Για 4η συνεχόμενη χρονιά το Thessaloniki Free Short Festival στην πόλη του κινηματογράφου, με προβολές ταινιών μικρού μήκους με ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΙΣΟΔΟ.
Σάββατο, 7 Δεκεμβρίου 2024 στην Ετεροτοπία (Προσέλευση από τις 18:45) και Κυριακή, 8 Δεκεμβρίου 2024 στον πολυχώρο WE (Προσέλευση από τις 20:30).
Επίσης, τους μήνες Ιανουάριο/Φεβρουάριο, θα προβληθούν ΔΩΡΕΑΝ, επιλεγμένες και βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ online, στο κανάλι του Thessaloniki Free Short Festival στο YouTube.
Σε συνεργασία με τον Εξώστη, οι δημιουργοί των ταινιών που συμμετείχαν στην φετινή διοργάνωση μιλούν για τις δημιουργίες τους:
- “HANDBRAKE” – Semi – Finalist (Best Special Short Film Category)
Σκηνοθεσία: Αντιγόνη Καρνεσιώτη
Σενάριο: Αντιγόνη Καρνεσιώτη και Πατρίτσια Τόσκα
Διανομή: Πατρίτσια Τόσκα, Έλανα Κατακου, Άρης Αντωνόπουλος
Η Αντιγόνη Καρνεσιώτη γεννήθηκε το 1991 στην Αθήνα. Σπούδασε Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στην Εκπαιδευτική Έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης (Ολλανδία) και στο Rutgers University (ΗΠΑ). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια για σενάριο, ντοκιμαντέρ και φωτογραφία. Στον κινηματογράφο, αυτοπροσδιορίζεται ως ανεξάρτητη και πειραματική σκηνοθέτις/ντοκιμαντερίστρια. Εστιάζει στο πώς η κινούμενη εικόνα μπορεί να εκφράσει και να εκπροσωπήσει τις εμπειρίες και τις ταυτότητες ανθρώπων που βιώνουν κοινωνική καταπίεση. Έχει σκηνοθετήσει το HANDBRAKE (2022) μια ταινία μικρού μήκους με θέμα την αστική προσβασιμότητα, συν-σκηνοθετήσει το Inhale, Exhale (2024) ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με θέμα τις δασικές πυρκαγιές, και αυτή τη στιγμή δουλεύει πάνω στο post production ενός ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους.
Τις απαντήσεις τις δώσαμε από κοινού οι δημιουργοί της ταινίας, Αντιγόνη Καρνεσιώτη και Πατρίτσια Τόσκα.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Η ιδέα σαν θέμα προέκυψε λόγω των προσωπικών εμπειριών της μιας εκ των πρωταγωνιστριών μας, καθώς η ίδια χρησιμοποιεί αμαξίδιο για τις μετακινήσεις της. Η ιδέα της δημιουργίας της ταινίας προέκυψε σε ένα καφέ. Μέσα σε μια συνηθισμένη συζήτηση μεταξύ μας περί αναπηρικών, η Πατρίτσια εξέφρασε το γεγονός ότι τελικά το αν είσαι πραγματικά ανάπηρη ή όχι αποτελεί θέμα οπτικής γωνίας. Αρκεί μια σωματική βλάβη για να θεωρήσουμε κάποιον ανάπηρο; Ή μήπως τα εμπόδια που δημιουργεί η κοινωνία καθιστούν κάποια ανάπηρη; Αρκεί να «μετρήσεις» την προσβασιμότητα γύρω σου και θα απαντήσεις πιο εύκολα απ’ όσο φαντάζεσαι. Την αυτονομία που πρέπει να κατακτήσεις και να διεκδικήσεις πολλές φορές εκτός της ασφαλούς ζώνης του σπιτιού σου ήταν που θέλαμε να θίξουμε μ’ αυτό το πρότζεκτ.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Η ταινία θίγει το πού αρχίζει και πού τελειώνει τελικά η αναπηρία. Αφορά μια ιστορία δύο κοριτσιών στη σύγχρονη Αθήνα που η καθεμία από τη σκοπιά της ζει μια συνηθισμένη μέρα με έναν διαφορετικό τρόπο. Κορμός της ταινίας αποτελεί η προσβασιμότητα της Αθήνας, αν όντως υπάρχει και τι αντίκτυπο έχει στους ανθρώπους που την κατοικούν.