Το Stitch a Pixel γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη μέσα στο 2020, εκείνη την παράξενη περίοδο που η καραντίνα μάς έκλεισε στα σπίτια και άνοιξε παράθυρα στη δημιουργία.
Η Κέλλυ Εφραιμίδου, απόφοιτη του Τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ., σκηνογράφος και φωτίστρια, έπιασε βελόνα και κλωστή και άρχισε να κεντάει… pixels. Με μια ανατρεπτική ματιά, συνδύασε την παραδοσιακή σταυροβελονιά με την pixel art και δημιούργησε έναν δικό της μικρόκοσμο, που θυμίζει 80s video games, παιδικές αναμνήσεις και DIY χειροτεχνία.
Η σπίθα για το κέντημα μπήκε νωρίς, γύρω στα 8 της χρόνια:
«Ένα ζεστό μεσημέρι καλοκαιριού, μου έδωσαν με την ξαδέρφη μου να κεντήσουμε για να περάσει η ώρα. Έκανα ένα μικρό λουλουδάκι – και θυμάμαι ακόμα την εικόνα του. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, μέχρι που στην καραντίνα το ξανάπιασα…»
Τότε έγινε και το «κλικ»: οι σταυροβελονιές πάνω στο ύφασμα της θύμισαν τις ψηφίδες των pixels. Μικρά τετραγωνάκια που γεμίζουν για να σχηματίσουν εικόνες – ακριβώς όπως στα πρώτα video games. Από εκεί ξεκίνησε η εικαστική της προσέγγιση, που έκτοτε ντύνει με βελονιές ήρωες και μοτίβα της pop κουλτούρας, από τον Pac-Man και το Tetris μέχρι τα φαντασματάκια των Ghostbusters.
«Το Tetris ήταν το παιχνίδι που “έλιωνα” όταν ήμουν μικρή – δεν είναι τυχαίο που το έχω κεντήσει περισσότερες φορές από οτιδήποτε άλλο.»
Η επαγγελματική της πορεία στο θέατρο έχει αφήσει το αποτύπωμά της στη δουλειά της – όχι μόνο αισθητικά, αλλά και στον τρόπο που οργανώνει το “στήσιμο” κάθε έργου.
«Η αλλαγή από τη σκηνή στο τελαράκι ήταν μεγάλη – από τη φασαρία της πρόβας, στη μοναξιά του εργαστηρίου. Όμως η ματιά μου είχε ήδη “παιδευτεί” με χρώματα, υφές και σύνθεση. Με βοήθησε αυτό να πάρω πιο σίγουρες αποφάσεις και στο κέντημα.»
Η Κέλλυ δεν κεντά μόνο υφάσματα. Αντιθέτως, της αρέσει να πειραματίζεται και να αμφισβητεί τι μπορεί να κεντηθεί. Έχει δοκιμάσει από καρέκλες ΙΚΕΑ μέχρι πλαστικά σουρωτήρια – ενώ μια απόπειρα να κεντήσει παγκάκι στάσης λεωφορείου… ακόμα εκκρεμεί.
Το 2023, το Stitch a Pixel απέκτησε φυσική στέγη στο κέντρο της Θεσσαλονίκης – και από τότε, δεν είναι μόνο εργαστήριο αλλά και τόπος συνάντησης. Εκεί διοργανώνονται workshops για ενήλικες και παιδιά, άνθρωποι έρχονται να μάθουν, να φτιάξουν κάτι με τα χέρια τους, να μοιραστούν.
«Νομίζω πως αυτό που με γεμίζει περισσότερο δεν είναι μόνο η δημιουργία, αλλά το μοίρασμα. Το ότι όλο και περισσότερος κόσμος καταλαβαίνει πως το κέντημα δεν είναι “γιαγιαδίστικο” πια. Είναι δημιουργικό, σε χαλαρώνει, σου δίνει χαρά – και μπορεί να γίνει και παρέα.»
Η Θεσσαλονίκη, όπως λέει, παραμένει έμπνευση και σταθερή βάση. Την αγαπάει για τις μικρές της αποστάσεις, τους γνωστούς που συναντάς σε κάθε γωνία, αλλά παραδέχεται ότι θα ήθελε λίγη παραπάνω καθαριότητα και μερικά πάρκα παραπάνω – «να κάνουμε καμιά βόλτα στο διάλειμμα ή να βρεθούμε μια Κυριακή για ομαδικό κέντημα στην ύπαιθρο».
Από τα στέκια που αγαπά, ξεχωρίζει το Κιτς και Σε Φάγα, την Κάνουλα και το Σαλέντο για φαγητό, το Στόρι για ποτό και φυσικά, για γλυκό, τον Καραΐσκο με τη σοκολατόπιτά του.
Όσο για τα Σάββατα; Πού θα τη βρεις;
«Λογικά… σπιτάκι μου. Ποιος βγαίνει Σάββατο;»
