Από τον Γιώργο Καρακασίδη
Τίτλοι τέλους για το MTV.
Ειδικά για αυτούς που μεγάλωσαν στα 80s ήταν κάτι απίστευτα πρωτοποριακό, αφού ήταν το πρώτο αμιγώς μουσικό κανάλι, βάζοντας την αισθητική του βιντεοκλίπ στη ζωή τους. Αισθητική από την οποία εμπνεύστηκαν και ξεπήδησαν αρκετοί μετέπειτα κινηματογραφικοί σκηνοθέτες.
Καταφύγιο, όταν δεν ήθελες να δεις παιδικά, αθλητικά ή σειρές με παρεάκι τους VJs (κατά τη λογική των DJs) και να χάνεσαι στις ιστορίες των τραγουδιών.
Πολλές καλλιτεχνικές καριέρες εκτοξεύτηκαν με το επαναλαμβανόμενο airplay, ατελείωτες ώρες μπροστά στην οθόνη – μέχρι που ήρθαν τα ριάλιτι, οι Kardashians, οι Osbournes (του Ozzy, προς απογοήτευση των μεταλλάδων), τα λουσάτα MTV awards (ξεπατηκοσούρα τα εγχώρια ή μη βραβεία μετά), τα ξέφρενα pool parties (που οκ είχαν την πλάκα τους, ειδικά όταν ήσουν πιτσιρικάς, αλλά μέχρι ένα σημείο).
Ακόμα και οι, όχι ιδιαίτερα κυνικοί, Dream Theater έφτιαξαν το σαρκαστικό λογοπαίγνιο (E)M(p)T(y)V και μάλιστα στο πιο εμπορικό τους άλμπουμ (ελπίζω όχι λόγω μίσους που δεν προβλήθηκαν τα videos τους…).
Εν τέλει, στην εποχή του youtube, μάλλον δεν υπήρχε διαφημιστικός χώρος για το κανάλι.
Προσωπικά κρατάω τα μνημειώδη grunge unplugged lives (με ναυαρχίδα αυτό των Nirvana), κάποια celebrity deathmatches (φαντάζομαι θα έτρωγαν τρελό cancel σήμερα) και από τους Beavis & Butthead μόνο τα μπλουζάκια, καθώς παρόλο που δεν καταλάβαινα τα αγγλικά τους, τους θεωρούσα απίστευτα χοντροκομμένους (ακόμα και για τότε).
Τραγούδια που έχω συνδέσει με το MTV (και φαντάζομαι αρκετές φιλες/φίλοι) είναι το μπαλαντοειδές Sweet child of mine των αλητήριων Guns n’ Roses, το “ιερόσυλο” Like a prayer της Madonna, το μελαγχολικά ρυθμικό Domino Dancing των Pet Shop Boys, τις συμμορίες του Bad του Michael Jackson να χορεύουν αντί να πλακώνονται, τους χαοτικά φουτουριστικούς KLF, τους Milli Vanilli (κι ας μάθαμε μετά ότι ήταν απάτη!), το (dark & sexy) Confide in me της Kylie Minogue, το συγκινητικό Under the bridge των Peppers και το νοσταλγικά ερωτηματικό What is Love του Haddaway. Σίγουρα ξεχνάω πολλά.
Με μια βόλτα στο Spotify μπορεί να εντοπίσει κανείς διάφορα playlists. Πάντως ένα κομμάτι που μου έχει μείνει ανεξίτηλο τόσο λόγω βίντεο όσο και στίχων (που όλοι ακόμα κι αν δεν αφιερώσαμε, σκεφτήκαμε για κάποια/ον κάποια στιγμή) είναι το παρακάτω ερμηνευμένο από τη δυναμική Ιρλανδή, δια χειρός Prince:
