Συνέντευξη στη Χρύσα Πλιάκου/ Φωτογραφίες: Nekti
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος στην Ελλάδα σήμερα, που να μην ξέρει την Βάσω Λασκαράκη. Aν έχει ανοίξει κάποια στιγμή στη ζωή του την τηλεόραση θα την έχει πετύχει.
Γεννημένη και μεγαλωμένη εδώ, μπορεί να μην έρχεται συχνά, αλλά το έχει υποσχεθεί πλέον οι επισκέψεις στην πόλη, να γίνουν περισσότερες. Αυτή την περίοδο τη φέρνει εδώ η παράσταση “Λαπωνία” στην οποία πρωταγωνιστεί. Δώσαμε ραντεβού το Σάββατο το πρωί στο Όλυμπος Νάουσα, όπου διαμένει αυτές τις μέρες και είχα απέναντι μου έναν πολύ κουλ άνθρωπο.
Η «Πολυκατοικία», αν και μια καθημερινή σειρά που κράτησε για 3 σεζόν, της έδωσε τη δυνατότητα να παραμείνει στον χώρο και να κερδίσει αναγνώριση. Η ίδια θεωρεί πως ήταν τυχερή, αφού σε μια εποχή όπου η τηλεοπτική παραγωγή περνούσε μεγάλες δυσκολίες, η σειρά της έδωσε την ευκαιρία να παίξει έναν σημαντικό ρόλο, κάτι που έφερε γλυκές αναμνήσεις στην καριέρα της. Η ίδια θυμάται την πρώτη φορά που εντυπωσιάστηκε με την επιτυχία της στη σειρά «Πολυκατοικία» του Mega.
Όπως αναφέρει, η συγκεκριμένη δουλειά είχε ιδιαίτερη σημασία για εκείνη, καθώς ήταν το σημείο καμπής για τη συνέχιση της καριέρας της στην Αθήνα. Η σειρά αποτέλεσε μια σπουδαία ευκαιρία, αφού εκείνη την περίοδο η οικονομική κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη και υπήρχε αβεβαιότητα για το μέλλον. Θυμάται την απόφαση της να παραμείνει στην Αθήνα και να προσπαθήσει να βιοποριστεί από την υποκριτική, καθώς εκείνη την χρονιά, λόγω της οικονομικής κρίσης, πολλά σήριαλ είχαν σταματήσει.
Η μετάβαση από Θεσσαλονίκη για Αθήνα πώς ήταν;
Ήταν πολύ δύσκολη με άρνηση από μέρους μου. Δηλαδή μου παρουσιάστηκαν ευκαιρίες να φύγω κατευθείαν μετά το 2002 που τελείωσα τη σχολή, αλλά δεν το έκανα, γιατί είχα άρνηση, να φύγω. Αντιστάθηκα για 3-4 χρόνια. Πήγα, γύρισα, το 2006 ξανά γύρισα πίσω και το 2007 πια εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα. Δεν είχα φύγει ποτέ από τη Θεσσαλονίκη να πάω, να ζήσω αλλού – και στη Θεσσαλονίκη ξέρεις έχουμε μια νοοτροπία ότι όλα γίνονται στην Αθήνα και νιώθουμε πάντα… φτωχός συγγενής – παρόλο που η Θεσσαλονίκη έχει γίνει μια πολύ όμορφη πόλη, πολύ προσεγμένη.
Παντού υπάρχουν προβλήματα, δεν είναι όλα τέλεια και προφανώς το κέντρο έχει φτιαχτεί περισσότερο από άλλες περιοχές, αλλά συνεχίζουμε, να έχουμε αυτή τη νοοτροπία και νομίζω φταίμε λίγο και εμείς για αυτό. Οπότε και ‘γω με αυτή τη νοοτροπία είχα άρνηση να φύγω και νόμιζα, ότι θα κάνω θέατρο για την ψυχή μου και θα τρώω ό,τι βρω. Δεν μπορούσα όμως να βιοποριστώ από αυτό το επάγγελμα στη Θεσσαλονίκη.
Δούλευα ταυτόχρονα πωλήτρια, σερβιτόρα, πρωινό θέατρο και βραδινό θέατρο – δεν είχα καθόλου προσωπική ζωή και τα λεφτά δεν έφταναν, για να μπορέσω, να ζήσω αξιοπρεπώς.
