Photo: @kaplanidis
Συνέντευξη στη Χρύσα Πλιάκου
Αν ο κόσμος της υποκριτικής είναι ένα συνεχές ταξίδι, τότε ο Αργύρης Πανταζάρας είναι από αυτούς που δεν αρκούνται ποτέ στα “στενά όρια” του προορισμού. Φορτώνει τον εαυτό του με εμπειρίες, αγωνίες, σωματική εξάντληση, υπαρξιακές αναζητήσεις και πάντα μια βαθιά πίστη στην αλήθεια του ρόλου – ή μάλλον, στην αλήθεια του εαυτού του μέσα από τον ρόλο. Για εκείνον η προετοιμασία δεν είναι μια φάση, είναι τρόπος ζωής. Ένα μείγμα από Krav Maga και πιάνο, από σημειώσεις-σκίτσα και αληθινές στιγμές ζωής που γίνονται τέχνη.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Αργύρης τα λέει όπως τα σκέφτεται. Μιλά για τον τρόπο που ζει κάθε ρόλο σαν να είναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνει, για τις θυσίες, τη σύνδεση με τον πατέρα του, την κοινωνική απάθεια που τον τρομάζει, και το χρέος της τέχνης στην εποχή της σύγχυσης. Μιλά, αλλά κυρίως θυμίζει — ότι «δεν είμαστε οι ρόλοι μας, ποιητές είμαστε».
Εχεις κάποια διαδικασία που ακολουθείς για την ανάλυση και την προετοιμασία ενός νέου ρόλου;
Η διαδικασία αλλάζει, ανάλογα με τον κάθε συνεργάτη, το μέσο και το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεσαι. Η προετοιμασία για κάθε τι που έρχεται θεωρώ ότι έχει αρχίσει από πολύ πριν. Προετοιμάζεσαι συνέχεια για κάτι που είναι να έρθει, ακόμα κ αν δεν έρθει ποτέ.
Οταν έρθει η στιγμή να βουτήξεις στον ρόλο έχεις πολύ λίγο χρόνο να ετοιμαστείς, ότι έκανες έκανες. Στην χώρα μας πολύ σπάνια θα βρεις χώρο, χρόνο και χρήμα για να προετοιμαστείς εκτός μάχης. Τα συστατικά που ακολουθώ κάθε φορά ανεξαρτήτως συνεργασίας είναι πράγματα που θεωρώ εγώ ότι θα με συνδέσουν με αυτό που αγαπώ και θεωρώ χρέος μου, όπως πολύ διάβασμα, αν γίνεται δηλαδή όλη τη βιβλιογραφία ή οτιδήποτε γύρω από το θέμα και τον συγγραφέα. Για το σώμα οτιδήποτε με ξυπνάει και με κινητοποιεί την δεδομένη περίοδο.
Την μια είναι γιόγκα, την άλλη πιλάτες, kick box, Krav Maga, motocross, καταδύσεις ή αναρρίχηση. Κάθε άθλημα απελευθερώνει κάτι στο σώμα μια πληροφορία που δεν την είχε από κάπου άλλο και όλα μαζί συνθέτουν ένα σώμα. Μετα μουσική για μελέτη, πιάνο, κιθάρα κ πιο σπάνια βιολί πια. Για μένα προετοιμασία είναι είτε μαθαίνω ένα κείμενο είτε ένα κομμάτι είτε μια απλή άσκηση, είναι μελέτη πάνω στην ερμηνεία. Το πιο αγαπημένο μου είναι να ζωγραφίζω τις σημειώσεις μου ή να σημειώνω ζωγραφίζοντας!
Photo: @kaplanidis
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση με την οποία ήρθες αντιμέτωπος ως ηθοποιός αυτά τα χρόνια;
Κάθε ρόλος είναι μια πρόκληση. Κάθε project. Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι στο σινεμά σε κάθε ταινία. Κυρίως Στη ταινία digger ας πούμε για να κάνω αυτή τη δουλειά έμεινα 1 χρόνο εκτός θεάτρου και παραπάνω. Εμαθα να κάνω μοτοκρός κανονικά σε πίστα με άλματα, πήγαινα σε ένα συνεργείο μηχανών και καθόμουνα με τον μάστορα, παρατηρούσα, βοηθούσα, άκουγα έβλεπα πως λειτουργεί ο κόσμος και πως οι μηχανές. Πήγα στο εξωτερικό να ξανά κάνω μάθημα υποκριτικής με coach. Μετά Πρόβες συνέχεια με τον σκηνοθέτη.
Με τα χρήματα της ταινίας ξεχρέωσα δύο μηχανές που πήρα για το ρόλο, εξοπλισμούς, τα μαθήματα μου και ότι επένδυσα σε αυτό. Και με 0€ καταλήξεις πάλι κερδισμένος είσαι. Δεν ξέρω να το κάνω αλλιώς ούτε Πιο εύκολα ούτε πιο δύσκολα. Όλα αυτά τα κάνουμε για εμάς για να μας πείσουμε και να σας πείσουμε.
