Γράφει ο Λάζαρος Γεροφώτης
Το 2024 φεύγει και αφήνει πίσω του μία πλούσια λίστα με ταινίες που ξεχώρισαν, που ξεπέρασαν τις προσδοκίες και που απογοήτευσαν. Ήταν μπορώ να πω μία αρκετά καλή χρονιά για τον κινηματογράφο, αν και έχουν υπάρξει και καλύτερες για να λέμε την αλήθεια. Από την λίστα που ακολουθεί λείπουν σίγουρα ταινίες που είδα και λάτρεψα φέτος, όπως π.χ. το «Civil War», το «A Quiet Place: Day One», το «Mufasa: The Lion King», το ελληνικό «Ο Νόμος του Μέρφυ» ή το «All of Us Strangers» (που δεν το πρόσθεσα παρότι με συγκλόνισε και με συγκίνησε όσο λίγες ταινίες τα τελευταία χρόνια, γιατί μάλλον ανήκει στην περσινή χρονιά), αλλά αποφάσισα να συμπεριλάβω μόνο αυτές που πραγματικά με καθήλωσαν και με συγκίνησαν βαθειά. Η δική μου λίστα σε τυχαία σειρά με τις ταινίες που ξεχώρισα το 2024 (φυσικά από αυτές που μπόρεσα να παρακολουθήσω γιατί υπάρχουν και αρκετές που ακόμα δεν είδα) είναι:
- Ανόρα
Η Ανόρα ήταν για μένα η ταινία της χρονιάς. Βλέποντας το trailer δεν πίστευα ότι θα περάσω καλά στην προβολή. Πήγα από περιέργεια και φυσικά λόγω του Χρυσού Φοίνικα που απέσπασε η ταινία. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας, νόμιζα πως επιβεβαιώθηκε η αίσθηση μου ότι δεν θα είναι μία ταινία που θα μου αρέσει. Όμως, όσο περνούσε η ώρα, όσο ξεδιπλώνονταν το ταλέντο του σκηνοθέτη Sean Baker και των ηθοποιών, όσο η ιστορία εξελίσσονταν, τόσο έμενα με το στόμα ανοιχτό, για να καταλήξω στο τέλος να πω ότι είδα ένα αριστούργημα. Με διέλυσε η τελευταία σκηνή. Έφυγα με δάκρυα στα μάτια από την αίθουσα. Και αν μία ταινία στο κάνει αυτό, η άποψή μου είναι ότι η ταινία αυτή είναι καλή. Συγκλονιστική η ερμηνεία της Mikey Madison και ακόμα πιο συγκλονιστικός για μένα ο Yura Borisov που ερμηνεύει με το σώμα, με τα βλέμματα, χωρίς να μιλάει πολύ, αλλά μόνο όταν πρέπει.
- Challengers
Ο Luca Guadagnino στα καλύτερά του μετά το «Call me by your name» (περιμένοντας φυσικά να βγει και το πολυσυζητημένο «Queer» στις ελληνικές αίθουσες). Η πιο σέξυ ταινία της χρονιάς, αλλά όχι μόνο. Την ευχαριστήθηκα αυτή την ταινία βλέποντάς την στο σινεμά. Εξαιρετικό τρίο ηθοποιών, με την Zendaya να ξεδιπλώνει το ταλέντο της και τους Josh O’ Connor (όπου και να τον δεις είναι πάντα εξαιρετικός) και Mike Faist να παίζουν τένις με τα βλέμματα. Εξαιρετική φωτογραφία και μοντάζ και μία ιστορία που παίζει με τους εγωισμούς, με τα θέλω, την ματαιοδοξία της επιτυχίας και την μιζέρια της αποτυχίας, είτε είναι στον αθλητισμό, είτε στον έρωτα και στη φιλία.
- Dune: Part Two
Αντάξιο της πρώτης ταινίας, το δεύτερο μέρος του Dune δεν με άφησε παραπονεμένο. Σίγουρα δεν μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Απόλαυσα το μεγαλείο και το όραμα του σκηνοθέτη, απίστευτη δουλειά σε φωτογραφία, μουσική, σκηνικά, κοστούμια, εφέ. Μία ταινία μόνο για την μεγάλη οθόνη και πουθενά αλλού. Η απόλυτη κινηματογραφική εμπειρία είναι αυτές οι ταινίες που λες ότι, ναι γι ‘αυτό αξίζει να πάω κινηματογράφο. Αναμένω το επόμενο κεφάλαιο.
- Late Night with the Devil
Δεν είμαι μεγάλος fan των θρίλερ και των ταινιών τρόμου (εκτός αν έχουν ζόμπι…), αλλά το «Late night with the Devil» από το trailer μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Είναι για μένα μία από τις ταινίες της χρονιάς, καθώς σπάει τα κλισέ για τις ταινίες τρόμου, αντιμετωπίζει το είδος με σοβαρότητα και έξυπνα τρικ, κάνοντας και αναφορές σε ταινίες του είδους και κάνοντας παράλληλα κοινωνικό σχόλιο. Πολύ δυνατή ερμηνεία από τον David Dastmalchian. Δεν βαρέθηκα ποτέ κατά τη διάρκεια της προβολής και έμεινα με αγωνία να δω τι θα γίνει στο τέλος.
