Κάθε καλοκαίρι ο Εξώστης ζητά από τους φίλους του να θυμηθούν παιδικές αναμνήσεις από παλιά καλοκαίρια. Γράφει η Χρύσα Πλιάκου
Ήταν καλοκαίρι του 2000, Το πρώτο που θυμάμαι σαν παιδί.
Και στις παιδικές μου αναμνήσεις ανατρέχουν διακοπές, οικογένεια, θάλασσα και κάμπινγκ.
Τότε θυμάμαι είχαμε ένα mazda 626 σε κόκκινο χρώμα. Κουμπόναμε το τροχόσπιτο στον κοτσαδώρο και περνούσαμε τα καλοκαίρια μας για πολλά χρόνια στο κάμπινγκ της Ασπροβάλτας. Τουλάχιστον 8. Και σε αυτή την καλοκαιρινή απόδραση είχα την καλύτερη παρέα, που θα μπορούσα να έχω. Την αδελφή μου! Είναι όλα τα καλοκαίρια μου, οι αναμνήσεις μου και οι διακοπές μου μαζί.
Θυμάμαι το κάμπινγκ στην Ασπροβάλτα σαν ένα μικρό κρυφό παράδεισο. Ξυπνούσαμε με τον ήχο από τα τζιτζίκια και την πόρτα του τροχόσπιτου να ανοίγει γύρω στις επτά το πρωϊ. Τότε που ξυπνούσε ο πρώτος της οικογένειας και μας περίμενε να ετοιμαστούμε για το πρώτο μπάνιο της ημέρας.
Ο μπαμπάς μου μετά τον πρωϊνό καφέ φούσκωνε τα φουσκωτά μας- που είχαν σχήμα ντόνατ- και η μαμά μου μας έφτιαχνε το πρωϊνό -που συνήθως ήταν ψωμί με μερέντα. Η αδελφή μου και εγώ ξυπόλητες τριγυρνούσαμε στην αυλή με τα μαγίο και τα μαλλία ανακατεμένα, γεμάτες ανυπομονησία για την θάλασσα.
Παίζαμε με κουβαδάκια και γέλια μέχρι δακρύων, φτιάχναμε κάστρα που διέλυε το κύμα και κάναμε συλλογή από κοχύλια που βρίσκαμε στην αμμουδιά, νομίζοντας ότι είναι θυσαυρός. Το βράδυ μας έβρισκε κουρασμένες, αλλά πάντα είχε ατελείωτες βόλτες στην παραλία ή στον πεζόδρομο της Ασπροβάλτας, με την ευτυχία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας. Και μετά ξανά πίσω στο τροχόσπιτο, να μετράμε τα αστέρια για να μας πάρει ο ύπνος γρήγορα.
Ήταν μια εποχή που όλα ήταν αγνά, αληθινά και είχαν την αθωότητα και την σπουδαιότητα που μόνο η παιδική ματιά μπορεί να δώσει. Και τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει την μαγεία εκείνων των καλοκαιριών.
Και έπειτα είναι και το άλλο. Καλοκαίρι χωρίς διακοπές στο χωριό γίνεται; Δεν γίνεται!
Αν και δεν ήμουν από τις τυχερές να έχω παραθαλάσσιο χωριό, η καλοκαιρινή ζωή στις Σέρρες ήταν απολαυστική και πολύ ζεστή. Θυμάμαι το μπουγέλο με το λάστιχο, τα παιχνίδια στην αυλή και τα μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, να συνοδεύουν κάθε μας μεσημέρι.
Αυτά ήταν τα καλοκαίρια μου. Και αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω πάλι έτσι θα ήθελα να είναι. Ήσυχα, παιχνιδιάρικα και γεμάτα αναμνήσεις. Και ακόμη και αν πέρασαν τα χρόνια μέσα μου κρατάω την μυρωδιά του θαλασσινού αέρα, την γεύση από το καρπούζι και τις παιδικές φωνές μας να σβήνουν στο σούρουπο. ´Ηταν τα καλοκαίρια που δεν ήξερα ακόμη πόσο πολύ θα μου έλειπαν!