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Σ’αυτό το πρότζεκτ ξεκινήσαμε 4 άτομα και μια κάμερα DSLR και καταλήξαμε να δουλεύουμε τουλάχιστον 30 άτομα στα γυρίσματα με έναν πλήρως επαγγελματικό εξοπλισμό. Η πυρηνική ομάδα μας αποτελούνταν από 7 γυναίκες που κάπως συμπαντικά ενωθήκαμε, και το γεγονός ότι υπήρχε έντονο το γυναικείο στοιχείο είπαμε να το κρατήσουμε και να το επεκτείνουμε. Έτσι, από εκεί και πέρα, στόχος μας έγινε και να δημιουργήσουμε μια κυρίως γυναικεία υπόθεση που επιτεύχθηκε. Η γενικότερη συνεργασία ήταν άψογη. Σε μια παραγωγή πάντα θα υπάρξουν στιγμές άγχους, κούρασης, νεύρων, όπως θα υπάρξουν και στιγμές γέλιου, ενθουσιασμού και ανυπομονησίας. Είναι κάπως μέσα στο πρόγραμμα τα σκαμπανεβάσματα. Το βασικό είναι να έχεις έναν κοινό στόχο με την ομάδα και στο τέλος της μέρας να φεύγεις με ένα χαμόγελο, γιατί κάνεις κάτι που πραγματικά σ’ αρέσει και το ευχαριστιέσαι παρ’ όλες τις δυσκολίες που εξαρχής γνωρίζεις ότι θα συναντήσεις. Δεν είναι εύκολο να φτιάχνεις μια ταινία είτε μικρή, είτε μεγάλη. Στο τέλος της δικής μας μικρής ταινιας, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της αλλά και τώρα, 1.5 χρόνο μετά, τα συναισθήματα μας είναι ακόμη ζεστά και φροντιστικά μεταξύ μας. Την ατμόσφαιρα που φτιάξαμε στο σετ, ελπίζουμε ότι τη βγάζουμε και στην ατμόσφαιρα της ταινίας και η ευχή μας είναι τα καλλιτεχνικά πρότζεκτ να φέρνουν πάντα τον κόσμο κοντά και να τον κάνουν να νιώθει ολοκληρωμένος.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Τα φεστιβάλ ανέκαθεν μας άρεσαν, είτε αφορούν τον κινηματογράφο είτε όχι. Είναι μια ωραία ευκαιρία συνάντησης και αλληλεπίδρασης με αφορμή ένα κοινό ενδιαφέρον/ασχολία ανθρώπων ανεξαρτήτως εθνικότητας, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού ή κοινωνικής τάξης κτλ. Οπότε πιστεύουμε ότι είναι πολύ σημαντική η ύπαρξή τους, καθώς είναι από όλους για όλους. Ειδικότερα, το σινεμά που αποτελεί μια εκ των 7 τεχνών δε μπορεί παρά να λειτουργεί ενωτικά και αφυπνιστικά με τον τρόπο του, όπως και οι υπόλοιπες 6. Θέλουμε να στηρίζουμε ενεργά τέτοιες προσπάθειες/οργανώσεις όπως και το Thessaloniki Free Short Festival. Φεστιβάλ που δίνουν φωνή και χώρο σε μικρούς δημιουργούς, όπως κάνετε εσείς, τα εκτιμούμε ιδιαιτέρως. Η τέχνη πρέπει να είναι ανοιχτή και προσβάσιμη προς όλους· να επιτρέπει τη συνομιλία μεταξύ των δημιουργών και του κοινού τους. Σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία και την πρόσκληση.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Μία ταινία μπορεί να αναδειχθεί μέσα από δράσεις και δημόσιες προβολές, αλλά ακόμη και μέσα στα social media, πλέον. Πολλές φορές μπορεί το YouTube να έχει περισσότερη απήχηση (δυστυχώς) από μια αίθουσα. Εμείς ωστόσο έχουμε μείνει πιστές στον κινηματογράφο και ακόμη κυνηγάμε την μεγάλη αίθουσα καθώς μας ενδιαφέρει η συνομιλία με το κοινό. Τέλος, κάνουμε και μια προσπάθεια να επικοινωνούμε με σχολεία και οργανώσεις για να φτάσει η ταινία μας σε παιδιά, εφήβους και γενικότερα ανθρώπους που μπορεί να μην είναι απαραίτητα σινεφίλ, αλλά μπορεί να τους αγγίξει ή αλλάξει την οπτική, ένα ζήτημα σαν αυτό που πραγματεύεται η δική μας ταινία.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Κάποια στιγμή θα θέλαμε να κάνουμε μια μεγάλου μήκους ταινία μαζί. Αλλά αυτό που θέλουμε είναι να μην περιβάλλεται γύρω από την αναπηρία. Θέλουμε ανάπηρους και ανάπηρες ηθοποιούς να ενσαρκώνουν ρόλους πέρα από την αναπηρική τους ταυτότητα. Σε ξένες σειρές και ταινίες βλέπουμε όλο και περισσότερο ανάπηρους και ανάπηρες να παίζουν διάφορους και διαφορετικούς ρόλους, και αυτό αν μη τι άλλο είναι η ύψιστη συμπερίληψη για εμάς στην 7η τέχνη. Ως ξέχωρες καλλιτέχνιδες και όχι duo, η Αντιγόνη ασχολείται αυτή τη στιγμή με το ντοκιμαντέρ, ενώ η Πατρίτσια με το voice acting και τον χορό.
