Είναι κάποιοι καλλιτέχνες τόσο σπουδαίοι και ταυτόχρονα τόσο απλοί και ταπεινοί, που προβληματίζομαι τι πρόλογο να γράψω. Διότι σκέφτομαι πως ίσως, με τα τόσα καλά λόγια, που ειλικρινά και αυθόρμητα μου βγαίνουν, να μη νιώσουν άνετα. Όμως με μια τόσο μακρά και σημαντική πορεία, αλλά και τόση αγάπη και σεβασμό από το κοινό, η πραγματικά μεγάλη κυρία του ελληνικού τραγουδιού, Πίτσα Παπαδοπούλου, χρειάζεται προλόγους;
Του Χρήστου Σατανίδη.
ΧΣ: Κυρία Παπαδοπούλου, ξέρω πως δεν αγαπάτε ιδιαίτερα τις συνεντεύξεις, οπότε σας ευχαριστώ διπλά για την τιμή να σας φιλοξενήσουμε στον «Εξώστη».
ΠΠ: Κι εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση.
ΧΣ: Σας θαύμασα πριν λίγες μέρες, στη συναυλία της Λίνας Νικολακοπούλου και πρόσεξα πως μόλις εμφανιστήκατε, πριν ακόμα τραγουδήσετε, εισπράξατε τόσο θερμό χειροκρότημα. Ένα χειροκρότημα σεβασμού.
ΠΠ: Με τιμά αυτό που λέτε. Ξέρετε, όταν βγαίνεις στη σκηνή, η σκέψη σου αρχικά είναι σε αυτό που κάνεις και μετά καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Τι να πω? Ευχαριστώ τον κόσμο, γιατί τόσα χρόνια δουλεύω, έκανα διάφορα πράγματα. Ευχαριστώ θερμά για αυτόν τον σεβασμό που λέτε.
ΧΣ: Νιώθετε όμως και το σεβασμό και την αγάπη προς το πρόσωπο σας, σωστά;
ΠΠ: Πάρα πολύ. Δε το συζητάω.
ΧΣ: Πως κερδίζεται η ειλικρινής αγάπη του κόσμου? Διότι εσείς έχετε και μια τεράστια πορεία πίσω σας.
ΠΠ: Με το χρόνο. Αυτοί που σε ακολουθούν και σε αγαπούν, δε σε ανακάλυψαν «χθες». Είναι άνθρωποι που σε αγαπάνε και μεταφέρουν αυτήν την αγάπη στα παιδιά τους, στους δικούς τους ανθρώπους και περνάνε χρόνια και σκέπτονται… «Κάναμε σωστά που αγαπήσαμε αυτόν τον καλλιτέχνη?». Μιλάω και σαν άνθρωπος τώρα. Πολλές φορές μας απογοητεύουν κάποια πράγματα. Πιστεύω με τη δουλειά και τη στάση του κερδίζει την αγάπη ένας καλλιτέχνης. Την ειλικρινή αγάπη. Και δε συμβαίνει μόνο σε μένα αυτό, αλλά και σε πολλούς ακόμη συναδέρφους που ο κόσμος εκτιμά και αγαπά.
ΧΣ: Αισθάνομαι πως και τα νέα παιδιά, που αγαπάνε το κλασσικό λαϊκό τραγούδι, σας έχουν μια ξεχωριστή αδυναμία.
ΠΠ: Θα τολμήσω να πω ναι και μάλιστα μεγάλη αδυναμία. Το βλέπω και σε πολύ μικρά παιδιά. Δόξα το Θεό, εισπράττω αυτά που λέτε, από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Δε ξέρω το γιατί, αλλά με αγαπάνε.
ΧΣ: Γιατί πέρα από αδιαμφισβήτητα σπουδαία φωνή…
ΠΠ: Σας ευχαριστώ πολύ.
ΧΣ: Την αλήθεια λέω. Εκτός της φωνής λοιπόν, δεν προκαλέσατε ποτέ. Δεν κάνατε κόλπα marketing. Ήσασταν πιστή στο να είστε τραγουδίστρια, χωρίς «περιττά στολίδια».
ΠΠ: Εμένα με ενδιέφερε να κάνω σωστά τη δουλειά μου. Αυτό που αγαπούσα. Σεβόμουν πάντα τον κόσμο και το εισέπραττε το κοινό. Δεν το ξεγελάς εύκολα και τόσα χρόνια το κοινό.
