Συνέντευξη στη Mαρία Τσεκούρα
O τύπος με το απίστευτο χιούμορ, έχει κατακτήσει το κοινό ως ένας από τους πιο αγαπημένους stand-up comedians της Ελλάδας. Γνωστός για τις ξεκαρδιστικές μιμήσεις του, ο Αλέξανδρος Τσουβέλας είναι μια μηχανή γέλιου χωρίς καν να το πολυπροσπαθεί. Τον συναντήσαμε πριν την παράστασή του στο Αριστοτέλειο.
Ποια η σχέση σου με τη Θεσσαλονίκη;
Η σχέση μου είναι σχεδόν ερωτική.
Από το 2000 που ήμουν φοιτητής στα ΤΕΙ Βιβλιοθηκονομίας στη Σίνδο , και από τότε που ανακάλυψα τα πρώτα ρεμπετάδικα και το σνίτσελ με τη κρέμα γάλακτος , κατάλαβα ότι αυτή η πόλη κάτι έχει που με τραβάει.
Μετά από πολλά χρόνια , όταν ξεκινήσαμε τις παραστάσεις κατάλαβα ότι και η Θεσσαλονίκη και γενικά η Βόρεια Ελλάδα με έχει αγκαλιάσει και είναι πολύ τιμητικό για μένα. Είναι μία πόλη η οποία έχει δικούς της ρυθμούς, πιο χαλαρούς . Εγώ αυτό το αγαπώ, είναι κάτι που μου λείπει, αφού είμαι παιδί της Αθήνας, όμως έχοντας μεγαλώσει στην επαρχία, και δε σου λέω ότι η Θεσσαλονίκη είναι επαρχία, απλά λέει ο άλλος καλημέρα στο δρόμο, σε χαιρετάει, σου πιάνει κουβέντα, έχουν διάθεση για επικοινωνία παραπάνω.
Με έχει αγκαλιάσει πάρα πολύ και με τα αλλεπάλληλα sold out. Στο Βεργίνα τα προηγούμενα δύο χρόνια , για 18 μήνες περίπου, δύο σεζόν και τώρα αυτό που γίνεται στο Αριστοτέλειο είναι κάτι μαγικό. Ένα θέατρο σχεδόν 800 ατόμων να γεμίζει κατά ριπάς. Ξεκινήσαμε για 2 παραστάσεις , κάναμε 6, κάναμε 9, κάναμε 11 και νομίζω και μέσα στο 2025 αν δεν είχα άλλα παρασκευοσάββατα που έχω κανονίσει άλλα events, θα συνέχιζα. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος και ευχαριστώ το κόσμο της Θεσσαλονίκης.
Τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει στη Θεσσαλονίκη;
Δε ζω εδώ για να ξέρω τις παθογένειες. Όταν λέω σε κάποιον ότι μου αρέσει η πόλη, λέει ναι είναι για λίγο, αλλά άμα ζεις εδώ δε ξέρεις πως είναι. Βέβαια αυτό και στη Καλαμάτα θα το πω και στο Άργος θα το πω και παντού αν θα το πω οι άνθρωποι που ζουν εκεί έχουν και τα προβλήματα και τις ελλείψεις .
Εδώ, μ ’αρέσει το κομμάτι της εστίασης που είναι μαζεμένο, μ’ αρέσει πάρα πολύ το γεγονός ότι είναι πιο ανοιχτή μπορείς και περπατάς, μ΄αρέσει το κομμάτι του Λευκού του Πύργου όλο αυτό το σημείο που είναι η Λεωφόρος Νίκης και ο Θερμαϊκός.
Γενικά θα πιείς ένα καφέ και ανοίγει το μάτι σου. Επίσης, μ ‘αρέσει που οι άνθρωποι καλοντύνονται περισσότερο να σου πω την αλήθεια. Σου φτιάχνει τη διάθεση να βλέπεις ανθρώπους οι οποίοι είναι περιποιημένοι.
Φυσικά δεν έχω φάει άσχημα ακόμα στη Θεσσαλονίκη, δηλαδή αν μπεις τυχαία μέσα σε ένα κατάστημα ακόμα και το πιο μικρό, θα είναι ποιοτικό και για μένα επειδή ταξιδεύω συνέχεια με τις παραστάσεις, το κάθε ωραίο μέρος το έχω συνδυάσει με καλό φαγητό.
