Από πάντα γοητευμένη από την αισθητική, η Ερμίνα Αβραμίδου ξεκίνησε την επαγγελματική της πορεία ως interior designer, αφοσιωμένη σε αυτόν τον τομέα μέχρι το 2007. Παράλληλα, η ζωγραφική ήταν μια σταθερή παρουσία στη ζωή της, με μαθήματα ελεύθερου και γραμμικού σχεδίου να τη συνοδεύουν για χρόνια. Μια μέρα, όμως, πήρε τη μεγάλη απόφαση: να αφήσει τα πάντα πίσω της και να αφιερωθεί αποκλειστικά στην τέχνη, την πραγματική της αγάπη. Την επόμενη κιόλας μέρα μπήκε σε στούντιο, ξεκίνησε να πειραματίζεται με υλικά, και άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της.
Καθοριστική στιγμή στην πορεία της ήταν η συμμετοχή της στο Royal Academy Summer Exhibition του Λονδίνου το 2015, με το έργο της “Rainfall”. Εκείνη η συμμετοχή σηματοδότησε μια νέα φάση για την καριέρα της. Τότε εργαζόταν με ακρυλικά μελάνια πάνω σε χαρτί. Η αναγνώριση συνεχίστηκε, με την Ερμίνα να επιστρέφει στον ίδιο διαγωνισμό το 2019 με το έργο “Black and White Film”, ένα εντυπωσιακό ακρυλικό έργο σε καμβά, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη θέση της στον κόσμο της τέχνης.
Η εξειδίκευσή της; Τα 3D γλυπτά τοίχου, τα οποία παρουσιάζει με επιτυχία σε σπουδαίες γκαλερί, μεταξύ αυτών και στη γκαλερί «Varvara Roza» στο Λονδίνο, στη γκαλερί της Θεσσαλονίκης «Metamorfosis», καθώς και στης Αθήνας «The Blender Gallery» και «Art Dose». Μέσα από τα έργα της ενθαρρύνει τη φαντασία των θεατών, ξυπνώντας το υποσυνείδητο τους, χρησιμοποιώντας ως κλειδί το φως, τα χρώματα, και τα σχήματα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί μια συνεχόμενη μετατροπή του χώρου.
Τα έργα της είναι σαν να παρακολουθείς ένα κομμάτι ύλης που παραδόθηκε στην ίδια του την ενέργεια, λιώνοντας, τεντώνοντας και επανασχηματίζοντας τον εαυτό του, μια ωδή στην πλαστικότητα και την απρόβλεπτη φύση της τέχνης. Εντονες καμπύλες και πτυχώσεις, συνδυασμένες με το εκτυφλωτικά χρώματα ή το γυαλιστερό λευκό, δημιουργούν μια οπτική σύγκρουση θερμής έντασης και ψυχρής αρμονίας.
- Ας μιλήσουμε για τη γενικότερη καλλιτεχνική σας πορεία πριν φτάσουμε στην τωρινή μορφή των 3D γλυπτών σας!
Δεν θυμάμαι να υπάρχει στιγμή στη ζωή μου δίχως να ζωγραφίζω. Από το 1988 έως το 1996, κατάφερα να σπουδάσω Ζωγραφική και Σχέδιο (Σχολή Παπιώτη), Ελεύθερο και Γραμμικό Σχέδιο (Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών), Εικαστικές Τέχνες (Ινστιτούτο Καλών Τεχνών), καθώς και να γίνω πτυχιούχος της Σχεδίασης Εσωτερικών Χώρων (Κολλέγιο Εφαρμοσμένων Τεχνών). Με το τελευταίο ασχολήθηκα επαγγελματικά.
Παρόλα αυτά γεννήθηκε μέσα μου το δαιμόνιο, και αναρωτήθηκα γιατί να μην κάνω επάγγελμα και την αγάπη μου, την τέχνη; Η τέχνη άλλωστε δεν είναι απλώς ένα χόμπι αλλά προπάντων επάγγελμα. Ξεκίνησα να δουλεύω με ακρυλικά λάδια πάνω σε χαρτί, πάνω σε καμβάδες. Στη συνέχεια, άρχισα να κάνω τρισδιάστατα γλυπτά τοίχου. Βρήκα ένα υλικό το οποίο διαμορφώνεται με θερμό αέρα.
- Τι μπορούμε να πούμε πως πρεσβεύει η τέχνη σας;
Θέλω να δημιουργήσω στον παρατηρητή συναισθήματα, επιθυμία αναζήτησης ισορροπίας, και ωρίμανση. Σε όλα μου τα έργα είχα ως οδηγό την ψευδαίσθηση. Ανάλογα με την οπτική γωνία και την απόσταση του παρατηρητή το έργο αλλάζει μορφή και όψη, μπορεί από μακριά να φαίνεται σαν ένα μεταξωτό πανί αλλά από κοντά να δημιουργεί την εντύπωση ότι αποτελείται από σκληρό υλικό.