Ο ερχομός της κόρης της δε θα μπορούσε να μην επηρεάσει και τη δουλειά της. Μάλιστα το 2014, που γέννησε, η ίδια έπρεπε να σταματήσει από τη σειρά στην οποία έπαιζε τότε, επίσης στο Mega. “Hμουν έγκυος στην κόρη μου και έπρεπε, να αποχωρήσω. Θα έμενα κι άλλο αλλά κοίτα να δεις, η σειρά σταματούσε γυρίσματα τέλη Μαΐου και ξεκινούσε ξανά τέλη Σεπτέμβρη. Οπότε εγώ θα εμφανίζουν ξαφνικά… ετοιμόγεννη.
Έφυγα από εκεί 4μιση μηνών έγκυος, δεν γινόταν, να το κρύψουμε άλλο. Έφτασα να γυρνάω μόνη μου σκηνές, με τον Κωνσταντίνο τον Λάγκο, την Αθήνα Οικονομάκου. Γυρνούσαμε μόνοι μας τα κομμάτια, που αφορούσαν την Φαίη (σ.σ το ρόλο της) και έπρεπε κάπως, να ολοκληρωθεί, και μπήκαν εμβόλιμα μέσα στα επεισόδια. Η δική μου ιστορία τελείωσε τελικά 2 Ιανουαρίου το 2014, ενώ εγώ είχα γεννήσει ήδη την κόρη μου. Θυμάμαι είχα πάει καλεσμένη σε μια εκπομπή δύο μήνες μετά ως λεχώνα, γιατί θα παιζόταν το τελευταίο επεισόδιο για εμένα. Η σειρά ήταν διαφορετική και ίσως η μοναδική σειρά που παιζόταν εκείνο το διάστημα στην ελληνική τηλεόραση λόγω της κρίσης”.
Πώς συνδυάζει μητρότητα και δουλειά; “Μερικές φορές πρέπει, να κάνεις κάποιες θυσίες και υποχωρήσεις. Για μένα η υποχώρηση ήρθε όταν αποφάσισα μετά το 2014 όπου είχα ξεκινήσει και στο θέατρο και στο Σόι και το παιδί ήταν μικρό, εκεί αποφάσισα ότι όσο κρατάνε τα γυρίσματα της σειράς, δεν θα κάνω θέατρο. Και αυτό κράτησε για εννιά χρόνια, ώσπου να μεγαλώσει η Εύα και να μπορέσω, να την έχω μαζί μου στην πρώτη παράσταση, που θα κάνω ξανά. Και αυτό έγινε πέρυσι. Κάποιοι άλλοι διαλέγουν να κάνουν άλλη θυσία ή υποχώρηση, εγώ επέλεξα αυτό. Δεν είναι ότι δεν μπορείς, να τα συνδυάσεις, αρκεί να κάνεις αυτό που σε κάνει, να αισθάνεσαι καλά και επειδή εσύ το ήθελες. Πάντα θα βρεθεί ο τρόπος, να προσαρμοστεί η οικογένεια, όταν υπάρχουν γερές βάσεις και μπορείς αυτό, να το στηρίξεις.
Και “Το Σόι Σου” έκανε μεγάλη επιτυχία για πολλά χρόνια “Δεν έχω κανένα παράπονο για όλες οι σειρές που έχω δουλέψει έχουν κάνει τρελή επιτυχία. Αλλά αυτο που έγινε με “Το Σόι Σου” ήταν κάτι σπάνιο. Σίγουρα ήταν μια οικογενειακή σειρά, μια σειρά που την έβλεπαν όλοι χωρίς κανέναν προβληματισμό. Δεν αγχώνονται αν τα παιδιά θα ακούσουν κάτι παράξενο, που δεν είναι της ηλικίας τους.