Το μετρό μας πώς σου φάνηκε;
Είναι ένα έργο που το περίμενε ο κόσμος πως και πως, ειδικά όσοι ζουν εδώ και έχουν το πρόβλημα με τη κυκλοφορία. Το βλέπουμε και με το fly over.
Εγώ τα χω ζήσει αυτά δύο χρόνια, γιατί πηγαινοέρχομαι και έπεσα ακριβώς όταν άρχισαν τα κύρια έργα και τους έλεγα δε ξέρετε από κίνηση , για μένα αυτός είναι ένας Κηφισός καθημερινός , πάρτε τα τώρα , θέλατε εξέλιξη. Δε ξέρω τώρα σίγουρα χρειάζεται χρόνο για να μάθει και ο Θεσσαλονικιός να παίρνει το μετρό, χρειάζεται χρόνο να παίρνει και τα ΜΜΜ.
Θα αναγκαστεί να προσαρμοστεί λόγω κίνησης και κυρίως η Θεσσαλονίκη έχει το πρόβλημα του οδικού τουρισμού, δηλαδή οι Βαλκάνιοι γείτονες έρχονται με τα αυτοκίνητα στη Θεσσαλονίκη και κατι μεγάλα αυτοκίνητα, κάτι θηρία ,τανκς . Οπότε ο οδικός τουρισμός είναι ένα θέμα γιατί ο πολίτης που ζει εδώ δυσκολεύεται.
Νομίζω το μετρό μπορεί να βελτιώσει το οδικό δίκτυο αλλά και αυτό θέλει χρόνο, δε θα γίνει άμεσα δηλαδή θέλει 2-3 χρόνια για να καταλάβεις το πόσο έχει βοηθήσει.
Πώς διαχειρίζεσαι το γεγονός ότι το χιούμορ σου «χτυπάει» πολλές διαφορετικές γενιές και γούστα;
Αν και το έχω διαπιστώσει δεν μπορώ να το πω εγώ για μένα. Μου το λένε οι άλλοι ότι γενικά στο κοινό υπάρχει από 17 χρονών μέχρι 80. Και στα βίντεο και στο ραδιόφωνο.
Νομίζω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι κωμικός 24-7. Δηλαδή πρωί είμαι στο ραδιόφωνο ,ακούν συγκεκριμένοι άνθρωποι και από όλο τον κόσμο μέσα στο ίντερνετ. Μετά θα πάμε για Ραμόνα, για βίντεο,ή με τους Άχαστους με το Μαλιάτση και το Ράπτη.
Μετά έχω μια παράσταση, μετά έχω ένα γυρίσμα, τώρα η ταινία, θέλω να πω ότι είναι τόσες πολλές οι κωμικές προεκτάσεις.
Εγώ είχα μπει σε ένα μαγαζί και μου λέει ένας «Α ο κυρ Αλέκος! Α ο Τσουβέλας απτο σπόρ fm! Α, το ταξί που έκανε!»
O καθένας σε βλέπει με άλλο ρόλο στα μάτια του!
Ναι μου αρέσει που με σταματάνε στον δρόμο, πέρα απτη Ραμόνα που είχε κάνει τώρα μια θραύση, ο καθένας συνδέεται με κάτι διαφορετικό. Με ένα βίντεο που είχα πει κάτι, με μια συνέντευξη που είχα πει τώρα στον Αρναούτογλου, κάποιος με κάτι άλλο.
Αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί για τη δουλειά μου, γιατί προσπαθώ και με τους συνεργάτες μου, που είμαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί, να μην τους κουράζω. Σίγουρα θα έχει συμβεί. Σίγουρα θα έχουμε κάνει και πράγματα που δεν αρέσουν ή πιο φλατ, αυτό δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Αλλά προσπαθώ να υπάρχει μια ποικιλία που θα συνεχίσει έτσι ο άλλος να είναι δίπλα. Το κάνω βέβαια αβίαστα. Δηλαδή, απλά κάνουμε κάποια μίτινγκ και λέμε να δοκιμάσουμε αυτό. Να δοκιμάσουμε να κάνουμε κάτι άλλο.
