γράφει η Εβελίνα Μηνά
Στη νέα ταινία του Τζέιμς Χόουες δύσκολα μένεις ασυγκίνητος, ακόμα κι αν αναγνωρίζεις τα
κλισέ που δεν τσιγκουνεύτηκε να χρησιμοποιήσει. Η ιστορία του Σερ Νίκολας Γουίντον που
έσωσε 669 παιδιά, κυρίως Εβραίους τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτελεί από μόνη της ένα
πολύ δυνατό υλικό για κινηματογραφική μεταφορά, ενώ το όνομα και μόνο του Άντονι
Χόπκινς στο καστ υπόσχεται επιτυχία. Η ιστορία είναι αυτή που μαγεύει και αξίζει να ιδωθεί,
καθώς αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, που
προσωπικά δεν γνώριζα. Ο Σερ Νίκολας Γουίντον κατάφερε με τη βοήθεια μιας ομάδας (και
της μαμάς του!) να φέρει 669 παιδιά από την Τσεχοσλοβακία στην Αγγλία. Εάν αναλογιστεί
κανείς το μέγεθος των παιδιών που σκοτώθηκαν στον Πόλεμο μπορεί να καταλάβει πως το
έργο του ήταν έργο ζωής.
Η ταινία αποτελεί μια καλή παρέα για ένα κινηματογραφικό απόγευμα, με μια γλυκόπικρη
αίσθηση στο τέλος να σε συνοδεύει για το σπίτι. Είχε πολύ δυνατές ερμηνείες, κάτι που
σίγουρα μέτρησε θετικά, καθώς το προβλέψιμ σενάριο και η σχετικά μετριοπαθής
σκηνοθεσία θα μπορούσαν να καταλήξουν σε μια πολύ μέτρια ταινία αν οι ερμηνείες ήταν
κακές. Ωστόσο, ο Άντονι Χόπκινς ήταν εξαιρετικός άλλη μία φορά, ενώ η Έλενα Μπόναμ
Κάρτερ και ο Τζόνι Φλιν έδωσαν επίσης ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.
Εν ολίγοις, η ταινία δεν πήρε τρομερά ρίσκα και δεν έδωσε ένα πρωτοποριακό σινεμά,
ωστόσο έχουμε ένα πολύ μετρημένο και καλοδουλεμένο αποτέλεσμα που σίγουρα
προσμετράται θετικά.