Η καραντίνα επίσης την απογείωσε, γιατί και τι άλλο να δουν κλεισμένοι μέσα σε ένα σπίτι. Θεωρώ, ότι ήταν μια ευλογία αυτή η δουλειά. Βρεθήκαμε οι κατάλληλοι άνθρωποι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Όχι μόνο οι ηθοποιοί, αλλά οι σκηνοθέτες, οι σεναριογράφοι, όλα τα παιδιά, που δούλεψαν για τη σειρά αυτή. Είναι πολύ ευχάριστο να έχω παίξει σε σειρές με τόση επιτυχία, γιατί θέλεις πάντα να έχει απήχηση και ο κόσμος να το αγαπάει. Νομίζω το 90% από τις δουλειές που έχω κάνει τα είχαν αυτά και ο κόσμος τα έχει αγαπήσει και τα έχει αγκαλιάσει και αυτό είναι και μία ανταμοιβή για τον ηθοποιό”.
Δοκιμάσατε και τις δυνάμεις σας στην παρουσίαση. Πώς σας φάνηκε ο κόσμος της τηλεόρασης από αυτή την πλευρά;
Πάρα πολύ ωραία μου φάνηκε! Βέβαια διάλεξα ένα concept που μπορούσα, να στηρίξω. Δεν ήταν πολύ εκτός από εμένα. Είναι αυτό το τύπου περιοδικό. Κάναμε διάφορες ενότητες και κουβέντες με διάφορους ανθρώπους, ήταν κάτι καινούριο και πολύ ωραίο. Ήταν ένα μαγκαζίνο.
Τελικά η ηθοποιία ή η παρουσίαση θέλει γερό στομάχι;
Νομίζω και τα δύο. Νομίζω οτιδήποτε έχει να κάνει με αυτή την υπερ έκθεση στην οποία έρχεσαι στη δουλειά μας, υπάρχουν και τα συνεπάγοντα πράγματα. Θα ακούσεις και την κριτική και τα σχόλια, αλλά όλα είναι μέσα στο παιχνίδι. Εφόσον επιλέγεις αυτή την δουλειά πρέπει, να τα αντέξεις. Επομένως όλα θέλουν γερό στομάχι.
Εντάξει, κοίτα και τα αρνητικά σχόλια τα θέλουμε. Ζούμε σε μια εποχή που δυστυχώς ο κόσμος περνάει πολύ δύσκολα, κάπου πρέπει, να βγάλει αυτή την αρνητική του ενέργεια. Δε συμφωνώ φυσικά με αυτό που γίνεται, από την άλλη τείνω να το κατανοώ λόγω των δυσκολιών που υπάρχουν.
Δηλαδή το βλέπουμε και στα social media, όπου ο κόσμος έχει ένα όπλο κάπως στα χέρια του να πει αυτά που αισθάνεται. Δε συμφωνώ, θεωρώ, ότι πρέπει να βουτάς λίγο τη γλώσσα σου -και τα δάχτυλα σου πλέον καθώς πληκτρολογείς- στο μυαλό σου, γιατί πληγώνεις ανθρώπους, υπάρχουν οικογένειες και παιδιά. Δεν είναι όλα τόσο απλά. Αυτό που με αγχώνει περισσότερο, είναι το πώς θα το εκλάβουν τα παιδιά μας, γιατί οι εποχές αγριεύουν. Νομίζω είναι αυτό που λέμε ότι θα πάνε πολύ χειρότερα, μέχρι να γίνουν αρκετά καλύτερα.
Γυρίσατε στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση Λαπωνία. Μιλήστε μας για το έργο!
Στην αρχή λες ότι μοιάζει με παιδικό έργο, αλλά δεν είναι παιδικό. Είναι… βαθιά ενηλίκων έργο και έχει ταυτόχρονα μια μαγεία και μια παιδικότητα. Είναι συγκινητικό, κωμικό, είναι δύσκολο σε κάποιες φάσεις, σε πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Παρόλα αυτά είναι λυτρωτικό έργο και έργο, που θα σε προβληματίσει – και γονείς και εφήβους, που θα έρθουν, να το δουν.