- “Η Ελπίδα σας προωθείται” – Ειδική μνεία (Best Greek Short Film Category)
Σενάριο/Σκηνοθεσία: Νεκτάριος Θεοδώρου
Ο Νεκτάριος Θεοδώρου είναι μουσικός, συνθέτης, στιχουργός, μουσικός παραγωγός, ποιητής και συγγραφέας. Ασχολείται επίσης με τη φωτογραφία, τη σκηνοθεσία, το σενάριο, το μοντάζ και με κινηματογραφικές παραγωγές. Ιδρυτής και μέλος του ελληνόφωνου ροκ μουσικού συγκροτήματος «Μόνο Γυμνό». Γεννήθηκε το 1972 στο Βόλο Μαγνησίας. Κατάγεται από τους Ωρεούς Β. Ευβοίας όπου και εκεί μεγάλωσε. Ως σκηνοθέτης και παραγωγός παρουσιάζει: την ταινία μικρού μήκους «Ο δρόμος» (2019), την ταινία μικρού μήκους «Θύμισες» (2020), το πρώτο στην ιστορία της ελληνόφωνης ανεξάρτητης ροκ σκηνής, αυτοσχεδιαστκού θεατρικού videoclip σε απόδοση όλου του έργου με πραγματική φωτογραφία «Η συμμορία των αστείων» (2021), την ταινία μικρού μήκους «Ο καθρέφτης» (2021), την ταινία μικρού μήκους « Εδώ είμαι, κοιμήσου» (2023), την ταινία μικρού μήκους «Η ελπίδα σας προωθείται» (2024), την ταινία μικρού μήκους «Το πιο μεγάλο χειροκρότημα» (2025).
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Η μέχρι τώρα πορεία μου στο καλλιτεχνικό στερέωμα ως μουσικός, συνθέτης, συγγραφέας και στη συνέχεια ως σεναριογράφος, κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης δεν μου επιτρέπει να μην έχω σε πρωτεύοντα ρόλο τα κοινωνικά θέματα. Θέματα που είναι εξάρτηση και συνέχεια της εκάστοτε πολιτικής σκηνής του εκάστοτε τόπου και πρώτου απ’ όλους του δικού μας. Άρα λοιπόν μιλάμε για κοινωνικοπολιτική. Οι καλλιτέχνες με αναπηρία είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, το οποίο για κάποιο λόγο αποφεύγεται η δημοσιότητά του, όπως και τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζει ένας τέτοιος καλλιτέχνης, ακόμη και την τεράστια προσπάθεια που κάνει για να μπορεί να δημιουργεί. Εδώ θα μου πείτε αποφεύγεται στους υγιείς ανθρώπους… τέλος πάντων. Ήθελα να έχω τουλάχιστον μία ταινία με βασικό πυλώνα την αναπηρία στο βιογραφικό μου και με αυτή έγινε η αρχή. «Η ελπίδα σας… προωθείται». Ακριβώς αγαπητοί/ες μου κύριοι/ες. Ακριβώς όπως το διαβάζεται. Προωθείται. Ας το μεταφράσει ο καθένας όπως νομίζει. Το μόνο που ελπίζω και αυτός είναι ο σκοπός μου, είναι να μπορέσουμε να ευαισθητοποιήσουμε παραπάνω, όχι μόνο τον απλό κόσμο, αλλά και τους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις κλειδιά του πολιτισμού της χώρας μας, έτσι ώστε να μεγαλώσει αυτή η προσπάθεια. Θα είναι για όλους μας καλό κάτι τέτοιο. Αυτή λοιπόν είναι η αρχική σκέψη και η συνέχεια πολλών άλλων.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Ο Μανώλης είναι ένας μουσικοσυνθέτης, με πολύ μεγάλη καριέρα την δεκαετία του ‘90. Εδώ και 12-13 χρόνια ταλαιπωρείται από τη νόσο του Parkinson με αποτέλεσμα να έχει αφήσει πίσω την παλιά του ζωή. Παρόλο που είναι κλεισμένος τον περισσότερο καιρό μες στο σπίτι του, η ευφυΐα του και η όρεξη για δημιουργία τον κάνουν να εφευρίσκει διάφορους τρόπους διαφυγής. Κάποιοι φίλοι προσπαθούν να τον βοηθήσουν και να είναι δίπλα του στις δύσκολες ώρες αλλά και κάποιοι άλλοι κοιτάζουν να εκμεταλλευτούν την κατάστασή του. Ο αγώνας της επιβίωσης και της αξιοπρέπειας.