Κώστα Χρύση, πού χάθηκες τόσα χρόνια;

Ισχύει όσον αφορά στη γνωριμία μας με το Νάσο Φιλοξενίδη, τον έτερο VIP, συνθέτη-στιχουργό των τραγουδιών που δισκογραφήσαμε ως VIPS. Είχα βάλει εγώ τον ένα μήνα στο περιοδικό μια αγγελία δεν στάθηκα τυχερός να βρω αυτό που έψαχνα και μετά από ένα ή δύο μήνες έβαλε κι ο Νάσος, τη διάβασα, επικοινώνησα, βρεθήκαμε κι αυτό ήταν. δημιουργήθηκαν οι VIPS…

Φτιάξαμε τα τραγούδια σε ένα στούντιο και τρέξαμε από δισκογραφική σε δισκογραφική, χωρίς όμως αποτέλεσμα – δεν τους “κάναμε”, συμπεριλαμβανομένης και της εταιρείας που τελικά βγάλαμε τους 3 δίσκους με τους VIPS αλλά και τον προσωπικό μου εγώ μετά τη διάλυση των VIPS.

Αφού λοιπόν τελειώσαμε και με τις στρατιωτικές μας υποχρεώσεις και ενώ είχαμε κάπως απογοητευτεί, ακούσαμε για ένα διαγωνισμό τραγουδιού που διοργάνωνε η Ναταλία Γερμανού στη ραδιοφωνική της εκπομπή “Club Sandwich” στον ΑΝΤ1 με έπαθλο ένα δισκογραφικό συμβόλαιο για έναν μόνο δίσκο, Λάβαμε μέρος χωρίς πολλές ελπίδες και προσδοκίες, αλλά τελικά κερδίσαμε κι έτσι βγήκε ο πρώτος δίσκος μας το 1992 με τη μεγάλη επιτυχία που ακούγεται ως και σήμερα, το “Χωρίς Εσένα”.

Όπως προείπα, η εταιρεία που έδινε το δισκογραφικό συμβόλαιο ως έπαθλο στον νικητή, ήταν μία από αυτές που πριν είχαμε επισκεφτεί με τα ίδια τραγούδια που βγήκαν τελικά στον πρώτο δίσκο, που όμως μας είχε απορρίψει τότε κι αυτή όπως και όλες οι άλλες. Ε, δεν ήταν και το καλύτερό της να αναγκάζεται να βγάλει δίσκο σε κάποιους που είχε απορρίψει λίγο καιρό πριν ως ακατάλληλους για επιτυχία… Και φυσικά θα έκανε τα πάντα,ή μάλλον τίποτα, για την ακρίβεια, ώστε να επαληθευτεί.

Εννοώ πως δεν είχαν σκοπό να κάνουν οποιαδήποτε προώθηση για κάτι που δεν πίστευαν εξ αρχής. Έτσι, ευτυχώς για μας, εκείνη την εποχή τα ραδιόφωνα και οι παραγωγοί τους έπαιζαν ελεύθερα ό,τι του άρεσε και οι δισκογραφικές σχεδόν “παρακαλούσαν” για να παίξουν αυτά που ήθελαν να προωθήσουν.

Αποφασίσαμε να πάρουμε να αγοράσουμε δηλαδή 100 δίσκους μας (δεν μας τους έδωσαν δωρεάν βλέπεις από την εταιρεία απλά τους πήραμε σε τιμή έκπτωσης πάλι καλά) και κανονίσαμε επισκέψεις προσωπικές στα ραδιόφωνα της Αθήνας, όχι τα μεγάλα, τα μικρότερα αλλά εξίσου σημαντικα για να τους συστηθούμε.

Εντάξει… έπαιξε φυσικά ρόλο και το όνομα της εταιρείας από την οποία κυκλοφόρησε ο δίσκος μας, αλλά τους άρεσε και η προσωπική επαφή που επιδιώξαμε με τους παραγωγούς των ραδιοφώνων. Οπότε μπήκαν στον κόπο να ακούσουν τον δίσκο μας λίγο πιο προσεκτικά,κι αυτό ήταν…έγινε το “μπαμ”!