Κουλ.
Χωρίς να έχουμε μια στρατηγική ότι τώρα σώνει και ντε πρέπει να γίνει αυτό.
Και μπορεί να προκύψει και κάτι που δεν είχε σκεφτεί ίσως;
Εκατό τοις εκατό. Κάθε βράδυ και σε κάθε παράσταση προκύπτει κάτι. Μπορεί να πιάσει κάτι άλλο στον κόσμο που δεν το υπολογίζαμε.
Πώς είναι όταν ότι κάνεις γίνεται sold out; Νιώθεις πίεση ότι το κοινό σου ίσως έχει μεγαλύτερες προσδοκίες;
Δεν νιώθω κάποια πίεση. Νιώθω μια ευγνωμοσύνη. Γιατί όπως έχω πει και παλιότερα, εγώ ήμουν ίδιος και όταν έπαιζα με 30 άτομα. Οι άνθρωποι που με ξέρουν, ξέρουν ότι έχω και την ίδια ρουτίνα.
Θα έρθω πιο νωρίς θα πιω ένα νερό, θα πάρω ένα αναψυκτικό. Έχω μια ρουτίνα την οποία ακολουθώ όλα αυτά τα 10 χρόνια περίπου που ασχολούμαι ,αλλά τα τελευταία 6 είναι συνεχόμενα και τα τελευταία 4 φουλ. Τα τελευταία 4 ειδικά ,είμαι μονίμως σε ένα θέατρο, σε μια κωμική σκηνή, σε ένα καφέ.
Γιατί εγώ παίζω και σε μπαρ, παίζω και σε καφέ, παίζω και σε μεγάλα θέατρα. Μ’ αρέσει να κάνω κύκλο και να επανέρχομαι σε μέρη και στο τρόπο το κωμικό που με έμαθε ο άλλος. Θέλω να δοκιμάζω και τον εαυτό μου και σε πιο λίγο κόσμο. Με το ποτό του ο άλλος, εκεί που θα πετάω και θα διακόπτουν την παράσταση.
Δεν μ’ αρέσει μόνο το προστατευμένο περιβάλλον του θέατρου. Χώνομαι πάλι στη λάσπη. Τροφοδοτούμαι, αγαλλιάζει η ψυχή μου να επιστρέφω σε μέρη και σε κωμικό τρόπο και προσέγγιση έτσι όπως ξεκίνησα.
Δίνω το καλύτερό μου εαυτό πάντα. Το ξέρουν και οι συνεργάτες μου αυτό. Τώρα στο εξωτερικό που έκανα 30 παραστάσεις μετρημένες σε 17 μέρες, 30 παραστάσεις σε 17 μέρες ξαναλέω. Ήταν όλες uptempo. Δεν υπήρχε παράσταση η οποία υστέρησε σε σχέση με την άλλη, να πω κρατάω τώρα δυνάμεις για αύριο. Δηλαδή 7 η ώρα, 9 η ώρα το ίδιο πράγμα, η ίδια ένταση.
Μετά βέβαια είσαι πτώμα!
Ναι δεν υπάρχει προσωπική ζωή τύπου πάω για καφέ και μετά πάω για παράσταση. Δεν υπάρχει…
Δεν γίνεται διαφορετικά. Δεν φτάνει η ενέργεια και ο χρόνος. Δηλαδή εγώ δεν συναντάω κόσμο πριν τα live. Δεν βλέπω ανθρώπους Δεν έχω κοινωνικές επαφές. Έχω μία μοναξιά συγκεκριμένη. Μετά ίσως θα με δείτε, πολλές φορές και σε μαγαζιά της Θεσσαλονίκης σε μπαράκια, σε αυτά, σε μπουζούκια,σε φίλους.
Θα πάω να δηλώσω παρουσία να πιω κι εγώ ένα ποτό, γιατί μου αρέσει και εμένα το live. Μου αρέσει να βλέπω έναν άνθρωπο να προσπαθεί. Όπου μπορώ πηγαίνω σε live. Είτε με θέατρο είτε οτιδήποτε, γιατί μου αρέσει και να κάνω κι εγώ για μένα κάτι. Έστω κανένα για δύο-τρεις ώρες. Αυτό.
