Ρεπορτάζ Χρύσα Πλιάκου
Αν η Θεσσαλονίκη είχε φωνή θα έλεγε “εδώ είναι όλοι ευπρόσδεκτοι”. Αλλά μετά θα σε κοιτούσε με απορία, αν προσπαθούσες να περάσεις πεζοδρόμιο με αναπηρικό αμαξίδιο ή λευκό μπαστούνι. Γιατί ναι, τα πεζοδρόμια υπάρχουν, αλλά έχουν την δική τους προσωπικότητα. Άλλοτε φιδίσια, άλλοτε ανύπαρκτα.
Τα φανάρια ηχούν… όταν θυμούνται και στα λεωφορεία αν καταφέρεις να μπεις νιώθεις νικητής. Μήπως γινόμαστε υπερβολικοί; Μάλλον όχι. Ας δούμε τι σημαίνει πραγματική προσβασιμότητα στην πόλη και να καταλάβουμε γιατί το να κυκλοφορείς ελεύθερα δεν πρέπει να είναι προνόμιο, αλλά αυτονόητο δικαίωμα.
Μια πόλη δεν είναι προσβάσιμη όταν χρειάζεται… υπερδυνάμεις για να τη διασχίσεις.
Η Αναστασία Φερενίδου είναι φοιτήτρια εργοθεραπείας και με σκοπό την ευαισθητοποίηση και την ενσυναίσθηση του κόσμου, βλέπει την προσβασιμότητα στην πόλη με μια άλλη ματιά μέσα από την σελίδα της Extreme Ability. ” Δεν είναι και πολύ προσβάσιμη η πόλη μας και αυτό είναι ένα πρόβλημα, όχι μόνο για αναπηρικά αμαξίδια, αλλά για όλους μας. Δεν είναι σωστά δομημένη και όπου και αν πας υπάρχουν σκάλες και ελάχιστες ράμπες για να εξυπηρετούν τα άτομα με αναπηρία”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“Ο λόγος που άνοιξα την σελίδα είναι για να ενημερώσω για κομμάτι της αναπηρίας και για αυτούς που ξέρουν και για αυτούς που δεν ξέρουν. Έτσι έκανα μια ερεύνα και βρήκα αρκετά μαγαζιά εδώ στην πόλη, που να είναι προσβάσιμα και για ΑμεΑ. Σίγουρα βλέπω και στα δημόσια πάρκα μια πιο εύκολη προσβασιμότητα σε σχέση με παλαιότερα, αλλά νομίζω το πιο δύσκολο είναι να πας μέχρι εκεί. Το πρόβλημα δηλαδή ξεκινάει από τους δρόμους που δεν είναι και τόσο κατάλληλοι για αμαξίδια”.
Σύμφωνα με δήλωση της Αναστασίας Φερενίδου το αίσθημα της αναπηρίας είναι κάτι που ξεκινάει από τα πιο απλά πράγματα οπως το να βγεις μια βόλτα έξω ή να πας για έναν καφέ. Και θα θέλαμε όλοι να βλέπουμε περισσότερα ΑμεΑ να κυκλοφορούν έξω και να μπορούν να έχουν προσβασιμότητα σε περισσότερα μαγαζιά. Ωστόσο, ζήτημα υπάρχει και στα μέσα μεταφοράς και είναι πολλές οι φορές που δεν βλέπουμε αναπηρικό αμαξίδιο να μπαίνει σε αστικό, ακριβώς επειδή είναι δύσκολη η μετακίνηση στην πόλη.
“Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι σε αυτή την πόλη θα ξεκινούσα από τα βασικά. Να είναι σωστά φτιαγμένες οι ράμπες, να υπάρχουν αρκετές θέσεις πάρκινγκ για άτομα με αναπηρίες, να διορθωθούν τα σπασμένα πλακάκια και αυτά στο πρακτικό κομμάτι. Το κομμάτι της ενσυναίσθησης και του σεβασμού δεν ξέρω αν διδάσκεται, αλλά πρέπει και είναι απαραίτητο να υπάρχει.”
“Σχετικά με την οπτική αναπηρία υπάρχουν διάφοροι τρόποι να προσεγγίσεις ένα τέτοιο άτομο. Συνήθως από πολύ μικρή ηλικία “φτιάχνουν” έναν χάρτη στο κεφάλι τους, εκπαιδεύονται πάνω σε αυτόν και κινούνται μέσα στην πόλη. Κάποιες φορές ομως μπορεί να χαθούν και όταν βρίσκεις κάποιον αποπροσανατολισμένο δεν τον πλησιάζεις με κραυγές. Αλλά στέκεσαι δίπλα του, συστήνεσαι και του δίνεις βοήθεια. Αν δεν θελήσει τότε σεβαστό, αν όμως συμφωνήσει υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος που τον πιάνεις, τον κατευθύνεις και τον βάζεις στον σωστό δρόμο. Αυτή η εκπαίδευση θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει και να την μάθει ο κόσμος, για να μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάτι αντίστοιχο.”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
