαρκτό πρόσωπο καθ’ ότι προϊόν μυθοπλασίας. Συμβολίζει την επιθυμία του ανθρώπου για εύκολο πλουτισμό και φυσικά το αυτό ισχύει και για τον κολλητό του τον Φώτη. Μια επιθυμία που αν και και αρχικά δείχνει να αποκτά έναν αρνητικό χρωματισμό στο επίπεδο της έκφρασης, τελικά και εφόσον κοιταχτούμε με παρρησία μέσα μας, μας οδηγεί στη ρήση ο αναμάρτητος τον λίθο βαλέτω.
Πως θα χαρακτήριζες εσύ ως Γιάννης τον “Αργύρη” και πως αισθανόσουν ως γαμπρός του και μεγαλοεπιχειρηματίας γι’ αυτόν;
Γιάννης Σαρακατσάνης: Οι “επιτυχημένοι” συνήθως θεωρούν την επιτυχία τους αποκλειστικά δικό τους κατόρθωμα ξεχνώντας το ρόλο που παίζει πχ η τύχη στη ζωή. Έτσι εγώ, ως μεγαλοεπιχειρηματίας, θεωρώ τον Αργύρη δικαίως αποτυχημένο και, ιδανικά, δεν θα ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί του. Αλλά τον “κληρονόμησα” με το γάμο μου και, προκειμένου να είμαι σωστός απέναντι στη γυναίκα μου (και αδερφή του) κάνω το ελάχιστο δυνατό για να φανεί ότι τον βοηθάω.
Θα μπορούσες να έχεις στην ζωή σου έναν τέτοιον χαρακτήρα, ως φίλο, ως σύντροφο ή ως συνεργάτη;
Νίκος Κασάπης: Και βέβαια θα μπορούσα να τον έχω και φίλο και συνεργάτη. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει όρεξη για ζωή, έχει χιούμορ… Βέβαια έχει και εμμονές αλλά ποιος δεν είναι έχει;
Κόρα Καρβούνη: Νομίζω πως όλοι μας έχουμε γύρω μας τέτοιους ανθρώπους, μη πω πως έχουμε και οι ίδιοι αυτά τα στοιχεία.
Πολλοί ενήλικες ακόμα ονειροβατούν και δεν έχουν πραγματικά ενηλικιωθεί.
Αιθεροβάμονες είμαστε όλοι σε μεγάλο βαθμό.
Δημήτρης Καταλειφός: Ναι θα μπορούσα.Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους ανεδαφικούς και ονειροπόλους , οπότε ναι θα μπορούσα.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Ως συνεργάτη μάλλον όχι — θα με έφτανε στα όριά μου . Ως φίλο όμως, ίσως ναι. Γιατί πίσω από τον φαινομενικό του παραλογισμό, υπάρχει μια αγωνία για το παιδί του, για την επιβίωση, για την αξιοπρέπεια. Κι αυτά είναι ανθρώπινα. Αν μπορούσες να τον δεις χωρίς θυμό, θα έβλεπες έναν τύπο που πονάει.
Γιάννης Δρακόπουλος: Πιστεύω πως ούτε θα μπορούσα, ούτε θα γινόταν να μην έχω.
Γιάννης Σαρακατσάνης: Φυσικά! Ο Αργύρης δεν είναι ένας αποτυχημένος. Είναι ένας ικανός και ευαίσθητος άνθρωπος ο οποίος, όπως υπογραμμίζει η ταινία, ζει σε έναν κόσμο που μετράει τους ανθρώπους μόνο με τα λεφτά τους. Το θέμα είναι ότι και ο ίδιος ο Αργύρης έχει πιστέψει σε αυτήν την αξιολόγηση και εμείς τον παρακολουθούμε καθώς παλεύει να βρει ποιες είναι οι πραγματικές αξίες της ζωής.