ΧΣ: Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη. Ποια είναι η πρώτη σας σκέψη, η πρώτη εικόνα από τα παιδικά σας χρόνια;
ΠΠ: Τι να σου πω παιδί μου; Στην Ευζώνων γεννήθηκα, στην οδό Βελλησαρίου 7. Την αναφέρω πάντα γιατί την αγαπώ πολύ. Αυτό που νιώθω για τη Θεσσαλονίκη είναι, πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος τόσο πιο πολύ αγαπάει τα μέρη που έζησε μικρός. Έχω φυσικά και οικογενειακούς λόγους να την αγαπώ, μιας και ζει το παιδί μου στη Θεσσαλονίκη
ΧΣ: Επειδή την ιστορία της ζωής σας και το πως βρεθήκατε στην Αθήνα και στο χώρο της μουσικής, τα έχετε αναφέρει εκατοντάδες φορές, θα ήθελα να περάσω αμέσως στο κεφάλαιο Γιώργος Ζαμπέτας. Από την πρώτη στιγμή βρεθήκατε στο πλευρό του. Θα περίμενα να σας αξιοποιήσει και δισκογραφικά, μιας και όταν έβρισκε μια σπουδαία φωνή, της έγραφε αμέσως τραγούδια.
ΠΠ: Δεν έφταιγε ο Ζαμπέτας. Πάντα με αγαπούσε και τον αγαπούσα αλλά χώρισαν γρήγορα οι δρόμοι μας. Με άκουσε ένα μεσημέρι και το ίδιο βράδυ τραγουδούσα στο πλάι του και πλάι στη σπουδαία Βίκυ Μοσχολιού. Ούτε καν είχα ιδέα πως θα γίνω τραγουδίστρια. Λίγο καιρό μετά βρέθηκα να τραγουδάω αλλού και απλά δεν έτυχε να μου γράψει. Έτσι γίνονται τα πράγματα στη δουλειά μας.
ΧΣ: Ξεκινήσατε τη δισκογραφία, κυκλοφορώντας πολλά τραγούδια σε 45άρια δισκάκια. Ως σημείο αναφοράς στη δισκογραφία σας, έχετε την κυκλοφορία του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου «Τι αγάπη Θεέ μου», σε τραγούδια του Τάκη Μουσαφίρη, το 1980. Όμως τρία χρόνια πριν, είχε βγει ένας ακόμα δίσκος, με τίτλο το όνομα σας. Μάλιστα είχε κάνει μεγάλη επιτυχία το τραγούδι «Απόψε πόνεσα».
ΠΠ: Σε αυτόν το δίσκο που λέτε, δεν τραγουδάω σε όλα τα τραγούδια εγώ. Με είχαν εξώφυλλο με το όνομα μου, αλλά δεν συμμετείχα μόνο εγώ, Κι αν με ρωτάτε, τότε ούτε το έψαξα, ούτε με ενδιέφερε γατί έγινε αυτό.
ΧΣ: Πάντως με τον πρώτο προσωπικό δίσκο, κάνατε τεράστια επιτυχία. Πως την αντιμετωπίσατε;
ΠΠ: Πολύ ψύχραιμα. Ήμουν πολύ ισορροπημένη, διότι η επιτυχία ήρθε μετά από 12 χρόνια, κάνοντας αυτή τη δουλειά.
ΧΣ: Σε παλαιότερη σας συνέντευξη, είχατε αναφέρει πως «Από τότε που έγινα τραγουδίστρια, άλλαξαν ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα μου».
ΠΠ: Φοβήθηκα. Ήμουν ένα ελεύθερο κοριτσάκι στην Θεσσαλονίκη και βρέθηκα στην Αθήνα, να τραγουδάω ξαφνικά δίπλα στη Μοσχολιού. ‘Εβλεπα ξαφνικά μεγάλες προσωπικότητες, γνώριζα καλλιτέχνες που ούτε στον ύπνο μου δεν έβλεπα. Μόνο στον κινηματογράφο. Αυτό με τρόμαξε. Ήμουν ένα κορίτσι χαρούμενο και ελεύθερο και… φοβήθηκα. Στην πορεία βρήκα το δρόμο μου, αλλά από θέμα χαρακτήρα ήμουνα πάντα, δυστυχώς συνεσταλμένη.
