Η Φωτεινή Γάλλου είναι το απόλυτο one-woman show. Εκδίδει την εφημερίδα της, και, αν χρειαστεί, την πετυχαίνεις και να μοιράζει τα φύλλα στα χέρια των αναγνωστών. Δεν φοβάται να λερωθεί, ούτε να κάνει τα πάντα μόνη της – από το μελάνι της εφημερίδας μέχρι τον δρόμο.
Η εκδότρια της εφημερίδας «Τα Χωριάτικα» είναι η επιτομή του self-made – από το πρώτο άρθρο μέχρι την τελευταία διαφήμιση, το τρέχει όλο μόνη της. Και δεν μιλάμε μόνο για γραφεία και meetings, την πετυχαίνεις να τυπώνει, να οργανώνει, ακόμα και να μοιράζει χέρι-χέρι την εφημερίδα στους δρόμους.Πάμε να γνωρίσουμε καλύτερα την εκδότρια μιας εφημερίδας για τα χωριά της Αμφίπολης που λέγεται “Τα Χωριάτικα”!
Φωτεινή, τι έκανες πριν δημιουργήσεις τα “Τα Χωριάτικα”; Και πώς αποφάσισες να στήσεις μόνη σου, μια εφημερίδα από το μηδέν;
Σ’ένα από τα πρώτα μου άρθρα ως εκδότρια είχα γράψει χαρακτηριστικά: «Αν μου έλεγες κάποτε ότι θα ξεκινούσα επιχείρηση στο χωριό θα γελούσα ή θα θύμωνα».
Το χωριό, ιδιαίτερα για όσους έχουμε μεγαλώσει σ’ αυτό τις τελευταίες δεκαετίες, είναι μια έντονη σχέση. Πάντα κάτι μας τραβάει σ’ αυτό και κάτι μας απωθεί. Όταν γεννήθηκε η ιδέα της εφημερίδας, ένα πράγμα σκεφτόμουν: «Πού πας να μπλέξεις, γιατί να ασχοληθείς με το χωριό;».
Σκέφτηκα όλα αυτά που ξέρουμε όλοι μας αλλά δε λέμε τόσο εύκολα, όλα εκείνα που μας κάνουν να θέλουμε να φύγουμε μακριά. Ήταν αδύνατον όμως να αφήσω την ευκαιρία που είδα σ’ αυτό το εγχείρημα: να μιλήσουμε, επιτέλους, για όσα μας πληγώνουν στα χωριά μας, αλλά κυρίως να δυναμώσουμε την αγάπη μας για αυτά. Να αποκτήσουμε φωνή και να φωτίσουμε την ύπαρξη και του δικού μας τρόπου ζωής, που δεν είναι κάτι «γραφικό» ή «παλιό».
Σίγουρα το κενό στην αγορά ήταν δελεαστικό, όπως και το ότι ήταν κάτι που μπορούσα να ξεκινήσω μόνη μου. Η προϋπηρεσία μου στο χώρο του Marketing και οι σπουδές μου στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και της Δημοσιογραφίας του ΑΠΘ ήταν το βασικό μου στήριγμα.
Η δική μου απάντηση όμως στο «γιατί μια εφημερίδα στο χωριό» κρύβεται στην εικόνα της γιαγιάς μου να κρατάει την εφημερίδα, στη βαφτισιμιά μου που περιμένει να πάει στο χωριό στο γραφείο με τα γράμματα, στους φίλους μου που δεν έχουν δικό τους χωριό αλλά φοράνε περήφανοι το μπλουζάκι «Είμαι κι εγώ από χωριό» εννοώντας το δικό μου, στη λέξη «χωριάτικα» που ακούγεται με καμάρι: στο σπίτι μου, τους ανθρώπους, τον τόπο μου.
Πώς επιλέγεις τα θέματα που θα καλύψεις στην εφημερίδα σου;
– Η θεματολογία της εφημερίδας περικλείει αρχικά τα νέα αλλά και την ιστορία των χωριών του Δ. Αμφίπολης και του Δ. Νέας Ζίχνης. Βασικό κριτήριο είναι και η συμπεριληπτικότητα, με ενδιαφέρει να υπάρχουν αναφορές για όλα τα χωριά, ακόμα και τα πιο μικρά. Είναι πάντα κίνδυνος να υποπέσεις στα κλισέ και τα «λάθος» χωριάτικα, ενώ και η κατανάλωση των ίδιων θεμάτων είναι παγίδα.