Ότ,ι και να κάνεις όμως αν δε πιάσεις τις σωστές χορδές που συνδέουν τα συναισθήματα του κόσμου δε θα καταφέρεις κάτι. Το πιο δυνατό κομμάτι όμως ήταν το δέσιμο και η σύνδεση με τον πατέρα μου. Πώς να το πω, άλλοι τον λένε method acting -εγώ το λέω «το ελάχιστο χρέος απέναντι στην ειλικρίνεια μου.» Δε μπορώ να διανοηθώ να μιλάς και να πρεσβεύεις ηδανικά και ανθρώπινες διαδρομές, αν πρώτα δεν τις διανύσεις πραγματικά με ταπεινότητα εσύ ο ίδιος.
Δεν είμαστε οι ρόλοι μας — ποιητές είμαστε. Τους χαρακτήρες τους ποιούμε, τους μεταποιούμε, τους ενσαρκώνουμε…και μετά τους απεκδυόμαστε. Δεν είμαστε μια ατέρμονη περφορμανς, όπως πχ κάποιοι που μπήκαν σε ένα ρόλο κ επειδή τους πέτυχε ξέχασαν να βγουν. Καλλιτέχνες είμαστε που γουστάρουμε να καταπιανόμαστε με αυτό που κάποιος μας εμπιστεύεται, Και άντε πάλι από την αρχή!
Photo: @kaplanidis
Σήμερα εν έτει 2025 συμβαίνει κάθε μέρα και από κάτι σε αυτή την χώρα, που έχει αντίκτυπο και σε ανθρώπινες ζωές ή κυρίως σε αυτές. Τι είναι αυτό που σε τρομάζει περισσότερο στη σημερινή κοινωνία;
Η ατιμωρησία, τα «άλλα μέτρα και σταθμά», η διαστρέβλωση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Το ότι πλέον η αλήθεια δεν είναι δεδομένη, μπορεί να κατασκευαστεί και να ερμηνευτεί όπως βολεύει κ εξυπηρετεί και ότι μέσα στο θόρυβο μπορεί να χαθεί εντελώς σαν να μην υπήρξε ποτέ. Έχουμε πάψει να εκπλησσόμαστε για ότι συμβαίνει και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο ότι η απάθεια έγινε μορφή επιβίωσης.
Εσύ πώς το βλέπεις – θεωρείς πως η τέχνη πρέπει να παίρνει θέση σε όσα κοινωνικά ζητήματα μας απασχολούν σήμερα;
Παίρνει θέση πάντα! Ακόμα και όταν δεν παίρνει. Θέση είναι και αυτό. Η τέχνη είναι μέρος του ασυνείδητου. Έρχεται και επανέρχεται σαν ένα όνειρο που το ξεχνάς με το που πας να το θυμηθείς. Αλλά θα επανέρχεται κ ξανά και στη γαλήνη και στην τρικυμία μας, και στην ειρήνη και στον πόλεμο. Ακόμα και όταν ο κόσμος «καίγεται» το να κάνεις πχ το cabaret μπορεί να είναι η μεγαλύτερη υπενθύμιση. Και αντίστοιχα μέσα στη μεγαλύτερη φαινομενικά ευημερία, το να γράφεις ή να μιλάς για τη μεγαλύτερη καταστροφή μπορεί να έχει σημασία.
Η τέχνη κάποιες φορές λειτουργεί ως προειδοποίηση, κάποιες άλλες ως συναγερμός, άλλες ως καταπραϋντικό. Κάθε στάδιο της ιστορίας δεν είναι ίδιο, ούτε εμείς είμαστε ίδιοι, η τέχνη οφείλει να μεταλλάσσεται και να αναγεννάται. Το μόνο που μένει ίδιο είναι η υπενθύμιση, η μία και μοναδική, η υπενθύμιση το να νιώσεις ευγνώμων και τυχερός που έχεις έρθει σε αυτή τη γαμημένη ζωή και να λάβεις δράση, να κάνεις κάτι καλό γι αυτο, για εσένα και τον διπλανό σου.
Πώς πιστεύεις ότι το θέατρο μπορεί να συμβάλει στην ευαισθητοποίηση και την αλλαγή των κοινωνικών ζητημάτων;
Αυτή είναι η αποστολή της τέχνης. Όχι μόνο του θεάτρου — όλης της τέχνης. Το σινεμά, η ποίηση, η μουσική, η συγγραφή, η ζωγραφική, η γλυπτική… όλα υπάρχουν για να μας ξυπνήσουν τη βαθύτερη πληροφορία: “Είναι ωραία να ζεις.” Ακόμα και το έργο που δείχνει τη μεγαλύτερη βία ή καταστροφή, στο τέλος σου φωνάζει το ίδιο: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις» (Καβάφης)
Και τι από τα δυο σε βρίσκει πιο σύμφωνο, η τέχνη πρέπει να αντανακλά την πραγματικότητα ή να δίνει ελπίδα και λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα;
Η τέχνη κάνει τη δουλειά της. Και η κοινωνία να κάνει τη δική της. Δεν έχει νόημα να φτιάχνεις μανιφέστα και “αντανακλάσεις πραγματικότητας”, αν η κοινωνία είναι τυφλή στον νου. Τι να σου κάνει η τέχνη; Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς παιδεία.