- Inside Out 2
Πίστευα πως το να βγει 2ο Inside Out θα κατέστρεφε κάπως την μαγεία του πρώτου και δεν θα είχε και πολύ νόημα. Έκανα λάθος. Η συνέχεια της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Τα μυαλά που κουβαλάς», όχι απλώς ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, αλλά με άγγιξε βαθειά, καθώς θίγει ένα θέμα της καθημερινότητας και της εποχής που λέγεται άγχος. Έξυπνο να τοποθετηθεί η ιστορία στην εφηβεία, την πιο δύσκολη ίσως περίοδο ενός ατόμου (μέχρι να έρθει η επόμενη…), απολαυστικοί οι νέοι χαρακτήρες και φυσικά η μαγεία της πρώτης ταινίας μεταφέρεται κι εδώ. Πολύ καλή και η ελληνική μεταγλώττιση.
Υ.Γ. Να αναφέρω πως είδα και την σειρά 4 επεισοδίων στο Disney+ με τίτλο: «Όνειρο: Εταιρεία Παραγωγής», όπου μπαίνουμε στα παρασκήνια της δημιουργίας των ονείρων της Ράϊλυ. Μπορεί κάποιοι να το δουν σαν «αρπαχτή» της Disney (και ναι, προφανώς το έκαναν για τα λεφτά), όμως το βρήκα πανέξυπνο, ειδικά το ότι έγινε σαν mockumentary και αξίζει και αυτή η ιστορία από το σύμπαν του μυαλού της Ράϊλυ.
- The Wild Robot
Ακόμα μία ταινία κινουμένων σχεδίων στη λίστα. «Το ατίθασο ρομπότ» πραγματικά με εντυπωσίασε. Είναι από τις ταινίες που τις βλέπεις και δεν τις ξεχνάς. Τόσα μηνύματα για την κλιματική αλλαγή, το περιβάλλον, για τα ανθρώπινα συναισθήματα που μπορεί να περάσουν ακόμα και σε κάτι που φτιάχτηκε από τον άνθρωπο, όπως ένα ρομπότ. Υπέροχο animation, όμορφη μουσική, εξαιρετικό σενάριο. Από τις πιο όμορφες ταινίες του 2024. Μία ταινία για όλη την οικογένεια. Έφυγα από την αίθουσα μαγεμένος.
- Emilia Perez
Τι να πω γι’ αυτό το αριστουργηματικό μιούζικαλ; Πρωτότυπο, συγκλονιστικές ερμηνείες, όπου πραγματικά τόσο η Zoe Sladana σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό και της αξίζουν όλα τα βραβεία φέτος (όπου μην ξεχνάμε ότι είναι και η ηθοποιός που έχει παίξει σε 4 από τις 6 μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες όλων των εποχών: «Avatar», «Avatar: The way of water», «Avengers: Endgame», «Avengers: Infinity War»). Μαγεύτηκα από την ερμηνεία της, δεν ήξερα ότι έχει τόσο πλούσια ερμηνευτικά εργαλεία και ήταν για μένα έκπληξη, καθώς την ήξερα μέσα από το εμπορικό σινεμά των υπέρ ηρώων. Φυσικά, επίσης συγκλονιστικές ερμηνείες από την Karla Sofía Gascón, σε διπλό ρόλο που με καθήλωσε, αλλά και από την Selena Gomez που ξεπερνά τον εαυτό της και μεταμορφώνεται. Για την σκηνοθεσία ότι και να πω λίγο. Είχα δει πριν κάποια χρόνια στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την ταινία «Rust and Bone» του Jacques Audiard και είχα ενθουσιαστεί με την σκηνοθετική του ματιά. Στην «Emilia Perez» ξεπερνά κι εκείνος τον εαυτό του, κάνει το ακατόρθωτο, να φτιάξει μια ιστορία (γιατί η ταινία έχει και απίστευτα καλό σενάριο) που θα την θυμάσαι για χρόνια, χρησιμοποιώντας το είδος του μιούζικαλ που από μόνο του είναι ένα δύσκολο είδος να το πετύχει ένας σκηνοθέτης (ειδικά όταν πρόκειται για δραματικό μιούζικαλ). Κι εδώ να αναφερθώ και στο «Wicked» όπου όχι δεν είναι το μιούζικαλ της χρονιάς. Ναι, καλές ερμηνείες από τις δύο πρωταγωνίστριες, αλλά μέχρι εκεί. Δεν βρήκα, εκτός των άρτιων τεχνικών χαρακτηριστικών της ταινίας κάτι το ιδιαίτερο. Κλασική αμερικανιά (λίγο κιτς). Κλείνει η παρένθεση για το «Wicked» και επιστρέφω για να κλείσω για το «Emilia Perez». Η ταινία αξίζει αναγνώριση από όλα τα μεγάλα βραβεία και πιστεύω θα την έχει. Δεν μπορεί νομίζω μαζί με την «Ανόρα» να λείπει από καμία λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
- Substance
Λίγα θα πω γι’ αυτή την ταινιάρα γιατί μιλάει από μόνη της όταν την δεις. Καθηλωτική, τρομακτική, με πανέξυπνες αναφορές σε κλασικές ταινίες του κινηματογράφου και με μία Demi Moore που να κάνει την ερμηνεία της ζωής της. Απλά μία από τις ταινίες που με καθήλωσαν φέτος.