Η συλλογή πληροφοριών δεν είναι πάντα εύκολη καθώς χρειάζεται χρόνος για να εκπαιδευτεί μια κοινότητα στο να μοιράζεται αντικειμενικές πληροφορίες και νέα. Σημαντική είναι η συνεισφορά και όλων των αρθρογράφων που έχουν περάσει από την εφημερίδα και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό. Κάθε μήνα προσπαθώ να δίνεται βήμα σε νέες απόψεις και θεματολογία και το περιεχόμενο να έχει ενδιαφέρον όχι μόνο για τους κατοίκους των δικών μας χωριών, αλλά όλο το αναγνωστικό κοινό. Στόχος μου είναι να φέρω συνολικά στο επικέντρο «το χωριό» και να παρουσιάσω διαφορετικές προσεγγίσεις και οπτικές.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες κατά τη δημιουργία της εφημερίδας;
Αρχικά όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας νέος επιχειρηματίας στη χώρα, πόσο μάλλον και χωρίς κάποια κρατική στήριξη. Η εφημερίδα είναι ένα ιδιαίτερο αντικείμενο και η ευθύνη που φέρει είναι μεγάλη. Δεν ήταν η αρχή που με δυσκόλεψε τόσο, όσο η συνεχής διατήρηση και ισορροπία όλων των διαφορετικών «θέσεων» που καλύπτω. Δεν σας κρύβω πως ο μήνας έχει γίνει πιο μικρός πια και η διαχείριση των πολλαπλών ρόλων που καλούμαι να φέρω εις πέρας δεν μου είναι πάντα εύκολη. Μέσα στις διαφορετικές υποχρεώσεις της εφημερίδας, προσπαθώ να μη χάσω το δρόμο μου και τον στόχο μου.
Υπάρχουν άλλοι που σε βοηθούν ή είσαι υπεύθυνη για όλη την παραγωγή μόνη σου;
– Η εφημερίδα είναι ένα προσωπικό μου εγχείρημα. Από τη συλλογή των ειδήσεων μέχρι και τη διανομή της εφημερίδας πόρτα πόρτα, όλη η διαδικασία περνάει από τα χέρια μου. Αυτό μου επιτρέπει να μαθαίνω και να εξελίσσω κάθε στάδιο, είναι όμως αρκετά δύσκολο, ειδικά τώρα που η εφημερίδα μεγαλώνει (24σιδες από 16, άνοιγμα προς τα χωριά του Δ. Νέας Ζίχνης, ψηφιακή παρουσία). Στην ερώτηση πώς γίνεται όλο αυτό, δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση, πέρα από τη θέληση να γίνει.
Οι ανάγκες μιας τέτοιας παραγωγής είναι μεγάλες και χωρίς το ισχυρό σύστημα στήριξης της οικογένειας μου και του συντρόφου μου τίποτα δε θα ήταν εφικτό. Είναι οι καλύτεροι «υπάλληλοι» και πάντα στις επάλξεις. Οι φίλες μου θα κάνουν τηλέφωνα, ο σύντροφος μου και ο αδερφός μου διανομή, οι γονείς μου θα με βοηθήσουν με… τα πάντα και πραγματικά χωρίς αυτούς δε θα μπορούσα να τα καταφέρω. Ευελπιστώ πως στο άμεσο μέλλον θα μπορέσω να έχω τη δίκη μου ομάδα.