Δεν υπάρχει πολιτισμός χωρίς παιδεία. Όσοι στηρίζουν την τέχνη είναι ήδη πιο συνειδητοποιημένοι, δεν περίμεναν μια παράσταση για να αποκτήσουν ηθική. Τώρα, ο κινηματογράφος και οι σειρές — όπως το Adolescence — έχουν σηκώσει μανίκια. Τρέχουν μπροστά. Πιάνουν τα θέματα με ακρίβεια ευγένεια και ευαισθησία. Σε έναν πολυπολιτισμικό, πολυγλωσσικό κόσμο, η «ενημέρωση της ψυχής» και η «έκτακτη επαγρύπνηση» είναι πιο επείγουσες από ποτέ.
Ποια είναι τα πιο κοινά στερεότυπα στη δική σου δουλειά; Μπορεί αυτό κάπως να αλλάξει;
Όπως σε κάθε δουλειά, έτσι και στη δική μας, υπάρχουν στερεότυπα , γεννημένα από το περιορισμένο πρίσμα της κοινωνίας. Εμφάνιση, ηλικία, “ποιανού είσαι”, “καλός, κακός και άσχημος”, “ο ωραίος και ο γλυκούλης”, “ο πλούσιος”, “ο Βασιλάκης καΐλας”, “ο επαναστάτης”, “ο φιλόσοφος”, “ο δάσκαλος”, “ο σοβαρός”, “ο αστείος”, “ο κουλτουριάρης”, “ο εμπορικός” και άλλα τέτοια…Όλα αυτά κλειδώνουν τους ανθρώπους σε ρόλους — όχι μόνο πάνω στη σκηνή, αλλά και στη ζωή. Και έτσι, μπορεί να αγνοούμε το εύρος του κάθε καλλιτέχνη. Στο σινεμά, στο θέατρο, παντού.
Μπορούν να σε κλειδώσουν, να σου κόψουν ευκαιρίες, να καθυστερήσουν ή ακόμα και να στερήσουν την εξέλιξή σου.Είναι τρομερό δηλαδή, σκέψου… να κρίνεται η δουλειά σου, όχι με βάση τις ικανότητές σου, αλλά επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν την ικανότητα ή τη φαντασία να σε δουν αλλιώς.
Ποια είναι η σχέση σου με τη Θεσσαλονίκη και που γυρνάς όταν έρχεσαι στα μέρη μας;
Θεσσαλονίκη ερχόμουνα από μικρός είχα φίλους κάναμε rollerblade εδώ, κάναμε πολύ παρέα και περνούσαμε τέλεια. Τώρα πλέον έρχομαι όταν το φέρνει ο καιρός. Είτε για να εργαστώ, Είτε για το σπουδαίο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είτε για να αποσυμφορηθω. Να κοιτάξω τη θέα, και αν μου κάνει τη χάρη η ατμόσφαιρα να δω τον και Όλυμπο που είναι σαν μαγικό βουνό που ξεπροβάλει μέσα από τη θάλασσα.
Είναι σπάνια πόλη με γεμάτους ανθρώπους. Θα ερχόμουνα έστω και για ένα καφέ μια βόλτα και μετά να επιστρέψω! Επίσης δεν μπορώ να ξεχάσω την τεράστια αποδοχή με τον βασιλιά Ληρ που έπαιζα τον Τρελό στα 25 μου και μετά με τον Φάουστ που έπαιζα τον Μεφιστοφελή στα 27 μου, έζησα το standing ovation. Ο κόσμος έχει άλλη σχέση με το θέατρο. Και με το this is not Romeo & Juliet κάθε φορά μας τίμησε ο κόσμος με αγάπη και με απροσδόκητα sold out!
Μια συμβουλή που θα έδινες σήμερα, στον έφηβο εαυτό σου;
Θα του έλεγα ότι δε χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Ούτως ή άλλως κανείς δε νοιάζεται.
«Η Καρδιά του Σκύλου» – Μ. Μπουλγκάκοφ
Επιστημονικό πείραμα φέρνει τα πάνω κάτω: ένας σκύλος γίνεται άνθρωπος και όλα ξεφεύγουν, με Άρη Σερβετάλη & Αργύρη Πανταζάρα.
Αριστοτέλειον | 25/4 – 4/5 | Πέμ-Σάβ 21:00, Σάβ 18:00, Κυρ 20:00
