Γράφει το Θεατρόφυλλο
Μια βόλτα στις πολυάριθμες (και) φέτος αθηναϊκές και δύο στάσεις σε δύο παραστάσεις που με χαρακτηριστική ελαφρότητα «ακτινογραφούν» μέχρι κεραίας -αλλά και κωμικής υπερβολής- τις ζωές μας σήμερα.
Το Σαπούνι, μια ωδή στην ελαφρότητα
Εμπνευσμένη από το βιβλίο Το σαπούνι του Φράνσις Πονζ (Αντίποδες, 2019) η παράσταση σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Ζήκα και δραματουργία του ίδιου και της Μπρικένα Γκίστο (με συνεργασία του Αλέξανδρου Μιστριώτη), είναι ακριβώς αυτό που λέει αλλά και όχι· ξεγλιστρά σαν το σαπούνι κι εκεί που νομίζεις ότι σου μιλάει για φούσκες τελικά σε πιάνεις να σκέφτεσαι ότι όλα είναι μια φούσκα, όλα είναι ανόητα, η ίδια η ύπαρξη έχει καταντήσει να είναι α-νοη-τη κι α-κατα-νόητη.
Διατηρώντας ορισμένες διαφωνίες για τη σκηνοθετική αντιμετώπιση των ηθοποιών (δεν έλειπαν οι φλυαρίες όχι του λόγου, αλλά της κίνησης), θα πω ότι η παράσταση σου επιτρέπει να χαλαρώσεις, να ηρεμήσεις, να μην σκεφτείς πως πρέπει να είσαι σοβαρός. Σου επιτρέπει να την παρακολουθείς απενοχοποιημένα – πράγμα μάλλον σπάνιο για το θέατρό μας – γιατί πρώτα εκείνο σου λέει «είμαι σαν εσένα κι ακόμη πιο χαλαρό από εσένα κι έχω βαρεθεί όλες αυτές τις -ότητες γύρω μου». Και τη στιγμή που τα λέει αυτά, κι αν ήτανε γραπτά θα πήγαινε να τα υπογραμμίσει, μοιάζει το χέρι τους να ξεφεύγει και η υπογράμμιση γίνεται διακριτή διαγραφή κι ό,τι είπανε πριν, πια δεν ισχύει.
Καλές υποκριτικές στο σύνολό τους, πολύ καλή μουσική, παιχνιδιάρικη διάθεση. Είναι πέρα για πέρα αισιόδοξο το γεγονός ότι υπάρχει μια τέτοια παράσταση.
Match
Σύγχρονο, ανάλαφρο, χιουμοριστικό και σαρκαστικό το Match της Δανάης Λιοδάκη (κείμενο-σκηνοθεσία) και της ομάδας B.p.m. theatre. Υπάρχει ο ρομαντικός έρωτας σήμερα; Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να φέρει κάποιον το πάθος του; Είναι οι ρομαντικοί ήρωες γεμάτοι red flags που κάνουμε ότι δε βλέπουμε;
Μια διασκεδαστική παράσταση που με ποικιλία σκηνικών μέσων και τρόπων, άλλοτε μας κάνει να ταυτιστούμε, άλλοτε φέρνει στην επιφάνεια την θραυσματικότητα των ετερόκλητων αναφορών μας κι άλλοτε υπερβάλλει και σατιρίζει στιγμές «ένοχης» απόλαυσης που όλοι περνάμε. Παρόλα αυτά, δεν παύει να σχολιάζει κριτικά τις ενδεχόμενες πιέσεις που μπορεί να βιώνει ένας άνθρωπος -και δη μια γυναίκα- σήμερα και να σε κάνει τελικά να αναρωτιέσαι: (για)τι αξίζει τελικά όλο αυτό;
Ωραίες υποκριτικές, με αμεσότητα, απλότητα και γείωση, ξεχωριστός ιδιαίτερα ο Αντώνης Χρήστου και οι πενήντα εκδοχές του που έφερε επί σκηνής, απλή αλλά λειτουργική σκηνογραφία. Μοναδικό μειονέκτημα η προσέγγιση της σκηνής με τα πανιά – καλή ιδέα αλλά φάνηκε να προετοιμάζεται επί τούτου και γι’ αυτό κάπως «έχασε».
Μια μικρή ανάσα στο δύσκολο είδος της κωμωδίας.
Μέχρι την επόμενη γραπτή μας βόλτα, (τουλάχιστον) μία θεατρική ομάδα μας περιμένει!