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Αρκετά δύσκολη αλλά εξαιρετική. Ας μη ξεχνάμε ότι ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο γνωστός καλλιτέχνης (μουσικός – συνθέτης) Νίκος Βεντουράτος, με μεγάλη καριέρα τη δεκαετία του 90’, ο οποίος από τα 48 του χρόνια (σήμερα 63) πάσχει από τη νόσο του Νεανικού Parkinson όπως (αν δεν κάνω λάθος) την αποκαλούν. Αυτό σημαίνει αυτόματα ότι υπήρχε πολύ μεγάλη δυσκολία στα κλεισμένα ραντεβού των γυρισμάτων, γιατί ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να ακυρωθούν (όπως και έγινε πολλές φορές) λόγω της κατάστασης της υγείας του, σε χρονικές αποστάσεις ακόμα και της μίας ώρας πριν την έναρξη των γυρισμάτων. Είναι ένα πάρα πολύ λεπτό θέμα που δεν μπορείς να ρισκάρεις το παραμικρό. Ειδικά όταν πρόκειται για την υγεία κάποιου. Ακυρώσεις, επαναλήψεις, ανανεώσεις και προχωράμε. Αυτό λοιπόν ήταν η αρχή για μια ακολουθία προβλημάτων όπως για παράδειγμα δεν μπορούσα να έχω δίπλα κάποιον για τα φώτα, κάποιον για τον ήχο, κάποιον βοηθό τέλος πάντων λόγω των αλλαγών των ωραρίων και των ημερομηνιών. Υπήρχε όμως κατανόηση και από τις δύο πλευρές και είπαμε απλά, προχωράμε. Αυτό που πραγματικά μου έδωσε πολύ μεγάλη δύναμη είναι, ότι από την μία έβλεπα έναν άνθρωπο (μιλάω για τον πρωταγωνιστή) που πολλές φορές με δυσκολία σηκωνόταν όρθιος από το κρεβάτι ή την καρέκλα, αλλά όταν είχαμε να κάνουμε κάτι δημιουργικό, κάτι που αφορούσε την τέχνη (ανάλογα με την κατάστασή του βέβαια όπως προείπα) τον έβλεπα να “κλειδώνει” σ’ αυτό, να γεμίζει δύναμη και αντοχή και να φαίνεται σαν να γίνετε καλά απ’ την μια στιγμή στην άλλη. Να φαίνεται σαν να μην έχει το παραμικρό πρόβλημα. Αυτό που έβλεπα ήταν απίστευτο. Αυτό είναι ένα πολύ δυνατό παράδειγμα για τους υγιείς ανθρώπους, καλλιτέχνες και μη, που τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία που αντιμετωπίζουν. Αυτό πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι απίστευτη η δύναμη που ασκεί η τέχνη στην ψυχολογία των ανθρώπων και ιδιαίτερα στους ανθρώπους με αναπηρία. Αυτό που συμβαίνει είναι θαύμα! Σε γενικότερα πλαίσια η συνεργασία με τους συνεργάτες μου και τους υπόλοιπους συντελεστές είναι εξαιρετική. Επιλέγω να έχω δίπλα μου ανθρώπους με ήθος και με πολύ αγάπη για τη δημιουργία. Ανθρώπους που τους αγαπάω και μ’ αγαπούν κι έτσι συμπορευόμαστε. Συνοδοιπόροι στο έργο.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Ακούστε. Και βέβαια είναι σημαντικά τα φεστιβάλ. Κατ αρχάς σε γνωρίζει κόσμος, το πιο απλό απ’ όλα, άρα είναι κέρδος. Μόνο και μόνο το ότι θα δουν την ταινία κάποιοι άνθρωποι επιπλέον, εντός και εκτός του καλλιτεχνικού χώρου, είναι κέρδος. Εάν ακόμα και ένας ευαισθητοποιηθεί με τις κοινωνικές θεματολογίες που προσεγγίζουν οι ταινίες, είναι κέρδος. Ο ένας στον άλλον και προχωράμε. Κέρδος. Κάποια από τα φεστιβάλ έχουν και χρηματικά βραβεία, κέρδος. Κάποια άλλα τις δάφνες και κατά συνέπεια την αναγνώριση της προσπάθειας, πάλι κέρδος. Κανείς στην πορεία δε γνωρίζει εάν προκύψει κάποια επιπλέον συνεργασία η οποία να έχει αφορμή τη συμμετοχή στο φεστιβάλ, άρα κι αυτό είναι κέρδος. Όλα τα παραπάνω είναι καλά, πάρα πολύ καλά και ευπρόσδεκτα. Μα πιο πολύ δεν είναι η ταινία σαν ταινία, αλλά το πώς μπορεί ένα έργο να επηρεάσει και να δουν κάποια πράγματα οι άνθρωποι με διαφορετική ματιά. Να κοιτάξουμε κατάματα τα προβλήματα που μας περιτριγυρίζουν και να βρούμε λύσεις. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο για την κοινωνία μας. Σε όλους τους τομείς. Το Thessaloniki Free Short Festval ήταν μια έκπληξη για ‘μένα. Συγχαρητήρια κατ αρχάς για την όλη προσπάθεια. Πραγματικά χάρηκα που με τιμήσατε. Σας εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία και να καθιερωθεί ως ένα από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ. Δεν είναι πιστεύω τυχαίο ότι από το 2021 μέχρι τώρα έχετε τέτοια ραγδαία αύξηση συμμετοχών. Κάτι καλό γίνεται. Συγχαρητήρια και πάλι. Η προσπάθεια που κάνετε σίγουρα θα ανταμειφθεί.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Πλέον μόνο μέσα από πλατφόρμες στο διαδίκτυο. Ακόμη και η προβολή της σε τηλεοπτικά κανάλια αλλά κανένα από αυτά δεν ενδιαφέρεται για μικρού μήκους. Ενώ οι ταινίες μικρού μήκους έχουν ίσως μεγαλύτερο και πιο ουσιαστικό περιεχόμενο υπάρχει απαξίωση στη χώρα μας. Εγώ θα προτιμούσα βέβαια να γίνονται βραδιές αφιερωμένες σε ταινίες μικρού μήκους, σε μικρά μαγαζιά ή μικρούς εκθεσιακούς χώρους. Λέω μικρούς γιατί σε αυτούς μπορούν να γίνουν και διαδραστικές συζητήσεις με καλεσμένους – ειδικούς, επάνω σε θέματα που αναπτύσσονται στις ταινίες. Κοινωνιολόγους, ψυχολόγους κλπ. Αυτό είναι κάτι που βλέπω ότι έχει αρχίσει να έχει αρκετή απήχηση εδώ στην Αθήνα σε εκθέσεις ζωγραφικής και φωτογραφίας που διοργανώνουμε. Προσωπικά πειραματίστηκα στην παρουσίασή της συγκεκριμένης ταινίας «Η ελπίδα σας προωθείται» η οποία έγινε σε κλειστό χώρο πίσω από το μουσείο της Ακρόπολης, για τους συντελεστές και για κάποιους φίλους που καλέσαμε πριν ξεκινήσει το δρόμο της για τα festivals. Στον χώρο αυτό φιλοξενούταν και μία έκθεση ζωγραφικής. 2 διαφορετικές τέχνες συναντήθηκαν στον ίδιο χώρο. Μετά την προβολή της ταινίας είχα καλεσμένο έναν φίλο ηθοποιό ο οποίος γεννήθηκε με κινητικά προβλήματα. Σχεδόν δύο ώρες κράτησε η κουβέντα για την αναπηρία και τις τέχνες. Δεν υπήρχε ένας που δεν συμμετείχε στη συζήτηση. Και η συζήτηση ήταν ουσιαστική. Ο κόσμος αποχώρησε ευχαριστημένος και γεμάτος με νέα δεδομένα. Δοκιμάστε το. Μία άλλη ιδέα που είχα προτείνει και σε κάποιους άλλους ανθρώπους ήταν ότι, θα μπορούσε κάλλιστα να καθιερωθεί μία μέρα την εβδομάδα σε κάποιον κινηματογράφο σε συνεργασία με το δήμο ή κάποιον άλλο φορέα, η δωρεάν προβολή τους. Είτε με ελεύθερη είσοδο είτε με ένα συμβολικό ποσό των 2 – 3 € και τα χρήματα να πηγαίνουν για κάποιο κοινωφελή σκοπό. Νομίζω είναι μια πολύ καλή ιδέα.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Ήδη αρχές Δεκεμβρίου έχουμε τα τελευταία γυρίσματα τις καινούρια μου ταινίας με τίτλο “Το πιο μεγάλο χειροκρότημα”. Είναι μία ταινία που συνδυάζει τη θεματολογία της, με performance και χορό.
Σας ευχαριστώ πολύ για όλα.
- “Η Κατάρα της Βίκυς” – Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας (Best Greek Student Short Film Category)
Σκηνοθεσία: Γιάννη Παπαζαχαρίου
Σενάριο: Γιάννης Αντωνάτος
Πρωταγωνιστούν: Ανδρέας Καλατζόπουλος, Δήμητρα Σταυροπούλου, Νίκος Μυλωνόπουλος, Γεράσιμος Τσιούλος
“Ρομαντισμός, χιούμορ και δραματική πλοκή σε μια συναρπαστική ταινία Οι κινηματογραφικές αίθουσες προετοιμάζονται να υποδεχτούν μία από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες μικρού μήκους, ”Η Κατάρα της Βίκυς”. Σε σκηνοθεσία Γιάννη Παπαζαχαρίου και σενάριο Γιάννη Αντωνάτου, η ταινία υπόσχεται στο κοινό μια βαθιά συναισθηματική εμπειρία γεμάτη ρομαντισμό, χιούμορ και δράμα.
Με ιδιαίτερη χαρά, ανακοινώνουμε ότι ”Η Κατάρα της Βίκυς” θα προβληθεί στο 4ο Thessaloniki Free Short Festival στις 7 Δεκεμβρίου 2024. Πρόκειται για μια σπουδαία στιγμή για την παραγωγή μας, καθώς το φεστιβάλ αποτελεί σημαντικό θεσμό ανάδειξης της μικρού μήκους ταινίας.