Oπότε γεμίζεις φουλ το χρόνο και με τη διασκέδαση όσο γίνεται.
Όσο μπορώ.. Και επειδή θα πιω και κάτι παραπάνω δεν παίρνω τ’αυτοκίνητο. Ταξί, ταξί γεια σας. Τώρα αν έχει πιει και ταξιτζής δεν φταίω.
Ποια είναι η πιο σουρεάλ στιγμή που έχεις ζήσει πάνω στη σκηνή;
Μπορώ να μιλήσω ευθέως;
Eννοείται, εδώ ανοιχτά!
Μία κοπέλα και ένα αγοράκι είχαν ερωτική περίπτυξη την ώρα που έπαιζα στο σκοταδάκι,στη γωνία!
Σε ποια περιοχή το κοινό σου είναι πιο εκφραστικό;
Η Θεσσαλονίκη είναι ένα κοινό το οποίο είναι πάρα πολύ θερμό. Και ανάλογα τη σεζόν και την παράσταση, πάντα έχω θερμές αντιδράσεις. Να σου πω όμως τη καθαρή μου αλήθεια, ίσως ακόμα πιο βόρεια.
Σκέψου, δεν περίμενα ποτέ στο Κιλκίς να διαλυθούν έτσι τα γέλια, ξέρεις. Απλώς θέλω να πω ότι παντού έχω θερμές αντιδράσεις και αυτό είναι κάτι που με χαροποιεί.
Δεν τα έχω ξεχωρίσει.
Μπορεί μια χρονιά να είναι κάπως, για μένα δεν φταίει ποτέ το κοινό. Φταίω εγώ. Φταίει αυτός που μιλάει. Δηλαδή, είναι η και η ευθύνη του κωμικού που θα παίξει. Έχω κάνει δυο τεράστια λάθη σε χώρους που έχω παίξει και είπα εγώ φταίω που είμαι εδώ. Καλά να πάθω.
Δεν είχαν αντιδράσεις;
Όχι αντιδράσεις είχαν, απλά ο άλλος έκανε φασαρία, άλλος το ένα ή το άλλο. Θέλω να πω, συμβαίνουν αυτά σε ζωντανές εκπομπές που λέω. Αλλά είναι πάντα ευθύνη του κωμικού, επειδή δεν μου αρέσουν οι δικαιολογίες. Α, σήμερα το κοινό ήταν έτσι. Α, σήμερα… αφού το κοινό είναι έτσι, πρέπει εγώ να λειτουργήσω αλλιώς. Είναι ένα μάθημα κάθε φορά. Δεν είναι δεδομένη η επιτυχία ότι θα βγεις έξω και θα γελάς.
Εγώ ένα κόλπο έχω. Προσαρμόζομαι ανάλογα με το κοινό που παίζω. Και τον τρόπο μου και τον χώρο. Είναι κάποιες τεχνικές συγκεκριμένες. Δηλαδή, όταν είναι μικρή σκηνή, δεν χρειάζονται μεγάλες κινήσεις με χέρια και πόδια και τρομάζει τον κόσμο. Θέλει πιο down, η φωνή σου πιο κάτω. Παρέα. Υπάρχει κωμική παρέα.
Αυτό νομίζω ότι είναι ένα σχολείο καθημερινό.
Υπάρχει κάποιο «ταμπού» θέμα που αποφεύγεις να σατιρίσεις;
Δεν έχω κάποιο θέμα που αποφεύγω ή θεωρώ ταμπού. Νομίζω ότι απελευθερώνομαι χρόνο με το χρόνο. Προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος χρόνο με το χρόνο. Προσπαθώ να βλέπω τι λάθη κάνω και τι πρέπει να διορθώνω. Και όπως όλοι οι κωμικοί, έχουμε αγαπημένα αστεία που δεν αρέσουν στο κοινό. Να ξέρεις, τα πιο πολλά παιδιά που κάνουν κωμωδία έχουν ένα αστείο που λένε, γιατί με αυτό το αγαπημένο αστείο δεν γελάει ο κόσμος.
