Η ζέστη λιώνει τα πάντα – παγωτά, υπομονή, ρυθμούς. Οι μέρες είναι βαριές κι οι νύχτες ακόμα πιο ελαφριές. Κι εκεί κάπου ανάμεσα στην ανάγκη για σκιά και για μια παγωμένη μπύρα, υπάρχει κι η ανάγκη για γέλιο. Ένα φρεσκάρισμα μυαλού, σαν να βούτηξες σε νερό χωρίς ειδοποίηση.
Ακολουθούν ταινίες που ξέρουν πώς να το κάνουν αυτό:
«Μην ενοχλείτε παρακαλώ» – Πατρίς Λεκόντ
Ο Μισέλ θέλει απλά να ακούσει έναν σπάνιο δίσκο. Μόνος. Ήσυχα. Όμως η ζωή του κάνει μπούλινγκ. Όλοι και όλα – από τον γιο του μέχρι την οικιακή βοηθό – μπαίνουν στη μέση. Η ταινία φέρνει το κωμικό αλαλούμ στα όρια της υπαρξιακής κρίσης, με τον Κριστιάν Κλαβιέ να παραδίδει μια ακόμη παράσταση όπου το γελοίο και το τραγικό συνυπάρχουν. Ένα φινάλε-εξιλέωση, όπου η τζαζ γίνεται το μέσο συμφιλίωσης – με τους άλλους και με τον εαυτό του.
«Ο κόσμος σου ανήκει» – Ρομέν Γαβράς
Ο Φαρές είναι ένας μικροαπατεώνας που θέλει να κάνει την έξοδο. Όχι από μαγαζί – απ’ τη ζωή που ζει. Θέλει να φτιάξει κάτι δικό του, τίμιο. Ένα τελευταίο κόλπο και… καθάρισε. Ή μήπως όχι; Μια πολυπολιτισμική γκανγκστερική κωμωδία, με σπιντάτες ανατροπές, σάτιρα για την Ευρώπη που βουλιάζει στα φράγκα και τις ψευδαισθήσεις. Ο Γαβράς (ναι, ο γιος του Κώστα) αποδεικνύει ότι μπορεί να σκηνοθετήσει χάος με στυλ.
«Άλλοθι για παντρεμένους.com» – Φιλίπ Λασό
Ένας τύπος έχει χτίσει καριέρα στο να εφευρίσκει δικαιολογίες για παντρεμένους που απατούν. Κι όλα πάνε ρολόι… μέχρι που ερωτεύεται. Τότε ο ιστός ψεμάτων του μπλέκεται σαν κορδόνια σε τρέξιμο πανικού. Έξυπνο concept, ρυθμός και κλασικά γαλλικό φλερτ με την υπερβολή. Από ένα σημείο και μετά κουράζει, αλλά αυτό που προσφέρει είναι αυτό που ζητάς κάτω από έναν ανεμιστήρα: γέλιο, ανατροπές, λίγο καλοκαιρινό ρομάντζο και Κάννες.
