*Ljuba σημαίνει Μικρή αγάπη
Υπάρχουν κάποια πλάσματα που γεννιούνται χωρίς σπίτι, χωρίς μια αγκαλιά να τα περιμένει, χωρίς ένα ζεστό μέρος να κουρνιάσουν τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Τα αδέσποτα ζώα είναι οι αόρατοι ήρωες των δρόμων, εκείνοι που επιβιώνουν μέσα σε έναν κόσμο που συχνά τα αγνοεί ή τα φοβάται. Όμως, πίσω από κάθε φοβισμένο βλέμμα, πίσω από κάθε αδύνατο σώμα που ψάχνει στα σκουπίδια για λίγο φαγητό, κρύβεται μια ψυχή που διψά για αγάπη.
Ένα τέτοιο πλάσμα βρέθηκε στον δρόμο μας πριν από καιρό και, χωρίς να το ξέρει, άλλαξε για πάντα τη ζωή μας. Ήταν ένα αδέσποτο σκυλί, ένα κορίτσι με μάτια γεμάτα φόβο αλλά και μια σπίθα ελπίδας. Την φρόντισαν οι γυναίκες του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, η Μαρία Τσαντάνογλου και η Θούλη Μισιρλόγλου, που χωρίς αυτές η Liuba δεν θα ήταν τώρα στην οικογένεια μας.
Σήμερα είναι μέλος της οικογένειάς μας, ένα πλάσμα γεμάτο αγάπη, παιχνιδιάρικο, τρυφερό, πάντα πρόθυμο να μας κάνει να γελάσουμε. Κάθε φορά που την κοιτάζω, συνειδητοποιώ πόσο λάθος είναι να πιστεύουμε ότι τα αδέσποτα είναι «κατεστραμμένα» ή «μη εκπαιδεύσιμα». Το μόνο που χρειάζονται είναι κάποιος που θα τα δει πέρα από τις πληγές τους, πέρα από το παρελθόν τους.
Αυτή η εμπειρία μου έμαθε κάτι βαθύτερο: η αγάπη έχει τη δύναμη να γιατρέψει. Τα αδέσποτα ζώα δεν είναι χαμένα, δεν είναι καταδικασμένα. Χρειάζονται απλώς μια δεύτερη ευκαιρία. Και όταν τους τη δίνεις, σου προσφέρουν κάτι ανεκτίμητο: την πιο αγνή, ανιδιοτελή αγάπη που μπορεί να υπάρξει.
Αφιερώνω αυτό το κείμενο στη δική μου τετράποδη ηρωίδα, αλλά και σε όλα τα αδέσποτα εκεί έξω που περιμένουν κάποιον να τα αγαπήσει. Μακάρι ο κόσμος να γίνει λίγο πιο φωτεινός γι’ αυτά. Και μακάρι όλο και περισσότεροι άνθρωποι να ανοίξουν την καρδιά τους και το σπίτι τους σε ένα πλάσμα που το έχει ανάγκη. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, εμείς είμαστε αυτοί που χρειαζόμαστε την αγάπη τους περισσότερο από όσο εκείνα χρειάζονται τη δική μας.