Στις εκπομπές, στις παραστάσεις, σε βλέπουμε πάντα χαμογελαστό. Κρύβει ωστόσο δυσκολίες η δουλειά του κωμικού που πρέπει να διαχειριστείς;
Μονίμως. Όπως όλοι οι άνθρωποι στην καθημερινότητα. Απλά εμένα η δική μου εργασία έχει να κάνει με το γεγονός ότι πρέπει να παράξω σκέψη και γέλιο. Δεν γελάω εγώ. Εντάξει, με πιάνει και σπαστικό γέλιο με τα δικά μου. Αυτό μου το έχουν κάνει παρατήρηση, αλλά δεν μπορώ να το κόψω. Είναι χαρακτηριστικό μου.
Συνεχώς οπότε είμαστε σε μία πίεση με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Με νέα άσχημα, με γυναικοκτονίες, με βιασμούς. Ανοίγεις ένα δελτίο ειδήσεων ή ένα site και βλέπεις όλα τα δυσάρεστα πράγματα.
Με φίλους που είναι άνεργοι – δύσκολα όπως ήμασταν και εμείς.
Έχω περάσει πάρα πολλά χρόνια με οικονομικές δυσκολίες. Δηλαδή κάποια θέματα στην οικογένεια. Όλα αυτά τα παίρνεις μέσα σου και όταν πρέπει να κάνεις τη δουλειά, θα κάνεις τη δουλειά!
Απλά όσοι προσπαθούν να κάνουν κωμωδία, ακροβατούμε ανάμεσα στο πώς η προσωπική μου ζωή επηρεάζει την εργασία. Γιατί είναι ανθρωποκεντρικό 100%. Δεν είναι μία παροχή υπηρεσίας τύπου πάω σε ένα γραφείο και παράγω ξέρω γω αρχεία.
Εμένα είναι 100%. Δηλαδή, φέρνω τον εαυτό μου σε μία άλλη κατάσταση. Οπότε πολλές φορές μπορεί να ακροβατείς στο γεγονός ότι τώρα είμαι στα καλά μου; μήπως τα προσωπικά μου προβλήματα τα κάνω χιούμορ; μήπως τα κρύβω κάτω από το χαλί;
Αυτή είναι μία αιώνια αναζήτηση καθημερινότητας και κουβέντας που θα υπάρχει και πάντα θα υπάρχει. Σε όλα τα επαγγέλματα που εκτίθεσαι και σε κοιτάνε. Ή παράγεις κάτι από τον εαυτό σου προς τα έξω.
Αλλά όλες οι δουλειές του πλανήτη έχουν το ίδιο πρόβλημα. Γιατί οι ρυθμοί είναι τέτοιοι όπου οι άνθρωποι δουλεύουν πολύ για να τα φέρουν εις πέρας. Οπότε όλα είναι μία μάχη ανάμεσα στο καταθλιπτικό μας κομμάτι και στο κομμάτι της παραγωγής.
Έχεις βγάλει τη δική σου ταινία «Η συμμορία της συμφοράς». Πώς ήταν η εμπειρία;
Καταπληκτική εμπειρία. Είναι μια ταινία του Μάκη Παπαγεωργίου σε σκηνοθεσία και είμαστε μαζί στην παραγωγή. Ήταν τρομερά, περάσαμε τέλεια. Εντάξει και εκεί βλέπουμε τα λάθη μας, αλλά αυτό που θέλαμε το πραγματοποιήσαμε. Την έχει αγκαλιάσει ο κόσμος, και συνεχίζουμε για τρίτη εβδομάδα στους κινηματογράφους. Οπότε και αυτή είναι μια επιτυχία και κοιτάμε τώρα σιγά σιγά τι πρέπει να κάνουμε για το νούμερο 2 που έχουμε κάνει σκαλέτα, ένα σχέδιο, για να προχωρήσουμε παρακάτω.
Ήταν μαγικό.
Υπήρχαν παρατράγουδα στα γυρίσματα;
Εντάξει, εγώ χτύπησα στο γόνατο, ο σκηνοθέτης από την κούραση πήγε να λιποθυμήσει από το αυχενικό, τον κρατήσαμε τρεις, νομίζαμε ότι κάναμε κάποιο αστείο, είχε χάσει τον κόσμο. Τι να σου πω τώρα, φώναζαν γείτονες, ήρθανε εκεί στο γύρισμα που κάναμε με τον Τόνι Σφήνο στο νεκροταφείο, ήρθε ο κόσμος να μας φέρει κεφτεδάκια, μπήκε μέσα στο πλάνο, μας χάλασε το πλάνο. Τέτοια, τέτοια. Κάθε μέρα είχαμε κάτι.