Η ταινία ξεκινά με τον νεαρό Βίκτωρα, τον οποίο ερμηνεύει με μαεστρία ο Ανδρέας Καλατζόπουλος (Βραβείο Ανδρικής ερμηνείας σε φοιτητική ταινία), να βρίσκεται αντιμέτωπος με μια απρόσμενη κατάσταση μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού. Ο Βίκτωρας έρχεται αντιμέτωπος με την “Κατάρα της Βίκυς”. Τι είναι, όμως, η Κατάρα της Βίκυς; Πρόκειται για ένα γεγονός που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του και θα τον οδηγήσει σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοανακάλυψης. Σε αυτό το ταξίδι, ο Βίκτωρας συνοδεύεται από τον κολλητό του φίλο, τον Βαγγέλη που ερμηνεύει ο Νίκος Μυλωνόπουλος, καθώς και από μια μυστηριώδη μορφή, που προσθέτει στοιχεία ανατροπής και διασκέδασης στην υπόθεση. Ο ρόλος της Άννας, που ερμηνεύει η Δήμητρα Σταυροπούλου, αποτελεί ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ της ιστορίας, προσφέροντας βάθος και πολυπλοκότητα στην αφήγηση.
Η σκηνοθεσία του Γιάννη Παπαζαχαρίου αναδεικνύει την ατμόσφαιρα και το συναίσθημα της ταινίας μέσα από μια μοναδική προσέγγιση. Από τα μονοπλάνα και τα όμορφα κάδρα μέχρι τις μουσικές και μονταζιακές επιλογές του, ο σκηνοθέτης εστιάζει στις συναισθηματικές λεπτομέρειες των χαρακτήρων.
Η διεύθυνση φωτογραφίας, υπογεγραμμένη από τον Τάκη Λιώνη και τον Μουσταφά Γεχιά, δίνει σάρκα και οστά στο όραμα του σκηνοθέτη, δημιουργώντας μια οπτική εμπειρία που θα καθηλώσει το κοινό. Η “Κατάρα της Βίκυς” είναι έτοιμη να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στον κόσμο του κινηματογράφου, ταξιδεύοντας τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό”.
Ο Γιάννης Παπαζαχαρίου είναι νέος σκηνοθέτης από την Αλεξανδρούπολη. Μεγάλωσε αγαπώντας τον κινηματογράφο και έκανε τα πρώτα του βήματα στα εφηβικά χρόνια δημιουργώντας πέντε ταινίες μικρού μήκους, με δύο από αυτές να επαινούνται σε μαθητικό διαγωνισμό. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και η σπουδαστική του ταινία, Η Κατάρα της Βίκυς ταξίδεψε σε φεστιβάλ. Ετοιμάζει το επόμενο κινηματογραφικό του βήμα, μία ταινία εξολοκλήρου μονοπλάνο. Στόχος του είναι να ταξιδέψει όλο τον κόσμο με μια κάμερα και να αποτυπώσει ιστορίες με αυτήν.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Συζητούσαμε με τον Γιάννη Αντωνάτο τον σεναριογράφο της ταινίας και μου αναφέρει το σενάριο της κατάρας της Βίκυς, μου το στέλνει το διαβάζω μαρέσει πολύ σαν ιστορία αλλά δεν έβρισκα τον εαυτό μου μέσα σε αυτήν. Την επόμενη μέρα αφού διάβασα το σενάριο έζησα μια παρόμοια κατάσταση με τους χαρακτήρες, βίωσα την ιστορία της κατάρας, οπότε λέω αυτό είναι σημαδιακό πρέπει η κατάρα της Βίκυς από σενάριο να γίνει ταινία.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Η ταινία πραγματεύεται τις σχέσεις στην εποχή, όπου δεν επιτρέπουν τους νέους να έρχονται μαζί για πολλούς και διάφορους λόγους.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας ήταν μαγική, όλοι όσοι δούλεψαν για την ταινία ήταν πραγματικά ένας κι ένας και θα συνεχίσουμε να έχουμε συνεργασία και σε επόμενα project. Πραγματικά δεν θα μπορούσα να είχα καλύτερη ομάδα, περάσαμε δύο μέρες μαζί, δύσκολες, απαιτητικές με πολύ κρύο αλλά μαγικές απολαύσαμε την διαδικασία, ακόμα και ένα χρόνο μετά συζητάμε συνέχεια και αναπολούμε αυτές τις 48 ώρες.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Τα φεστιβάλ είναι η βιτρίνα των δημιουργών, είναι το πλαίσιο όπου μπορούν να προβάλουν την δουλειά τους, είναι μία συνάντηση πολλών δημιουργικών ανθρώπων για ένα κοινό σκοπό την προβολή ταινιών. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικά, δίνουν το βήμα στους νέους κινηματογραφιστές να μπορούν να προβληθούν, να παρουσιάσουν τις ιδέες τους και να βρεθούν με ανθρώπους του κλάδου για μελλοντικές συνεργασίες. Το Thessaloniki Free Short Festival θεωρώ ότι κάνει μία πολύ καλή δουλειά προβάλλει πολλές ταινίες μικρού μήκους ελληνικές και ξένες, δίνει χώρο στους δημιουργούς να προβληθούν και τους φέρνει κοντά. Ειδικά φέτος που ξανά ξεκινάει και η κανονική τελετή και δεν θα είναι μόνο διαδικτυακά. Θεωρώ μια ταινία μικρού μήκους για να φτάσει σε μεγαλύτερο κοινό σίγουρα θα βοηθάει πολύ αν έχει αποκτήσει διανομή σε αίθουσες ή πλατφόρμα και ίσως αν αποκτούσε προβολή μέσα από την τηλεόραση τα ειδησεογραφικά site ή τα social media. Οι ταινίες έχουν φτιαχτεί για να προβάλλονται πάνω στο μεγάλο πανί, εκεί ανήκουν, οπότε αν οι αιθουσάρχες έδιναν κάποιες προβολές ίσως πριν από μεγάλου μήκους ή αν αφιέρωναν κάποιες μέρες αποκλειστικά σε μικρού μήκους τότε πιστεύω θα γινόταν ένα καλό άνοιγμα για τις μικρού μήκους να να φτάσουν σε μεγαλύτερο κοινό, να τις δουν περισσότεροι άνθρωποι και πολύ σημαντικό να βρεθούν εκεί που αξίζουν και έχουν δημιουργηθεί να προβάλλονται.
- “Bumper Cars” – Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας και Καλύτερου Μοντάζ σε Ελληνική Φοιτητική ταινία (Best Greek Student Short Film Category)
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Έφη Αναγνωστίδου
Η Έφη Αναγνωστίδου αποφοίτησε από το Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τον Σεπτέμβριο του 2023. Κατά τη διάρκεια των σπουδών της ολοκλήρωσε 3 ταινίες μικρού μήκους. " Η Σάντυ στο σπίτι" είναι μια μικρού μήκους ταινία μυθοπλασίας, η οποία μπήκε στο shortlist για τα βραβεία ΊΡΙΣ σπουδαστικών ταινιών το 2020. «Η μαμά μου κουράζεται» προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Τα «Συγκρουόμενα» αποτελούν την διπλωματική της εργασία.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Η ιδέα για την ταινία προέκυψε ύστερα από ένα τροχαίο ατύχημα που είχαν δύο φίλες μου. Έγραψα την ταινία την περιόδο που προσπαθούσαν να το ξεπεράσουν και να πιάσουν πάλι το τιμόνι.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Η ταινία πραγματεύεται το πώς η παιδική ηλικία μπορεί να αποτελέσει καταφύγιο για τις δυσκολίες του παρόντος.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Ευτυχώς για όλα μας, η συνεργασία με τους συντελεστές ήταν πάρα πολύ καλή. Παρά τις δυσκολίες καταφέραμε να είμαστε δημιουργικοί και να περάσουμε πολύ όμορφα.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Τα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι μία ευκαρία να ανοίξει ένας διαλογος μεταξύ των δημιουργών και κυρίως μία αφορμή να παρακολουθήσουμε σινεμά. Θεωρώ πολύ σημαντική την προσπάθεια του φεστιβάλ να δώσει βήμα σε νέους δημιουργούς και είναι τιμή μας που συμμετέχουμε. Φεστιβάλ χωρίς οικονομικό κόστος, που αγκαλιάζουν την δημιουργικότητα χωρίς περιορισμούς, είναι πολύ χρήσιμα για τους δημιουργούς και όλη την κινηματογραφική κοινότητα.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Πλέον υπάρχουν ισχυρά εργαλεία προβολής ταινιών online, πολλές streaming πλατφόρμες, που δίνουν την ευκαιρία σε ταινίες να φτάσουν σε ένα ευρύτερο κοινό. Φυσικά και τα social media παίζουν καθοριστικό ρόλο σε αυτό, αφού ταινία έχει άμεση επαφή με το κοινό και υπάρχει δυνατότητα για μεγαλύτερη απήχηση.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνω ένα μικρού μήκους ντοκιμαντέρ που γύρισα την άνοιξη στην Κίνα, και ελπίζω να καταφέρει και αυτό να ταξιδέψει σε φεστιβάλ και να μου δώσει την ευκαιρία να μοιραστώ την εμπειρία μου με το κοινό. Παράλληλα ψάχνω έμπνευση για το επόμενό μου σενάριο που ελπίζω να ξεκινήσω να γράφω σύντομα.
- “Comet 2060 Chiron” – Semi – Finalist (Best Greek Short Film Category)
Σκηνοθεσία: Γιώργος Κακακιός
Σενάριο: Μαρία Νικηταρά
Πρωταγωνιστούν: Μαρία Νικηταρά, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Μαριάννα Παπακωνσταντίνου, Φωτείνη Argerich-Moustoucha
Ο Γιώργος Κακακιός είναι επαγγελματίας ηθοποιός. Έχει σπουδάσει στην δραματική σχολή “Θεάτρου 100”. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια φωτογραφίας και μερικές από τις δουλειές του έχουν δημοσιευθεί στο PhotoVogue Italia.