Το Χωρίς Εσένα έγινε viral χωρίς να το θέλει ή να το επιδιώξει η εταιρεία μας. Δεν τους άρεσε όλο αυτό, γιατί τους διαψεύσαμε οικτρά. Αυτό δεν μας το συγχώρησαν ποτέ!! Γι’ αυτό και είχαμε προβλήματα στην προώθηση και τη συνεργασία μας μαζί τους… ενώ θα έπρεπε να μας “τρέχουν” με τα χίλια που λένε… Όμως, όπως σας είπα, δεν ήμασταν δικά τους παιδιά,του συστήματος δηλαδή,και μιας και τους διαψεύσαμε… θίχτηκε το εγώ τους μάλλον, αλλά όπως είπα και πάλι όλα καλά.

Δεν ξαναγυρίσαμε κάτι,  δεν γυρίστηκε κάτι πρίν, κι εμείς μετά το ξαναγυρίσαμε. Εξ αρχής δεν ήταν να μας κάνουν βιντεοκλίπ και μάλιστα ξέχασα να πω πως και η παραγωγή του δίσκου, η ηγογράφηση, έγινε από ένα στούντιο και τον ιδιοκτήτη του που συνδιοργάνωσε με τη Ναταλία τον διαγωνισμό και παρείχε ως δώρο την ηχογράφηση κι ένα βιντεοκλιπ. Η εταιρεία λοιπόν δεν ξόδεψε τίποτα παρά μόνο την κοπή των δίσκων (CD δεν βγήκε εξ αρχής αφού περάσαμε τις 10.000 πωλήσεις μας έβγαλαν και CD).

Όμως υπήρχε μια δυστοκία από μεριάς του ιδιοκτήτη του στούντιο για το γύρισμα του videoclip, οπότε επειδή δεν θέλαμε να χρονοτριβήσουμε αποφασίσαμε να το κάνουμε μόνοι μας. Η χρηματοδότηση ήταν από τη μεριά του Νάσου και της μητέρας του που στήριζε τον γιο της στο όνειρό του και κατά συνέπεια κι εμένα.

Ο Νάσος ήταν από αρκετά εύπορη οικογένεια, οπότε έβαλε απο τη μεριά του τα λεφτά και του τα ξεχρέωσα μετά, όταν πια κάναμε κάποιες εμφανίσεις και βγάλαμε κάποια πρώτα χρήματα.

 

Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρω πώς λειτουργεί σήμερα η δισκογραφία… είμαι εκτός δισκογραφίας από το 1996. Μόλις τον Σεπτέμβριο έκανα λογαριασμό στο ΤΙΚΤΟΚ και ενώ νόμιζα πως δεν θα με θυμάται κανείς με διέψευσαν αρκετοί που έσπευσαν να με αγκαλιάσουν κάτι που μου έδωσε κίνητρο να ξαναεμφανιστώ δειλά δειλά.

Οπότε 29 χρόνια εκτός δισκογραφίας, τα πράγματα είναι φαντάζομαι πολύ διαφορετικά. Από όσο μπορώ να καταλάβω όμως, νομίζω πως οι πιθανότητες θα ήταν 50-50.

Τότε, τα ραδιόφωνα έπαιζαν πιο ελεύθερα ό,τι ήθελαν, σήμερα και πολλά χρόνια τώρα, από το 1997 και μετά, παίζουν με playlists ό,τι τους δίνεται από τη διεύθυνση του σταθμού σε συνεργασία με τις δισκογραφικές ή και με τους ίδιους του καλλιτέχνες… έτσι έχω ακούσει, δεν το επιβεβαιώνω επί προσωπικής άποψης αυτό για τη συνδιαλλαγή ραδιοφώνων-καλλιτεχνών.

Από την άλλη το διαδίκτυο και ο κόσμος σε αυτό, πλέον μπορεί να κάνει κάποιον viral και να τον επιβάλλει στο μουσικό στερέωμα, αρχής γενομένης για την Ελλάδα με τον Παντελίδη… και με πολλούς άλλους στη συνέχεια.

Βέβαια η “απλοχεριά” του διαδικτύου είναι δίκοπο μαχαίρι, δίνει μεν την ευκαιρία σε πάαααρα πολλούουους να δειγματίσουν τη δουλειά τους εύκολα και άμεσα όμως οι πιθανότητες για κάποιον μέσα στην τόση υπερπληροφόρηση να ξεχωρίσει ελλατώνονται. Πραγματικά δεν ξέρω τι θα γινόταν σήμερα. Νομίζω έγινε ό,τι έγινε με μας την κατάλληλη εποχή.