Πώς αντιμετώπισες τα αρνητικά σχόλια; Τα διάβασες;
Διάβασα αυτά που έπρεπε να διαβάσω. Όλα τα διαβάζω. Άλλα τα κρατάω, άλλα τα πετάω. Έτσι όπως όλοι ίσως πρέπει να κάνουμε. Δεν είμαι από αυτούς που περιμένουν να δουν την κριτική. Δηλαδή βλέπω κάτι, καταλαβαίνω τι θα μπορούσα να κάνω διαφορετικά και that’s it. Δεν αφήνω, γιατί είμαι πάρα πολύ εκπαιδευμένος στον αρνητικό λόγο. Γιατί κάθε μέρα μας λένε… Δεν Φαντάζεσαι τι… Να μην βρεις το φως της μέρας και τέτοια.
Εύχονται ψόφους καθημερινά.
Με αφορμή τις κριτικές που έλαβε η ταινία σου από ορισμένους κριτικούς κινηματογράφου, είχες έναν πολύ ωραίο υποστηρικτή το Ρένο Χαραλαμπίδη. Χαρακτηριστικά ανέφερε: «παρακολουθώ την κατακραυγή των κριτικών για την ταινία σου και ξαναζώ την κατακραυγή που έζησα και εγώ με τα φτηνά τσιγάρα». Πες μου λίγο γι’ αυτό.
Δεν τον έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά. Δεν τον ξέρω τον Ρένο το Χαραλαμπίδη.
Το έκανες και ανάρτηση.
Το έκανα ανάρτηση γιατί ήταν πολύ τιμητικό από έναν άνθρωπο που έχει κάνει τόσες πολλές δουλειές και τον έχουμε δει σε τόσους ρόλους και επιτυχημένα μας έχει συντροφεύσει με τις δημιουργίες του. Και είναι φανταστικός και στο ραδιόφωνο στον Εν Λευκώ.
Ένας άνθρωπος χωρίς να έχει ιδιοτέλεια, χωρίς να έχει κάποιο όφελος, είπε κάτι τόσο υποστηρικτικό για μένα.
Είναι από τα πράγματα που θα θυμάμαι στη ζωή μου.
Μια συμβουλή που θα έδινες στον έφηβο εαυτό σου;
Ότι πολύ καλά έκανα και δεν άκουσα τον οποιοδήποτε μου έλεγε να μην ασχοληθώ με όλα αυτά και ότι δεν θα με οδηγήσουν κάπου και ότι δεν θα καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου σε αυτόν τον τομέα.
Δηλαδή καλά έκανα και το πίστευα. Βέβαια νόμιζα θα παίξω μπάσκετ θα παίξω NBA, δεν το κατάφερα. Όλοι γελάνε βέβαια. Δεν ξέρουν ότι κάρφωνα τότε.
Λοιπόν… Δεν έχω κάποια συμβουλή να δώσω. Δηλαδή… ξέρεις και γελάω με τα «γράμμα στο δεκάχρονο εαυτό μου» και όλα αυτά. Αλλά απ’την άλλη ας πούμε κάποιος που ανακάλυψε ένα φάρμακο για μια αρρώστια μεγάλη, ένας επιστήμονας που ανακαλύπτει ότι με τον τάδε τρόπο γλιτώνεις τον κόσμο και τον προστατεύεις · αυτός ο άνθρωπος τι θα έπρεπε να γράψει στο δεκάχρονο εαυτό του; Θα έπρεπε να μιλάει μέχρι αύριο…..
Κατάλαβες. Είναι πολύ εγωιστικό όλο αυτό που κάνουν οι άνθρωποι. Έτσι το βλέπω εγώ. Πιστεύω επίσης ότι επειδή γίνεται δημόσια δεν λένε όλοι αυτό που θα θέλανε να πουν. Κρύβουνε πράγματα. Οπότε αυτό που θα έλεγα στον εαυτό μου, το κρατάω για μένα.
