Από τον Γιώργο Καρακασίδη
“Δεν ξέρετε τι χάνετε” ήταν ένα από τα συνθήματα που έγραφαν έξω από τα … νεκροταφεία της Νάπολι, οι οπαδοί της ομάδας, μαγεμένοι από το Θεό της μπάλας που ανέδειξε τη μικρή φτωχή πολη τους σε μια ποδοσφαιρική υπερδύναμη. Δεν την έβαλε απλά στον πρωταγωνιστικό χάρτη του Καμπιονάτο, αλλά της χάρισε το πρώτο της πρωτάθλημα. Ένας άνθρωπος που ήρθε ταπεινά (για το κύρος του) με ένα μικροσκοπικό αυτοκίνητο -και όχι με λιμουζίνα- στην επίσημη παρουσίαση της φανέλας του, χαρίζοντας ελπίδα σε έναν ταλαιπωρημένο πλήθος. Και δικαίωσε κάθε προσδοκία ακόμα και υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες. Όταν ανέβαινε η Νάπολι στο Τορίνο για να παίξει με τη Γιουβέντους, οι Μπιανκονέρι δεν τους έριχναν τις κλασικές βρισιές για σόγια κλπ., αλλά τους έλεγαν ‘άπλυτους’, δείχνοντας το ρατσιστικό τους μενος. Το χάσμα μεταξύ της Βόρειας και της Νότιας Ιταλίας τεράστιο. Δε γεφυρώθηκε ποτέ. Όμως, οι Ναπολιτάνοι δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Η πόλη έπαψε να αποτελεί συνώνυμο των ζυμαρικών και της πίτσας. Είχε αποκτήσει το βασιλιά της στο κατεξοχήν λαϊκό σπορ.
Έναν βασιλιά που όλοι υποπτεύονταν ότι έχει επαφές με τη μαφία, την κόκα και τα ξέφρενα πάρτι. Ήταν κοινό μυστικό. Όμως, λόγω του θεάματος και της υπερηφάνειας που τους χάριζε, έκαναν τα στραβά μάτια. Μέχρι που ήρθε το παγκόσμιο του 1990 και διασταυρώθηκαν στον ημιτελικό οι δρόμοι της Εθνικής Ιταλίας με την Εθνική Αργεντινής. Και το χειρότερο: ο αγώνας έγινε στο γήπεδο Σαν Πάολο της Νάπολι. Ποιον θα υποστηρίξεις; Τους παίκτες της πατρίδας σου ή αυτόν που σε έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο; Το δίλημμα τεράστιο. Τελικά ο ‘ξένος’ έπαιξε για τα εθνικά του χρώματα και απέκλεισε τη χώρα που του προσέφερε το θρόνο. Αυτό ήταν. Την επόμενη βγήκαν όλα στη φόρα. Ο Τύπος αμείλικτος. Το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο. Και κάπως έτσι, όπως βλέπουμε στο ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, ο ίδιος κάποια στιγμή δηλώνει: “Ήρθα ως μεσσίας, αλλά έφυγα σαν κυνηγημένος.”
Η συνέχεια με τεράστια σκαμπανεβάσματα, οι επαφές με τον Φιντέλ, κάποιες αλλοπρόσαλλες δημόσιες εμφανίσεις -απόρροια πιθανόν της εξάρτησής του από τα ναρκωτικά- δεν άφησαν ποτέ αυτή την εκκεντρική προσωπικότητά σε ησυχία. Μπορεί να μην το ήθελε κι ο ίδιος. Υπήρξαν κάποιες εκλάμψεις. Όπως ο ξέφρενος πανηγυρισμός του on camera στην τεσσάρα που έριξε στην εθνική μας στο Μουντιάλ των Η.Π.Α. το 1994. Ο Manu Chao, σε ένα τραγούδι που έγραψε γι’ αυτόν, λέει ότι έζησε τη ζωή του στο 1000%. Πέθανε μόλις στα 60 του, αλλά έζησε πολλές ζωές.
Στο τέλος του ντοκιμαντέρ του Καπάντια, τον βλέπουμε κουρασμένο με πολλά παραπανίσια κιλά να κάνει ποδαράκια σε ένα 5×5. Σαν αυτά που έκανε ένα μικρό φτωχόπαιδο στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, προτού δει ακόμα το αστέρι του να λάμψει.
Το πλήρες όνομά του ήταν Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και γεννήθηκε σαν σήμερα το 1960.
Η παρακάτω φωτό είναι από τον εικονικό τάφο του Μαραντόνα στην ισπανική συνοικία στη Νάπολη και την τράβηξε η αδερφή μου σε πρόσφατη επίσκεψή της εκεί.