Όχι δεν μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο… Εκείνη την εποχή μεσουρανούσε η ποπ μουσική, κι εφόσον το κάναμε καλά αυτό, δεν χρειάστηκε. Λίγα χρόνια αργότερα όμως ακόμα και η Μαντώ και η Ευριδίκη, η Σαμπρίνα, ο Καλλίρης, ο Λιβιεράτος κι άλλοι ποπ καλλιτέχνες έκαναν πιο λαϊκόμορφα τραγούδια.

Εμάς δεν μας βρήκε ενεργούς δισκογραφικά αυτή η συγκυρία, οι VIPS είχαν διαλυθεί αλλά κι εγώ μετά την πρώτη και τελευταία μου σόλο απόπειρα, δεν ξαναέκανα δίσκο…

Όμως ένας από τους λόγους που οι VIPS διαλύθηκαν ήταν το ότι ο Νάσος ήθελε (αφουγκραζόμενος ίσως την επερχόμενη αλλαγή) να οδηγήσει τους VIPS σε λαϊκότερους δρόμους μιας κι εκείνος έγραφε τα τραγούδια.

Εγώ όμως δεν ήμουν, ούτε είμαι, λαϊκός τραγουδιστής και δεν μπορώ να ανταγωνιστώ λαϊκούς τραγουδιστές ή τέλος πάντων όσους μπορούν αποδεδειγμένα πλέον να υποστηρίξουν και λαϊκό τραγούδι. Εγώ δεν το έχω, είμαι ποπ τραγουδιστής, δεν πίστευα, και ακόμα το πιστεύω, πως θα έπειθα το κοινό σε λαϊκότερους δρόμους. Κι έτσι, μαζί με άλλες συγκυρίες και αιτίες, η πρόθεση του Νάσου για πιο λαϊκούς δρόμους με οδήγησε κι αυτή στην τελική απόφαση να διαλυθούν οι VIPS.

Γενικά δεν ήμασταν παιδιά που διεγείραμε τρελά πάθη ώστε να έχουμε τρελές ιστορίες. Όμως ήταν έντονη και θερμή η αγάπη του κόσμου όπου εμφανιζόμασταν όχι μόνο στην Αθήνα και σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα, όπου εμφανιστήκαμε δύο φορές όλες κι όλες αλλα και στην επαρχία κυρίως, σε μικρές εμφανίσεις που κάναμε ανά την Ελλάδα σε clubάκια και μικρές μουσικές σκηνές.

Νομίζω πως κι αυτό βοήθησε στο να ακουστούμε πανελλαδικά μιας και κανείς τότε δεν πήγαινε στην επαρχία χειμωνιάτικα παρά μόνο καλοκαίρι σε συναυλίες κυρίως. Οι εκδηλώσεις των φανς ήταν πολύ γλυκές και ζεστές χωρίς έκτροπα…

Να, τώρα κάτι που θυμήθηκα όχι τόσο extreme αλλά μου είχε κάνει εντύπωση ήταν που μια κοπέλα μετά από κάποια εμφάνιση μου έφερε δώρο στο καμαρίνι εναν πλατινένιο σταυρό  τον είχα μέχρι και πρίν κάποια χρόνια- μου τον πήραν μαζί με άλλα όταν διέρρηξαν το σπίτι μου.

Επίσης, μπορώ να πώ για μία φαν η οποία με ακολουθούσε σε εμφανίσεις που έκανα και με τους VIPS και μετά στη σόλο καριέρα αλλά και όταν είχα βγει πια από τη δισκογραφία εντελώς  αλλά δούλευα σε μαγαζιά και στην Αθήνα και στην επαρχία ως απλός τραγουδιστής πλέον χωρίς να προβάλλω το παρελθόν μου τόσο. Εκείνη λοιπόν τότε, με ακολουθούσε βάζοντας τον πατέρα της να την φέρνει σε κάθε εμφάνιση που έκανα κι εκτός Αθήνας.  Ακόμα και σήμερα, μανούλα πιά χάρηκε τόσο που άρχισα να κάνω εμφανίσεις πάλι, ήταν παρούσα σε όλες.

Διόλου απίθανο να εμφανιστεί και στη Θεσσαλονίκη, τώρα που θα τραγουδήσω στα CULT BATTLES. Αυτό είναι extreme έκφραση αγάπης και αφοσίωσης προς εμένα.. και την ευχαριστώ… Πετρούλα, σε αγαπώ πολύ!

