Όταν ακολουθείς έναν καλλιτέχνη από τα πρώτα του βήματα, υπάρχει πάντα μια περίεργη αίσθηση όταν αρχίζει να γνωρίζει μεγαλύτερη επιτυχία από ό,τι περίμενες. Η περηφάνια είναι εκεί, φυσικά, αλλά κάποιες φορές η μετάβαση από το underground στο mainstream σε αφήνει με μια πικρή γεύση. Κανείς δεν ξέρει αυτή τη διαδρομή καλύτερα από τη Dolly Parton.
Η Dolly είχε ήδη καθιερωθεί στη σκηνή της country μουσικής στο Nashville, όταν αποφάσισε ότι ήθελε κάτι μεγαλύτερο. Ο στόχος της ήταν ξεκάθαρος: να επεκτείνει το κοινό της και να φτάσει σε πιο mainstream ακροατήρια. Το Λος Άντζελες ήταν η επόμενη φυσική κίνηση – αλλά για να το κατακτήσει, έπρεπε να προσαρμόσει τον ήχο της σε κάτι πιο προσβάσιμο για το ευρύ κοινό.
Μέχρι τότε, οι θαυμαστές της την αγαπούσαν γιατί αντιπροσώπευε την αυθεντική, ανεπιτήδευτη country μουσική. Ήταν το «μυστικό» τους, μια φωνή που μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά τους. Η Dolly, όμως, δεν ήθελε να μείνει «μεγάλο ψάρι σε μικρή λίμνη». Ήθελε να γίνει παγκόσμιο σύμβολο.
Όταν κυκλοφόρησε το New Harvest … First Gathering, έκανε το πρώτο της μεγάλο βήμα έξω από τα σύνορα του Nashville. Το νέο της ύφος άρχισε να τραβά την προσοχή ανθρώπων που μέχρι τότε αγνοούσαν τη μουσική της. Ωστόσο, για κάποιους από τους πιο αφοσιωμένους θαυμαστές της, αυτή η αλλαγή ήταν προδοσία.
Η πρώην μοδίστρα της, Judy Hunt, είχε πει ότι οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν πραγματικά τις προθέσεις της. «Είναι κρίμα που δεν μπορούσε να πετύχει κάτι τέτοιο μένοντας αποκλειστικά στο Nashville», ανέφερε στο βιβλίο Dolly. «Ο κόσμος σκέφτηκε ότι μας απογοήτευσε».
Η ίδια η Parton, όμως, είχε ξεκάθαρη άποψη. Ναι, η αλλαγή έχει τίμημα, αλλά ποτέ δεν σήμαινε ότι εγκατέλειπε τις ρίζες της. «Λένε ότι αφήνω πίσω την country μουσική. Ότι δεν είμαι πια περήφανη για το Nashville. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που υπάρχει», είχε δηλώσει. Για εκείνη, το να ανοίξει τα φτερά της δεν σήμαινε ότι ξεχνούσε την καταγωγή της – απλώς την έπαιρνε μαζί της, όπου κι αν πήγαινε.
