του Δημήτρη Πλιάκα
Κάποτε ο γνωστός αθλητικογράφος Αντώνης Πανούτσος είχε δηλώσει: “Ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι πολύ μορφωμένος αλλά στον κλάδο μας (αθλητικό) οι περισσότεροι είναι αμόρφωτοι”.
Στην λογική πως η σφαιρική γνώση, η ενημέρωση και η έρευνα διαφορετικών πεδίων “οπλίζουν” την δημοσιογραφική ματιά.
Εδώ έρχεται ο Αντώνης Καρπετόπουλος.
Ένας από τους γνωστότερους αθλητικογράφους στην Ελλάδα, με άρθρα, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές αλλά προσφάτως και βιβλία που τον έχουν καθιερώσει στο ευρύ κοινό.
Μπορεί τα αθλητικά να βρίσκονται στην (επαγγελματική) καθημερινότητα του, δεν έχουν όμως την αποκλειστικότητα στα ενδιαφέροντα του. Σινεφίλ (με θητεία στο περιοδικό Σινεμά) και συστηματικός αναγνώστης (και) αστυνομικών μυθιστορημάτων. Εξακολουθεί να αναζητά το μυθιστόρημα που θα τον ενθουσιάσει, λιγότερο στους Έλληνες και περισσότερο στους ξένους συγγραφείς. Εκτιμά τον Μάρκαρη και τον ήρωα του. Αγαπημένος του όμως παραμένει ο Τζο Νέσμπο για μια σειρά λόγους που εξηγεί. Και ποιος ξέρει; Ίσως κάποια στιγμή δοκιμάσει και εκείνος την συγγραφική είσοδο στον χώρο του crime fiction.
Ο Αντώνης Καρπετόπουλος συζητά για το αστυνομικό και τους δημιουργούς του.
Από αρκετά κείμενά σας προκύπτει ότι διαβάζετε συστηματικά αστυνομικά μυθιστορήματα. Ως αναγνώστης πώς κρίνετε την εξέλιξη του είδους;
Διαβάζω αστυνομικά μανιωδώς από μικρός. Μεγάλωσα με την Άγκαθα Κρίστι, τον Σιμενόν, τα ωραία βιβλία των εκδόσεων Άγρα – για μένα ο πραγματικός Τζέιμς Ελρόι είναι ο Αποστολίδης. Ψάχνω πάντα να βρω κάτι της προκοπής: τελευταία απογοητεύομαι συχνά αλλά δεν χάνω την πίστη μου.
Το είδος έχει ένα πρόβλημα: φοβάμαι πως ο μέσος συγγραφέας ονειρεύεται να γράψει ένα μυθιστόρημα που θα γίνει σειρά ή ταινία, θα το αγοράσει μια πλατφόρμα και θα λύσει τα προβλήματα του. Συμβαίνει και στην Ελλάδα.
Κριτικά σημειώματα σχετικά με το αστυνομικό είδος. Τα παρακολουθείτε; Σας επηρεάζουν;
Ρίχνω πάντα μια ματιά σε όσα προτείνει ο Φίλιππος Φιλίππου στο ΒΗΜΑ κάθε Κυριακή.
Η γνώμη σας για την Ε.Λ.Σ.Α.Λ. (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας);
Ξέρω την ύπαρξή της. Τίποτα πιο πολύ. Νομίζω παλιότερα έχω παρακολουθήσει και μια εκδήλωση της, που είχε οργανώσει το Μεταίχμιο.
Ιδανικός/ή “χάρτινος/η” ντετέκτιβ/ επιθεωρητής;
Ανθρώπινος. Σίγουρα όχι σούπερ ήρωας. Αν και είναι αλήθεια πως κι ο Μπάτμαν ως ντεντέκτιβ ξεκίνησε.
Για μένα ο καλός ήρωας είναι ένας που σκέφτεται σαν τον Πουαρό, αναλύει σαν τον Χόλμς, κάνει την δουλειά του όπως ο Χαρίτος, πίνει όπως ο Χάρι Χόλε. Και τρώει όπως ο Μονταλμπάνο.
Μπορεί να υπάρξει αντίστοιχη περίπτωση Τζο Νέσμπο στην Ελλάδα; Είναι μόνο ζήτημα ταλέντου;
Ο Νέσμπο είναι τρομερά παραγωγικός. Κι έχει γνώσεις για το ποδόσφαιρο, το σινεμά, την λογοτεχνία, τα ναρκωτικά κτλ. Έχει γυρίσει δέκα φορές τον κόσμο, είναι ποπ σταρ, δεν έχει κατασκευάσει ένα σύμπαν, αλλά ξέρει την ζωή και τον δυτικό κόσμο. Είναι επίσης εξωστρεφής και δεν παίρνει τον εαυτό του πολύ στα σοβαρά.
Να με συγχωρείς αλλά δεν ξέρω κανένα Έλληνα με τέτοια χαρακτηριστικά.
Τρία αγαπημένα σας φιλμ νουάρ που θα προτείνατε στους αναγνώστες.
Αν μιλάμε για ασπρόμαυρα, τον “Τρίτο Άνθρωπο” (The Third Man, 1949), την “Κυρία από την Σανγκάη” (The Lady from Shanghai, 1947) και την “Ανατομία ενός Εγκλήματος” (Anatomy of a Murder, 1959).
Πιο παλιά, είχατε δηλώσει ότι θέλετε να γράψετε αστυνομική ιστορία. Ισχύει ακόμη;
Ναι. Έχω τον σκελετό, τους ήρωες, την ιστορία. Χρόνο δεν έχω να το γράψω. Και μου ζητάνε κι ένα βιβλίο για το Mundial για να μην μείνει ορφανό αυτό που έγραψα για το Euro. Θα δούμε. Ωραίο δεν είναι το “θα δούμε” για τίτλος;