Τελικά είναι τόσο κακό αυτό που θέλει; Να ονειρεύεται ένα λαμπρό μέλλον για το παιδί του;
Νίκος Κασάπης: Ασφαλώς και δεν είναι κακό αυτό που ψάχνει ο Αργύρης για το παιδί του. Το να του παρέχει μια καλή εκπαίδευση είναι αυτονόητο. Είναι η αγωνία του κάθε γονιού αυτή. Και ο Αργύρης έχει ανήκει σε μια γενιά, η οποία είχε σκοπό τα όνειρά της να τα πραγματοποιεί στο έπακρο. Δηλαδή ήταν εύκολο να βγάλει κανείς χρήματα για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Τώρα πλέον το αυτονόητο είναι όνειρο!
Κόρα Καρβούνη: Το να ονειρεύεται κανείς και να ελπίζει είναι θεμιτό.
Τα όνειρα όμως που δεν γίνεται να εκπληρωθούν επιφέρουν και τις επώδυνες ματαιώσεις τους.
Η δυσκολία βρίσκεται ακριβώς εκεί, στο να αποδεχτείς την ήττα σου κι ο δρόμος αυτός είναι ο πιο σκληρός δρόμος.
Δημήτρης Καταλειφός: Όλοι οι γονείς ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Αυτό το μέλλον είναι συνήθως το χρήμα, η ασφάλεια και η επιτυχία. Η ίδια διαχρονική παγίδα ισχύει και για τον Αργύρη.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Όχι, δεν είναι κακό. Είναι απολύτως φυσικό. Το πρόβλημα δεν είναι το όνειρο, αλλά ο τρόπος που το κυνηγά. Όταν το όνειρο γίνεται εμμονή, όταν αρχίζεις να μετράς την αγάπη ή την επιτυχία με λεφτά και βιτρίνες, τότε κάτι χάνεται. Ο Αργύρης το εννοεί καλά, αλλά το χάνει στην πορεία.
Γιάννης Δρακόπουλος: Δεν υπάρχει χειρότερο πράμα για ένα παιδί από το να το θεωρούν οι γονείς του κτήμα τους, και αυτό είναι η μήτρα πολλών κακών. Η γονείς του έχουν ευθύνη απέναντι στο παιδί και όχι το αντίθετο. Η δε ευθύνη καμία σχέση δεν έχει με όνειρα και προσδοκίες τα οποία δεν αποτελούν παρά ένα είδος αρρωστημένης απαίτησης για πληρωμή.
Γιάννης Σαρακατσάνης: Το όνειρο του Αργύρη για το γιο του είναι λίγο μπερδεμένο. Ναι, θέλει ένα καλό μέλλον για το παιδί του αλλά το ψάχνει σε λάθος μέρος: στα λεφτά, στις φιλίες με παιδιά πολιτικών, στην ένταξή του στην καλή κοινωνία κλπ. Αν καταφέρει να πραγματοποιήσει αυτό το όνειρο τότε μάλλον θα μεταδόσει στο γιο του τα ίδια συμπλέγματα που έχει και αυτός.
Ξέρουμε ότι η ταινία είναι μια πικρή κωμωδία, Ποια ήταν η πιο πικρή στιγμή στα γυρίσματα ή στις πρόβες;
Νίκος Κασάπης: Η πιο πικρή στιγμή ήτανε όταν τελείωσε όλο αυτό. Όταν ολοκληρώθηκαν τα γυρίσματα. Είπα «γιατί να τελειώσει;» Ήταν πικρό αυτό.
Κόρα Καρβούνη: Πάντοτε μου άφηνε μια πίκρα η πρόβα είτε το γύρισμα σκηνών μεταξύ του ζευγαριού όπου κανείς νιώθει συνεχώς το αδιέξοδο μεταξύ των και την αφόρητη έλλειψη πραγματικής κατανόησης.
Ταυτόχρονα όμως η γραφή των σκηνών είναι γραμμένη με τόσο χιούμορ που ενώ γελάς συνάμα συγκινείσαι.
Δημήτρης Καταλειφός: Δεν θυμάμαι κάποια πικρή στιγμή.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Υπήρξε μια σκηνή στο θυρωρείο του Δήμου, όπου ο Χρυσοβαλάντης και ο Αργύρης μένουν για λίγο σιωπηλοί. Δεν έχει ούτε γέλιο ούτε λόγια, μόνο δύο κουρασμένους ανθρώπους…και ένα μυρμήγκι . Εκεί ένιωσα πραγματικά το βάρος αυτής της καθημερινότητας, του εγκλωβισμού σε μια δουλειά που έχει φάει τη ζωή τους. Ήταν από τις στιγμές που σου μένουν.