Όπως είπα, επί τόσα χρόνια απείχα παντελώς από κάθε μουσική ενασχόληση ούτε μουσική σχεδόν δεν άκουγα γιατί με πονούσε που δεν υπήρχα στα πράγματα  και δισκογραφικά  μιας και με πέταξε το σύστημα ως ακατάλληλο μάλλον δεν ξέρω. Στα άλλα κοινωνικά δίκτυα είχα παρουσία εδώ και 10-12 χρόνια, όταν αποφάσισα να φτιάξω προφίλ για την ιστορία και μόνο των VIPS κι εμού προσωπικά για να φαίνεται ότι κάποτε υπήρξαμε – λοιπόν σε αυτά η απήχηση ήταν ελάχιστη. Στη διάρκεια της καραντίνας του Covid, όπως πολύς κόσμος, ανακάλυψα κι εγώ το ΤΙΚΤΟΚ ως μέσω διασκέδασης κυρίως  κι έκανα προφίλ ανώνυμο, απλά για να παρακολουθώ βιντεάκια…

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, στις διακοπές, μια φίλη με προέτρεψε να το κάνω δημόσιο το προφίλ στο ΤΙΚΤΟΚ, όμως εγώ δίσταζα γιατί θεωρούσα πως δεν έχω λόγο να υπάρχω και στο ΤΙΚΤΟΚ, όταν στα άλλα socials όπως είπα δεν είχα κάποια απήχηση σημαντική. Tην άκουσα τελικά και το άνοιξα δημόσια ως Κώστας Χρύσης (VIPS).

Όταν μάλιστα έκανα κι ένα βιντεάκι που επανασυστηνόμουν παρουσιάζοντας τη δισκογραφία μου στους VIPS και το σόλο μου άλμπουμ  σε μία νύχτα είχα 12.000 views! Και τα σχόλια ήταν τόσο θερμά και αγαπησιάρικα που αλήθεια εξεπλάγην ευχάριστα.

Μετά ακολούθησαν κι αλλα βίντεο, αφού με ρωτούσαν πολλοί να τους πω τι έγινε και διαλύθηκαν οι VIPS κι εγώ πού χάθηκα για τόσα χρόνια. Όλη αυτή η αγαπησιάρικη επανασύνδεση με φανς από τα παλιά με έκανε να ενεργοποιηθώ περισσότερο και μουσικά. Αποφάσισα να φτιάξω κι ένα τραγούδι από αυτά που είχα στο συρτάρι μου.

Είχα προσπαθήσει επανειλημένως μέχρι και το 2004 πριν σταματήσω να τραγουδάω εντελώς, να τα κυκλοφορήσω με κάποια εταιρεία, αλλά χωρίς αποτέλεσμα δεν με ήθελαν και πάλι βλέπεις. Θα το κυκλοφορήσω λοιπόν μόνος μου μετά το Πάσχα κι ό,τι γίνει! Προσπάθησα να το κυκλοφορήσω με δύο εταιρείες που είχα κάποια επαφή με άτομα σε αυτές, αλλά και πάλι τίποτα. Δεν πειράζει όμως… ίσως η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως και τότε με τους VIPS.. Θα δείξει, εγώ θα το αφιερώσω πάντως στους ΤιΚΤοΚαίους φίλους μου και αυτό μου αρκεί.

Μετά το 2004 που δεν έβρισκα πλέον δουλειά ως τραγουδιστής, έπρεπε να βρω μια δουλειά για να ζήσω. Δύσκολη η μετάβαση από τη νυχτερινή δουλειά στο τραγούδι, σε πρωινή ως οτιδήποτε άλλο.

Το έκανα όμως, και ενώ έχω σπουδάσει τουριστικά, τελικά κατέληξα γραφίστας σε μια εταιρεία. Δεν το είχα σπουδάσει, αλλά είχα ασχοληθεί αρκετά με το αντικείμενο και το έμαθα καλά ώστε να μπορώ να ανταπεξέλθω σε μια αντίστοιχη δουλειά. Δόξα το Θεώ, μέχρι και σήμερα αυτή είναι η εργασία μου.

Τώρα, στον ελεύθερο χρόνο μου πριν το ΤΙΚΤΟΚ, έκανα ό,τι οι περισσότεροι άνθρωποι, βόλτες με φίλους για φαί, καφέ, σινεμά, λίγο θέατρο, εκδρομές στη φύση, ταινίες στο σπίτι μόνος ή με φίλους, γυμναστήριο για συντήρηση της υγείας μου.