Ποια είναι η ανταπόκριση της τοπικής κοινότητας στην εφημερίδα σου μέχρι στιγμής;
Ξεκίνησα, ομολογώ, με κάποιο φόβο το όλο εγχείρημα αλλά η πραγματικότητα με εξέπληξε. Θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκα έξω και πλησίασα κάποιον, τον κ. Βασίλη, για να τον ενημερώσω. Η άμεση ανταπόκριση του ήταν το πρώτο δείγμα για τη συνέχεια. Μέσα από την εφημερίδα έχω γνωρίσει φανταστικούς ανθρώπους που κυριολεκτικά μένουν δίπλα μου και δεν είχα την ευκαιρία να τους μάθω πιο πριν. Αυτός είναι και ένας στόχος της εφημερίδας, να γνωριστούμε μεταξύ μας. Η στήριξη που έχω, ιδιαίτερα από τους επιχειρηματίες της περιοχής, αποδεικνύει πως πήρα τη σωστή απόφαση. Πιστεύω πως υπήρχε η ανάγκη για εξωστρέφεια, προβολή και συζήτηση και αυτό το κενό αγκάλιασε η εφημερίδα.
Πώς χρηματοδοτείς την εφημερίδα σου; Έχεις συνεργασίες ή διαφημίσεις;
Η εφημερίδα είναι συνδρομητική και ξεκίνησε με ένα ελάχιστο budget της πρώτης εκτύπωσης, με μόλις 8 σελίδες τότε. Μέσα σε ενάμιση χρόνο, έχει καταφέρει να μεγαλώσει σε 24σελίδες, να έχουμε τα δικά μας γραφεία και μια σειρά από «χωριάτικα» T-shirts. Βασίζεται τόσο στις συνδρομές (με αποστολές σε όλη την Ελλάδα), όσο και στις διαφημίσεις. Εξ αρχής με ενδιέφερε η συνδρομή να είναι προσιτή σε όλους, όποτε κρατάμε σταθερά το ποσό των 20 ευρώ για 12 τεύχη (συν μεταφορικά για αποστολές εκτός Δήμου).
Το κοινωνικό στίγμα της εφημερίδας είναι για εμένα σημαντικό, για αυτό φροντίζω να διανέμονται και δωρεάν τεύχη σε κεντρικά σημεία των χωριών, ακόμα και των πιο μικρών, ώστε η πληροφορία να φτάνει σε όλους. Σίγουρα δεν είναι μια εύκολη υπόθεση η χρηματοδότηση, καθώς οι ανάγκες είναι πολλές και η στήριξη του κόσμου είναι πολύ σημαντική.
Ποια είναι η διαδικασία που ακολουθείς για να γράψεις, να επιμεληθείς και να δημοσιεύσεις τα άρθρα;
Εξαρχής στόχος μου ήταν η εφημερίδα να διατηρεί ένα επίπεδο και να έχει ενδιαφέρον. Είναι δομημένη σε συγκεκριμένες στήλες και με βάση αυτές στήνεται το φύλλο. Συγκεντρώνω τις πληροφορίες και αξιολογώ ποιες απ’αυτές είναι ακριβής και θα περάσουν στην εφημερίδα. Ο έντυπος χώρος είναι περιορισμένος και απαιτητικός. Εφόσον έχω κάνει τη βασική διαλογή/καταγραφή, προχωράω στην αρθρογραφία και παράλληλα κάνω και τη σελιδοποίηση. Στο στάδιο αυτό έχω μεγάλη βοήθεια και από τους γονείς μου, που έχουν ξενυχτήσει αρκετές φορές μαζί μου.
Η αλήθεια είναι πως επειδή οι πληροφορίες που πρέπει να διαχειριστείς τόσο από άποψη εγκυρότητας όσο και συντακτικά, ορθογραφικά και γραφιστικά είναι πολλές, είναι απαραίτητο το τρίτο μάτι για να αποφύγεις όσο δυνατόν περισσότερες αστοχίες. Έχω υπόψιν ότι κάτι μπορεί να μου διαφύγει αλλά προσπαθώ να γίνεται εντατικός έλεγχος πριν την αποστολή στο τυπογραφείο. Η στιγμή που πιάνεις στα χέρια σου πρώτη φορά το κάθε τεύχος έχει την ίδια αγωνία με το πρώτο τεύχος.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο σημαντικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η περιοχή σου και γιατί;
Το πρώτο πράγμα που απαντάει συνήθως κανείς είναι πως «δεν έχουμε κόσμο». Αυτό είναι για μένα μια απλούστευση που αποπροσανατολίζει από την ουσία. Το θέμα δεν είναι απλά ότι είμαστε λίγοι αλλά γιατί.