Ως προς τον χαρακτήρα το κάθε έργο ξεχωριστά – σαν ένα παιδάκι – έχει και από έναν διαφορετικό. Κάποια είναι πιο σέξι, πιο θηλυκά, όπως η σειρά Bubblegum, ενώ άλλα φαντάζουν πιο αρρενωπά, αυστηρά (Chameleon). Επιπλέον η μορφή τους δεν είναι παντού η ίδια. Άλλα γλυπτά είναι πιο αποκαλυπτικά, άλλα διπλώνουν περισσότερο στον εαυτό τους. Σαν τη ζωή έτσι και αυτά σε προσκαλούν να τα ξεδιπλώσεις αλλά παράλληλα σου δίνουν την αίσθηση της ομορφιάς του χάος.
- Ποια γεγονότα στη ζωή σας θεωρείται αξιοσημείωτα;
Σίγουρα το ότι έγινα δεκτή στο Royal Academy of Arts, Summer Exhibition του Λονδίνου. Ήταν από τα επιτεύγματα που δεν περιμένεις ότι θα πετύχεις, ενδεχομένως και να θεωρείς απίθανα. Το 2015 λοιπόν το «Rainfall» έγινε το εισιτήριο εισαγωγής μου. Ήταν ένα έργο πάνω σε χαρτί. Το 2019 ξαναέγινα δεκτή.
Αυτή τη φορά πήρα μέρος με ένα ασπρόμαυρο έργο με κάθετες γραμμές (Black and White Film). Και οι δύο προκρίσεις με ωρίμασαν. Πρώτα από όλα, η προετοιμασία για αυτού του είδους διαγωνισμών είναι μία επίγεια κόλαση, που παρά την απίστευτη πίεση που δέχεσαι σου προξενεί και μία γλύκα. Από την άλλη το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Πιο σημαντικό θα έλεγα ότι ήταν η επιβεβαίωση που μου προσέφερε. Βέβαια δεν μπορεί κανείς να παραλείψει την αύξηση της οικονομικής αξίας των έργων μου, και των πωλήσεων.
- Τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη τέχνη;
Το βασικό συστατικό είναι να έχει κάποιος την εσωτερική ανάγκη να ασχοληθεί με αυτό. Η λανθασμένη άποψη ότι η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα χόμπι μάς υποβάλλει ως καλλιτέχνες στο βάσανο του Προκρούστη. Και εάν και εφόσον αποφασίσει κάποιος να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη τέχνη, η πρόταση να το κάνει παράλληλα με μία εξασφαλισμένη θέση εργασίας λειτουργεί ως μεθαδόνη.
Η πρόταση μου ωστόσο διαφέρει από αυτή της κοινής γνώμης, και μάλιστα προέρχεται από μία επιτυχής προσπάθεια. Η τέχνη είναι επάγγελμα. Ο δρόμος προς την ελευθερία είναι να κάνεις πάντα αυτό που αγαπάς. Είναι εύκολος δρόμος; Καθόλου. Θα έρθει η αναγνώριση άμεσα; Ενδεχομένως όχι. Θα σε κάνει να νιώσεις, να αισθανθείς, να ζήσεις; Ναι. Η προσπάθεια θα σε ανταμείψει. Η τέχνη αποτελεί τον μεγαλύτερο δάσκαλο. Θα υποστείς διαρκή και ασταμάτητη μάθηση. Καθώς θα μεγαλώνεις, μαζί σου θα μεγαλώνει και η εμπειρία, η γνώση, και η ωρίμανση.
- Τι αποτελεί έμπνευση για εσάς;
-Η έμπνευση έρχεται δουλεύοντας. Όσο δουλεύεις, μέσα από την αναζήτηση έρχεται και η έμπνευση. Στοχεύοντας στο να γίνεις καλύτερος/η, καθώς και στην εξέλιξη σου μπαίνεις σε διαδικασία επανατοποθέτησης, αλλαγής, αναζήτησης, πειραματισμού. Η συνταγή επιτυχίας έγκειται στο να μην φοβάσαι το διαφορετικό. Οφείλεις να δοκιμάζεις διάφορα στυλ και μεθόδους.
Ποτέ δεν χαρακτήρισα τα έργα μου με μία συγκεκριμένη ταυτότητα. Τον άνθρωπο δεν τον προσδιορίζει ένα πράγμα μόνο, έτσι και η τέχνη ως δημιούργημα του δεν είναι εφικτό να έχει έναν χαρακτήρα. Και τα δύο αποτελούν έναν μικρόκοσμο συναισθημάτων που ο κάθε παρατηρητής το βιώνει διαφορετικά μέσα του.
- Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας καλλιτέχνες;
Εκτιμάω τον Jean-Michel Basquiat. Αποτέλεσε σημαντική μορφή του εξπρεσιονισμού. Πρόσωπο αστικής κουλτούρας που πάλευε για την κοινωνική ανισότητα. Χρησιμοποίησε έντονα χρώματα, ποπ κουλτούρα, και τα γκράφιτι. Σε διαφορετικό μοτίβο, ο μινιμαλισμός και η χρήση του μαύρου στα έργα του Pierre Soulages, προκαλούν δέος.
Το ότι μετέτρεψε το χρώμα του μαύρου σε μία πύλη φωτός ενέπνευσε όλον τον καλλιτεχνικό κόσμος. Με τα έργα της Katharina Grosse ήρθα σε επαφή έπειτα από ένα σχόλιο περί ομοιότητας, εμού και της καλλιτέχνιδας, από έναν καλλιτέχνη. Πράγματι για αυτήν η ζωγραφική δεν είναι δισδιάστατη αλλά προσπαθεί μέσω του καμβά να μετατρέψει τον χώρο. Ουσιαστικά, είναι σαν να πάντρεψε ζωγραφική με αρχιτεκτονική.
- Καθώς πλησιάζει ο νέος χρόνος, ποιοι είναι οι στόχοι σας;
-Όπως ήδη προανέφερα, δεν φοβάμαι να αλλάζω το στιλ μου. Δεν είμαι της παραδοσιακής σχολής, να έχεις μία ταυτότητα. Ένα καλό παράδειγμα που σπάει αυτόν τον κανόνα είναι ο Gerhard Richter. Ξεκίνησε με ρεαλιστικά έργα (κεριά), και έπειτα το γύρισε στο abstract. Στόχος δικός μου είναι να δοκιμάσω να συνδυάσω καμβά με 3D, δηλαδή κάτι νέο και διαφορετικό.
- Όταν σας ρωτάνε για τη γενέτειρα σας, τι σκέφτεστε;
Πρώτα από όλα, σκέφτομαι τη λέξη «σπίτι». Την νιώθω σαν σπίτι μου, όχι μόνο με την κυριολεκτική έννοια της διαβίωσης, αλλά και με την πιο πνευματική έννοια. Εδώ ανήκει η ψυχή μου. Είναι ίσως από τα πιο έντονα πράγματα που μου προκαλεί το αίσθημα της οικειότητας. Πιστεύω όσοι/ες εργάζονται στο εξωτερικό -παρόλο που ενδεχομένως να γυρνάνε συχνά στην Θεσσαλονίκη την αναπολούν. Όπου και να πάω αναζητώ τη θάλασσα μας.
- Τι εκτιμάτε στην πόλη μας και τι δε σας αρέσει;
Λατρεύω το βυζαντινό μουσείο, το οποίο το βλέπω και σαν οικισμό. Το αμφιθεατρικό της πόλης, όπου από παντού μπορείς να δεις την θάλασσα, αποτελεί επίσης μοναδικό χαρακτηριστικό. Αυτό που με θλίβει, όπως άλλωστε και πολλούς πολίτες, είναι η κίνηση στους δρόμους. Παρόλο που οι αποστάσεις δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες, σχεδόν πάντα προτιμάμε την εύκολη λύση που στο τέλος καταλήγει Γολγοθάς.
- Σε ποια σημεία της πόλης θα θέλατε να τοποθετηθούν τα γλυπτά σας;
Παντού! Λίγο περισσότερο ωστόσο θα τα τοποθετούσα στο μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, για ευνόητους λόγους. Σε εξωτερικό χώρο θα τα φανταζόμουν κοντά στην έκθεση, καθώς και παραλιακά.
- Ποιο μαγαζί θα προτείνατε να επισκεφτεί το κοινό του Εξώστη;
Αντάξιο της υψηλής γαστρονομίας είναι ένα εστιατόριο στο Πανόραμα της Θεσσαλονίκης, «718 Cozy & Hype». Θα γευτεί κανείς απίστευτες γεύσεις βλέποντας την πανοραμική θέα της πόλης.
- Καθώς πλησιάζει ο νέος χρόνος, ποιοι είναι οι στόχοι σας;
Όπως ήδη προανέφερα, δε φοβάμαι να αλλάζω το στιλ μου. Δεν είμαι της παραδοσιακής σχολής, να έχεις μία ταυτότητα. Ένα καλό παράδειγμα που σπάει αυτόν τον κανόνα είναι ο Gerhard Richter. Ξεκίνησε με ρεαλιστικά έργα (κεριά), και έπειτα το γύρισε στο abstract. Στόχος δικός μου είναι να δοκιμάσω να συνδυάσω καμβά με 3D, δηλαδή κάτι νέο και διαφορετικό.