Τώρα όμως που ενεργοποίηθηκα στα μουσικά ξανά, με δεδομένο το πρωινό ωράριο στη δουλειά μου, οι ώρες που απομένουν γεμίζουν με τη μουσική και πάλι… Δημιουργώντας νέα τραγούδια, ετοιμάζοντας εμφανίσεις, όταν υπάρχουν, και γενικά με ό,τι έχει να κάνει με τη μουσική! Δεν έχω πλέον πολύ ελεύθερο χρόνο για άλλες δραστηριότητες αλλά δεν παραπονιέμαι…αλίμονο!

Η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα το event αυτό στη Θεσσαλονίκη… και ας με συγωρέσουν οι διοργανωτές πολλά δεν ήξερα και στην Αθήνα ακόμα όπου κατοικώ, αφού απείχα από κάθε μουσικό δρώμενο επί σειρά ετών! Επικοινώνησε μαζί μου ένας μάνατζερ πολύ γνωστός για τη δραστηριοποίησή του με καλλιτέχνες των 80ς-90ς, ο Ηλίας Αραβίδης, με κύριο σχήμα που διακινεί αυτό του πολύ επιτυχημένου επί πολλά έτη κουαρτέτου Μπίγαλη-Πωλίνας-Μαντούς-Βόσου.

Μου πρότεινε λοιπόν να εμφανιστώ ως guest στα CULT BATTLES, τα οποία δεν έχουν ώς τώρα ποτέ φιλοξενήσει καλλιτέχνες για live εμφανίσεις και αμέσως φυσικά με χαρά δέχτηκα… με δεδομένο το ότι στη Θεσσαλονίκη έχω να εμφανιστώ, αλλά και να την επισκεφτώ απλά, από το 1999, 26 χρόνια δηλαδή!

Αυτό με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο. Στη Θεσσαλονίκη εμφανιστήκαμε ως VIPS με τη Σοφία Αρβανίτη το 1992 το Φθινόπωρο για ένα μήνα, τρεις-τέσσερις μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου μας, σε ένα μαγαζί στη Νέα Κρήνη, δεν θυμάμαι το όνομά του και δεν νομίζω να υπάρχει πλέον. Δεν εμφανιστήκαμε ποτέ ξανά ως VIPS στη Θεσσαλονίκη!

Εγώ, στον προσωπικό μου δίσκο εμφανίστηκα για δεύτερη φορά στη Θεσσσαλονίκη, στο Avantage με τον Πασχάλη Τερζή και τη Λίτσα Γιαγκούση για όλη τη χειμερινή σεζόν… από Οκτώβριο 1996 ως και τις Απόκριες 1997…

Έσκισε τότε το σχήμα, οσοι το είχαν δει θα το θυμούνται… Ήταν από τις πιο όμορφες συνεργασίες που είχα ποτέ. Ο Πασχάλης άψογος ως άνθρωπος, κι εμένα προσωπικά μου φέρθηκε σαν πατέρας στη δύσκολη συγκυρία που η εταιρεία με “απέλυσε” 6 μήνες μετά την κυκλοφορία του προσωπικού μου άλμπουμ! Εκείνος λοιπόν με στήριξε ποικιλοτρόπως και τον ευχαριστώ από καρδίας! Τρίτη φορά εμφανίστηκα στην Πύλη Αξιού με τον Γονίδη και τη Σοφία Αρβανίτη το 1999 κι αυτή ήταν η τελευταία φορά.

Τώρα λοιπόν στα Cult Battles, νομίζω πως αυτό που πρέπει να περιμένει ο κόσμος από το συγκεκριμένο event είναι το κέφι και η χαρά που νιώθαμε τότε, στις δεκαετίες 80ς-90ς, και πάλι σήμερα, προσπαθώντας, σε πείσμα της εποχής που ζούμε, να νιώσουμε την ανεμελιά και να παρτάρουμε δυνατά.

Ειδικά οι Θεσσαλονικείς…ξέρουν καλά να το κάνουν αυτό! Ελπίζω λοιπόν να συνεισφέρω σε αυτήν τη χαρά και το κέφι κι εγώ και ο Άρης Τόμας από τους Modern Fears που θα συμμετέχει κι εκείνος…

Ξέρεις, κι εμείς για να νιώσουμε παιδιά και πάλι, πιο πολύ το κάνουμε, εγώ τουλάχιστον σίγουρα!