Είπαμε ότι πάμε να κάνουμε ένα έργο που θα έχει τη μαγεία μέσα όσο και αν παλεύουμε στη ζωή μερικές φορές να πούμε, ότι δεν υπάρχει η μαγεία και άλλες φορές να πούμε ότι υπάρχει. Αυτό πραγματεύεται και το έργο που ξεκινάει το πώς πρέπει, να ζούμε μέσα στην απόλυτη αλήθεια και ως ενήλικες να το αφομοιώσουμε και να καταλάβουμε τι σημαίνει ζωή, πόσο μπορούμε στα παιδιά μας να λέμε αλήθειες και μέχρι που επιτρέπεται αυτό, αλήθειες που λέμε μεταξύ μας τα αδέλφια, οι φίλοι, η οικογένεια.
Εννοείται πως σχολιάσαμε μαζί της το μετρό… “Καλά, μπήκα την δεύτερη μέρα στο μετρό και ενθουσιάστηκα. Εμείς δε συναντήσαμε κανένα από τα ευτράπελα που διαβάζω ότι συμβαίνουν και λυπάμαι πάρα πολύ που συμβαίνουν, αλλά ας δώσουμε και λίγο τόπο στην οργή. Η Θεσσαλονίκη, αν δεν κάνω λάθος, είναι και η πιο μικρή πόλη στον κόσμο, που έχει μετρό – Θα μου πεις τώρα τι χρειαζόταν αυτό, λείπουν άλλα τόσα πράγματα. Μπορεί και αυτό να χρειαζόταν και ας γίνουν και όλα τα υπόλοιπα πράγματα που λείπουν!”
Πολιτιστικά πώς βλέπετε την πόλη σήμερα;
Η Θεσσαλονίκη πάντα ήταν ενεργή πολιτιστικά και σίγουρα αγαπάει το θέατρο πάρα πολύ. Το θυμάμαι τότε που σπούδασα στο κρατικό, γινόταν η θεατρική άνοιξη, ένα φεστιβάλ που έφερνε παραστάσεις από όλο τον κόσμο και ήταν κάτι μαγικό και πολύ ωραίο. Πηγαίναμε και βλέπαμε στα θέατρα άλλους θιάσους από άλλες χώρες, το οποίο ήταν εξαιρετικό. Θεωρώ ότι αυτό πρέπει, να το ξανά κοιτάξουν. Επειδή η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη που αγαπάει τα πολιτιστικά δρώμενα και πρέπει, να είναι πιο ζωντανή σε αυτό.
Έγιναν πολλές παραστάσεις βέβαια τα Χριστούγεννα, που πήγαν εξαιρετικά, αλλά όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Εμείς το θέλαμε πολύ να έρθουμε Θεσσαλονίκη με το έργο. Ξεκινήσαμε δειλά – δειλά και είπαμε όσο αντέξει. Κάναμε όλα τα παιδιά πολλές δουλειές πέρα, για να είμαστε εδώ. Δεν θέλαμε να κάνουμε μια μεγάλη περιοδεία, θέλαμε να έρθουμε με βάση τη Θεσσαλονίκη. Και πιστεύω, να ανοίξουμε τον δρόμο και σε άλλους θιάσους και παραγωγούς να το κάνουν αυτό. Ήταν μεγάλη πρόκληση, αλλά αν έχεις επιμονή, τα καταφέρνεις!
Αγαπημενη βόλτα στην πόλη;
Ενταξει, η παραλία. Μπορώ να περπατήσω από άκρη σε άκρη όλη την παραλία. Δεν την βαριέμαι ποτέ. Γενικώς βαριέμαι να περπατάω, αλλά και τις γιορτές που ήμασταν εδώ οικογενειακά τους έβαλα όλους να περπατήσουν με τα πόδια. Καταρχάς είναι μια πόλη, που μπορείς να την περπατήσεις. Έχει το καλύτερο σχέδιο πόλεως, όλοι οι δρόμοι καταλήγουν παραλία και δεν χάνεσαι. Για ποιον λόγο να μην την απολαύσεις; Έχει αυτό το ραβδάκι το μαγικό η Θεσσαλονίκη, γι’αυτό και στεναχωριέμαι γιατί δεν την έχουν αγαπήσει τόσο πολύ.
Μια συμβουλή που θα δίνατε αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω και μιλούσατε στον έφηβο εαυτό σας;
Να μην φοβάται, να ονειρεύεται. Και ο,τι ονειρεύεσαι αν το βάλεις σαν στόχο, μπορείς και να το καταφέρεις. Με επιμονή και προσπάθεια!