HomeCinemaΗ προφητική δεινότητα του Succession

Η προφητική δεινότητα του Succession

Από το Γιώργο Καρακασίδη

“There’s a little issue with subscriber numbers being bullshit, well, not bullshit, but a little bit bullshit.”

Με αυτό τον -όχι αναπάντεχα- παιδαριώδη τρόπο,  η alpha male προσθήκη της σειράς στον 3ο κύκλο που ακούει στο όνομα Lukas Matsson, προσπαθεί να υποβαθμίσει ένα θέμα ικανό να τινάξει στον αέρα μια εξαγορά πολλών δισεκατομμυρίων. Σημείο αναφοράς οι πρακτικές υπερεκτίμησης πωλήσεων που ακολουθούν μεγάλες εταιρείες, προκειμένου να εντυπωσιάσουν τους επενδυτές και να ανεβάσουν την αξία των μετοχών τους. Το γεγονός ότι ο ξανθός tech bro κατάγεται από χώρα εκτός Αμερικής, διόλου τυχαίο, ενσαρκώνει την ξενοφοβία, όχι αυτή που προέρχεται από τους φτωχούς μετανάστες του νότου, αλλά από ανερχόμενους entrepreneurs που απειλούν να διεισδύσουν στη γη της επαγγελίας για να σφετεριστούν όσο το δυνατόν περισσότερα κομμάτια της.

Ανάχωμα στις βλέψεις του ένας ακροδεξιός πολιτικός που προωθεί η οικογένεια Roy για την αμερικανική προεδρία με σκοπό να μπλοκάρει την εξαγορά από το Σουηδό. Άλλωστε οι Roy πρεσβεύουν την υπερεξουσία των Media, αυτών που δε βρίσκονται εκεί για να μεταφέρουν το μήνυμα, αλλά να το διαμορφώσουν. Οι πολιτικοί γι’ αυτούς είναι μαριονέτες, τα νήματα των οποίων κινούνται προς όφελος επίδοξων ολιγαρχών των αγορών. Μαριονέτες παρουσιάζονται και οι CEOs – βιτρίνες, με την επιλογή στο τέλος να μη γίνεται με το κριτήριο του πιο ικανού αλλά του πιο υποτακτικού (βλ. το χαρακτήρα του Tom – του γαμπρού της οικογένειας Roy). Ακόμα και για το παιδί-θαύμα, Matsson αφήνονται αιχμές (“He’s not even a real coder; someone gave him a box of tech, and he took it to market. Bravo.”). Η πώληση και τα PR υποσκελίζουν την ίδια τη δημιουργία, δηλαδή την ουσία. PR που πολλές φορές γίνονται υποχθόνια μέσω tweets (‘Doderick macht Frei’ γράφει κάποια στιγμή ο Matsson για να απαξιώσει ένα οικιστικό project παρομοιάζοντάς το με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Όπως καταλαβαίνετε, οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα (Μέρντοχ, Τραμπ, Μασκ μεταξύ άλλων) δεν είναι καθόλου συμπτωματική.

Κάπως έτσι, το συγγραφικό team του Succession, ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά το κλείσιμο της αυλαίας, αποδεικνύει ακόμα πόσο καλά είχε πιάσει τον παλμό της εποχής. Με πρόσχημα την κούρσα διαδοχής μιας δυσλειτουργικής οικογένειας κροίσων, αναδεικνύεται -αν όχι η καλύτερη- σίγουρα η πιο σημαντική σειρά της τηλεόρασης των τελευταίων χρόνων, αποτυπώνοντας με ακρίβεια τους κανόνες λειτουργίας του αμερικάνικου παγκοσμιοποιημένου οικονομικού γίγνεσθαι. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν μια τέτοια σειρά τη βλέπει ο μέσος θεατής, αυτός που στοχεύει η ίδια να προβληματίσει (κι εν τέλει να αφυπνίσει) ή περιχαρακώνεται στο -όχι τόσο ευρύ- πλαίσιο της πρεστίζ τηλεόρασης που σαρώνει στις βραβεύσεις. Μια αιχμηρή σάτιρα του HBO που ‘φωνάζει’ ότι στα πιο καίρια κέντρα λήψης αποφάσεων μπορεί να βρεθούν άνθρωποι επικίνδυνοι χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης. Κάτι που είναι αναγκαίο να τους εμφυσήσει η ψυχοθεραπεία.

 

Related stories