Σε συζητήσεις με φίλους ανακαλύπτω συχνά πως πολλοί θα θέλανε να επιστρέψουν στο χωριό αλλά αυτό που τους αποτρέπει σε μεγάλο βαθμό είναι «η νοοτροπία του χωριού». Υπάρχουν, ξέρετε, «λίγοι» που δημιουργούν μια αίσθηση «ναφθαλίνης» .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι γονείς μου, που όταν μετακόμισαν στο χωριό πριν 25 χρόνια με δύο μικρά παιδιά από επιλογή, το πρώτο πράγμα που άκουσαν είναι «καλά, εσείς τώρα γιατί ήρθατε εδώ;». Ευτυχώς, αυτή η νοοτροπία χάνει έδαφος και για μένα προσωπικά είναι ένα στοίχημα να κερδίσουμε τους λίγους και να προβάλουμε την αγάπη και τη φιλοξενία των χωριών, έτσι όπως τη μάθαμε από τις γιαγιάδες μας.
Σε γενικότερο πλαίσιο, το μεγαλύτερο πιστεύω πρόβλημα είναι η αφάνεια της επαρχίας, πόσο μάλλον των χωριών. Υπάρχουν πάρα πολλές δυνατότητες και ευκαιρίες που όμως χάνονται μέσα στην υπερπληροφόρηση και την «ευκολία» της πόλης. Έχουμε «υποτιμήσει» την αξία της ποιότητας ζωής και η έλλειψη κινήτρων και η μεγάλη απαξίωση που βιώνουν συνολικά τα χωριά, δε δίνουν την ευκαιρία σε νέους να δουν πως έχουν κι άλλες επιλογές.
Ιδιαίτερα η περιοχή μας θα μπορούσε να είναι ιδανική επιλογή, λόγω σημείου (κέντρο Σερρών, Καβάλας, Δράμας) και δυνατοτήτων. Είναι ένας ευλογημένος τόπος με βουνό, το Παγγαίο μας, ποτάμι τον Αγγίτη και θάλασσα στα Κερδύλλια. Έχουμε μια τεράστια ιστορική κληρονομιά, την Αμφίπολη και τον Τύμβο Καστά, κι όμως παραμένουμε ένας από τους τελευταίους Δήμους στη χώρα.
Πώς φαντάζεσαι την εξέλιξη της εφημερίδας τα επόμενα χρόνια;
Με ενδιαφέρει «τα χωριάτικα» να φωτίσουν την πραγματικότητα των χωριών του 2024, να αναδείξουν τις δυνατότητες τους αλλά και τις παθογένειές τους. Να ανοίξουν τη συζήτηση για τα χωριά, μια συζήτηση που έχει ξεχαστεί και πολλοί αποφεύγουν. Φυσικά και θα ήθελα να μεγαλώσουν, να πρωταγωνιστήσουν και να γίνουν κοινός τόπος για όλα τα χωριά. Με ενδιαφέρει να παραμείνει ισχυρό και το έντυπο γιατί θεωρώ πως ενισχύει τη διάδοση της πληροφορίας.
Τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον που σκέφτεται να ξεκινήσει τη δική του τοπική εφημερίδα;
Να μετρήσει μέσα του πόσο έτοιμος είναι να αντιμετωπίσει τους φόβους του . Το να ασχολείσαι με τον τόπο σου είναι σαν να ξεκινάς ψυχοθεραπεία. Θα βρεις δύναμη, θα γίνεις καλύτερος αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να αναμετρηθείς με παθογένειες που απέφευγες, να μην παρασυρθείς από το τέμπο των άλλων και να εκτεθείς. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή, πίστη στον εαυτό σου και αναζήτηση της αντικειμενικότητας. Όπως, δηλαδή, οποιοδήποτε εγχείρημα στη ζωή. Η αμεσότητα που σου δίνει μια μικρή κοινωνία είναι δίκοπο μαχαίρι και πρέπει να τη διαχειριστείς με λεπτότητα.
Μπορεί να υπάρχουν χίλιοι λόγοι να μην το κάνεις, αρκεί ένας για να το πετύχεις: να πιστεύεις στο στόχο σου.
******************
Αποκτήστε τη συνδρομή σας εδώ: https://shorturl.at/WQD55
