γράφει ο Τάσος Γέροντας
Λένα Διβάνη «Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης». Εκδόσεις Πατάκη 2024.
168 σελίδες σε εξαιρετικής ποιότητας υποκίτρινο χαρτί βελούδινης υφής, με εξαιρετική εκτύπωση σε γραμματοσειρά ικανοποιητικού μεγέθους.
Ο Ζάχος είναι ο γάτος της συγγραφέως. Είναι και ο αφηγητής, όπως μας μαρτυρά και ο τίτλος του βιβλίου. Πριν ακόμα το καταλάβουμε, μας ομολογεί πως είναι πανέμορφος και πανέξυπνος. Και είναι αναμενόμενο να είναι πανέξυπνος, αφού αυτή που ζει και μας αφηγείται είναι η έβδομη από τις επτά ζωές που δικαιούται. Και στην τωρινή κουβαλάει τις εμπειρίες και τη σοφία από όλες τις προηγούμενες.
Εκτός από πανέξυπνος, ο Ζάχος είναι πολύ παρατηρητικός, οξύνους, καυστικός, ωμός, σαρκαστικός, υπερόπτης, είρων. Ο ίδιος επιλέγει τη Δεσποσύνη, τη συγγραφέα, για να συγκατοικήσουν. Βάζει δε στόχο της ζωής του να την κάνει να γράψει βιβλίο γι’ αυτόν!
Θαρραλέα η συγγραφέας μέσω του Ζάχου μας αποκαλύπτει προσωπικές ιστορίες της, κάποιες σκέψεις της, πολλές στιγμές της καθημερινότητάς της, αλλά και τον τρόπο που αυτή επηρεάστηκε από την παρουσία του γάτου στη ζωή της. Οι δυσκολίες της συμβίωσης ενός γάτου κι ενός ανθρώπου που δεν θέλει γάτες αλλά προτιμά σκυλιά, θα ξεπεραστούν, αφού περιγραφούν μερικές φορές με σπαρταριστό τρόπο.
Η Διβάνη εξόπλισε τον Ζάχο με τις δικές της λογοτεχνικές γνώσεις και με τη δική της εξαιρετική χρήση της γλώσσας. (Έχουμε έναν γάτο που μιλά και καθαρεύουσα!) Πολύ έξυπνα μας περνάει με ευχάριστο τρόπο χρήσιμες πληροφορίες για τις γάτες και για το παρελθόν τους. Και δεν παραλείπει να τον κάνει πολύ αιχμηρό με τους ανθρώπους.
Δακρύβρεχτο, πολύ συγκινητικό το τέλος. Πολύ περισσότερο για όσους ζούμε μαζί με κάποιο ζώο και έχουμε μάθει να καταλαβαινόμαστε.
«τολμώ να πω χλεμπονιάρα-, μονόφθαλμος και διαθέτουσα σουρομαδημένη ούτως ειπείν γούνα χρώματος σκουπιδί»
«Υπήρχε βέβαια ο φόβος να ανήκαν σε αυτό το εκφοβιστικό είδος συγγραφέα που συνθέτει φράσεις όπως “η αχαλίνωτη διακειμενικότητα της ύπαρξης καταδεικνύει το τέλος της ατομικότητας”».
«Εκεί που κάποτε σας πλησιάζαμε εμείς για τροφή, τώρα μας ικετεύετε εσείς για τροφή της ζορισμένης ψυχής σας».
«Ζούμε κρατημένοι από την αγάπη των άλλων. Μόλις μας αφήνουν πέφτουμε».