Πως προέκυψε η ιδέα για την ταινία;
Η ιδέα προέκυψε από αρκετούς παράγοντες. Ένας σημαντικός ήταν τα ίδια τα location που εμφανίζονται στην ταινία, καθώς μας τραβούσαν την προσοχή μέρη που τα αισθανόμασταν οικεία, αλλά και απόκοσμα ταυτόχρονα. Η αίσθηση της οριακότητας και της έλλειψης στόχου που μπορεί να μεταφραστεί από αυτούς τους χώρους, λέει από μόνη της μια ιστορία παρόμοια με αυτή που ζει και η πρωταγωνίστρια της ταινίας.
Τι πραγματεύεται η ταινία;
Η ταινία ακολουθεί μια νεαρή κοπέλα, η οποία πηγαίνει σε έναν παραμελημένο κινηματογράφο με την παρέα των φίλων της. Μετά από ένα διάλειμμα που πηγαίνει στις τουαλέτες του θεάτρου, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να βρει τον δρόμο για την επιστροφή στην αίθουσα προβολών. Ξεκινά μια αποπροσανατολισμένη περιπέτεια, γεμάτη οριακούς χώρους και συζητήσεις με περίεργους ανθρώπους. Η νεαρή κοπέλα χάνεται και πρέπει να περάσει “επίπεδα”, με έναν coming of age τρόπο , με το τελικό επίπεδο να είναι το πιο σημαντικό για τη διαμόρφωση ταυτότητας, την αντιμετώπιση και την υπέρβαση των φόβων της.
Πως ήταν η συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας;
Η ταινία έχει πάρα πολύ μικρό budget, έτσι λοιπόν οι περισσότεροι συντελεστές της είναι φίλοι και οικογένεια. Υπάρχει λοιπόν ένας κώδικας επικοινωνίας, που έχει δημιουργηθεί με τα χρόνια και μας βοήθησε να δουλεύουμε πιο γρήγορα, να αφήνουμε χώρο ο ένας στον άλλον ώστε να δοκιμάζει και να ανακαλύπτει πράγματα καθ’ όλη τη διάρκεια της παραγωγής. Οπότε έχουμε μια ευχάριστη αίσθηση κοιτώντας πίσω πως υπήρχε ένα safe space για πειραματισμό, με αποτέλεσμα να μάθουμε πολλά.
Πόσο σημαντικά θεωρείτε τα Φεστιβάλ ταινιών και πως αξιολογείται την προσπάθεια του Thessaloniki Free Short Festival που συμμετέχει η ταινία σας;
Για ανεξάρτητες μικρού μήκους σαν τη δική μας ταινία, τα φεστιβάλ είναι μονόδρομος. Είναι τρομερή αίσθηση να είμαστε οι συντελεστές όλοι μαζί σε μία αίθουσα και να βλέπουμε την ταινία μας στην οθόνη παρέα με άλλο τόσο κόσμο που δεν γνωρίζουμε καν. Το Thessaloniki Free Short Festival είναι ένα από τα φεστιβάλ στο οποίο θέλαμε να πάρουμε μέρος, έχοντας δει προηγούμενες χρονιές το πρόγραμμα του.
Πως πιστεύετε ότι θα μπορούσε μία μικρού μήκους ταινία να φτάσει σε ένα ευρύτερο κοινό εκτός Φεστιβάλ;
Αυτό είναι ένα θέμα που μας έχει απασχολήσει αρκετά, καθώς έχουμε δει πολλά παραδείγματα μικρού μήκους ταινιών να κάνουν το “φεστιβαλικό κύκλο” τους και μετά να μην υπάρχει κανένας τρόπος να ξαναδούμε τις ταινίες αυτές. Ακόμα δεν νιώθουμε πως έχουμε μια solid απάντηση σε αυτό, αλλά σίγουρα πλατφόρμες streaming παρουσιάζουν μια λύση.
Ποια είναι τα επόμενα κινηματογραφικά σας σχέδια;
Μέσα από το Comet 2060 Chiron, νιώθουμε πως έχουμε μάθει πάρα πολλά πράγματα. Έχουμε δει πολλά που δούλεψαν και πολλά που τελικά δεν. Η εμπειρία του να κάνεις την πρώτη σου παραγωγή είναι τρομερή και σε δένει με τους συνεργάτες σου ακόμα παραπάνω. Δουλεύουμε ήδη στο σενάριο της επόμενης παραγωγής μας, διαμορφώνουμε την ομάδα προσθέτοντας νέα άτομα, νέες ιδέες και έχουμε μια αρκετά αισιόδοξη ματιά για τα πράγματα που έρχονται.