Γιάννης Δρακόπουλος: Ήθελα ο ήρωάς μου να είναι διοπτροφόρος και είχα γι αυτό το σκοπό μαζί μου ένα υπέροχο ζευγάρι γυαλιά, ιδέα που απορρίφθηκε δυστυχώς για τεχνικούς λόγους.
Γιάννης Σαρακατσάνης: Θα έλεγα ότι η πιο τραγική φιγούρα του έργου είναι (για μένα) η Πόπη, η γυναίκα του Αργύρη, την οποία παίζει η Κόρα Καρβούνη. Αυτή η γυναίκα, κάποια στιγμή στο παρελθόν, είδε τα χαρίσματα και την ψυχή του Αργύρη και τον αγάπησε. Έτσι τώρα, που ο Αργύρης της φέρεται πολύ σκληρά, αυτή ακόμα τον αγαπάει και του δίνει ευκαιρίες προκαλώντας μας την απορία γιατί το κάνει.
Και η πιο γλυκιά;
Νίκος Κασάπης: Η πιο γλυκιά στιγμή… πολλές ήταν οι γλυκές στιγμές. Κυρίως αυτές που περιτριγυριζόμουν από πολύ σπουδαίους καλλιτέχνες οι οποίοι μου δίνανε ό, τι είχαν απλόχερα. Αυτό ήταν και γλυκό και τρυφερό.
Κόρα Καρβούνη: Το φινάλε της ταινίας είναι η πιο γλυκιά στιγμή.
Δεν μπορώ όμως να πω περισσότερα επ αυτού για ευνόητους λόγους!
Δημήτρης Καταλειφός: Η μία και μοναδική ημέρα που είχα γύρισμα στο χωριό. Ηταν όμορφα και δημιουργικά.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Όταν ήμασταν έξω από τα γραφεία του δήμου και γυρίζαμε την δικιά μου τελευταία σκηνή. Κοιτούσαμε το κτίριο και σκεφτόμουν πόσο ωραία πέρασα σε αυτήν τη δουλειά
Γιάννης Σαρακατσάνης: Η πιο γλυκιά μου στιγμή έχει να κάνει με τα γυρίσματα που κάναμε στο “χωριό του Αργύρη”, τα οποία έγιναν όντως σε ένα χωριό έξω από την Αθήνα. Καθώς ταξιδέψαμε και διανυκτερεύσαμε εκεί είχαμε τη δυνατότητα να ξεχάσουμε για 1-2 μέρες όλες μας τις υποχρεώσεις και να ασχοληθούμε αποκλειστικά με την ταινία και με το όραμα του Τάσου!
Θυμάσαι κανένα ευτράπελο από τα γυρίσματα;
Νίκος Κασάπης: Ευτράπελο… ευτράπελο από μόνο του ήτανε το αυτοκίνητο του Αργύρη. Κάθε φορά που έπρεπε να κάνουμε γύρισμα με αυτό, ευτράπελο ήταν!
Κόρα Καρβούνη: Λίγες μέρες πριν την έναρξη των γυρισμάτων, έπαθα ένα χαζό ατύχημα στο γυμναστήριο κι εμφανίστηκα με πατερίτσες. Χρειαζόταν να υπάρχει συνέχεια κάποιος από την παραγωγή γύρω μου να με προσέχει και να τρέχει με το που σταματούσε η λήψη να μου φέρει καρέκλα να καθίσω. Είχα μονίμως έναν προσωπικό βοηθό!