ΧΣ: Δυστυχώς γιατί;
ΠΠ: Γιατί κάποιες φορές, θεωρούν πως ο χαμηλών τόνων άνθρωπος είναι και αδύναμος.
ΧΣ: Όμως οι λεγόμενες «ήρεμες δυνάμεις», είναι και πιο δυνατές. Κρίνοντας και από τη δική σας διαχρονικότητα, όπως και συναδέλφων σας, που κρατήσατε ίδια στάση.
ΠΠ: Έτσι πιστεύω κι εγώ. Δε μου αρέσει να «φωνάζω», ούτε να κάνω πράγματα τα οποία θα είναι καλά, μόνο για τη στιγμή που θα γίνουν και εξυπηρετούν. Είναι θέμα του χαρακτήρα μου όμως. Δε θέλω να μιλήσω εγώ για μένα, θέλω να το πει ο κόσμος για μένα, αν έχω κάνει κάτι καλό.
ΧΣ: Μία ακόμα δήλωση σας, από το παρελθόν που κρατώ. «Λόγω της τόσης δουλειάς, του ότι δεν είχα χρόνο ούτε για διακοπές, δεν αγάπησα τον ευατό μου». Τώρα; Τον έχετε αγαπήσει;
ΠΠ: Τώρα πιστεύω ότι τον αγαπάω λίγο.
ΧΣ: Λίγο μόνο;
ΠΠ: Ο άνθρωπος παιδί μου δεν αλλάζει.
ΧΣ: Σας φώναζαν από μικρή Πίτσα ή Καλλιοπίτσα;
ΠΠ: Πίτσα πάντα.
ΧΣ: Αν είχατε μπροστά σας, την έφηβη Πίτσα, τι θα τη συμβουλεύατε;
ΠΠ: Θα της έλεγα να μην αλλάξει, γιατί δε θα ήθελα να αλλάξω. Θα ήθελα να είμαι όπως είμαι σήμερα. Πέρασα ΚΑΙ υπέροχα στην καλλιτεχνική μου ζωή, δίπλα σε σπουδαίους ανθρώπους. Ήμουν πολύ τυχερή. Ξεκίνησα με Ζαμπέτα και Μοσχολιού και μετά, όσα ακολούθησαν ήταν υπέροχα. Δούλεψα στα καλύτερα μαγαζιά και αυτό μου έδωσε ίσως μια σοβαρότητα, μια υποδομή μέσα μου.
ΧΣ: Είτε δικό σας, είτε όχι, υπάρχει κάποιος στίχος ή κάποιο τραγούδι, που να λέτε «Αυτό είναι η Πίτσα Παπαδοπούλου»;
ΠΠ: Δε θα έλεγα πως κάποιο τραγούδι, είμαι εγώ, αλλά έχω μια αδυναμία στο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη, το «Βρέχει στη Φτωχογειτονιά». Με συγκινεί ιδιαίτερα ο στίχος «Είσαι μικρός και δε χωράς, στον αναστεναγμό μου».(Μου τραγουδάει το ρεφραίν). Αυτό το τραγούδι το λατρεύω και αυτός ο στίχος είναι μέσα στην καρδιά μου.
ΧΣ: Θα ήθελα να κλείσουμε κάπως πιο εύθυμα, με κάτι που δε γνώριζα για εσάς. Λόγω της ιδιαιτερότητας του επιθέτου μου, όταν σας συστήθηκα από κοντά, διέκρινα πως έχετε πολύ χιούμορ.
ΠΠ: Ναι, έχω. Αν με κάνεις παρέα, θα διαπιστώσεις πως έχω χιούμορ αλλά πάντα καλοπροαίρετο.
ΧΣ: Λένε πως άνθρωπος που δηλώνει πως έχει χιούμορ αλλά δεν αυτοσαρκάζεται, στην πραγματικότητα δεν έχει. Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο κομμάτι του χαρακτήρα σας με το οποίο αυτοσαρκάζεστε;
ΠΠ: Σε όλα μου παιδί μου, σε όλα μου. Για αυτό με λένε και αληθινή, γιατί σε όλα θα έρθει η στιγμή που κάτι θα πω. Κάτι που αφορά εμένα και μόνο.
ΧΣ: Κυρία Παπαδοπούλου, αντί επιλόγου, απλά να σας πω ένα θερμό ευχαριστώ για τη συνομιλία μας.
ΠΠ: Κι εγώ σε ευχαριστώ παιδί μου.
.