Δημήτρης Καταλειφός: Το υπέροχο δείπνο με προβατίνα στην πλατεία του χωριού την παραμονή του γυρίσματος.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Σε μια σκηνή έντασης έκανα μια απότομη κίνηση .Μια εικόνα που κρεμόταν στο σκηνικό έπεσε σε φοβερό χρονικό σημείο που μας τρόμαξε όλους και γελάσαμε πολύ
Γιάννης Σαρακατσάνης: Ο ήρωας που παίζω είναι εντελώς διαφορετικός από εμένα. Είναι ένας μεγαλοκρεατέμπορας που διατηρεί ένα ακριβό, μπουτίκ-χασάπικο στα βόρεια προάστια. Το σχετικό γύρισμα έγινε σε υπαρκτό χασάπικο στο Κεφαλάρι, στο οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω και τον πραγματικό ιδιοκτήτη και να δω πόσο διαφορετικοί είμαστε. Αυτό που ανακαλύψαμε και οι δύο προς μεγάλη μας έκπληξη ήταν ότι όχι απλώς έχουμε την ίδια ηλικία αλλά έχουμε γεννηθεί με μία μέρα διαφορά!
Τι σε έπιασε να πάρεις μέρος σε αυτή την ταινία;
Νίκος Κασάπης: Πολύ όμορφη ερώτηση. Τι μ ‘έπιασε… αυτό που μ έπιασε ήταν το χέρι του Γερακίνη πριν αρκετά χρόνια . Όλα τ’ άλλα ήρθαν μόνα τους.
Κόρα Καρβούνη: Αυτό που με έθελξε περισσότερο πέραν της ομάδας που είναι ολοι ξεχωριστοί και διαλεχτοί, ήταν το σενάριο.
Πρώτη φορά ήρθε στα χέρια μου ένα σενάριο όπου ο προφορικός λόγος έχει αποτυπωθεί σε γραπτό με τέτοια αλήθεια που δυσκολευόμουν κάποιες φορές να καταλάβω το κείμενο.
Συνήθως υπάρχει μια ψεύτικη αμεσότητα στην προσπάθεια αυτή των σεναριογράφων.
Εν προκειμένω επετεύχθη η καλύτερη αποτύπωση που έχω συναντήσει.
Δημήτρης Καταλειφός: Ο Τάσος Γερακίνης που τον γνώρισα σε μια μικρού μήκους της Κατερίνας Παπαναστασατου και το όμορφο σενάριο.
Κωνσταντίνος Μουταφτσής: Με έπεισε πριν απ’ όλα το ίδιο το σενάριο. Ο «Κόκορας» δεν είναι απλώς μια κωμωδία — είναι μια ιστορία που μιλάει με χιούμορ αλλά και με ευαισθησία για τη μικρή ελληνική καθημερινότητα, για τον άνθρωπο που προσπαθεί να σταθεί όρθιος μέσα σε ένα σύστημα που τον έχει κουράσει. Είδα μέσα στον Χρυσοβαλάντη έναν χαρακτήρα της διπλανής πόρτας που κρύβεται πίσω από καθωσπρεπισμούς και ήθελα να αναμετρηθώ μαζί του.
Επίσης, με τράβηξε πολύ η ματιά του Τάσου Γερακίνη — έχει έναν τρόπο να συνδυάζει το ρεαλισμό με το παράλογο, να σε κάνει να γελάς και να πονάς ταυτόχρονα. Και βέβαια, η ομάδα: εξαιρετικοί συνάδελφοι, με αληθινή αγάπη για αυτό που κάνουν. Όλα αυτά μαζί με έκαναν να νιώσω πως αξίζει να μπω σε αυτό το ταξίδι.
Γιάννης Σαρακατσάνης: Ο Κόκκορας δεν ξεκίνησε τώρα την πορεία του αλλά έχει και ένα ένδοξο θεατρικό παρελθόν. Πριν από 9 χρόνια ο “Κόκκορας” είχε ανέβει ως dinner-theatre παράσταση (και μάλιστα σε επεισόδια) σε εστιατόριο στα Εξάρχεια και το ρόλο της Πόπης τον έπαιζε η γυναίκα μου, η Αλεξάνδρα Ούστα. Προφανώς λοιπόν είχα δει αρκετές φορές το κάθε επεισόδιο και ήξερα καλά το concept. Οπότε όταν ο Τάσος μου πρότεινε να παίξω στην ταινία, και μάλιστα το ρόλο του “κρεατέμπορα”, ήξερα καλά τι ήταν αυτό που ήθελε να κάνει και επίσης μπορούσα να δω τον εαυτό μου στον ρόλο.
Γιάννης Δρακόπουλος: Ο σκηνοθέτης
